Εξόρυξη υδρογονανθράκων κι όποιον πάρει ο χάρος;

Από τον Ριζοσπάστη της περασμένης Κυριακής αντιγράφω το ακόλουθο απόσπασμα της παρέμβασης του Μάκη Παπαδόπουλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στο 2ο Διεθνές Συνέδριο για τα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ελλάδα:

«… Δεν αποτελεί μυστικό ότι ο στόχος για αύξηση του ποσοστού κέρδους των ενεργειακών ομίλων συμβαδίζει με την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων, το υψηλό επίπεδο επαγγελματικού κινδύνου και τις αντικειμενικά μειωμένες εγγυήσεις προστασίας του περιβάλλοντος.

Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε αναλυτικά τα γνωστά στοιχεία για τις εθελούσιες απολύσεις, τις μειώσεις μισθών, το καθεστώς απασχόλησης στους εργολάβους, τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα στους ομίλους. Υπογραμμίζουμε, όμως, την ανησυχία μας σχετικά με την πληρότητα των μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων και των σχεδίων περιβαλλοντικής παρακολούθησης, πρόληψης και περιορισμού των συνεπειών πιθανών ατυχημάτων με βάση και την πρόσφατη πείρα απ’ τη συζήτηση στην Περιφέρεια του Ιονίου (μια περιοχή υψηλής σεισμικότητας, με σημαντική τουριστική και αλιευτική δραστηριότητα, υδατοκαλλιέργειες, ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά και προστατευόμενες φυσικές περιοχές). Στην πρόσφατη σχετική Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων δεν υπήρχαν αναφορές ακόμα και για γνωστά ζητήματα, που αφορούν τη διαρροή τοξικών απόβλητων, καθώς και την ύπαρξη βομβών απεμπλουτισμένου ουρανίου, απ’ την εποχή των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών εναντίον της Γιουγκοσλαβίας. Δεν υπήρξε επίσης δέσμευση ότι θα υπάρξει λεπτομερής καταγραφή και αποτύπωση μικροζωνικών μελετών για τις περιοχές που πρόκειται να εμπλακούν πριν αρχίσουν οι εξορύξεις. Ο περιορισμένος χρόνος δεν επιτρέπει φυσικά μια αναλυτική κριτική της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό που θέλουμε να υπογραμμίσουμε είναι ότι αυτές οι επιλογές δεν αποτελούν μονόδρομο …»

Καθώς σε (σεισμογενείς) περιοχές, όπως λ.χ. το Κατάκολο Ηλείας, που έχουν «κληρωθεί» σε κάποιο καπιταλιστικό μονοπώλιο για εξόρυξη υδρογονανθράκων,  έχει ήδη δοθεί μια κάποια δημοσιότητα στο πρόβλημα των ελλιπών περιβαλλοντικών, εδαφολογικών κλπ  μελετών,  αυτονόητα τίθεται το εξής ζήτημα:

Η κυβέρνηση έχει την πολιτική ευθύνη και οφείλει, όχι βέβαια να καθησυχάσει τα αυτιά και να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, αλλά να επιβάλει πριν αρχίσουν οι εξορύξεις την πραγματοποίηση όλων των αναγκαίων μελετών  και την παρουσίασή τους σε όλους τους επιστημονικούς φορείς, τα κόμματα, τους φορείς της τοπικής διοίκησης,  ώστε με τον πιο δημόσιο και διάφανο τρόπο να είναι δυνατή η άσκηση κάθε ελέγχου των περιβαλλοντικών όρων της εξορυκτικής δραστηριότητας.

Και δεν απαλλάσσει την κυβέρνηση από αυτή την ευθύνη καμιά επιχειρηματική «βιασύνη» και «απληστία», καμιά πολιτική πρεμούρα περί «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» στο μάτι του κυκλώνα των μονοπωλιακών ανταγωνισμών.

