πορνογραφήματα στο όνομα της «υγείας»

Ο λόγος για τις φωτογραφίες που στολίζουν τα πακέτα των τσιγάρων.

Η (υποκριτική άλλωστε) αναγόρευση της υγείας σε «ιερό» δεν επιτρέπει τον καθαγιασμό των μεθόδων που χρησιμοποιούνται στο όνομά της. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που το «ιερό» (με πρώτο παράδειγμα τη θρησκεία) χρησιμεύει για την εξαπόλυση βρώμικων μεθόδων, έως και πολέμων, που στην προκείμενη περίπτωση έχουν ψυχολογικό χαρακτήρα.

Και η καθιέρωση της πορνογραφικής μεταχείρισης είτε της υγείας είτε της αρρώστιας, πέρα από το ότι αποπροσανατολίζει αξιακά, συνιστά από μόνη της, αυτή καθαυτή, την απόπειρα θεμελίωσης μιας πολιτισμικής συνθήκης απορριπτέας εκ βάθρων.

Δεν είναι πια ζήτημα «υγείας», είναι ζήτημα πολιτισμού, ζήτημα παιδείας, δίλημμα μεταξύ της γνώσης και φρίκης. Η επίθεση στο θυμικό, ο τρόμος ως «διδακτικό» μέσο, δεν αποσκοπεί σε τίποτα άλλο παρά στην καλλιέργεια του ίδιου του τρόμου, και μόνο. Και στον αντίστοιχο «τύπο ανθρώπου» ως προϊόν της.

Δεν πρόκειται για «υγεία», δεν πρόκειται για «πρόληψη», δεν πρόκειται για «ενημέρωση», πρόκειται απλώς και μόνο για πορνογραφήματα.

«social media» και μαζικά ψυχολογικά πειράματα

πηγή: ριζοσπάστης

ΝΕΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΙΚΤΥΩΝ» ΑΠΟ ΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ
Μαζικά ψυχολογικά πειράματα ελέγχου της κοινωνικής συνείδησης

Το Facebook και όλα τα μονοπώλια που λειτουργούν κοινωνικά δίκτυα είναι καπιταλιστικές επιχειρήσεις που αποσκοπούν στο κέρδος, προσφέροντας «δωρεάν» ένα είδος υπηρεσιών διαμεσολαβούμενης επικοινωνίας με αντίτιμο την παράδοση – μικρότερου ή μεγαλύτερου – μέρους της προσωπικής και κοινωνικής ζωής του χρήστη (αλλά και της προσωπικής και κοινωνικής ζωής άλλων, που «δίνει» ασυνείδητα, μέσω των αναφορών σε αυτούς, της ανάρτησης φωτογραφιών τους κ.τ.λ). Από τις πληροφορίες αυτές, οι επιχειρήσεις κοινωνικών δικτύων σχηματίζουν τα κοινωνικά και καταναλωτικά προφίλ των χρηστών, τα οποία αξιοποιούν για να προσπορίζονται δισεκατομμύρια δολάρια είτε από στοχευμένες διαφημίσεις, είτε από πώληση σε τρίτους για παραπέρα επεξεργασία και αξιοποίηση. Παραλήπτης των προφίλ είτε με άμεσο τρόπο (συνεργασία του μονοπωλίου και του κράτους των μονοπωλίων) είτε με έμμεσο τρόπο (αλίευση μέσω των υπηρεσιών) είναι το καπιταλιστικό κράτος, που τις αξιοποιεί για τη δίωξη υπόπτων για ποινικά (κι αν το επιβάλλουν οι ανάγκες προστασίας του και πολιτικά) αδικήματα.

Ολα αυτά είναι – ή θα έπρεπε να είναι – γνωστά στους περισσότερους ανθρώπους που χρησιμοποιούν το διαδίκτυο, ακόμα και σ’ αυτούς που ενημερώνονται μόνο από τις παραδοσιακές πηγές πληροφόρησης. Πολλοί από όσους διατηρούν λογαριασμό(ούς) σε κοινωνικά δίκτυα υποτιμούν τη σημασία της παράδοσης του προφίλ τους σε αγνώστους σε αυτούς κερδοσκόπους, κάποιοι δεν έχουν πρόβλημα με κάτι τέτοιο, ενώ οι περισσότεροι ενδεχομένως το θεωρούν «αναγκαίο κακό», προκειμένου να αξιοποιήσουν τις υπηρεσίες πραγματικής αποξένωσης που προσφέρουν τα κοινωνικά δίκτυα, στο όνομα της ψηφιακής «προσέγγισης» μεταξύ των ανθρώπων.

Από την παρακολούθηση στην παρέμβαση

Τώρα, όμως, όλοι πρέπει να μάθουν, ότι τα μονοπώλια πίσω από τα κοινωνικά δίκτυα εδώ και χρόνια έχουν προχωρήσει πέρα από την παθητική παρακολούθηση, στην άμεση ενεργητική παρέμβαση στο μυαλό των ανθρώπων. Στη διενέργεια μαζικών ψυχολογικών πειραμάτων, για να διερευνήσουν τις δυνατότητες μεγαλύτερου καταναλωτικού εξαναγκασμού, αλλά και ελέγχου της κοινωνικής συνείδησης, χωρίς να χρειάζονται ορδές χαφιέδων και διαδοσιών. Για να μπορούν να προστατευτούν (όπως νομίζουν) από απότομες και επικίνδυνες γι’ αυτούς αλλαγές στις κοινωνικές διαθέσεις, καθώς ο καπιταλισμός θα γίνεται όλο και πιο βάρβαρος, όλο και πιο αποκρουστικός. Δεν το λέμε εμείς, το αποκάλυψαν οι ίδιοι άθελά τους, σε μελέτη ερευνητών του Facebook και άλλων «ευαγών» ιδρυμάτων, που δημοσιεύτηκε πριν από λίγες μέρες, σχετικά με το πείραμα μαζικού επηρεασμού της ψυχολογίας 689.003 χρηστών του μεγαλύτερου κοινωνικού δικτύου, που πραγματοποιήθηκε το 2012, φυσικά εν αγνοία των πειραματόζωων.

Να τι γράφουν οι ίδιοι οι ερευνητές: «Σε πείραμα με ανθρώπους που χρησιμοποιούν το Facebook, ελέγξαμε αν μπορεί να υπάρξει συναισθηματική μόλυνση χωρίς (άμεση) διαπροσωπική αλληλεπίδραση μεταξύ ατόμων, μειώνοντας την ποσότητα συναισθηματικού περιεχομένου στις Ενημερώσεις (News Feed). Οταν μειώθηκαν οι θετικές εκφράσεις, οι άνθρωποι παρήγαγαν λιγότερες θετικές αναρτήσεις (posts) και περισσότερες αρνητικές. Οταν μειώθηκαν οι αρνητικές εκφράσεις, εμφανίστηκε το αντίθετο μοτίβο. Αυτά τα αποτελέσματα δείχνουν ότι τα συναισθήματα που εκφράζουν άλλοι στο Facebook επηρεάζουν τα συναισθήματά μας, αποτελώντας πειραματική απόδειξη μαζικής κλίμακας μόλυνσης μέσω κοινωνικών δικτύων».

Φιλτράρισμα και χειραγώγηση

Οι πειραματιστές δεν κρύβουν λόγια, αποκαλύπτοντας κάτι πολύ ενδιαφέρον για όσους χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα: Η επικοινωνία μεταξύ τους φιλτράρεται, διαμεσολαβείται, δεν είναι ελεύθερη, λογοκρίνεται στο όνομα της οικονομίας πραγμάτων. Δεν αναφερόμαστε στις δυνατότητες που δίνει το Facebook στο χρήστη να προσαρμόσει τι θέλει να εμφανίζεται στις Ενημερώσεις και τι όχι. Να τι γράφουν στη μελέτη τους: «Στο Facebook, οι άνθρωποι συχνά εκφράζουν συναισθήματα, που μετά βλέπουν οι φίλοι τους μέσω του προϊόντος Ενημερώσεις (News Feed) του Facebook. Επειδή οι φίλοι (σ.σ. των χρηστών) συχνά παράγουν πολύ περισσότερο περιεχόμενο απ’ ό,τι μπορεί να δει ένας άνθρωπος, οι Ενημερώσεις φιλτράρουν τα μηνύματα, τα δημοσιεύματα και τις δραστηριότητες που πραγματοποιούνται από φίλους. Οι Ενημερώσεις είναι ο κύριος τρόπος μέσω του οποίου καθένας βλέπει το περιεχόμενο που μοιράζονται οι φίλοι του. Ποιο περιεχόμενο φαίνεται ή παραλείπεται από τις Ενημερώσεις καθορίζεται από έναν αλγόριθμο ταξινόμησης που το Facebook διαμορφώνει και δοκιμάζει συνέχεια με σκοπό να δείχνει στους χρήστες το περιεχόμενο που θα βρουν πιο σχετικό και ενδιαφέρον».

