για τα αγέννητα μωρά της «πατρίδας»

από red rock views

Το γύρο του κόσμου έκανε εχτές το εύρημα απο πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστήμιου του Durham που αποκαλύπτει ότι αγέννητα μωρά στην κοιλιά της μάνας τους (μου φαίνεται άπρεπο να πω έμβρυα) χασμουριόνται. Θεωρείται δε ότι αυτο είναι δείγμα ότι το μωρό νιώθει ασφάλεια κι ότι, εντέλει, αναπτύσσεται καλά.

Ένα σχόλιο που άκουσα σε τηλεοπτικό πρόγραμμα που έδειξε το βίντεο ήταν περίπου ότι όσο βρίσκεται εκεί μέσα (στην κοιλιά της μάνας του) μπορεί να αισθάνεται άνετα. Το πρόβλημα είναι τι γίνεται όταν «βγει έξω».

Εδώ, σ’ αυτή την τρελαμένη χώρα, με το φαύλο κράτος της, η σχιζογενής πολιτική των αστών, την οποία ο ύπατος αξιωματούχος της κυβέρνησης των αστών ονόμασε «επανάσταση», λύνει το πρόβλημα ριζοσπαστικά. Βρίσκει ένα αποτελεσματικό τρόπο να αποτρέψει εγκυμοσύνες, γεννητούρια και άλλα τέτοια. Φορολογεί τους γονείς, καθιστώντας το τέκνο τεκμήριο εισοδήματος.

Σε ρωτάει λοιπόν το κράτος
«έχεις παιδί;» Αν έχεις παιδί τι θα πεις; Ναι ή όχι… Σου λέει λοιπον,
«αφού έχεις παιδί, πρέπει να έχεις και εισόδημα να το θρέφεις» και συμπληρώνει:
«Πλήρωσε το φόρο για το εισόδημα που θα έπρεπε να έχεις, και πλήρωσε κι ένα πρόστιμο που δεν το δήλωσες»
Εσύ διαμαρτύρεσαι ότι δεν έχεις να πληρώσεις κι ότι αν πληρώσεις δεν θα έχεις να ταίσεις το μωρό σου. Η αμείλικτη σιωπή του προς απάντηση σου ειναι:
«Μη κάνεις παιδιά, βρε αδελφέ!»

****
Αυτοί οι άνθρωποι, που σήμερα νομοθετούν, δικάζουν κι εκτελούν, τολμούν να βρωμίσουν την λέξη «πατρίδα» βάζοντας την στο στόμα τους…

το τσιγαράκι

Είναι ήδη περίπου 80% το ποσοστό του φόρου καπνού μαζί με το ΦΠΑ, που αντιστοιχεί σε κάθε τσιγάρο που ανάβουμε, όσοι ανάβουμε, και απ’ ότι λέγεται, πρόκειται να αυξηθεί κι άλλο με τα αναμενόμενα μέτρα αφαίρεσης 13,5 δις ευρώ απ’ τις τσέπες των μισθοσυντήρητων, των συνταξιούχων, των πολύτεκνων, των άπορων κλπ. – ανάμεσα σε αυτούς και από το «διαταξικό» στρώμα των καπνιστών  που θα καταθέσει για μια ακόμα φορά τον οβολό του για τη διάσωση της ρευστότητας των τραπεζών, τη μακροημέρευση κι επανασσυσώρευση των καπιταλιστικών κερδών, την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους (του μοναδικού τμήματος του «εθνικού πλούτου» που, όπως έλεγε ο Μαρξ,  ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού), τη διασφάλιση της ελευθεριας κίνησης του κεφαλαίου, του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και της αγοράς, την επανεπιβεβαίωση της αγοραίας εμπιστοσύνης απέναντι στην κοινωνία, όπως το οφείλει η κοινωνία απέναντι στις «αγορές» που λένε και οι ειδήσεις των 8.

Είναι πραγματικά ιδιαίτερη, μοναδική η αίσθηση που έχω όταν φυσώντας από το στομα μου τον καπνό, τον βλέπω να διαλύεται στον χώρο κι αναλογίζομαι τι είναι  η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος, 20% αξία κι 80% φόρος… Ψεύτη ντουνιά! Κι αν το καλοσκεφτείς πόσο από αυτό το 20% αποτελεί την υπεραξία που αποσπά το κεφάλαιο από τον εργάτη στην διαδικασία της παραγωγής, και πόσο από το 80% αποτελεί υπεραξία που αποσπάται με τη μορφή του φόρου κοινωνικά απ’ το σύνολο του λαού υπέρ του συνολου των καπιταλιστών ως κοινωνικής τάξης, ε τότε είναι να σου στρίβει! Αλλάχ! Ψεύτικε κόσμε!

