Γνώρισα τον Χ.Λ. πάνω σ’ ένα υπερωκεάνειο και μου δάνεισε το βιβλίο που είχε γράψει για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μου διηγήθηκε ότι, κατά τη διάρκεια μιας αρρώστιας, είχε συνηθίσει να βρίσκει καταφύγιο στα ναρκωτικά και με ρώτησε, με κάποια ανησυχία, αν όλα αυτά που είχε γράψει θα είχαν αξία όταν θα μάθαινε κανείς ότι είχαν γραφτεί κάτω από την επήρεια των ναρκωτικών. Γενικά είναι γνωστό, μου είπε, ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν ν’ αναλάβουν καμιά ευθύνη. Σκέφτηκα λίγο και του είπα: «Το βιβλίο σας μου φαίνεται ωφέλιμο. Νομίζω ότι λέει την αλήθεια. Μου είναι αδιάφορο κάτω από ποιες συνθήκες το γράψατε. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που κάνουν πολύ θόρυβο γύρω από το όνομά τους και είναι γνωστό γι’ αυτούς πως δεν βάζουν σταγόνα αλκοόλ στα χείλη τους κι ότι δεν τρώνε καθόλου κρέας και παρ’ όλα ό,τι λένε και ό,τι γράφουν είναι πραγματικά υπέροχο. Θα μπορούσαν άνετα να φάνε λίγο κρέας, αφήνοντας για τους άλλους το βούτυρο αντί να τους στήνουν μπροστά στα κανόνια. Αλλά κι αν ακόμη υποθέταμε ότι θα μπορούσαν να πουν έστω και μια αληθινή κουβέντα όταν θα ήταν εντελώς μεθυσμένοι, θα επιτρεπόταν τότε να τους απαγορέψει κανείς να πιουν; Όμως έχω πιστέψει πως αυτοί οι άνθρωποι δεν θα ξεστόμιζαν ούτε μια αληθινή κουβέντα, ακόμη κι αν τους πότιζε κανείς με όλο το αλκοόλ της γης. Δεν είμαι της γνώμης να καταβροχθίζετε ναρκωτικά, πιστέυω πως κι εσείς δεν συμφωνείτε, αλλά αν ερχόσασταν, φέρνοντας μαζί το βιβλίο σας, και μου δείχνατε ακριβώς τα σημεία εκείνα όπου γράψατε την αλήθεια, τότε στο μέλλον θα μίλαγα με ευγνωμοσύνη γι’ αυτή την αλήθεια, γιατί θα μου προσφέρατε κάτι για το οποίο αξίζει κανείς να μιλά».
Θέλησα να το επαναλάβω και γραπτά αυτό, όχι γιατί μου φαίνεται σαν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά γιατί πολλοί αρπάζουν την ευκαιρία να μιλήσουν για πράγματα που δεν τους αφορούν καθόλου, ακόμη κι αν αυτό βάζει σε κίνδυνο τα πράγματα που τους αφορούν.
Όπως παρατίθεται στη συλλογή «ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ, ΓΙΑ ΤΟ ΡΕΑΛΙΣΜΟ», σελ. 65, Σύγχρονη Εποχή. Το κείμενο στην έκδοση της ΣΕ παρουσιάζεται με τον τίτλο – του εκδοτικού: [Κριτική ενός βιβλίου]. Για την ιστορία, σύμφωνα με την υποσημείωση που το συνοδεύει: «Το βιβλίο του Χάιντς Λίπαν «…τιμωρείται με θάνατο» δημοσιεύτηκε το 1935 από τις εκδόσεις Εουρόπα της Ζυρίχης». Ο τίτλος της ανάρτησης είναι επιλογή του μπλογκ.