Περιγράφοντας, με λίγα λόγια, τη σημασία του πειράματος, οι ερευνητές αποκαλύπτουν: «Αποδείχνουμε, μέσω ενός μαζικού πειράματος στο Facebook (Ν=689.003) ότι οι συναισθηματικές καταστάσεις μπορούν να μεταφερθούν σε άλλους μέσω συναισθηματικής μόλυνσης, οδηγώντας τους ανθρώπους να βιώσουν τα ίδια συναισθήματα χωρίς να το συνειδητοποιούν». Ομως, γιατί το Facebook ενδιαφέρεται να μάθει αν οι συναισθηματικές καταστάσεις μπορούν να μεταφερθούν σε άλλους μέσω συναισθηματικής μόλυνσης; Επειδή έτσι το μονοπώλιο (και οι λοιποί ενδιαφερόμενοι) μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους να βιώσουν συναισθήματα, θετικά ή αρνητικά ανάλογα με τι θέλουν αυτοί που κινούν τα νήματα, χωρίς να το συνειδητοποιούν οι χειραγωγούμενοι. Μπορεί να μη μας «ψεκάζουν», αλλά αναζητούν τρόπους για να μπορούν να υποβάλλουν στο «πόπολο» συναισθήματα που θα γέρνουν την πλάστιγγα κατά κει που θέλουν.

Γενικότερο πρόβλημα

Η Σέριλ Σάντμπεργκ, πρώην διευθυντικό στέλεχος της Google και σήμερα δεύτερη τη τάξει στο Facebook του Μαρκ Ζούκερμπεργκ, μέρες μετά την αποκάλυψη και αφού ο σάλος δεν έλεγε να καταλαγιάσει, ζήτησε «συγγνώμη για την ελλιπή παρουσίαση» της έρευνας! Με άλλα λόγια, ζήτησε συγγνώμη για τον αποκαλυπτικό τρόπο που οι ερευνητές παρουσίασαν τα αποτελέσματα, για τη χρήση αποκαλυπτικών φράσεων όπως αυτές που αναφέραμε παραπάνω. Δε θέλαμε να ταράξουμε κανέναν, ήταν μέρος της συνεχούς έρευνας που κάνουν οι εταιρείες για να δοκιμάσουν νέα προϊόντα και τίποτα άλλο, είπε με θράσος.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το Facebook. Πειράματα μαζικής ψυχολογίας στο διαδίκτυο πραγματοποιούνται σχεδόν εδώ και δυο δεκαετίες, από τον πρώτο καιρό που το ίντερνετ άρχισε να διαδίδεται έξω από τον ακαδημαϊκό χώρο και ο κάθε ενδιαφερόμενος κεφαλαιοκράτης ή κρατική υπηρεσία αντιλαμβάνεται ότι έχει στη διάθεσή του ένα εργαλείο για τέτοια πειράματα. Πριν από τα κοινωνικά δίκτυα, τα πειράματα πραγματοποιούνταν διασπείροντας ψεύτικες πληροφορίες και διαδόσεις μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και άλλων παλιότερων διαδικτυακών τεχνολογιών (η τέτοια χρήση των e-mail συνεχίζεται). Η διαφορά είναι ότι με την τεχνική που μελέτησαν οι ερευνητές του Facebook η ψυχολογική επίδραση μπορεί να γίνει πιο συγκαλυμμένα και να έχει μεγαλύτερη χρονική διάρκεια, εξασφαλίζοντας αποτέλεσμα πέρα από το στιγμιαίο, αν δηλαδή θα «χάψεις» το ψεύτικο e-mail και θα το στείλεις με τη σειρά σου σε φίλους και γνωστούς. Ισως οι ανησυχίες που εξέφρασαν ορισμένοι για ενδεχόμενα θύματα (αυτοκτονίες) από το πείραμα του Facebook να είναι υπερβολικές, αλλά οι δυνατότητες και τα ενδεχόμενα από μία στάλα-στάλα παρέμβαση στην ψυχολογική διάθεση είναι ανοιχτά.

Ούτε είναι μόνο το Facebook που φιλτράρει κατά βούληση το περιεχόμενο, για το καλό μας. Η εικόνα του τι υπάρχει σήμερα στο διαδίκτυο, η εικόνα που δίνουν οι μηχανές αναζήτησης (εκτός αν ξέρεις πού βρίσκεται αυτό που ψάχνεις), είναι «πειραγμένη». Αν κάποιος κάνει την ίδια ακριβώς αναζήτηση μέσω Google από τον υπολογιστή του και από τους υπολογιστές γνωστών και φίλων θα πάρει από διαφορετικά έως πολύ διαφορετικά αποτελέσματα, που εξαρτώνται από το προφίλ του κάθε χρήστη, όπως το έχει αποτυπώσει η Google και από το φιλτράρισμα που κάνει γενικά το μονοπώλιο, εξαιρώντας ιστοσελίδες που κρίνει απαράδεκτες, ή μη ενδιαφέρουσες. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι ό,τι πιο συναφές από το διαθέσιμο υλικό, αλλά από αυτό που κρίνει η Google ότι πρέπει να μας δείξει.

Ερώτημα που ζητά απάντηση

Η αποξένωση των ανθρώπων από το αντικείμενο της δουλειάς τους και από τους άλλους ανθρώπους προέρχεται από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Δεν ελαττώνεται, αντίθετα αυξάνεται με τη χρήση των κοινωνικών δικτύων. Το διαδίκτυο υπήρχε και πριν από τα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης» και έδινε νέες δυνατότητες επικοινωνίας, άνοιγε νέους ορίζοντες. Τα κοινωνικά δίκτυα ήταν οπισθοδρόμηση, δεν ήταν πρόοδος. Αν έπαυαν να είναι προσοδοφόρα για τα μονοπώλια θα έπαυαν να υπάρχουν, το ίδιο και οι «φιλίες» του κάθε χρήστη με άλλους 150 (κατά μέσο όρο), γιατί δεν έχουν πραγματική υπόσταση. Αν τα κοινωνικά δίκτυα συνέχιζαν να υπάρχουν ως μη προσοδοφόρα, θα ήταν επειδή κρατικές ανάγκες θα έκαναν το συλλογικό καπιταλιστή να αναλάβει το κόστος λειτουργίας αυτών των «χρυσωρυχείων» πληροφοριών.

Το πρόσθετο ερώτημα που πρέπει να απαντήσουν τώρα οι χρήστες των κοινωνικών δικτύων είναι αν θέλουν να γίνουν πειραματόζωα σε ψυχολογικά πειράματα που θα τους κάνουν να νιώθουν ευχάριστα ή δυσάρεστα όχι με βάση τις δικές τους εμπειρίες και τη δική τους ψυχοσύνθεση, αλλά την κατευθυνόμενη διάθεση που θα διασπείρουν τα data centers του Facebook. Αν θέλουν να τους υποβάλουν ιδέες και αποφάσεις χωρίς οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται. Εχουν τη δυνατότητα να απαντήσουν «όχι».

Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγές: *ww.facebook.com, http://www.pnas.org/content/111/24/8788.full.pdf

Καταγγέλλουν την παραχώρηση μνημείων για ιδιωτικές εκδηλώσεις

Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας: Καταγγέλλει την παραχώρηση μνημείων για ιδιωτικές εκδηλώσεις

Συνέβη και αυτό. Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) γνωμοδότησε κατά πλειοψηφία υπέρ της παραχώρησης των μνημείων! Έδωσε άδεια για εκδηλώσεις ιδιωτών σε Καλλιμάρμαρο και Στοά Αττάλου. Το ΔΣ του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας (ΕΕΤΕ), με ανακοίνωσή του, καταγγέλλει «όχι μόνο την κυβερνητική πολιτική που «τα βγάζει όλα στο σφυρί», όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, αλλά και τα θεσμικά εκείνα όργανα – την πλειοψηφία του ΚΑΣ -που, ενώ έχουν ταχθεί «να φυλάττουν Θερμοπύλας», να προστατεύουν την Αρχαιολογική κληρονομιά, δε δίστασαν κάτω από τις πολιτικές και οικονομικές πιέσεις, να ενδώσουν στους διάφορους ιδιώτες μεγαλοεπιχειρηματίες και να παραχωρήσουν τα μνημεία για χορούς και πανηγύρια, απαξιώνοντάς τα και «θίγοντας την ηθική υπόσταση των μνημείων», όπως τοποθετήθηκαν κάποιες μειοψηφούσες φωνές στο ΚΑΣ».