Υπάρχουν αρκετά τραγούδια, και ωραία τραγούδια, που μπορεί κανείς ν’ αφιερώσει στην νέα (αναμενόμενη) αύξηση του φόρου καπνού: Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά, να ‘χαμε τώρα δυό τσιγάρα και δύο για μετά, όταν ξυπνήσω το πρωί τα βλέπω όλα μαύρα/θέλω μια κούπα με καφέ και τέσσερα τσιγάρα, κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο, άναψε το τσιγάρο δως μου φωτιά/έχω μεγάλο ντέρτι μες στην καρδιά, και πολλά άλλα, αν θυμηθώ κάποιο ακόμα μπορεί να το προσθέσω αργότερα στην ανάρτηση.

Αντί γι’ αυτά διαλέγω ένα άλλο: Βίκτωρ Χάρα, Το τσιγαράκι. El cigarrito.

Για τη ζωή και το θάνατο του Βίκτωρα Χάρα, τον σκληρό, μαρτυρικό θάνατό του απ’ τα ανθρωποειδή όργανα του φασισμού το 1973 στη Χιλή, ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει στην ανάρτηση του μπλογκ Sierra Maestra  κάνοντας κλικ εδώ.

Και τώρα! Το τσιγαράκι! El cigarrito!

Παλάβρας ντελ κορασόν!

σχολαστικές ασκήσεις με την “εξουσία” (2)

Έγραφα εκεί κάποιες σκέψεις για την έννοια της εξουσίας:

*ως μορφή «εξ-άντλησης» από την («αφηρημένη» κοινωνική, την καθορισμένη ταξική και την συγκεκριμένη ατομική)  ανθρώπινη ύπαρξη της ουσίας της

*ως μορφή αλλοτριωτικής ιδιοποίησης αυτής της ουσίας από το κοινωνικο-ιστορικό σώμα που εξουσιάζει την ανθρώπινη ύπαρξη

*ως μορφή επιβολής πάνω στην ανθρωπινη ύπαρξη των όρων νομιμοποίησης, καθαγιασμού και διαιώνισης της εξουσίας και μάλιστα ως όρων που η ανθρώπινη ύπαρξη οφείλει να τους οικειοποιηθεί σαν να πρόκειται για την ίδια τη «φυσική» ουσία της

*ως μορφή τέλος διαρκούς ιστορικής, κοινωνικής και ψυχικής διχοτόμησης της ανθρώπινης ύπαρξης ανάμεσα σε αυτήν την, ταυτόσημη και παράγωγη των σχέσεων εξουσίας, φενακισμένη ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, από την μιά, και , από την αλλη, στην (απαγορευμένη) ουσία της που την ακολουθεί στην όλη ιστορική της διαδρομή σαν διαρκής εναλλακτική δυνατότητα, σαν παράληλη υποθετική ζωή «αν» τα πράγματα δεν ήταν έτσι αλλά αλλιώς, σαν συνεχής πρόκληση για μια βιωτική στάση ως-αν-να μην υφίστανται σχέσεις εξουσίας, ως διαρκής πρόκληση επαναστατικής ανατροπής και εξάλειψης αυτών των πραγματικών σχέσεων…

Αυτά συνιστούσαν το κεντρικό περιεχόμενο (εν μέρει και την αθέατη βάση) των σκέψεων που προσπάθησα να αναπτύξω σ’ εκείνη την ανάρτηση, εκμεταλλευόμενος ένα λεκτικό «πλεονέκτημα» που λείπει από τις πιο «θετικές» παρεμφερείς λεκτικές εκδοχές της έννοιας, όπως η ισχύς, το κύρος, η κυριαρχία κά. Όπως επίσης, αθέατο υπόβαθρο των ίδιων σκέψεων αποτελούν και τα λόγια από το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος»: «Η ιστορία όλων των ως τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων.  Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη, καταπιεστής και καταπιεζομενος, βρίσκονταν σε […]»

Γίνεται ανάμεσα στ’ άλλα σ’ εκείνη την ανάρτηση λόγος, για την ανθρώπινη συνείδηση, η οποία σε συνθήκες όπου ύπαρξη και ουσία δεν έχουν ακόμα αποσπαστεί η μια από την άλλη, «είναι ακόμα ελεύθερη να καθορίζεται (και ελεύθερη ακριβώς επειδή καθορίζεται) από την άμεση εμπειρία των αισθήσεων και την λογική νοητική επεξεργασία των εμπειρικών δεδομένων και των συνδυασμών τους (…)» των συσσωρευόμενων από γενιά σε γενιά, βρίσκω εδώ την ευκαιρία να προσθέσω.

Γύρω από αυτή την ελευθερία, που βρισκεται μόνιμα στο στόχαστρο όλων των παραλλαγών της εξουσιαστικής (με την κυριολεκτική, «ολική» έννοια της λέξης, κι όχι με την έννοια που σηματοδοτεί έναν βασικό πολιτικό όρο της ίδιας της άρνησής της)  ιδεολογίας και πρακτικής, κινείται θεματολογικά  αυτή εδώ η ανάρτηση.