Προφανώς και δεν τίθεται θέμα κυβερνητικής «ευαισθησίας», αλλά θέμα λαϊκής διεκδίκησης που αφορά το παρόν και το μέλλον του τόπου. Ακριβώς γιατί «αυτές οι επιλογές δεν αποτελούν μονόδρομο», ακρίβως γιατί, όπως καταλήγει και η παρέμβαση του εκπροσώπου του ΚΚΕ στο Συνέδριο των υδρογονανθράκων:

«… Τα ελληνικά κοιτάσματα υδρογονανθράκων μπορούν να αξιοποιηθούν προς όφελος της λαϊκής ευημερίας, αν ακολουθήσουμε ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες και όχι το καπιταλιστικό κέρδος. Αυτός ο δρόμος προϋποθέτει κοινωνική κρατική ιδιοκτησία στον τομέα της Ενέργειας και συνολικά στα μέσα παραγωγής, ώστε να μπορεί να εφαρμοστεί επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός, που θα υπηρετεί ένα σύνολο συνδυασμένων στόχων: Τη μείωση του βαθμού ενεργειακής εξάρτησης της χώρας, την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας, την εξοικονόμηση Ενέργειας, την εξασφάλιση επαρκούς και φθηνής λαϊκής κατανάλωσης, την ασφάλεια των εργαζομένων του κλάδου.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο της εργατικής εξουσίας, των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής μπορεί να διασφαλιστεί διακρατική, αμοιβαία επωφελής συνεργασία για τη συστηματική έρευνα και αξιοποίηση των εγχώριων ενεργειακών πηγών, καθώς και για τη μεταφορά σχετικής τεχνογνωσίας. Μπορεί, επίσης, να αξιοποιηθεί σημαντικό μέρος του εγχώριου επιστημονικού δυναμικού και να θωρακιστούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Ο δρόμος που προτείνουμε είναι ασφαλώς δύσκολος, αλλά είναι ο μόνος ρεαλιστικός για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών».

 

Αν ήταν απεργία;

Αν απεργούσαν για μερικές μέρες οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα, π.χ. για σταθερή δουλειά, αξιοπρεπή μισθό, κοινωνική ασφάλιση, επίδομα βαριάς και ανθυγιεινής εργασίας, με το που θα γέμιζε σκουπίδια  ένας κάδος θα άρχιζαν να βαρούν όλα μαζί τα όργανα: κραυγές για την δημόσια υγεία που κινδυνεύει εξαιτίας των εργαζομένων που διεκδικούν όπως πάντα  στοιχειώδη δικαιώματα, υπουργοί και υφυπουργοί, δήμαρχοι κι αντιδήμαρχοι, τηλεεισαγγελείς, κανονικοί εισαγγελείς, ΜΑΤ, πολιτική επιστράτευση, συλλήψεις…

Τώρα όμως δεν πρόκειται για απεργία των εργαζομένων αλλά για το «φυσικό φαινόμενο» των κατεβασμένων κρατικών -κυβερνητικών και «αυτοδιοικητικών»- ρολών με αποτέλεσμα εδώ και τρία χρόνια περίπου ο Πύργος να πνίγεται από τα βουνά των σκουπιδιών…

…Η εικόνα της φωτογραφίας είναι ένα ελάχιστο δείγμα, ανίκανο να αποδώσει την πραγματικότητα που επί χρόνια (!) βιώνουν οι κάτοικοι της πόλης, όπου χειμώνα – καλοκαίρι τα σκουπίδια συσσωρεύονται σε «αμύθητες» ποσότητες για να μαζευτούν τελικά αφήνοντας στην κενή θέση τους μια αηδιαστική  μπόχα και να ξαναρχίσουν αμέσως, χωρίς διακοπή να συσσωρεύονται και πάλι για μήνες μέχρι κάποια στιγμή «εκτάκτως» να ξαναμαζευτούν και φτου κι απ’ την αρχή.

Μια κατάσταση που εμφανίστηκε, όταν εξαντλήθηκαν τα περιθώρια της μέχρι τότε «λύσης» του προβλήματος (αναγνωρισμένης με πρωτοσέλιδα ως «λύσης» από όλη την τοπική ολιγαρχία και επικυρωμένη και από την κυβέρνηση), χάρη στην οποία «λύση» αυτή τη στιγμή δυο χιλιόμετρα έξω από την πόλη είναι ντανιασμένα σε δέματα τα σκουπίδια πέντε περίπου χρόνων ενός πληθυσμού περίπου πενήντα χιλιάδων κατοίκων.