«Δεν είναι η πρώτη φορά» -επισημαίνεται στην ανακοίνωση- «που η πολιτιστική μας κληρονομιά γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης για οικονομικούς λόγους. Η ασέβεια προς την ίδια την αρχαιολογική μας κληρονομιά, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις, διατυπώθηκε πολλές φορές από το επίσημο κράτος στο πρόσφατο παρελθόν. Στα πλαίσια της ίδιας πολιτικής, της πολιτικής εμπορευματοποίησης της αρχαιολογικής κληρονομιάς, έγινε η θεσμοθέτηση του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης αλλά και η δημιουργία του προβληματικού ΟΠΕΠ το 1997, η συνειδητή οικονομική αφαίμαξη του ΤΑΠ που σήμερα έχει αποψιλωθεί από προσωπικό αλλά και από αντίγραφα στα πωλητήρια στα μουσεία. Να θυμίσουμε την παραχώρηση του Ηρωδείου στον Κάλβιν Κλάιν για επίδειξη μόδας, κάτι που ματαίωσε η κινητοποίηση των καλλιτεχνών στο τέλος της δεκαετίας του 1990. Να θυμίσουμε ακόμα ότι στη διετία 2007-2009, 16 ολόκληρα εκατομμύρια ευρώ από το αποθεματικό του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων μετακόμισαν σκανδαλωδώς στο Ταμείο Διαχείρισης Πιστώσεων και στη (νεκρή πλέον) Εταιρεία Ενοποίησης Αρχαιολογικών Πόρων».

«Τα μέλη του ΚΑΣ κλήθηκαν να γνωμοδοτήσουν για το αν μπορούν να δέχονται τα μνημεία εκδηλώσεις που ξεφεύγουν από τον καθαρά αρχαιολογικό χαρακτήρα τους. Κλήθηκαν να γνωμοδοτήσουν για την παραχώρηση του Παναθηναϊκού Σταδίου και της Στοάς του Αττάλου στη Γεν. Συνέλευση της Επενδυτικής Εταιρείας Κεφαλαίων «Ardian» και στο συνέδριο της Παγκόσμιας Οργάνωσης Επιχειρηματιών Ε.Ο. Και τα δύο γεγονότα θα συνδυάζονται, όμως, με πολιτιστικές εκδηλώσεις (προβολή στο Καλλιμάρμαρο, χορευτικό δρώμενο στη Στοά του Αττάλου) και με… δείπνο. Η απαξίωση της αρχαιολογικής κληρονομιάς γίνεται με πολλούς τρόπους από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις κυβερνήσεις και τους καλοθελητές τους: Η εγκληματική αποψίλωση από ειδικευμένο προσωπικό (αρχαιολόγους, συντηρητές, εργατοτεχνίτες και αρχαιοφύλακες) της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, η μείωση των δαπανών για τις ανάγκες της και η προγραμματισμένη εξαθλίωση του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων είναι η άλλη όψη του νομίσματος που θέλει τα μνημεία κάδρο για επιχειρηματικές δραστηριότητες».

 

902.gr

για ποια ελλάδα ρε γαμώτο;

Τι αισθήματα, ιδίως στις μέρες της ρατσιστικής ελληνοβαρβαρότητας που ζούμε, μπορεί να γεννήσει το πρώτο από τα παρακάτω βίντεο σ’ όποιον -όσο θολωμένος κι αν είναι- διατηρεί μέσα του μια στοιχειώδη αλήθεια κι ανθρωπιά; 

Και τι αισθήματα η σύγκριση με το δεύτερο βίντεο που «μας» καθρεφτίζει;

Στημένη η σύγκριση μήπως; Δε θα το ‘λεγα.

Η ανάρτηση που ακολουθεί, από το tro-mpa-xtiko.

*

Το μοναδικό ελληνικό βιβλιοπωλείο στη Ν. Υόρκη

NOT GREEK, HELLENE
EDIT: Είμαστε τόσο πολύ μπροστά. Και τους hipsters εμείς! Μπράβο Κατερίνα!
Ιncludes racist greek joke.

*

bonustrack από εμάς για εσάς (για τα σπίρτα «μας» ρε γαμώτο):

Από πρώην «βασιλικός» ολιγαρχικός ο εθνικός κήπος

ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ
Προκλητική η ανάθεση της «ανάπλασης» του Εθνικού Κήπου στον πρόεδρο του ΣΕΒ

Την αντίθεσή του στην εκχώρηση της «ανάπλασης» του Εθνικού Κήπου στον πρόεδρο του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλο εκφράζει με δελτίο Τύπου το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ).

Όπως αναφέρει «είναι προκλητικό ο Δήμος της Αθήνας να αναθέτει την υποτιθέμενη «ανάπλαση» του κήπου στον πρόεδρο του ΣΕΒ ο οποίος θα φέρει μάλιστα Γάλλο αρχιτέκτονα, χωρίς αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, καθώς και τη διευθύντρια Λονδρέζικης Γκαλερί, η οποία θα οργανώνει για τους Αθηναίους «ιθαγενείς» εκθέσεις και θα «αναθέτει» έργα. Όπως δήλωσε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, «η τέχνη ειδικότερα κι ο πολιτισμός γενικότερα, είναι ένα κατ’ εξοχήν αποτελεσματικό αντίδοτο στην προϊούσα υποβάθμιση της ζωής μας. Θέλουμε να φέρουμε την τέχνη στην καθημερινότητα της πόλης. Και, μέσω της τέχνης, να επανασυνδέσουμε τον πολίτη με την πόλη του». Μιλάει ο πρόεδρος του ΣΕΒ για «προϊούσα υποβάθμιση της ζωής μας» όταν η καπιταλιστική κρίση έχει φέρει τη φτώχεια στους εργαζόμενους και από την άλλη έχει συσσωρεύσει τεράστια κέρδη για το μεγάλο κεφάλαιο και στους ομολόγους του κ. Δασκαλόπουλου…».

«Η τοποθέτηση έργων τέχνης θα πρέπει να γίνεται με ανοιχτή πρόσκληση στους καλλιτέχνες μέσα από δημόσιους καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς ώστε να διασφαλίζεται η καλύτερη δυνατή πρόταση για το δημόσιο χώρο, αλλά και η ίση αντιμετώπιση των καλλιτεχνών από την Πολιτεία, κρίνοντας το έργο και όχι το όνομα. Οι επιλογές ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΙΔΙΩΤΕΣ. Θα πρέπει να γίνονται από κριτικές επιτροπές στις οποίες μετέχουν και εκπρόσωποι των εικαστικών καλλιτεχνών (από το αιρετό Σώμα Κριτών του ΕΕΤΕ)» συνεχίζουν.

Όσον αφορά την επένδυση του μεγάλου κεφαλαίου στην τέχνη, τονίζουν ότι «είναι μια επένδυση που στοχεύει στο μυαλό του καθενός μας. Είναι σε όλους μας γνωστή η ελιτίστικη αντίληψη που κυριαρχεί και πλασάρεται ως πρωτοπορία, σαν ό,τι πιο προωθημένο στον τομέα των εικαστικών: Οι θεωρίες του «τέχνη για την τέχνη»,» όλα είναι τέχνη» και «τέχνη εσωστρεφής με επίκεντρο τον καλλιτέχνη και μακριά από την κοινωνία». Η τέχνη που θα γευθούν με την επένδυση αυτή οι περιπατητές του Εθνικού Κήπου δεν θα είναι αντιπροσωπευτική του τι δημιουργούν οι καλλιτέχνες σήμερα, αλλά θα είναι μια τέχνη «εντός πλαισίου», πλαισίου που απαιτούν το διεθνές χρηματιστήριο της τέχνης και οι άνθρωποί του…».

Κλείνοντας το δελτίο Τύπου, καταλήγουν ότι «ακόμα μια φορά γίνεται φανερό ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να αγωνισθούν, να υπερασπισθούν τη δουλειά τους και τις κατακτήσεις αγώνων χρόνων. Βέβαια, είναι πλέον φανερό στο σύστημα που ζούμε, τίνος είναι το κράτος, τίνος είναι ο δήμος… Είναι πλέον φανερό ότι οι αγώνες δεν μπορεί να περιορίζονται στα στενά «καλλιτεχνικά» ζητήματα, αλλά να παλεύουν και οι καλλιτέχνες, ταυτόχρονα, για ανατροπή της πολιτικής της εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αγαθών και των ιδιωτικοποιήσεων συνολικότερα, να παλεύουν για την ανατροπή της εξουσίας του μεγάλου κεφαλαίου. Ανατροπή που θα τους φέρει στο προσκήνιο της Τέχνης και της ζωής».