Η συνείδηση που αρνείται τους όρους της αλλοτρίωσής της, τους οποίους επιβάλλουν οι σχέσεις της εξουσίας, είναι υποχρεωμένη (αναγκασμένη φυσικά) να αναζητά και να ανακαλύπτει την αλήθεια των πραγμάτων και των μεταξύ τους σχέσεων, που στο κέντρο όλων τους βρίσκονται ακριβώς οι υλικοί, πραγματικοί όροι του εξαναγκασμού της στην αλλοτρίωση, από τους οποίους όρους ταυτόχρονα συνάγονται και οι όροι του ιστορικού τους ξεπεράσματος, της εξάλειψής τους.  Η δυνατότητα κι η επιμονή της συνείδησης να εκπληρώνει αυτή την καταστατική της υποχρέωση,   συνιστούν την ελευθερία της.

Η υποταγμένη στους όρους της αλλοτρίωσής της συνείδηση είναι υποχρεωμένη -και επιβεβαιώνει με αυτόν τον τρόπο την υποταγή της- να αποστρέφεται ακριβώς το γνωστικό πεδίο των όρων που την αλλοτριώνουν (και μαζί των όρων της εξάλειψής τους), να αποστρέφεται δηλαδή το κέντρο γύρω από το οποίο διαρθρώνονται και αναπτύσσονται όλες οι σχέσεις πραγμάτων εντός των οποίων η ίδια αυτή συνείδηση υπάρχει, όλες οι σχέσεις -με άλλα λόγια- οι οποίες αυτήν την ίδια την αποτελούν. Και, αντίστροφα, για να το πετύχει αυτό, πρέπει να αποδέχεται ως αληθινή μια  διάρθρωση του συνόλου αυτών των σχέσεων (και του εαυτού της) τέτοια που στο τέρμα της λογικής τους διαδοχής να παρακάμπτεται ο πυρήνας τους τον οποίο οφείλει να αποστρέφεται.

Μια τέτοια «διάρθρωση σχέσεων», που μπορει να γίνει δεκτή ως αληθινή υπηρετώντας αυτή την «παράκαμψη», μπορεί να είναι λόγου χάρη και εκείνη που μέσα από διάφορες μορφές καταλήγει στο τελικό συμπέρασμα πως δεν υφίσταται καν αλήθεια (άσχετα που και αυτού του είδους η διάρθρωση κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να ανατραπεί, ως προς την σκοπιμότητά της, εξαιτίας του αναπόδραστου γεγονότος, ότι μές στην αχανή κόσμο των μη-αληθινών φαινομένων έχει ξεχωριστή θέση μια επίμονα καθορισμένη μορφή εμφάνισης της μη-αλήθειας που απαιτεί μια επίσης εντελώς καθορισμένη ψευδή δραστηριότητα για την εξάλειψη της δυσάρεστης ψευδούς πραγματικότητας που συνιστά).

Στον αντίποδά της  παραπάνω «διάρθρωσης» (άσχετα αν μπορεί να ανακαλυφθεί κι ένα σημείο τομής τους) ο φασισμός, εφόσον μιλάμε για τους εξουσιαζόμενους που οφείλουν οικειοποιούμενοι το ιδεολογικό του σύστημα να παρακάμψουν (και να αντιστρέψουν) τους όρους της αλλοτρίωσής τους. Αντίθετα, για τους εξουσιαστές ο φασισμός αποτελεί μορφή επιβεβαίωσης της δικής τους αλλοτρίωσης μέσω -ίσα ίσα- της σε βαθμό «θεοποίησης»  αναγνώρισης των σχέσεων και όρων εξουσίας και αλλοτρίωσης του ανθρώπου και της ουσίας του γενικά, στο πλαισιο της οποίας αναγνώρισης οι ιδιοι αναλαμβάνουν τον ρόλο της μέχρι τέλους πραγμάτωσης των σχέσεων και όρων αυτών.

