ΗΠΑ – ΟΗΕ: Στέρηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων η διακοπή υδροδότησης λόγω φτώχειας

Στη διακοπή ύδρευσης σε 3.000 «πελάτες» την εβδομάδα λόγω απλήρωτων λογαριασμών προχωρά η δημοτική αρχή του Ντιτρόιτ, όπως είχε αναγγείλλει από τον περασμένο Μάρτη. Και σαν να μην έφθανε αυτό, πρόσφατα η πλειοψηφία των μελών του δημοτικού συμβουλίου αποφάσισε την κατά 8,9% αύξηση στα τιμολόγια ύδρευσης.

Το ζήτημα διακοπής της υδροδότησης δεν αφορά λίγες χιλιάδες «άτυχους» ανέργους και φτωχούς, αλλά τουλάχιστον το 50% των κατοίκων της πόλης που έχουν εγκλωβιστεί στην ανεργία, τη φτώχεια και την ανέχεια.

Η συγκεκριμένη πόλη που άλλοτε άνθιζε βιομηχανικά ως η καρδιά της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, πλέον, λόγω χρεοκοπίας -τον Ιούλη του 2013- έχει παραδοθεί στα κοράκια μονοπωλίων που ορέγονται την αρπαγή όλων των υπηρεσιών και εταιρειών κοινής ωφέλειας και ασφάλισης.

Παραβίαση ανθρώπινου δικαιώματος

Η περίπτωση είναι τόσο εξώφθαλμη ώστε, μέχρι και ο ΟΗΕ, αναγκάστηκε να αποφανθεί πως η απόφαση για διακοπή της ηλεκτροδότησης αποτελεί παραβίαση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ειδικοί εισηγητές του ΟΗΕ που κλήθηκαν να γνωμοδοτήσουν για το ζήτημα από οργανώσεις αρωγής που δραστηριοποιούνται στη μεγαλύτερη πόλη των ΗΠΑ που κήρυξε πτώχευση, σημείωσαν ότι η αναστολή υδροδότησης, λόγω αδυναμίας εξόφλησης λογαριασμών, συνιστά παραβίαση του δικαιώματος του ανθρώπου στην πρόσβαση στο νερό που είναι απαραίτητο για τη διαβίωση. Πρότειναν έτσι την άμεση επανασύνδεση των νοικοκυριών με το δίκτυο ύδρευσης.

Οι εμπειρογνώμονες εξήγησαν ότι θα μπορούσαν να κατανοήσουν τη διακοπή της υδροδότησης στην περίπτωση που κάποιος αρνείται να πληρώσει αν και έχει τα μέσα, όμως στο Ντιτρόιτ, όπου η ανεργία είναι ενδημική και η φτώχεια πιο διαδεδομένη όσο ποτέ, η πρόσβαση στο νερό δεν προσφέρεται σε ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού.

«Όταν υπάρχει μια πραγματική αδυναμία πληρωμής, τα ανθρώπινα δικαιώματα απαγορεύουν πολύ απλά να κόψεις» το νερό, επισήμανε η Καταρίνα ντε Αλμπουκέρκι, μία ειδικός των Ηνωμένων Εθνών για θέματα πρόσβασης στο νερό και υποδομών Υγείας.

Αλυσιδωτές κοινωνικές επιπτώσεις

Η έλλειψη νερού αναγκάζει τις αρμόδιες υπηρεσίες πρόνοιας να απομακρύνουν τα παιδιά από τις οικογένειές τους καθώς οι κατοικίες τους δεν διαθέτουν τρεχούμενο νερό και οι συνθήκες διαβίωσης είναι ανθυγιεινές.

Η Λεϊλάνι Φάρχα, ειδική σε θέματα στέγασης, αναφέροντας τις δραματικές και απρόβλεπτες επιπτώσεις της διακοπής της υδροδότησης, σημείωσε: «Εάν οι διακοπές στην υδροδότηση πλήττουν κυρίως τον πληθυσμό των μαύρων Αμερικανών, θα μπορούσε να αποδειχθεί ότι συνιστούν διάκριση και αντίκεινται σε συνθήκες που έχουν επικυρώσει οι ΗΠΑ».  902

Το νερό και η δημοκρατία

Ήδη τον περσινό χειμώνα πολλές πολυκατοικίες στον Πύργο (όπως και σ’ όλη την Ελλάδα), την ίδια ώρα που η καθεμιά χαρατσώνεται με 10 και με 20 χιλιάδες ευρώ, τον πέρασαν χωρίς θέρμανση, κι ακόμα περισσότερες περνάνε χωρίς θέρμανση και τον φετινό.

Πάνω από έναν μεγάλο αριθμό κατοικιών κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη η απειλή (ή και το ήδη τετελεσμένο γεγονός) της διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος, είτε λόγω του χαρατσιού είτε λόγω των φουσκωμένων λογαριασμών.

Και μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα η δημοτική αρχή όχι απλώς σιωπά, αλλά αν έχει κάτι να πει είναι: Ετοιμαστείτε τώρα να περάσετε και χωρίς νερό. 