902 

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η εικόνα ενός παιδιού που παίζει ελεύθερα στον Εθνικό κήπο, ή η εκόνα των συνταξιούχων, των μαμάδων και των ανέργων που βρίσκουν γαλήνη στο φιλόξενο πράσινο του Εθνικού Κήπου, ίσως αύριο θα ανήκουν πια στο παρελθόν, αφού ο Πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Δασκαλόπουλος ανέλαβε (με το αζημίωτο φυσικά αφού η κίνηση αυτή θα έχει μεγάλα ανταποδοτικά ωφέλη), την υποτιθέμενη «ανάπλαση».
Χαρακτηριστική η προκλητική δήλωσή του: «Σοκάρισε ορισμένους, οι οποίοι έχουν την τάση να θεωρούν τον Εθνικό Κήπο προσωπική ιδιοκτησία τους ή προνομιακό χώρο περιπάτου τους, και δεν ήθελαν τίποτα να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του … ο Εθνικός Κήπος ανήκει στην ιστορία …».
Με άλλα λόγια μας λέει ο μεγαλοβιομήχανος ότι ο λαός της Αθήνας κακώς βλέπει τον κήπο ως δημόσια περιουσία που μπορεί ελεύθερα να τη χαίρεται, ενώ τώρα τα πράγματα «θα μπουν στη θέση τους» και πλέον ο κήπος δεν θα είναι «προνομιακός χώρος περιπάτου τους», όπως αναφέρει σε σχετική δήλωσή του ο κ. Δασκαλόπουλος…
Εύλογα λοιπόν τα συμπεράσματα από τις δηλώσεις αυτές.
΄Οσο για τις εξαγγελίες τους για την τέχνη στον Κήπο αναφέρουν: «Η πρωτοβουλία στοχεύει στη θεσμοθέτηση μιας υπαίθριας έκθεσης σύγχρονης τέχνης υψηλών προδιαγραφών .. ….. τα έργα θα προέρχονται από δανεισμούς από καλλιτέχνες, ιδιωτικές συλλογές και γκαλερί. Το ένα τρίτο των έργων θα είναι Ελλήνων καλλιτεχνών και αποκλειστικά νέες παραγωγές.» .
Είναι προκλητικο ο Δήμος Αθήνας να αναθέτει την υποτιθέμενη «ανάπλαση» του κήπου στον Πρόεδρο του ΣΕΒ ο οποίος θα φέρει μάλιστα Γάλλο αρχιτέκτονα, χωρίς αρχιτεκτονικό διαγωνισμό καθώς και τη Διευθύντρια Λονδρέζικης Γκαλερί, η οποία θα οργανώνει για τους Αθηναίους «ιθαγενείς» εκθέσεις και θα «αναθέτει» έργα . Όπως δήλωσε ο Πρόεδρος του ΣΕΒ: «η τέχνη ειδικότερα κι ο πολιτισμός γενικότερα, είναι ένα κατ’ εξοχήν αποτελεσματικό αντίδοτο στην προϊούσα υποβάθμιση της ζωής μας. Θέλουμε να φέρουμε την τέχνη στην καθημερινότητα της πόλης. Και, μέσω της τέχνης, να επανασυνδέσουμε τον πολίτη με την πόλη του».
Μιλάει ο πρόεδρος του ΣΕΒ για «προϊούσα υποβάθμιση της ζωής μας» όταν η καπιταλιστική κρίση έχει φέρει τη φτώχια στους εργαζόμενους και από την άλλη έχει συσσωρεύσει τεράστια κέρδη για το μεγάλο κεφάλαιο και στους ομολόγους του κ. Δασκαλόπουλου…
Ωφείλουμε να πούμε τόσο για τον κ. Δασκαλόπουλο όσο και για το Δήμαρχο κ. Καμίνη και τις δηλώσεις τους που προσπαθούν να εξωρραϊσουν το χάπι της εκχώρησης του Κήπου:
ΔΕΝ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΕΡΓΩΝ ΤΕΧΝΗΣ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ. Ο Δήμος και το Κράτος, εδώ, δεν τους εφαρμόζουν. Η τοποθέτηση έργων τέχνης θα πρέπει να γίνεται με ανοιχτή πρόσκληση στους καλλιτέχνες μέσα από δημόσιους καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς ώστε να διασφαλίζεται η καλύτερη δυνατή πρόταση για το δημόσιο χώρο, αλλά και η ίση αντιμετώπιση των καλλιτεχνών από την Πολιτεία, κρίνοντας το έργο και όχι το όνομα. Οι επιλογές ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΙΔΙΩΤΕΣ. Θα πρέπει να γίνονται από κριτικές επιτροπές στις οποίες μετέχουν και εκπρόσωποι των εικαστικών καλλιτεχνών (από το αιρετό Σώμα Κριτών του
ΕΕΤΕ)..
Δεν μας πείθει ο «θρήνος» για την απουσία έργων τέχνης από το Δημόσιο χώρο. Υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι που τώρα αντιμετωπίζουν το δημόσιο χώρο ως προσωπική γκαλερί έργων τέχνης του κ. Δασκαλόπουλου…Οι θεσμοί για τα καλλιτέχνικά έργα στο Δημόσιο χώρο παρακάμφθηκαν όπως παρακάμπτονται και οι καλλιτέχνες του τόπου μας από το να εκθέτουν στον Εθνικό Κήπο εκτός αν «έχουν μπάρμπα» στο Λονδίνο, αυτή τη φορά.. Αποκαλύπτεται το τι συμφέροντα εξυπηρετεί η άρνησή
τους να εφαρμόσουν χρόνια τώρα τη σχετική με την τέχνη στο Δημόσιο Χώρο νομοθεσία.
Σήμερα η προσπάθεια διάσωσης ενός επικίνδυνα χρεωκοπιμένου συστήματος βασίζεται στο δόγμα «διάλυσε τα πάντα ώστε να δημιουργηθεί χώρος για ιδιωτική επένδυση».
Βλέπουμε κάτι άλλο γύρω μας στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση, ώστε να έχουμε την ελπίδα οτι θα γλυτώσει ο Πολιτισμός; Μάλλον όχι.
Και βέβαια η επένδυση του μεγάλου κεφαλαίου στην τέχνη είναι μια επένδυση που στοχεύει στο μυαλό του καθενός μας. Είναι σε όλους μας γνωστή η ελιτίστικη αντίληψη που κυριαρχεί και πλασάρεται ως πρωτοπορία, σαν ό,τι πιο προωθημένο στον τομέα των εικαστικών: Οι θεωρίες του «τέχνη για την τέχνη»,» όλα είναι τέχνη» και «τέχνη εσωστρεφής με επίκεντρο τον καλλιτέχνη και μακριά από την κοινωνία». Η τέχνη που θα γευθούν με την επένδυση αυτή οι περιπατητές του Εθνικού Κήπου δεν θα είναι αντιπροσωπευτική του τι δημιουργούν οι καλλιτέχνες σήμερα αλλά θα είναι μια τέχνη «εντός πλαισίου», πλαισίου που απαιτούν το διεθνές χρηματιστήριο της τέχνης και οι άνθρωποί του…
Αλλά η ουσία παραμένει, ανεξάρτητα του πόσο «καλή» θα είναι η εικαστική παρέμβαση του κ. Δασκαλόπουλου.: Οι Εικαστικοί καλλιτέχνες του τόπου μας μένουν έξω από τη διαδικασία να δημιουργήσουν έργα για τον Εθνικό Κήπο της Αθήνας και να κριθούν οι προτάσεις τους με διαφάνεια και αξιοκρατία μέσα από ανοιχτές προσκλήσεις και διαγωνισμούς. Ακόμα μια φορά γίνεται φανερό ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να αγωνισθούν, να υπερασπισθούν τη δουλειά τους και τις κατακτήσεις αγώνων χρόνων. Βέβαια, είναι πλέον φανερό στο σύστημα που ζούμε, τίνος είναι το Κράτος, τίνος είναι ο Δήμος… Είναι πλέον φανερό ότι οι αγώνες δεν μπορεί να περιορίζονται στα στενά «καλλιτεχνικά» ζητήματα, αλλά να παλεύουν και οι καλλιτέχνες, ταυτόχρονα, για ανατροπή της πολιτικής της εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αγαθών και των ιδιωτικοποιήσεων συνολικότερα, να παλεύουν για την ανατροπή της εξουσίας του μεγάλου κεφαλαίου. Ανατροπή που θα τους φέρει στο προσκήνιο της Τέχνης και της ζωής.