Κι ανάμεσα στους δυο «αντίποδες» διάφορα θρησκευτικά συστήματα, διάφορα φιλοσοφικά συστήματα του αγνωστικισμού, ο εκχυδαϊσμένος σύγχρονος «θετικισμός» για τον οποίο αλήθεια είναι ό,τι ορίζουμε ως τέτοια και μόνο έως τον βαθμό που την ορίζουμε… Κι επίσης, το ιδεολογικό σύστημα ενός γνωσιολογικού «πλουραλισμού» για τον οποίο η αλήθεια δεν ειναι «μία» αλλά «πολλές», για τον οποίο μπορούν να ισχύουν ταυτόχρονα σαν «αληθινά» όλα τα παραπάνω συστήματα, για τον οποίο «αλήθεια» μπορεί να είναι σε τελική ανάλυση η οποιαδήποτε εκτός από την μοναδική αληθινή αλήθεια που η παραδοχή της θα αναιρούσε τη βάση του ως ιδεολογικού συστήματος. Κι αν στον πυρήνα της αλήθειας γενικά βρίσκεται η «μοναδική αληθινή αλήθεια» των πραγματικών σχέσεων εξουσίασης ανθρώπων από ανθρώπους και των όρων της ιστορικής πραγματικής άρνησής τους, τότε τοσο το χειρότερο γι’ αυτην την «μοναδκή αληθινή αλήθεια»  εφοσον για χάρη της αυτός ο γνωσιολογικός «πλουραλισμός» θα όφειλε να αρνηθει τον ίδιο του τον εαυτό: Στην καλύτερη περίπτωση θα την τοποθετήσει ως μια ακόμα «αλήθεια» πλάι σε άλλες (ακόμα και πλάι στις «αλήθειες» που την αρνούνται)… Στην χειρότερη περίπτωση, θα αρνηθεί να την «νομιμοποιήσει» εφόσον η ίδια τον αναιρεί.

Μιλώντας με τους πιο απλοποιημένους δυνατούς όρους, είναι -μπορεί να είναι- γεμάτη πνευματικές «περιπέτειες» και καθορισένη από πλήθος διαφορετικών απόψεων η συνειδησιακή διαδρομή του ανθρώπου ως την ανακάλυψη και διατύπωση της σχέσης πραγμάτων που εκφράζεται αφηρημένα με την απλή αριθμητική μορφή 1+1=2. Όπως επίσης και η ενδεχόμενη αμφισβήτηση αυτής της μορφής στην επιδίωξη ανακάλυψης και διατύπωσης μιας νέας μορφής για την έκφραση καθορισμένων σχέσεων που αναιρούν την παλιά ή που απλώς δεν μπορούν να εκφραστούν από αυτήν.

Για την αντίληψη του παραπάνω (μιλώντας με γνωσιολογικούς όρους)  πλουραλισμού, όμως, δεν τίθεται θέμα γενικής αλήθειας σε σχέση με αυτή  την απλή αριθμητική μορφή, όπως δεν τίθεται τέτοιο θέμα και για την κάτω από καθορισμένος όρους καθορισμένη αναίρεσή της. Όπως δεν μπορεί επίσης να τίθεται θέμα ούτε για την διαδιακασία ανακάλυψής της ως αφηρημένης μορφής που εκφράζει μοναδικά μια ορισμένη αληθινή πραγματικότητα, ούτε και για τη διαδικασία αναίρεσής της εφόσον πρόκειται για καθορισμένους πραγματικούς όρους που εκφράζονται επίσης μοναδικά με μια νέα, επίσης καθορισμένη, μορφή. Για την παραπάνω αντίληψη στην τελική της συνέπεια, όσο αλήθεια είναι γενικά ότι 1+1=2, άλλο τόσο αλήθεια είναι ή μπορεί να είναι γενικά ότι 1+1=0, 3, 4, 5, ή 6…, ή -1, -2 κλπ. Οι «αλήθειες» εδώ μπορούν να είναι άπειρες, όσες και οι αριθμοί, και η δυνατότητα επιλογής μιας οποιασδήποτε «αλήθειας» ανάμεσα σε τόσες μπορεί να εμφανιστεί σαν εγγύηση της ελευθερίας γενικά , μόνο που από αυτήν την γενική ελευθερία εξαιρείται η μοναδική ελευθερία της ανακάλυψης  της πραγματικότητας με τον μοναδικό τρόπο που υπάρχει και της εκφραστικής της διατύπωσης με τον μοναδικό τρόπο που μπορεί να εκφραστεί ως τέτοια. Κι αν, ακόμα παραπέρα, η ίδια αυτή γνωσιολογική αντίληψη αυτού του ίδιου πλουραλισμού εμφανιστεί με την πολιτικά στρατευμένη μορφή της, τότε οι επιλογές παραμένουν μεν άπειρες, όμως πλην μίας: πλην της επιλογής 1+1=2. Αφαιρώντας από το σύνολο των άπειρων επιλογών μόνον μία και μάλιστα την συγκεριμένη (την μοναδική επιλογή για την οποία μπορεί να υπάρχει λόγος αφαίρεσής της από το σύνολο των επιλογών), οι επιλογές παραμένουν «άπειρες», η «ελευθερία» εξακολουθεί να εμφανίζεται απεριόριστη στην έκτασή της είτε από την μια είτε από την άλλη κατεύθυνση της «μοναδικής» επιλογής που έχει αφαιρεθεί: Η σύγκριση άλλωστε είναι συντριπτική, άπειρες δυνατές επιλογές έναντι μίας μόνο μη αποδεκτής…   Όμως, όπως κι αν «εμφανίζεται», πρόκειται πια για ελευθερία όχι «άπειρη» αλλά εντελώς «πεπερασμένη», εντελώς, όσο δηλαδή πεπερασμένη είναι μια ελευθερία μηδενική.

