Στη δεξιά πλευρά της σελίδας κάνοντας κλικ στην κοκκινοκίτρινη εικόνα, ανοίγει μια φόρμα υπογραφών στήριξης της πρότασης νομου του ΚΚΕ για την «Κατάργηση των μνημονίων, του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2012 – 2015, των εφαρμοστικών τους νόμων, καταγγελία των δανειακών συμβάσεων που έχουν ως προαπαιτούμενο την εφαρμογή των μνημονίων».
«Και τι δηλαδή θα γίνει με μια υπογαφή;» θα ρωτήσουν οι περισσότεροι, «θα καταργηθούν με μερικές υπογραφές τα μνημόνια;»
Φυσικά τα μνημόνια δεν θα καταργηθούν ούτε με μία ούτε με χίλιες υπογραφές, πρώτα απ’ όλα δεν θα καταργηθούν όμως με τις προσευχές, την προσαρμογή, τον «πραγματισμό», και τη γκρίνια.
Γκρίνια, πολύ γκρίνια ρε παιδί μου, όλος ο κόσμος το ‘χει ρίξει στην γκρίνια, και πέραν της γκρίνιας ουδέν. Και μέσα στο βάλτο αυτού του «ουδέν» χωμένος μέχρι τη μέση στην κινούμενη άμμο της γκρίνιας, σου λέει: «και τι δηλαδή θα γίνει με μια υπογραφή;»
Τον καλείς στη διαδήλωση, και σου λέει: «και τι θα γίνει δηλαδή με μια διαδήλωση; και τι; στην ομόνοια εσείς στο σύνταγμα οι άλλοι;»
Έρχεται η 24ωρη απεργία, και νάτονε πάλι χωμένος ήδη ως το λαιμό και μουγκρίζει: «ναι καλά! με μια 24ωρη! δε φτάνει που μας έχουνε πάρει τόσα, να χάσουμε και το μεροκάματο!»
Οι εργάτες στη χαλυβουργία απεργούσαν πάνω από 200 μέρες θυσιάζοντας πάνω από 200 μεροκάματα για το μεροκάματο, κι αυτός, 200 μέρες καθισμένος στην τηλεόραση γκρινιάζει για αυτή τη χώρα «που δεν παράγουμε τίποτα» , ώσπου την 201η πρώτη μέρα η τηλεόραση δείχνει κάτι κρανοφόρους να σπρώχνουν κάτι εργάτες, κι έτσι μαθαίνει κι αυτός ότι στην Ελλάδα υπάρχει μέχρι και χαλυβουργία αλλά τι μ’ αυτό; «α, κι αυτοί 200-τόσες μέρες απεργούνε και τίποτα δεν καταφέρανε». Καταφέρανε κάτι ρε βλάκα. Να μάθεις ότι σ’ αυτή τη χώρα υπάρχουν και χαλυβουργίες, ότι σ’ αυτή τη χώρα υπάρχουν κι αυτοί!
Τι; Με μια υπογραφή; Τι; Με μια διαδήλωση; Τι; Με μια απεργία; Τι; Με 200 απεργίες; Να ‘ναι λοιπόν καλά η γκρίνια κι η κλάψα, να ‘ναι καλά και 40 χρόνων λαϊκός «πραγματισμός»: «Καλά όλα αυτά που μας λες, αλλά τι να κάνουμε; Στον καπιταλισμό ζούμε!»
Αυτό ρε σου λέω κι εγώ τώρα! Στον καπιταλισμό ζούμε! Δεν το κατάλαβες; Μου ‘χεις ζαλίσει τ’ αυτιά τόσα χρόνια, «στον καπιταλισμό ζούμε» και «στον καπιταλισμό ζούμε», και πάνω στην ώρα που θα ‘πρεπε να το ‘χεις πιά μάθει απ’ έξω και να το πεις μόνος σου, το ξεχνάς (ή κάνεις πως το ξεχνάς), κρύβεσαι πίσω απ’ το δάχτυλό σου, χώνεις το κεφάλι στην άμμο σαν στρουθοκάμηλος (μια που σε βλέπουν τα θηρία, τουλάχιστον να μην τα βλέπεις εσύ), κι αρχίζεις να κλαψουρίζεις «τι κακό είν’ αυτό που μας βρήκε, και τι πάθαμε και πού φτάσαμε».
Στον καπιταλισμό ζούσαμε ρε, δε θα φτάναμε; Κι είπαμε «στον καπιταλισμό ζούμε», αλλά αν είναι επειδή «στον καπιταλισμό ζούμε» ο καπιταλισμός να μας πεθάνει κιόλας, να τον βράσω τότε κι εσένα και τον καπιταλισμό σου.
Λοιπόν. Κάνε ό,τι θες. Θες να ζεις στον καπιταλισμό, ζήσε στον καπιταλισμό, θες όχι κάνε εκεί κλικ και βάλε την υπογραφή σου να γίνεις άνθρωπος. Να γκρινιάζεις μόνο πάψε δε μπορώ να τ’ ανεχτώ.
Α και πού ‘σαι. Το άλλο το παραμύθι, το παλιότερο, το ξέρεις: «τι τους ζητάνε μωρέ, μια υπογραφή μόνο, και τις ιδέες τους ας τις κρατήσουνε (τάχα) για τον εαυτό τους!». Θυμάσαι. Εγώ δε θα σου πω έτσι. Γιατί εγώ δε σου ζητάω δήλωση νομιμοφροσύνης. Σου ζητάω ακριβώς το αντιθετο: Αν έχεις στ’ αλήθεια ιδέες και θες τουλάχιστον αυτές να τις σώσεις, μην τις κρατάς για τον εαυτό σου. Διαφορετικά, μπορεί να τις χάσεις κι αυτές.
«Μια υπογραφή! Και τι θα γίνει; Θ’ αλλάξει τίποτα;». Ε ναι, θ’ αλλάξεις τουλάχιστον εσύ, κάτι είναι κι αυτό.