902

Για τα σχέδια εκχώρησης του Εθνικού Κήπου στον πρόεδρο του ΣΕΒ
Αρθρο του Ιάκωβου Βάη και της Εύας Μελά στο «Ριζοσπάστη» του Σαββάτου 16/11/2013

Με αφορμή τη σχεδιαζόμενη εκχώρηση του Εθνικού Κήπου στον κ. Δασκαλόπουλο, υπογραμμίζουμε τα εξής: Πέρα από το προκλητικό της ανάθεσης της υποτιθέμενης «ανάπλασης» του Κήπου σε Γάλλο αρχιτέκτονα χωρίς αρχιτεκτονικό διαγωνισμό («ανάπλασης» που από τη συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο Αθήνας αποκαλύπτεται ότι δεν θα υπηρετήσει βασικές λειτουργίες του Εθνικού Κήπου και του αθηναϊκού λαού, αλλοιώνοντας τη φυσιογνωμία του ως δημόσιου χώρου και χώρου πρασίνου), καθώς και στη διευθύντρια λονδρέζικης γκαλερί, η οποία θα φέρει στους Αθηναίους εισαγόμενη τέχνη για το δημόσιο χώρο για να τους «εκπολιτίσει», θα πρέπει να μας προβληματίσουν και τα εξής:

ΠΡΩΤΟ: Γιατί ο Δασκαλόπουλος, ο πρόεδρος του ΣΕΒ, να κάνει μια τόσο μεγάλη δωρεά; Σίγουρα θα ήταν αφελής κάποιος να υποθέσει ότι την κάνει λόγω φιλοτεχνίας. Ολη αυτή η ιστορία αποτελεί μια ακόμα επένδυση για τον βιομήχανο. Και φυσικά δε μιλάμε για μία συνηθισμένη επένδυση με άμεση μόνο ανταπόδοση. Μιλάμε για μια επένδυση που στοχεύει στο μυαλό του καθενός μας. Είναι σε όλους μας γνωστή η ελιτίστικη αντίληψη που κυριαρχεί στο χώρο μας και πλασάρεται σαν πρωτοπορία. Σαν ό,τι πιο προωθημένο στον τομέα των εικαστικών. Μιλάμε για τις θεωρίες του «τέχνη για την τέχνη», «όλα είναι τέχνη» και «τέχνη εσωστρεφής με επίκεντρο τον καλλιτέχνη και μακριά από την κοινωνία». Τα παραπάνω κάνουν να παράγονται έργα τέχνης που αναπόφευκτα διδάσκουν τον ατομισμό, τη μεταφυσική σύγχυση, το αδιέξοδο και την αντικοινωνικότητα, διδάσκουν δηλαδή όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που βοηθάνε έναν εκμεταλλευτή να κρατά πιο εύκολα υπόδουλους τα θύματα της εκμετάλλευσης. Ετσι και ο κ. Δασκαλόπουλος, σαν προνοητικός εκμεταλλευτής, φροντίζει να εξασφαλίσει την ομαλότητα των κερδών του με τέτοιου είδους επενδύσεις. Φυσικά και δεν υπονοούμε ότι κάνοντας μια βόλτα στον Εθνικό Κήπο κάποιος θα κυριεύεται από «μαγικές δυνάμεις» και στο τέλος της βόλτας του θα είναι ένας πειθήνιος υποταγμένος ανθρωπάκος. Απλά, η συγκεκριμένη κίνηση είναι από αυτές που απευθύνονται στο πλατύ κοινό, ενώ συνήθως όλη αυτή η σχετική με την τέχνη δραστηριότητα είναι κλεισμένη σε μουσεία και γκαλερί και αφορά κάποιους λίγους.

Οι δηλώσεις του κ. Δασκαλόπουλου προκαλούν το κοινό αίσθημα όταν λέει πως επιτέλους ο Κήπος δεν θα είναι ιδιοκτησία κάποιων(!!!), εννοώντας τους συνταξιούχους και τις οικογένειες με παιδάκια που κάνουν τον περίπατό τους στον Κήπο…

ΔΕΥΤΕΡΟ: Το κράτος ουδέποτε εφάρμοσε το νόμο για την Τέχνη στο Δημόσιο χώρο και τα δημόσια κτίρια και χώρους, που προβλέπουν το 1% της δαπάνης των δημόσιων κτιρίων και του γύρω χώρου να δίνεται για τη δημιουργία καλλιτεχνικών έργων από τους εικαστικούς, με ανοιχτή πρόσκληση στους καλλιτέχνες μέσα από δημόσιους καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς ώστε να διασφαλίζεται η καλύτερη δυνατή πρόταση για το δημόσιο χώρο, αλλά και η ίση αντιμετώπιση των καλλιτεχνών από την πολιτεία, κρίνοντας το έργο και όχι το όνομα… Οι σχετικοί νόμοι δεν εφαρμόζονται από το 1989! Το ΕΕΤΕ, ο συλλογικός φορέας των εικαστικών καλλιτεχνών, έχει κατ’ επανάληψη προτείνει τρόπους για τη λειτουργία του νόμου, καταθέτοντας αναλυτική επεξεργασία, ποτέ όμως δεν πήρε απάντηση. Μάλιστα, για το θέμα της τέχνης στο δημόσιο χώρο το 2012 δόθηκαν δύο αντίθετες μεταξύ τους απαντήσεις από τους συναρμόδιους υπουργούς (ΥΠΕΚΑ κ. Ευάγ. Λιβιεράτο και τότε Πολιτισμού κ. Κ. Τζαβάρα) στη Βουλή σε Ερώτηση για παράτυπη και παράνομη Υπουργική Απόφαση της άλλοτε υπουργού ΥΠΕΚΑ κας Μπιρμπίλη. Στις παρεμβάσεις του συλλογικού φορέα των εικαστικών καλλιτεχνών για το θέμα, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2013 ο νέος υπουργός Πολιτισμού αλλά και συνολικά η κυβέρνηση δεν έδωσε καμία απάντηση.

ΤΡΙΤΟ: Πώς γίνεται το ίδιο το κράτος, ο Δήμος Αθήνας, να αγνοεί τους ίδιους του τους νόμους; Η απάντηση είναι πολύ απλή και μας δείχνει για άλλη μια φορά ξεκάθαρα ότι στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος που ζούμε, οι κατακτήσεις παίρνονται πίσω όταν το κίνημα το επιτρέψει και οι ανάγκες του συστήματος το επιβάλουν. Οι καπιταλιστές μπορούν ωμά να καταπατούν τους δικούς τους νόμους, όχι όμως οι εργάτες που κάθε αγώνας τους βγαίνει παράνομος. Το ΕΕΤΕ και ο νόμος του είναι αποτέλεσμα αγώνων του λαού μας τις προηγούμενες δεκαετίες. Οι κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια το ανεχόντουσαν μέχρι που το καπιταλιστικό σύστημα πριν μερικά χρόνια μπήκε πάλι σε κρίση. Αυτή η κατάσταση στενεύει τα περιθώρια ανοχής του σε οποιοδήποτε φιλολαϊκό μέτρο, με αποτέλεσμα οι ελάχιστοι νόμοι με κάποια φιλολαϊκά στοιχεία να ποδοπατιούνται ή να καταργούνται! Ετσι και σε αυτήν την περίπτωση: Οι νόμοι για την τέχνη στο δημόσιο χώρο παρακάμφθηκαν. Και βέβαια, όπως συνηθίζεται, το θέμα θα φανεί ως δωρεά του κ. Δασκαλόπουλου προς το Δημόσιο για να ξεπερασθούν οι πολλές αντιρρήσεις..

Αποκαλύπτεται το πόσο «δημόσιος» θεωρείται από την κυβέρνηση και το Δήμο Αθήνας ο «δημόσιος χώρος» και τι συμφέροντα εξυπηρετεί η άρνησή τους να εφαρμόσουν χρόνια τώρα τη σχετική με την τέχνη στο δημόσιο χώρο νομοθεσία.

Κρίνοντας και από την εμπειρία άλλων χωρών της ΕΕ στις οποίες τέτοιου είδους εκδηλώσεις πλασάρονται αρκετά συχνά, καταλαβαίνουμε ότι το πράγμα δεν θα σταματήσει εδώ και ότι θα γίνουν τα πάντα να μας κάνουν να αποδεχτούμε την αστική «τέχνη» ως… πρωτοπορία.

902

η «λερναία ύδρα» της καθημερινής, βουβής, σιωπηρής βίας

Η βία που περιέχεται στα κύτταρα αυτών καθαυτών των εκμεταλλευτικών σχέσεων, αυτή η βία που δίνει το σχήμα της σε κάθε κλάσμα της μονάδας του χρόνου σ’ όλη τη διάρκεια της εργάσιμης μέρας – εκεί δηλαδή όπου οι εκμεταλλευτικές σχέσεις πραγματώνονται άμεσα κι αποκτούν υλική υπόσταση στην καθημερινή δραστηριότητα των εργαζομένων, αυτή η βουβή βία που εκδηλώνεται σαν συστατικό της καθημερινής ζωής προτού ακόμα παρουσιαστεί η ανάγκη της διασφάλισής της από οποιαδήποτε άλλη μορφή βίας (αστυνομικές επεμβάσεις, δικαστικές διώξεις, τρομοκρατικούς μηχανισμούς κλπ) η οποία θα εμφανιζόταν σαν διατάραξη της κανονικότητας των καθημερινών σχέσεων, αυτή λοιπόν η βία αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα γύρω από τον οποίο σχηματίζονται κι οικοδομούνται οι καταπιεστικές σχέσεις σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής ακόμα και στα επίπεδα εκείνα που φαίνονται εντελώς απομακρυσμένα από τον πυρήνα τους που βρίσκεται στο κέντρο των εκμεταλλευτικών παραγωγικών σχέσεων.