***

Από μια διαφορετική όψη, την ίδια αντίληψη εκφράζει και η προσαρμογή του βλέμματός μας πάνω στην πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα του γνωστού υποδείγματος μιας «θεωρίας του χάους»: Το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Κεντρική Αμερκή μπορεί να προκαλέσει μια καταιγίδα στην Ωκεανία.

«Μπορεί», πράγματι, όσο επίσης άλλο τόσο «δεν μπορεί». Αν μάλιστα διαπιστωνόταν ότι το πέταγμα μιας συγκεκριμένης πεταλούδας εδώ προκάλεσε, ή δεν προκάλεσε,  πράγματι μια καταιγίδα εκεί, η ίδια θεωρία θα έπρεπε να κατασκευάσει ένα άλλο υπόδειγμα, μια που η καθορισμένη σχέση θα συνιστούσε αναίρεση και του «χάους».

Όπως συνιστούν αναίρεση του «χάους» μια ολόκληρη σειρά από καθορισμένες σχέσεις που εξαφανίζονται από τα μάτια μας μέσα στη θεωρία του:

Η καπιταλιστική ιδιοκτησία, η ελευθερία της αγοράς και του ανταγωνισμού προκαλούν την καπιταλιστική κρίση.

Η καπιταλιστική κρίση, μες στις συνθήκες του απαραβίαστου της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, της ελευθερίας της αγοράς και του ανταγωνισμού, προκαλεί μείωση των μισθών, των συντάξεων, των κοινωνικών δαπανών και απολύσεις.

Η μείωση των μισθών και των συντάξεων προκαλούν φτώχια, η μείωση των κοινωνικών δαπανών προκαλεί δυστυχία.

Οι απολύσεις προκαλούν νέους άνεργους πλάι στους παλιούς.

Η ανεργία προκαλεί πείνα.

Οι άνεργοι πεινάνε, τώρα πεινάνε κι αυτοί που δουλεύουνε.

Για εργαζόμενους κι άνεργους, στις καθορισμένες συνθήκες αυτής εδώ της καθορισμένης στιγμής, μοναδική διέξοδος είναι η μαχητική τους συμμετοχή στις κινητοποιήσεις της γενικής απεργίας που ξημερώνει σήμερα 26-9-2012, και σ΄όσες θ’ ακολουθήσουν, σ’ όσες οι ίδιοι πρέπει ν’ απαιτήσουν και να οργανώσουν ως την ανατροπή των αιτιών που προκαλούν τα δεινά τους, την απαξίωση και τον εξευτελισμό της ίδιας τους της ζωής.

Ubuntu, ρε !

από τον φάρο

Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικάνικης φυλής:

Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα δίπλα σ’ ένα δέντρο και είπε στα παιδιά ότι όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι, θα πάρει όλα τα φρούτα. 

Όταν τους έδωσε το σινιάλο για να τρέξουν, πιάστηκαν χέρι χέρι και ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. 

Ύστερα κάθισαν σ’ έναν κύκλο για να φάνε τα φρούτα. 

Όταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό, αφού κάποιο από αυτά θα μπορούσε να είχε καρπωθεί όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν “UBUNTU” που σημαίνει «δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι αν έστω ένας από εμάς είναι στενοχωρημένος!» 

Η λέξη “UBUNTU”στην γλώσσα τους σημαίνει: «Υπάρχω γιατί υπάρχουμε».

Σημείωση δική μου:
Μου το έστειλε μια Φίλη στο μέϊλ και το δημοσιεύω.
Το δημοσιεύω γιατί θεωρώ ότι αποτελεί ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ για όλους μας !

ΥΓ αναΔημοσιεύει κι ο ιππόκαμπος την ιστορία αυτή, γιατί κι αν δεν ήταν ιστορία αληθινή, τότε θα ήταν από τα ωραιότερα κι αληθινότερα παραμύθια.  

σχολαστικές ασκήσεις με την «εξουσία»

Η λέξη εξουσία δεν υπάρχει από όσο ξέρω σε άλλη γλώσσα εκτός από την ελληνική.

Πρακτικά το νόημα, ή αλλιώς, το πρακτικό νόημα της λέξης, αποδίδεται σε άλλες γλώσσες με λέξεις που στα ελληνικά θα τις μεταφράζαμε ως «κυριαρχία», «κύρος», «ισχύς», «επιβολή» κλπ. Ως «εξουσία» μεταφράζεται πρακτικά και ο αγγλικός όρος authority (autorité, autoridad στα γαλλικά και ισπανικά), η κυριολεκτική απόδοση του οποίου στα ελληνικά (απ’ όπου και προέρχεται) θα έπρεπε ίσως να είναι «αυταρχία» , λέξη που ομως δεν έχει τύχει να την συναντήσω ενώ βέβαια υπάρχει η λέξη «αυταρχισμός» που και πάλι στις άλλες γλώσσες μεταφράζεται με διαφορετικές λέξεις που στην απόλυτη κυριολεξία τους έχουν και διαφορετικές σημασίες.