Στη χώρα όπου πια περίπου το 40% του πληθυσμού επιβιώνει κάτω από τα επίσημα όρια της φτώχιας, είναι βέβαιο ότι η αδυναμία πληρωμής πετρελαίου, η αδυναμία εξόφλησης των λογαριασμών του ηλεκτρικού κλπ σύντομα θα εμφανιστεί και σαν αδυναμία πληρωμής των λογαριασμών του νερού.  

Περισσεύουν φυσικά οι παραινέσεις για «υπομονή», οι εκδηλώσεις «αλληλεγγύης», τα δίχως περιεχόμενο λόγια για τις «δύσκολες μέρες που περνά η χώρα», για τις θυσίες που πρέπει να κάνουμε δήθεν «όλοι» για τη «σωτηρία» της…

Μόνο που δεν βρισκόμαστε στην ίδια θέση «όλοι»: Όταν το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού κατέχει (με στοιχεία προπέρσινα) εισόδημα εξαπλάσιο από του φτωχότερου 20%, όταν το μεγάλο κεφάλαιο που συσσώρευσε αμύθητα κέρδη τα προηγούμενα χρόνια εξακολουθεί να αυξάνει τα κέρδη του και στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, όταν οι αρμόδιοι της  κυβέρνησης πανηγυρίζουν που τα φορολογικά έσοδα από το πετρέλαιο θέρμανσης αυξάνονται με το να μένουν παγωμένα τα σπίτια του εργαζόμενου κόσμου, που καθημερινά κάνει όλο και μεγαλύτερες περικοπές από τα αναγκαία της επιβίωσης,  τότε η επίκληση του «συνόλου» και της «χώρας» είναι το λιγότερο απατηλή.

Οι οφειλές του κεντρικού κράτους προς τους δήμους ξεπερνούν τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ, οι τρέχουσες χρηματοδοτήσεις δεν επαρκούν ούτε για τα βασικά τους έξοδα, κι η δημοτική αρχή «στηρίζει» τη λειτουργία της στους λογαριασμούς και στα τέλη που εισπράττει από το εμπόριο του νερού στους κατοίκους, δεν παραλείπει να προωθήσει την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών της ύδρευσης προσθέτοντας επιπρόσθετα τέλη, μα ούτε σκέψη να σταθεί ανάχωμα στην αντιλαϊκή γενοκτονική λαίλαπα που απειλεί και την κοινωνική πλειοψηφία των δημοτών της. Αντ’ αυτού γίνεται μέρος του προβλήματος δηλώνοντας (στον καθένα ξεχωριστά) μέσω της δημοτικής επιχείρησης έτοιμη να κλείσει τις βάνες του νερού σε  κάθε σπίτι όπου φτάνουν να έχουν εξαντληθεί και τα στοιχειώδη περιθώρια επιβίωσης. 

Αντί να σταθεί σε θέση διεκδικητική για τα δικαιώματα του λαού της περιοχής στην επιβίωση, εναποθέτει δήθεν αμέτοχη το πρόβλημα στον «κοινωνικό αυτοματισμό» εντός της κάθε πολυκατοικίας, που με την τοπική ιδιαιτερότητα της κοινής παροχής νερού για όλα τα διαμερίσματα, μετατρέπεται η κάθε πολυκατοικία σε μικρογραφία της τρέχουσας κοινωνικής βαρβαρότητας. Όπου οι κατ’ ελάχιστο πιο ευκατάστατοι, όσοι ακόμα μπορούν να «πληρώσουν» για το νερό της κατοικίας τους, διαμαρτύρονται για την «αδικία» που διαπράττουν σε βάρος τους οι φτωχότεροι συν-ένοικοι, όσοι πια δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα, και είναι έτοιμοι να τους εξοντώσουν οι ίδιοι για λογαριασμό της δημοτικής αρχής (που απλώς «προεδρεύει») κόβοντάς τους το νερό μέσα από τις εσωτερικές βάνες της πολυκατοικίας: «Θα μας κόψουν εμάς το νερό επειδή δεν πληρώνετε εσείς;»

Αυτά εκτυλίσσονται «ησύχως»  πίσω από τις εισόδους των πολυκατοικιών της πόλης. Αυτά συνιστούν την κοινωνική αποτύπωση της πολιτικής που υπηρετεί η δημοτική αρχή. Αυτά απεικονίζουν τις ζοφερές κοινωνικές σχέσεις που «επωάζει» αυτή η πολιτική, με την μορφή της αναπαραγωγής στην καθημερινή μικροκλίμακα του πολέμου κατά των φτωχών, δηλαδή αυτής της ίδιας πολιτικής, η οποία εμφανίζεται χωρίς αναστολές στο να στερήσει από τους πιο εξαθλιωμένους οικονομικά ακόμα και το αναγκαιότερο αγαθό της επιβίωσης, της ζωής, της υγιεινής.

Ποιο το νόημα της επίκλησης οποιουδήποτε αφηρημένου δημοκρατικού «ιδεώδους», εφόσον οι ΔΙΨΑΣΜΕΝΟΙ, απέναντι στο «μνημόνιο» που υπηρετεί η δημοτική αρχή για τη «σωτηρία της χώρας», συνάψουν το δικό τους «μνημόνιο» για τη δική τους σωτηρία;