Πρόκειται για τη βία που εξαναγκάζει τους εργάτες σε υποταγή στο αφεντικό, που εξαναγκάζει τους εργαζόμενους στην εκχώρηση του παραγωγικού χρόνου τους και του παραγωγικού του αποτελέσματος στον προσωποποιημένο αντιπρόσωπο του κεφαλαίου, τον εργοδότη, τον κεφαλαιοκράτη, για τη βία που στηρίζεται στην αποστέρηση της εργατικής τάξης από τους όρους παραγωγής των μέσων της ύπαρξής της και τη συγκέντρωση αυτών των υλικών παραγωγικών όρων στην τάξη των κεφαλαιοκρατών, για τη βία που συνακόλουθα ασκείται με την «φυσική» απειλή της εξαθλίωσης και της πείνας  στην περίπτωση της απόλυσης και της ανεργίας, για τη βία που μπροστά σε αυτή την απειλή «αυθόρμητα» εξαναγκάζει τους εργαζόμενους στην αλλοτρίωση ολόκληρης ουσιαστικά της δραστηριότητάς τους και στην απαλλοτρίωση αυτής της συνολικής δραστηριότητας από το κεφάλαιο και την τάξη τον κεφαλαιοκρατών που το «προσωποποιεί».

Γύρω από τον πυρήνα αυτής της «βουβής», αυτής της «άγραφης» βίας, γύρω από αυτή την «σιωπηρή» κεντρική καταπιεστική σχέση χτίζεται το καταπιεστικό πλέγμα που αγκαλιάζει το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, είτε αυτές αφορούν λ.χ. την πολιτκή ζωή είτε τη θρησκεία και την πνευματική ζωή γενικά είτε αφορούν τις σχέσεις της εκπαίδευσης είτε αφορούν την πολιτιστική ζωή, την «κουλτούρα», είτε αφορούν την οικογενιακή ζωή, τις σχέσεις ανάμεσα σε γονείς και παιδιά και στους γονείς μεταξύ τους, είτε αφορούν τις προσωπικές σχέσεις, τη φιλία, τον έρωτα.

Το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων διαποτίζεται από τα συστατικά των σχέσεων καταπίεσης ανάμεσα στην «άρχουσα» και την «αρχόμενη» κοινωνική τάξη, δηλαδή των καταπιεστικών σχέσεων ανάμεσα στην τάξη των εκμεταλλευτών και στην τάξη των εργαζόμενων, και ταυτόχρονα διαποτίζεται από τα συστατικά των όρων ανταγωνισμού που κάτω από το καθεστώς της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης διέπουν τις «αυθόρμητες» σχέσεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό και των δυο τάξεων, τόσο αυτής που καταπιέζει όσο και αυτής που καταπιέζεται.

Καταπίεση και ανταγωνισμός, αποτελούν και τα δυο τις δυο μορφές της βίας που και οι δυο συνίστανται σε ένα και το αυτό: στις σχέσεις της εκμετάλλευσης. Και καθώς σε περίοδο κρίσης των εκμεταλλευτικών σχέσεων το αποτέλεσμα είναι η έξαρση των εκδηλώσεών τους, η απογύμνωση του περιεχομένου τους και η ωμότερη πραγμάτωσή τους, είναι επόμενη και συνακόλουθη η έξαρση των ίδιων αυτών εκδηλώσεων, των εκδηλώσεων της καταπίεσης και του ανταγωνισμού σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες το να υψώνει κανείς οχυρωματικά έργα εναντίον αυτών των μορφών της «σιωπηρής» βίας και «ηχηρής» κάποτε εξαχρείωσης σε όποιο πεδίο της ζωής του έχει το περιθώριο να το κατορθώνει, αποτελεί πράξη προσωπικής αντίστασης όχι δίχως προσωπικό τίμημα. Και το να αντιτάσσεται στις μορφές της κοινωνικής εξαχρείωσης και τις αιτίες από όπου πηγάζουν, το να αντιτάσσεται στις σχέσεις της καταπίεσης και του ανταγωνισμού και στις σχέσεις της εκμετάλλευσης από όπου πηγάζουν, το να αντιτάσσεται δηλαδή σε αυτά όπου το πεδίο της κοινωνικής ζωής δεν επιδέχεται τις στενά ατομικές αντιστάσεις,  το να συνενώνεται, να οργανώνεται και να δρα συλλογικά ενάντια στην πρωταρχική βία των κοινωνικών σχέσεων και στις εκδηλώσεις της, αποτελεί -εκτός από πράξη προσωπικής αντίστασης στην εξαχρείωση- όρο επιβίωσης της κοινωνίας ως κοινωνίας ανθρώπων ικανών να συνυπάρξουν σαν ισότιμοι άνθρωποι, όρο πολιτιστικής αντίστασης απέναντι στον εκβαρβαρισμό των καθημερινών σχέσεων που παράγει το σύστημα της εκμετάλλευσης, όρο γονιμοποίησης σημερινών και αυριανών κοινωνικών σχέσεων εντός των οποίων η ανθρώπινη ζωή αξίζει να είναι ανθρώπινη ζωή.

Δεν είναι δυνατόν να αντιταχθεί κανείς στην άσκηση μιας πρωταρχικής βίας χωρίς την άσκηση μιας πρωταρχικής βίας και από μέρους του: ενάντια στις σχέσεις με τις οποίες εκδηλώνεται αυτή καθαυτή η βία της εκμτάλλευσης, ακόμα και ενάντια στην πλευρά του εαυτού του την σχηματισμένη στο σχήμα το επιβεβλημένο από τις σχέσεις της εκμεταλλευτικής βίας…

…Αν τη στιγμή που η πρωταρχική εκμεταλλευτική βία υφίσταται την πρωταρχική βία της αντίστασης σε αυτήν, ενεργοποιεί για τη θωράκισή της και για το τσάκισμα όσων την αμφισβητούν τους μηχανισμούς μιας «δευτερογενούς» κοινωνικής βίας (αστυνομία, δικαστήρια, φυλακές, παρακράτος κλπ), τότε πάνω στην πρωτογενή βία που διαποτίζει με το περιεχόμενό της κάθε μορφή της κοινωνικής ζωής  απλώς προστίθεται κι ένα δευτερογενές επίπεδο καθημερινής βίας, πάνω στο πρωτογενές επίπεδο της «αυθόρμητης» εξαχρείωσης προστίθεται κι ένα επίπεδο κοινωνικής εξαχρείωσης «δευτερογενές».

Είναι στου καθενός την προσωπική ζωή πολλαπλός ο φλοιός των καταπιεστικών σχέσεων, πολλαπλός ο φλοιός της σιωπηρά ασκούμενης καθημερινής κοινωνικής βίας, πολλαπλός και πυκνός αυτός ο φλοιός που κρύβει από την προσωπική θέα του καθενός τον πυρήνα από τον οποίο πηγάζει και αναπτύσσεται. Όμως ο αγώνας της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας, για την οικονομική και κοινωνική της απελευθέρωση είναι ο μοναδικός δρόμος για την κατάργηση της καθημερινής βίας, της καταπίεσης και του ανταγωνισμού ανάμεσα στους ανθρώπους, ο μοναδικός δρόμος για την κατάργηση της βίας μέχρι και τον εκμεταλλευτικό της πυρήνα.

ΥΓ μια «ιστορική τεκμηρίωση» των παραπάνω ιδεαλιστικών νοητικών σχημάτων εδώ κι εδώ.

Ανοίγει ο δρόμος για παραχώρηση της παραλίας του Σχοινιά σε ιδιώτες

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΙΓΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ…

παραλία σχοινιά: και πολυθρόνα έχουμε και ομπρέλα…

Την παραλία του Σχοινιά, που ανήκει στο δίκτυο NATURA 2000 και που είναι μία από τις λίγες ελεύθερες παραλίες, παραχωρεί στο Δήμο Μαραθώνα ο υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Γιάννης Μανιάτης. Σύμφωνα με την απόφαση που υπέγραψε πριν από περίπου μία βδομάδα, η παραλία και ο αιγιαλός παραχωρείται με βάση την Κοινή Υπουργική Απόφαση που είχαν υπογράψει τον περασμένο Απρίλη οι υπουργοί Οικονομικών και Εσωτερικών, Γ. Στουρνάρας και Ε. Στυλιανίδης αντίστοιχα.