Αν θα θέλαμε να αποδόσουμε την κυριολεκτική σημασία της εξουσίας στα γερμανικά, λόγου χάρη, θα έπρεπε να «κατασκευάσουμε» μια ανύπαρκτη λέξη: Παίρνουμε την «ουσία» (Wesen) προσθέτουμε την πρόθεση – πρόθεμα «εξ» (ας θεωρήσουμε κατάλληλο το γερμανικό πρόθεμα er-) και κατασκευάζουμε την ανύπαρκτη γερμανική λέξη «Erwesen». Καλύτερα ας μην το επιχειρήσουμε, ας μείνουμε καλύτερα στην «εξουσία» και σε ό,τι αυτή θα μπορούσε να μας πει:

Μια πρώτη παρατήρηση που θα μπορούσε να κάνει κανεις, είναι ότι στην ιστορία μιας λέξης η προσθήκη ενός προθέματος (συχνά και δυο ή και περισσότερων)  έρχεται, τουλάχιστον ορισμένες φορές,  να εξυπηρετήσει ένα ιστορικά νέο περιεχόμενο, δηλαδή την μεταβολή μιας προγενέστερης σημασίας, τον «μετασχηματισμό» της σε μια νέα σημασία που αντανακλά τη μεταβολή και το μετασχηματισμό προγενέστερων ιστορικών συνθηκών και τη δημιουργία νέων.

Έτσι λοιπόν έχουμε εδώ την -ιστορικά- αρχική λέξη, σημασία και πραγματικότητα που εκφράζει: Ουσία.

Φυσικά το θέμα μας αφορά τον άνθρωπο: τη σχέση του ανθρώπου προς τον εαυτό του, τη σχέση των ανθρώπων μεταξύ τους και τη σχέση ανθρώπου – φύσης. Τον άνθρωπο λοιπόν ως κοινωνική και ατομική ύπαρξη, τον άνθρωπο ως σχέση κοινωνική και υλική και, πάνω σε αυτήν, ως σχέση κοινωνική και πνευματική. Με αυτό το τελευταίο μπορούμε να πούμε και: τον άνθρωπο ως συνείδηση του εαυτού του και του κόσμου που τον «περιβάλλει».

Από τη στιγμή που η «ουσία» μετατρέπεται σε «εξουσία», και όλοι φυσικά γνωρίζουμε τι σημαίνει «εξουσία», η λέξη έρχεται να προδώσει το τι προϋπήρχε ιστορικά, πριν δηλαδή από την πραγματικότητα που σημασιοδοτεί. Τι υπήρχε λοιπόν πριν την εξουσία; Μα η ουσία φυσικά.

Δεν θέλω να εξωραΐσω την αρχέγονη αυτή ιστορική κατάσταση του ανθρώπου (γιατί αρχεγονη πρέπει να είναι, αν κρίνουμε από την ιστορική ηλικία της λέξης «εξουσία»), την κατάσταση της ουσίας  δηλαδή, γιατί ως αρχέγονη πρέπει να συνοδευόταν κι από ένα μεγάλο φορτίο άγνοιας του ανθρώπου γύρω από τον εαυτό του (τουλάχιστον από την οικουμενική άποψη του ανθρώπου ως είδος) και γύρω από τον υλικό (γεωγραφικό) χώρο της ύπαρξής του. Και ενδεχομένως το σταδιακό ξεπέρασμα της άγνοιας αυτής, αν και αναγκαίο, αν και αναπόφευκτο, να γινόταν με οδυνηρό τρόπο, τόσο οδυνηρό ώστε κάποιες φορές το ίδιο αυτό ξεπέρασμα να ταυτιζόταν με το τέλος της εποχής της ουσίας και με την απαρχή της εποχής της εξουσίας. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρεί η περίπτωση της ανακάλυψης των Ευρωπαίων από τους αυτόχθονες της αμερικανικής ηπείρου. Και το ίδιο, ή κάτι παρόμοιο, θα μπορούσε να πει κανείς για την ανακάλυψη της αμερικανικής ηπείρου από τους Αφρικανούς.

