Με το πάλαι ποτέ «νέο ΕΑΜ», που διακήρυσσε ο ΣΥΡΙΖΑ, υπονοούσε τις «κορυφαίες» στιγμές του «Λίβανου» (βλ. σχίσιμο των μνημονίων με… συμφωνία των εταίρων) και της Καζέρτας (βλ. διεκπεραιωτές των υποθέσεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ) [*]. Όπως ήταν επόμενο, τα νταούλια, που στον ήχο τους θα χόρευαν οι θεσμοί, γρήγορα κρεμάστηκαν εκεί που οι «200» κρεμούσανε τ’ άρματα. Με την εμφάνιση της επιδημίας του κορονοϊού, η «αντιπολιτευτική» συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να βρει το ιστορικό της αντίστοιχο στον… Ζαχαριάδη και στο ιστορικό γράμμα του της 28/10/40, από το οποίο ο αχαλίνωτος οπορτουνιστικός «εκλεκτισμός» ξεχώρισε για τις επικαιρικές ανάγκες του τη φράση: «στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη…»: Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν μπρος στο ξέσπασμα της επίθεσης του κορονοϊού «δεν το πάει» για επαναστατική ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη και εγκαθίδρυση της «3ης φοράς αριστερά»… Να το ‘χουμε καθαρό, σύντροφοι!
Είναι ατελείωτη η σειρά των αποδείξεων: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που έχει αναγάγει σε ιδεολογία και σε επιστήμη τη διαρκή μετατροπή του ιστορικού δράματος σε φάρσα, προφανώς σύμφωνα με τα… διδάγματα του Μαρξ στη «18η μπριμέρ» κλπ κλπ. Άλλωστε τι «αριστερά» θα ήταν, αν δεν «εφάρμοζε» και λίγο τον μαρξισμό;
Θα μου πεις, πού τα θυμήθηκα όλα αυτά τώρα…
Η αφορμή προήλθε από τη «σκληρή» αντιπολιτευτική στάση του κ. Τσίπρα απέναντι στην «κοροναϊκή» οικονομική πολιτική της κυβέρνησης: «Όλη η Ευρώπη επιδοτεί την εργασία, στην Ελλάδα επιδοτούν την ανεργία και τις απολύσεις», είπε και τόνισε: «Πουθενά στην Ευρώπη δεν επιδοτούν την ανεργία όπως κάνει εδώ ο κ. Βρούτσης, επιδοτούν την εργασία, μπορεί να μην δίνουν το 100% όπως προτείνουμε εμείς, αλλά δίνουν το 90%, το 80%, το 70%».
Το «μυστικιστικό» περιεχόμενο των δηλώσεων αυτού του είδους, έχει προ πολλού πάψει να αποτελεί «μυστικό». Από την πολλαπλή επανάληψη του κλισέ («επιδότηση της εργασίας, όχι της ανεργίας!») όλοι πια έχουμε μάθει ότι το «όχι επιδότηση της ανεργίας» σημαίνει μερικούς εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους που δεν δικαιούνται επίδομα ανεργίας, και ότι το «ναι στην επιδότηση της εργασίας» σημαίνει να πληρώνει το κράτος δηλαδή η κοινωνία στους εργοδότες τους μισθούς και τις ασφαλιστικές εισφορές για τους εργαζόμενους που «απασχολούν». «Επιδότηση της εργασίας» είναι η γλυκιά διατύπωση για την «επιδότηση της εργοδοσίας».
Τόση αντιπολίτευση πια;;; Τόσο πια άγχος από τον πιο καλό τον μαθητή για την βαθμολογία του από τα εδώδιμα και… αποικιακά εξεταστικά κέντρα του κεφαλαίου στη διαρκή του αξιολόγηση ως «καταλληλότερου»;;;
Ίσως βέβαια πει κανείς, ότι ε ναι, πρέπει βέβαια και οι άνεργοι να ζουν, αλλά ε, καπιταλισμό έχουμε, και ξέρετε, η δευτέρα παρουσία,και αν δεν επιδοτείται το κεφάλαιο, υπό αυτές τις συνθήκες…
Κατανοητό: η κοινωνία πρέπει να επιδοτεί το «εργατικό κόστος» των επιχειρήσεων, και γιατί όχι και το πάγιο κεφάλαιό τους, και γιατί όχι και το κόστος των αναλώσιμων, και στο τέλος της «οικονομικής χρήσης» οι επιχειρηματικοί όμιλοι να ιδιοποιούνται τα κέρδη, να ανταμείβονται με φοροαπαλλαγές και μειώσεις των φορολογικών συντελεστών, διαφημίζοντας ταυτόχρονα και τις δωρεές τους προς τον «πτωχόν» λαό.
«Υπό αυτές τις συνθήκες», τις συνθήκες του καπιταλισμού, είναι πράγματι «εύκολο» να προβάλλεται ως «αναγκαιότητα» το να επιδοτεί η κοινωνία τα «έξοδα» του κεφαλαίου για να ιδιοποιείται το κεφάλαιο τα κέρδη της «αξιοποίησης» των κοινωνικών πόρων.
Το ερώτημα είναι, τι συμπεράσματα προβάλλονται από αυτή την πρακτική σχετικά με την αναγκαιότητα «αυτών των συνθηκών»…
============================================
[*] Ας μην παραλείψουμε μια αναδρομή στο μνημειώδες: «Τι είναι και τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ»!
Το ιστορικό πρωτότυπο (η τροφή της ΣΥΡΙΖΑϊκής φάρσας), εδώ.
ΥΓ Προφανές: ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δεν είναι το ίδιο και δεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο, γιατί αν ήταν το ίδιο, τότε δεν θα μπορούσε να έχουν ο καθένας τη διακριτή του θέση και ρόλο στον καταμερισμό του πολιτικού προσωπικού της άρχουσας τάξης.
Αμοιβαίο μέλημα, κοινή φροντίδα και των δυο, του καθενός από τη θέση του και με τις μεθόδους που του αρμόζουν, η συντήρηση και η αναπαραγωγή των όρων και των προϋποθέσεων αυτού του καταμερισμού, του τόσο ζωτικού για τη συντήρηση και αναπαραγωγή της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου, της κυριαρχίας των μονοπωλίων.
Εωσότου, όπως και σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν, η πραγματικότητα δεν θα επιτρέπει πια ούτε την αναπαραγωγή ούτε και τη συντήρηση των όρων αυτού του καταμερισμού.
ιππόκαμπος 