Με βάση την Υπουργική Απόφαση, ο δήμος θα έχει τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί με ιδιώτες την αξιοποίηση της παραλίας, καθώς δεν έχει κονδύλια -από τον κουτσουρεμένο προϋπολογισμό- ούτε για να τη συντηρήσει, αλλά ούτε και να την αξιοποιήσει όπως προβλέπεται στην Απόφαση. Από την παραχώρηση αυτή, το κράτος θα εισπράττει το 20% επί των ακαθάριστων εσόδων της δραστηριότητας στην παραλία.

Έτσι, ο Σχοινιάς θα αποκτήσει καθίσματα, ξαπλώστρες και ομπρέλες θαλάσσης σε τρία συγκεκριμένα σημεία της παραλίας, που θα καθοριστούν από το Δήμο Μαραθώνα και το Φορέα Διαχείρισης Εθνικού Πάρκου Σχοινιά – Μαραθώνα. Επίσης, θα εκμισθώνονται μη μηχανικά θαλάσσια μέσα αναψυχής (όπως κανό και ποδήλατα), αλλά και θα παρέχονται άδειες σε πλανόδιους ή σταθερούς μικροπωλητές.

Σύμφωνα με την Απόφαση, η παραχώρηση είναι για τη φετινή … τουριστική περίοδο, ενώ στους όρους φαίνεται το κατά πόσο υπάρχει αίσθηση της κατάστασης που επικρατεί στην παραλία του Σχοινιά. Συγκεκριμένα, αναφέρεται πως στην περιοχή «δεν θα επιτρέπεται η τοποθέτηση και λειτουργία τροχήλατων καντινών, δεδομένου ότι στην περιοχή υπάρχουν και μπορούν να λειτουργήσουν τα τρία Κέντρα Εξυπηρέτησης Λουομένων, τα οποία είχε κατασκευάσει στο παρελθόν ο φορέας διαχείρισης του πάρκου». Αξίζει να σημειωθεί πως αυτή τη στιγμή στην περιοχή δεν υπάρχει ούτε ένα τέτοιο κέντρο. Αντίθετα, ζητείται να «τοποθετηθεί κατασκευή πυργίσκου ναυαγοσωστών και να προσληφθεί εκπαιδευμένο προσωπικό στην παραλία του Σχοινιά» (ασχέτως αν υπάρχει εδώ και χρόνια τέτοιος πύργος στην παραλία).

Από την άλλη, ζητείται «να διασφαλιστεί η καθημερινή καθαριότητα του χώρου, η εγκατάσταση ικανοποιητικού αριθμού βιολογικών τουαλετών για την εξυπηρέτηση των κολυμβητών και η αποκομιδή των απορριμμάτων από το Δήμο Μαραθώνα», τη στιγμή που ο δήμος αδυνατεί να καθαρίσει ακόμα και το πευκοδάσος του Σχοινιά. Σύμφωνα με πληροφορίες, τόσο ο ίδιος ο Φορέας Διαχείρισης, η Βάση του Ναυτικού, τα «Ολυμπιακά Ακίνητα» και η ΕΥΔΑΠ δεν πληρώνουν δημοτικά τέλη. Έτσι, η αποκομιδή των απορριμμάτων από τον «Καλλικρατικό» Δήμο Μαραθώνα που περιλαμβάνει τη Ν. Μάκρη, το Μαραθώνα, το Βαρνάβα και το Γραμματικό, βαρύνει αποκλειστικά τους δημότες.

πηγή

Να πέσει η τιμή του ψωμιού/Ψωμί

ΕΡΓΑΤΟΫΠΑΛΛΗΛΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΛΑΥΡΙΟΥ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΨΩΜΙΟΥ

Στο Λαύριο και στην Λαυρεωτική γενικότερα, με την τεράστια διαχρονική ανεργία υπάρχει σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης του λαού. Σε αρκετές περιπτώσεις λαϊκές οικογένειες βρίσκονται μπροστά σε σοβαρά αδιέξοδα και από το τραπέζι τους λείπουν συστηματικά τρόφιμα που είναι απαραίτητα για τον οργανισμό τους. Αυτό που δεν μπορεί να λείπει από το κάθε τραπέζι είναι το ψωμί το οποίο στην περιοχή μας έχει τις πιο υψηλές τιμές. Συγκεκριμένα το μισό κιλό ψωμί παραμένει στα 90 λεπτά του ευρώ, ενώ πριν την κρίση είχε φτάσει το 1 ευρώ το μισό κιλό. Μία οικογένεια τετραμελής χρειάζεται τουλάχιστον 1,5 κιλό ψωμί την ημέρα· αυτό σημαίνει 81 ευρώ τον μήνα.

Το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Λαυρίου, απαιτεί την μείωση της τιμής του ψωμιού, να σπάσει το καρτέλ στα άλευρα, η τιμή του ψωμιού να είναι η ίδια σε όλη την χώρα. Η κυβέρνηση να πάρει μέτρα ώστε να υπάρξει αυτάρκεια σε σιτηρά και να οργανωθεί έτσι η παραγωγή ώστε να έχουμε όλοι καλής ποιότητας, φτηνό ψωμί και οι αγρότες να έχουν ικανοποιητικό εισόδημα, να απαγορευτούν οι εισαγωγές κατεψυγμένης ζύμης από άλλες χώρες. Οι αρτοποιοί που βρίσκονται στην μέση και διαμαρτύρονται ότι οι τιμές των αλεύρων είναι μεγάλες και τα λειτουργικά έξοδα δυσβάστακτα, να αγωνιστούν μαζί με όλους τους επαγγελματίες για μείωση της δυσβάστακτης φορολογίας, για μείωση των ενοικίων, ενάντια στα καρτέλ στα άλευρα και να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους αγρότες που παράγουν και παίρνουν ψίχουλα και φυσικά να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους εργάτες-άνεργους που αγωνίζονται για συλλογικές συμβάσεις, γιατί ως γνωστόν εργατιά χωρίς λεφτά μαγαζιά χωρίς δουλειά.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Λαύριο 18-2-2013
via Redfly Planet

Ψωμί

What Grace is this knead in this Loafe? This thing
Souls are but petty things it to admire.
[…]
Eate, Eate me, Soul, and thou shalt never dy.
Edward Taylor, “I am the Living Bread: Meditation Eight: John 6:51”

Η ανακάλυψη του τροχού, γνωστή ως σημαντικότερη ανακάλυψη της ανθρώπινης ιστορίας, έγινε, σύμφωνα με τις περισσότερες ιστορικές εικασίες, την τέταρτη χιλιετία π.Χ σχεδόν ταυτόχρονα στην Μεσσοποταμία, τον Βόρειο Καύκασο, και την Κεντρική Ευρώπη. Η ανακάλυψη του ψωμιού τοποθετείται στην ίδια περίοδο, επίσης στην Μεσσοποταμία καθώς και στην Αίγυπτο.

Είναι ενδεικτικό της τυφλότητας των ανθρώπων για τα έργα των χεριών τους ότι ενώ ποτέ δεν παύουν να τιμούν την πρώτη –σύμβολο, φυσικά, της παραγωγής και της παραγωγικότητας, της υλικής μεταμόρφωσης του κόσμου– δίνουν ελάχιστη συμβολική σημασία στην δεύτερη, που ιδωμένη πιο προσεκτικά, αποτελεί ένα κάποιο θαύμα μετουσίωσης ίσως μεγαλύτερο, και σίγουρα ιστορικά σημαντικότερο, από τον περίφημο πολλαπλασιασμό άρτων και ιχθύων στην Καινή Διαθήκη: ο συνδυασμός ενός φυτού (σιτάρι), ενός μύκητα (μαγιά) και του νερού αποδεικνύεται εκ των υστέρων ως φυσικά προορισμένος για τον ανθρώπινο οργανισμό, αγαπητός σε κάθε στομάχι, από το πιο εκλεπτυσμένο ως το πιο πεινασμένο, από το πιο ευαίσθητο ως το πιο σκληραγωγημένο, και εξελίσσεται στο βασικότερο, σε όλη την ιστορική πορεία της ανθρωπότητας, διατροφικό είδος. Η ανθρώπινη ζωή μπορεί να συντηρηθεί χωρίς πάρα πολλά πράγματα, όχι όμως χωρίς ψωμί και νερό: το “ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος” είναι απαραίτητο ακριβώς επειδή η κοινή λογική υπαγορεύει το αντίθετο της ρήσης: είναι εφικτό να ζήσεις μόνο με ψωμί.