Έχοντας ξεκαθαρίσει λοιπόν ότι δεν τίθεται θέμα εξωραϊσμού, ότι με άλλα λόγια δεν επιτρέπουμε στην (αναπόδραστη) ιστορική νοσταλγία να παρασύρει τις ελπίδες μας προς το, ιστορικό, βάθος του χρόνου και να κρύψει από το βλέμμα μας τον ιστορικό ορίζοντα που ανοίγει το βέλος του χρόνου μπροστά μας, μπορούμε μετά από αυτήν την προϋπόθεση να ξοδέψουμε λίγο από τον ελεύθερο χρόνο μας για να αναλογιστούμε τι σήμαινε για τον άνθρωπο η κυριαρχία της ουσίας (ή η κυριαρχία του στην ουσία) και τι σήμανε ο μάλλον επώδυνος (όπως κάθε ιστορική γέννα και λοιπά) μετασχηματισμός της σε-, ή η αντικατάστασή της από την-,  εξουσία.

Ας πούμε ότι πρόκειται για μια ιστορική εποχή, όπου ο άνθρωπος δεν εξουσιάζει τον εαυτό του, που δεν εξουσιάζεται επίσης από αυτόν, αλλά που η σχέση του με τον εαυτό του, με τους άλλους ανθρώπους και με τη φύση, συνιστά την ουσία της όλης υπόθεσης καθαυτής, την ουσία της ύπαρξής του, όπου ύπαρξη και ουσία ταυτίζονται, είναι ένα και το αυτό πράγμα.

Προφανώς σε μια τέτοια εποχή και σε μια τέτοια κατάσταση  η ιδιοκτησία των υλικών μέσων ύπαρξης του ανθρώπου, των μέσων παραγωγής, δεν έχει ακόμα συγκεντρωθεί σε ένα μόνο μέρος του «κοινωνικού» ανθρώπου αποστερώντας το υπόλοιπο μέρος του από την ιδιοκτησία τους. Προφανώς επίσης (κατ’ επέκταση) δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα οποιαδήποτε θεοκρατική ερμηνεία της ύπαρξης του κόσμου γενικά και του ανθρώπου ειδικότερα, τέτοια που να αποτελεί επίσης και θεοκρατική ερμηνεία της συγκέντρωσης της ιδιοκτησίας των υλικών μέσων ύπαρξης του ανθρώπου στο ένα μέρος και της αποστέρησής του από το άλλο. Και προφανώς (επομένως) η ανθρώπινη δραστηριότητα δεν είναι υποχρεωμένη να καθορίζεται από την υλική σχέση συγκέντρωσης – αποστέρησης της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και την νομοθέτησή της , όπως και η ανθρώπινη συνείδηση δεν είναι υποχρεωμένη να καθορίζεται από την θεοκρατική «ερμηνεία» και στην πραγματικότητα «ηθική» καθιέρωση της ίδιας αυτής σχέσης.

Ειδικά μάλιστα αυτή η δεύτερη, η ανθρώπινη συνείδηση, είναι ακόμα ελεύθερη να καθορίζεται (και ελεύθερη ακριβώς επειδή καθορίζεται) από την άμεση εμπειρία των αισθήσεων και την λογική νοητική επεξεργασία των εμπειρικών δεδομένων και των συνδυασμών τους, ακόμα κι αν το τελικό αποτέλεσμα αυτής της επεξεργασίας εμφανίζεται εν μέρει με τη μοφή της πίστης: είτε γιατί στη βάση της αυθυπαρξίας του υλικού κόσμου ελλοχεύει το «αναίτιο» δηλαδή το λογικά «ανεξήγητο» είτε γιατί τα «ιστορικά καθορισμένα» γνωσιολογικά όρια έπρεπε να συμπληρωθούν με μια λογικά χειροπιαστή προέκτασή τους και σε αυτές τις συνθήκες αυτή η προέκταση δεν μπορούσε παρά να εμφανίζεται με όρους πίστης.

Κάποτε η ιστορική αυτή πραγματικότητα ανατρέπεται. Το γιατί και το πώς  ανατρέπεται μπορεί να το αναζητήσει κανείς σε έργα όπως η «Καταγωγή της οικογένειας της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους», το «Αντι-Ντύρυνιγκ» του Ένγκελς, μπορεί να ανακαλύψει σχετικές αναφορές στο «Κεφάλαιο» του Μαρξ, σε βιβλία σαν την «Πρωτόγονη κομμουνιστική κοινωνία» της Λούξεμπουργκ.