Για του λόγου το αληθές και μόνο, όποιος θέλει μπορεί να κάνει μερικά κλικ προς τα πίσω στο χρόνο για να δει την επανάληψη της ίδιας κατάστασης το 2014, και εδώ, το 2013 ή και το 2011.

Ας μην παρεμηνευτεί, όμως, η φράση για τα «κατεβασμένα κρατικά ρολά» οδηγώντας στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι τάχα «δεν υπάρχει κράτος». Το ότι κράτος υπάρχει αποδεικνύεται με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς είναι η επαναλαμβανόμενη όλα αυτά τα χρόνια εικόνα του υπαλλήλου της δημοτικής επιχείρησης, που σταλμένος από τη δημοτική αρχή (είτε την πρώην είτε τη νυν) νάτος, προβάλλει ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα από τα βουνά των σκουπιδιών και κόβει και το νερό από τις παγωμένες (χωρίς πετρέλαιο) πολυκατοικίες που οι ένοικοί τους αδυνατούν να εξοφλήσουν τους απλήρωτους λογαριασμούς ύδρευσης. Είναι φανερό λοιπόν ότι κράτος υπάρχει, και όλα αυτά, ο χειμώνας χωρίς θέρμανση, οι διακοπές της υδροδότησης, τα βουνά των σκουπιδιών, τα οποία συνθέτουν ένα σκηνικό πραγματικής ζωής που θα μπορούσε να είναι βγαλμένο από δυστοπικό σενάριο «επιστημονικής φαντασίας», δεν είναι τίποτα άλλο από τα έργα του. Που, με τη σειρά τους, καταδείχνουν το ρόλο και τη φύση αυτού του κράτους, δηλαδή του αστικού κράτους, το οποίο υπάρχει για να διασφαλίζει στη μια μεριά τη συσσώρευση του κοινωνικού πλούτου στα χέρια των μονοπωλιακών επιχειρηματικών ομίλων, και στην άλλη μεριά να πετά κανένα ξεροκόμματο στο λαό που αγωνίζεται κι αγωνιά για την επιβίωση, αν κι αυτό το ξεροκόμματο  «περισσεύει» από την αρπακτικότητα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Αν όχι, «κακό που σας βρήκε»… ξύλο και προσευχή…

Αφορμή για τα παραπάνω αποτέλεσε η σημερινή ανακοίνωση των δημοτικών συμβούλων της «Λαϊκής Συσπείρωσης» σε Πύργο και Ήλιδα (Αμαλιάδα), η οποία παρατίθεται στη συνέχεια.

***

Διαχείριση Απορριμμάτων: Ώρα ΜΗΔΕΝ

Για ακόμα μια φορά οδηγείται σε αδιέξοδο η κατάσταση με την αποκομιδή και επεξεργασία των απορριμμάτων στον Δήμο Πύργου. Θέλουμε να τονίσουμε ότι οι κάτοικοι του Δήμου Πύργου δεν έχουν καμία ευθύνη για την κατάσταση που βιώνουν τα τελευταία χρόνια και πρέπει άμεσα να μαζευτούν τα σκουπίδια από την πόλη του Πύργου και τα χωριά. Δεν μπορούν άλλο να βιώνουν τις σοβαρές ευθύνες της κεντρικής κυβερνήσεις αλλά και των εκλεγμένων σε Δήμους και Περιφέρεια που με μεθοδεύσεις θέλουν να πετύχουν την ολοκληρωτική εκχώρηση της επεξεργασίας των απορριμμάτων στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου και την αξιοποίηση των τεχνικών λύσεων με στόχο την κερδοφορία του.

Πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλο αυτό το εγχείρημα παίζουν οι Δήμαρχοι Πύργου και Ήλιδας κ. Λιατσής και κ. Χριστοδουλόπουλος και δεν είναι άμοιροι ευθυνών ο Περιφερειάρχης, ο αντιπεριφερειάρχης Ηλείας και οι προηγούμενες δημοτικές αρχές (Παρασκευόπουλος, Λυμπέρης). Στόχο έχουν να αφήνουν στο απυρόβλητο την πολιτική που γεννάει το πρόβλημα, τους επιχειρηματικούς ομίλους που αντιμετωπίζουν τη διαχείριση των στερεών αποβλήτων ως πηγή ανάπτυξης των επιχειρήσεων τους και μέσω αυτού να αποκομίσουν τεράστια κέρδη. Ανάμεσα τους υπάρχει έντονος ανταγωνισμός για το ποιος θα αναλάβει αυτή την κερδοφόρα δραστηριότητα στο σύνολο της ή μέρος αυτής. Σε αυτόν τον ανταγωνισμό εντάσσονται και οι αντιπαραθέσεις για την μέθοδο διαχείρισης, την βιοξήρανση, την καύση, την ανακύκλωση κλπ. Σε αυτό το παιχνίδι έχουν μπει και οι δύο Δήμαρχοι. Ο ένας υπερασπίζεται με σθένος τον υπάρχον περιφερειακό σχεδιασμό που μιλάει για κατασκευή εργοστασίου διαχείρισης απορριμμάτων μέσω ΣΔΙΤ και παραχώρηση στους μεγαλοεργολάβους της διαχείρισης για 29 χρόνια. Ο άλλος προκρίνει την ανακύκλωση και συνάπτει συμφωνίες με επιχειρηματικούς ομίλους που λυμαίνονται τον χώρο. Και στις δύο περιπτώσεις το κόστος της διαχείρισης των απορριμμάτων, το οποίο ήδη είναι δυσβάσταχτο πέφτει στις πλάτες του απλού λαού.

Για να πετύχουν το σκοπό τους πιο εύκολα, προσπαθούν να παίξουν το παιχνίδι του διχασμού ανάμεσα στους κατοίκους του Πύργου και της Αμαλιάδας. Λες και καθημερινά δεν υπάρχουν χιλιάδες συμπολίτες μας που εργάζονται μαζί και επισκέπτονται την μία ή την άλλη πόλη. Ο απλός κόσμος δεν έχει να χωρίσει τίποτα και δεν έχει να κερδίσει κάτι συντασσόμενος στον έναν ή στον άλλο. Αυτοί μπορούν να παίρνουν τα μπράβο τις κεντρικής εξουσίας που εξυπηρετούν αυτή την πολιτική όμως πρέπει να νιώθουν την λαϊκή αντίδραση για την πολιτική που εφαρμόζουν.

Ενέργειες σαν αυτή που έγινε σήμερα από τον Δήμαρχο Πύργου, ο οποίος έχει προσπαθήσει κατ’ επανάληψη να το κάνει και σε άλλους χώρους, πρέπει να βρει την συνολική αντίδραση του λαού. Τέτοιες ενέργειες μπορεί να κερδίζουν τους επαίνους των φασισταριών της Χρυσής Αυγής και της ΕΔΗ όμως σε καμία περίπτωση δεν δίνουν λύση στο οξυμένο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα.

Η δικιά μας πρότασή δεν χωράει στην πολιτική εξυπηρέτησης του μεγάλου κεφαλαίου και των επιχειρηματικών συμφερόντων. Μιλάμε για τη διαμόρφωση ενός νέου Κεντρικού Εθνικού Σχεδιασμού για τα απορρίμματα που θα υλοποιείται με φορέα το Δημόσιο και αποκλεισμό κάθε ιδιωτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας, στον οποίο θα περιλαμβάνονται:

1. Να δοθούν ΑΜΕΣΑ χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό για την μεταφορά των απορριμμάτων του Πύργου σε νόμιμους ΧΥΤΑ.
2. Συνολική τροποποίηση του χαρακτήρα του Περιφερειακού Σχεδιασμού στη βάση του τρίπτυχου: Χωροθέτηση, μεθοδολογία, φορέας διαχείρισης.
3. Ο καθορισμός προτεραιοτήτων, με πρώτη την πρόληψη της παραγωγής απορριμμάτων. Ακολουθεί η προώθηση της ανακύκλωσης με διαλογή στην πηγή των συσκευασιών, των μετάλλων, του έντυπου χαρτιού και του οργανικού κλάσματος. Ένα μέρος των απορριμμάτων να υποβάλλεται σε μηχανική ανακύκλωση και κομποστοποίηση (ΜΑΚ) σε κεντρικές εγκαταστάσεις, με ανάκτηση σιδηρούχων μέταλλων, οργανικού κλάσματος με παραγωγή κόμποστ -που είναι πολύ χρήσιμο εδαφοβελτιωτικό υλικό- και ξηρού κλάσματος -που είναι μείγμα χαρτιού και πλαστικού- για παραπέρα επεξεργασία. Το μέρος των σύμμεικτων που δεν υπόκειται σε ΜΑΚ, καθώς και τα υπολείμματα των μονάδων επεξεργασίας των προδιαχωρισμένων ρευμάτων να οδηγούνται σε χώρους ασφαλούς υγειονομικής ταφής αποβλήτων (ΧΥΤΑ).
4. Η απόρριψη κάθε μορφής ιδιωτικοποίησης, μέρους ή του συνόλου της διαχείρισης των απορριμμάτων, συμπεριλαμβανομένης και της ανακύκλωσης. Αποκλειστικά δημόσιο φορέα διαχείρισης απορριμμάτων.

Χρήστος Γιάνναρος, Δημοτικός Σύμβουλος Πύργου με την Λαϊκή Συσπείρωση

Άγγελος Κολόσακας, Δημοτικός Σύμβουλος Ήλιδας με την Λαϊκή Συσπείρωση

από πέτρα σε πέτρα χωρίς ν’ αγγίζεις τις γραμμές

«…Γύρισα σπίτι, με τα τσιγάρα, πάλι, στην τσέπη. Πολύ μ’ άρεσε να περπατώ μόνη μου, στα στενά δρομάκια της χώρας. Είναι τόσο στενά, που, σαν απλώσεις τα δυό σου χέρια, λίγο ακόμα και θ’ αγγίξεις τα σπίτια απ’ τη μιά ως την άλλη μεριά! Κάτω, είναι στρωμένα με πέτρες, αλλού τετράγωνες κι αλλού μακρουλές. Η Πιπίτσα λέει, πως δεν κάνει να πατούμε στις γραμμές, που χωρίζουν τις πέτρες, γιατί θα παντρευτούμε Αράπη, σα μεγαλώσουμε. Σαχλαμάρες, βέβαια, μα μένα μ’ αρέσει να πατώ στις μύτες, από πέτρα σε πέτρα, χωρίς ν’ αγγίξω τις γραμμές και να λέω μιά ευχή μέσα μου.

-Ας γίνει να πάμε το καλοκαίρι στο Λαμαγάρι, με το Νίκο! – είπα σήμερα από μέσα μου κι έφτασα στο σπίτι χωρίς ν’ αγγίξω ούτε μιά γραμμή…» 

***

Και λέω τώρα εγώ, τι διαφορά ανάμεσα στο να «ποντάρεις» στο παιχνίδι το ξόρκισμα του φόβου σου, ή, στο να «ποντάρεις» στο παιχνίδι την εκπλήρωση του πόθου σου.

Τι διαφορά να ζήσεις μια ζωή αρθρωμένη γύρω από το στόχο «να μην παντρευτείς Αράπη», ή, μια ζωή συγκεντρωμένη γύρω από τους πόθους σου που μόνο γι’ αυτό, επειδή είναι η ζωή σου προσανατολισμένη σ’ αυτούς, μπορεί να είναι κι αυτοί τέτοιοι, δηλαδή πόθοι, μόνο γι’ αυτό μπορούν να υπάρξουν.

Τι διαφορά ανάμεσα σε μια κοινωνία που αγωνιά για τη ματαίωση των φόβων της, ή, σε μια κοινωνία που αγωνίζεται για την εκπλήρωση των πόθων της.

*

Αύριο βράδυ στις 8 στο θέατρο Απόλλων του Πύργου η Άλκη Ζέη συζητά με το κοινό  στα πλαίσια των εκδηλώσεων του 17ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους. 