Η λήθη για την ανακάλυψη του ψωμιού, η απουσία εποποιίας για το μέγεθος του δώρου που κάποιοι ανώνυμοι πρόγονοί μας μάς χάρισαν, μαρτυρά την λήθη του ανθρώπου για το γεγονός ότι η φροντίδα του σώματος δεν ήταν ούτε αυτονόητη ούτε ευκολοκατάκτητη, σαν κάποιο απλό αντανακλαστικό επιβίωσης· το ψωμί είναι το σύμβολο της ειρηνικής πρόθεσης του είδους να φροντίσει τον εαυτό του αντί να επιβληθεί στους άλλους. Η εποποιία του τροχού –άρματα, καρότσες, τροχίσματα μετάλων, μηχανές βασανισμού– είναι ουσιαστικά παραγωγική και καταστροφική με μιας: ο τροχός συνδέει την δυνατότητα μεταφοράς και εμπόρευσης του καρπού με αυτή της καταστροφής του, της λεηλασίας, και του φόνου. Το ψωμί, από την άλλη, είναι το κατ’ εξοχήν επίτευγμα της συνύπαρξης και της φροντίδας, και ο πολιτικός του ρόλος στην ιστορία είναι αδιαφοροποίητα βασισμένος στην στέρησή του: η στέρηση του ψωμιού είναι το οικουμενικό σύμβολο της στέρησης ως τέτοιας. Από τις μεσαιωνικές εξεγέρσεις σε περιόδους ασιτίας, στην γαλλική (“ας φάνε παντεσπάνι!”) και την ρωσική επανάσταση (βλ. σχετική σεκάνς για τις όλο και μικρότερες μερίδες ψωμιού στον Οκτώβρη του Άιζενσταϊν), στις σύγχρονες εξεγέρσεις στην Βόρεια Αφρική, η έλλειψη ψωμιού μεταφράζεται σε απόσυρση των βασικών προϋποθέσεων επιβίωσης του είδους, σε έλλειψη του επιούσιου, του καθημερινά απαραίτητου.

Μια υλιστική μακροϊστορία του είδους θα όφειλε να δείξει τον δέοντα σεβασμό σ’ αυτό το ταπεινό μείγμα νερού, μυκητών και σιταριού με το οποίο ο άνθρωπος έμαθε να θρέφει το σώμα του και το σώμα των γύρω του.

Radical Desire, 13 Φεβρουαρίου 2011

Από το LeninReloaded

για να ζήσει μια διαφορετική κουλτουρα

Είναι γνωστή η αλήθεια, γνωστή από την διαχρονική πρακτική της εφαρμογή, τοσο γνωστή ώστε να μην χρειάζεται κολαούζο, ότι  ο ιμπεριαλισμός για να τιθασσεύσει τους λαούς πρέπει εκτός των άλλων να τους χτυπήσει βαθιά στις πολιτιστικές τους ρίζες, να πλήξει τα συνολικά πνευματικά και ιστορικά τους αποθέματα.

Αφορμή για την επανεπιβεβαίωση αυτής της διαπίστωσης  είναι η είδηση από τον σημερινό Ριζοσπάστη, με τίτλο «Ο πολιτισμός πεθαίνει στη Βοσνία». Η είδηση αφορά την σταδιακή κατάρρευση της πολιτιστικής υποδομής της πρώην Γιουγκοσλαβίας, μετά τη διάλυσή της από τον αμερικανο-ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, καθώς – για πρώτη φορά από την ίδρυσή του – το Εθνικό Μουσείο Βοσνίας, στο Σαράγεβο, κλείνει λόγω έλλειψης χρημάτων. «… Το Μουσείο ιδρύθηκε το 1888, όταν η Βοσνία κατεχόταν από την Αυστρο-Ουγγαρία (1878 – 1914) και δε σταμάτησε ποτέ η λειτουργία του. Στις συλλογές του, μάλιστα, περιλαμβάνεται και το περίφημο Χάγκαντα (Haggadah) του Σαράγεβο, ένα εβραϊκό εικονογραφημένο χειρόγραφο του 14ου αιώνα.«Αυτό που συμβαίνει σήμερα, το 2012, 17 χρόνια μετά τον πόλεμο, είναι μια ταπείνωση, μια ντροπή και μια αμαρτία», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο ιστορικός Ενβέρ Ιμάμοβιτς, διευθυντής του μουσείου στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου (1992 – ’95)…»

Η παραπάνω είδηση θα φαινόταν είδηση «ρουτίνας», ιδίως με τα όσα έχουμε «συνηθίσει» τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας όπου σχολεία δεν έχουν πετρέλαιο θέρμανσης και νοσοκομεία δεν έχουν γάζες, εάν το ζήτημα περιοριζόταν στην αδυναμία χρηματοδότησης. Αν ήταν μόνο αυτό θα φαινόταν κάπως υπερβολική η εισαγωγική παράγραφος του ποστ. Όμως η είδηση περιλαμβάνει ακόμα μια «λεπτομέρεια»:

Μετά την διάλυσή της, «οι ιμπεριαλιστές, φυσικά, αδιαφόρησαν για την πολιτιστική κληρονομιά των λαών της πρώην Γιουγκοσλαβίας, γι’ αυτό και η Συμφωνία του Ντέιτον δεν πρόβλεψε τη δημιουργία υπουργείου Πολιτισμού. Ετσι, τα επτά πολιτιστικά ιδρύματα της Βοσνίας εξακολoυθούν να υπάρχουν από το τέλος του πολέμου χάρη σε «χορηγίες» και όποια δημόσια χρηματοδότηση μπορούσε να εξασφαλιστεί. Ολα, λοιπόν, είναι χρεωμένα. Στην Εθνική Βιβλιοθήκη κόπηκε η κεντρική θέρμανση τον περασμένο Ιανουάριο, ενώ οι μόνιμες συλλογές της Πινακοθήκης Σύγχρονης Τέχνης είναι κλειστές για το κοινό, από το Σεπτέμβρη του 2011…»

Ας μας επιτραπεί μια μικρή «διόρθωση» στο παραπάνω ρεπορτάζ: Οι ιμπεριαλιστές σαφώς και δεν «αδιαφόρησαν» για την πολιτιστική κληρονομιά. Τόσο οι πράξεις όσο και οι «παραλείψεις» των ιμπεριαλιστών είναι ενταγμένες στη στρατηγική τους, της καθυπόταξης κάθε λαού που αντιστέκεται στην κυριαρχία τους, για την την επιβολή των δικών τους «πολιτιστικών» προτύπων, της δικής τους «κουλτούρας», των δικών τους «αξιών».

Σ’ αυτή την ανάρτηση η Mercedes Soca  τραγουδάει το Solo Le Pido a Dios (Το μόνο που ζητάω απ’ το Θεό).  Το τραγούδι το έχω ακούσει από την Mercedes Soca σε διάφορες ζωντανες ηχογραφήσεις, και κάθε φορά που τραγουδάει τον στίχο «a vivir una cultura diferente» ο κόσμος ξεσπάει σε χειροκροτήματα. Δεν ξέρω ισπανικά, έψαξα και βρήκα τι σημαίνει αυτή η φράση: Για να ζήσει μια διαφορετική κουλτούρα. «Διαφορετική κουλτούρα;» με ρώτησε με απορία μια φίλη. Ε, ναι διαφορετική, σίγουρα διαφορετική από την κουλτούρα που απεικονίζει η παραπάνω φωτογραφία.

Τα πολιτιστικά και ιστορικά αποθέματα των λαών που πλήττει ο ιμπεριαλισμός (η εξουσία των καπιταλιστικών μονοπωλίων) με σκοπό την ολοκληρωτική (μέσα σε αυτήν και την «αξιακή», συνειδησιακή) επικράτησή του, δημιουργήθηκαν χάρη στην πάλη των λαών μέσα στην ιστορία τους.

 Η υπεράσπιση αυτού του αποθέματος, είναι αδύνατη χωρίς την συνέχιση της πάλης των λαών στο ιστορικό τους παρόν για την αποτίναξη της οικονομικής, πολιτικής και πολιτισμικής τους υποδούλωσης, χωρις αυτή την πάλη που συσσωρεύει νέο απόθεμα «ηθικής» ενέργειας πάνω στο ιστορικά κληρονομημένο πολιτιστικό απόθεμά τους. Ειναι αδύνατη χωρίς την πάλη των λαών για την αποτίναξη της εξουσίας των εκμεταλλευτών τους, για την οικοδόμηση της δικής τους αυτεξουσιότητας, γι’ αυτη την προϋπόθεση άνθισης μιας διαφορετικής κουλτούρας, μιας διαφορετικής καλλιέργειας του ανθρώπου από τον άνθρωπο.

ΥΓ. Η φωτογραφία με το μωρό είναι, όπως πολλοί θα γνωρίζουν, από το εξώφυλλο  του «Nevermind» των Nirvana, του μουσικού συγκροτήματος του  Curt Cobain. Ενός καλλιτέχνη που σ’ όλη του τη ζωή απέδειξε τι αρνείται.