Εμένα εδώ με ενδιαφέρει μόνο η λεκτική και σημασιολογική μεταβολή: Ο άνθρωπος σαν σχέση ουσίας παραμερίζεται από μια σχέση εξουσίας ανάμεσα στους ανθρώπους και σε τελική ανάλυση πάνω στον άνθρωπο. Ο κοινωνικός  άνθρωπος από ύπαρξη που επιβεβαιώνει την ουσία της και επιβεβαιώνεται σε αυτήν, διχοτομείται. Κι αυτή η διχοτόμηση του κοινωνικού ανθώπου (σε ιδιοκτήτη και ακτήμονα, πλούσιο και φτωχό, ιερατείο και πιστό, εξουσιαστή και εξουσιαζόμενο) γίνεται τρόπος ύπαρξης και του ίδιου του ατομικού ανθρώπου που από τότε μέχρι και σήμερα δεν παύει να βιώνει την κοινωνική του διχοτόμηση  σαν ατομικό υπαρξιακό δυισμό. Δεν φταίω εγώ φυσικά, αν εκεί βρίσκεται η πραγματική βάση κάθε μορφής σχιζοφρένειας, βαριάς είτε ελαφριάς , αναγνωρίσιμης είτε «καμουφλαρισμένης» μέσα στους κοινωνικά «αυτονόητους», «φυσικούς», «θεσμοποιημένους» κανόνες της ατομικής ύπαρξης με τον ίδιο τρόπο που «καμουφλάρονται», που εξαφανίζονται οι σταγόνες της βροχής που πέφτει πάνω στη θάλασσα.

Είναι μάλλον απίθανο η λέξη ουσία να χαρακτήριζε την ιστορική κατάσταση του ανθρώπου πριν την εμφάνιση της εξουσίας. Σε μια τέτοια κατάσταση, όπου η ύπαρξη κι η ουσία της ταυτίζονται, δεν υπάρχει η ανάγκη να ανακαλυφθεί καν μια λέξη που θα επιχειρεί να αποδώσει στην ύπαρξη ένα νόημα και μια σημασία ξέχωρο από την ίδια.  Το πιθανότερο είναι, ότι η απώλεια αυτής της πραγματικότητας επέφερε την ανάγκη της αναζήτησης και της ανακάλυψης του «περιεχομένου» της και της ξεχωριστής πια σημασίας του ώστε να μπορέσει να νοηματοδοτηθεί και η ίδια της η απώλεια…

…Για την περιγραφή της νέας πραγματικότητας προστέθηκε στην «ουσία» ένα πρόθεμα με χαρακτήρα «στερητικό», υποδηλωτικό της αφαίρεσης, της απάντλησης (εξ-άντλησης) ενός περιεχομένου από την ύπαρξη στην οποία ανήκει, και του καθορισμού πλέον της ίδιας αυτής (κοινωνικής) ύπαρξης από το διχοτομημένο (κοινωνικό) τμήμα της που έχει ιδιοποιηθεί αυτό το περιεχόμενο σαν κτήμα του. Κι έτσι η λεκτική «κατασκευή» της «εξ-ουσίας» υποδηλώνει κατ’ επαγωγή και το τι αυτή αντικατέστησε: την ουσία, και το πώς: εξ-αντλώντας την.

Ας πούμε ότι το ιστορικό «ξεπέρασμα» της ουσίας γέννησε την εξ-ουσία. Ας υποθέσουμε τώρα ότι εμάς δεν μας αρέσει αυτό. Τι να κάνουμε λοιπόν; Ποια νέα λέξη να βρούμε; Ποιο δεύτερο πρόθεμα να προσθέσουμε στο πρώτο μέχρι να κάνει η λέξη τον ιστορικό της κύκλο και να επιστρέψει στη ρίζα της;

Η αντί-εξ-ουσία είναι βέβαια μια στάση απέναντι σην εξ-ουσία, όμως δεν συνιστά «επιστροφή» στην ουσία, αντίθετα προϋποθέτει ως στάση αυτήν στην οποία αντιτίθεται. Όμως για να «επιστρέψει» ο άνθρωπος στην ουσία, ή καλύτερα για να την συναντήσει ξανά μπροστά του στον ιστορικό του δρόμο, θα πρέπει πρώτα (στην κοινωνική του ύπαρξη) να καταστεί αυτ-εξ-ούσιος. Είναι, όμως, δεδομένο με βαση την συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης πραγματικότητας της εποχής του αναπτυγμένου καπιταλισμού στο μονοπωλιακό – ιμπεριαλιστικό στάδιό του, ότι η τάξη των κεφαλαιοκρατών και των συμμάχων τους μπρος στον κίνδυνο απώλειας της εξ-ουσίας που κατέχει, θα σταθεί από θέσεις αντ-αυτ-εξ-ουσιακές απέναντι στο εγχείρημα των κοινωνικών τάξεων που καταπιέζονται από το εκμεταλλευτικό σύστημα να καταστούν αυτ-εξ-ούσιες καθιστώντας μαζί τους  αυτ-εξ-ούσιο τον κοινωνικό άνθρωπο, αυτ-εξ-ούσια την ανθρωπότητα συνολικά. Γι’ αυτό είναι αντικειμενικά αναγκαία η εργατική, λαϊκή εξ-ουσία σαν ιστορικό στάδιο στην πορεία επανένωσης της ανθρώπινης ύπαρξης με την ουσία της, εξαφάνισης της ουσίας μέσα στην ύπαρξη και της ύπαρξης μέσα στην ουσία.