Η Λαϊκή Συσπείρωση για τον προϋπολογισμό του Δήμου Πύργου

ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Το Τεχνικό Πρόγραμμα και ο προϋπολογισμός του Δήμου Πύργου που ψηφίστηκε από την δημοτική αρχή και την παράταξη του Κ. Αντωνακόπουλου διαχειρίζεται την οικονομική ασφυξία και μιζέρια και έχει σαν αποτέλεσμα τη χειροτέρευση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους δημότες.

Οι δύο άξονες λειτουργία του δήμου μας για το επόμενο διάστημα φτιάχτηκαν από την πλειοψηφία – κατά δήλωση και παραδοχή της – ΟΧΙ σύμφωνα με τις ανάγκες του Δήμου και των συνδημοτών μας αλλά σύμφωνα με τις οδηγίες και κατευθύνσεις των υπουργείων Εσωτερικών και Οικονομίας με πλήρη οικονομικό στραγγαλισμό και έλεγχο. Το πνεύμα τους είναι ελάχιστα διαφορετικό από τα αντίστοιχα του 2014 που είχε εισηγηθεί η προηγούμενη Δημοτική Αρχή (ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ).

Όλα αυτά για το δήμο σημαίνουν σχολεία με προβλήματα στη θέρμανση και τις υποδομές τους, που θα συνεχίσουν να λειτουργούν σε λυόμενες αίθουσες. Σημαίνει κλειστό το Κολυμβητήριο, γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για τη λειτουργία του, κλειστά τα δημοτικά γυμναστήρια και τους πολιτιστικούς χώρους γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για την συντήρηση τους και παρατημένες στην τύχη τους τις υπόλοιπες εγκαταστάσεις του δήμου οι οποίες είναι περιουσία όλων των συμπολιτών μας. Σημαίνει παντελής έλλειψη αγροτικών υποδομών  Αγροτικής Οδοποιίας, παρά το γεγονός ότι οι αγρότες ακριβοπληρώνουν γι’ αυτό.

Σε αυτά συνυπολογίζουμε το γεγονός ότι το προηγούμενο διάστημα είχαμε σημαντικά προβλήματα που έχουν να κάνουν με την αγροτική οδοποιία, την ύδρευση, την αποχέτευση, τα σκουπίδια κ.α. και καταλαβαίνουμε ότι το ποσό των 5,6 εκατομμυρίων ευρώ για νέα έργα στο δήμο μας, όπου μέρος αυτών είναι μελέτες και συντήρηση παλαιότερων και περίπου 2 εκατομμύρια ευρώ είναι για την διαχείριση των απορριμμάτων, είναι πολύ μακριά από τις ανάγκες. Αυτό μπορεί να το δει ο καθένας μας αν επισκεφτεί και τις γειτονιές της πόλης του Πύργου αλλά και τα χωριά μας. Εγκαταλειμμένοι δρόμοι, γεφύρια μη προσπελάσιμα, γειτονιές και χωριά στο σκοτάδι.

Η «Λαϊκή Συσπείρωση» είχε προειδοποιήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια, και δυστυχώς επιβεβαιώθηκε, πως η υλοποίηση του Καλλικράτη για την τοπική διοίκηση θα σήμαινε νέα βάρη για το λαό με την αύξηση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας, με περικοπές στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Πρόνοια, στις συντάξεις, στους μισθούς.

Προειδοποιούσαμε ότι ο δήμος οδηγείται σε «λειτουργία ΑΕ» και σε λίγο χρόνο θα λειτουργεί μόνο για να βγάζει πιστοποιητικά γέννησης και θανάτου, θα λειτουργεί με αρμοδιότητες που το κράτος θα ορίζει σαν ένα ακόμη γρανάζι του κρατικού μηχανισμού. Μια τέτοια λειτουργία δεν χρειάζεται ούτε δήμαρχο, αλλά ούτε και Δημοτικά Συμβούλια, αρκούν κάποιοι καλοί «Μάνατζερ» – υπηρεσιακοί παράγοντες χωρίς πολιτικό ρόλο και λόγο.

Ως «Λαϊκή Συσπείρωση» ζητήσαμε να παρθούν άμεσα άμεσα μέτρα ανακούφισης των λαϊκών οικογενειών και μέτρα που θα συμβάλουν στην βελτίωση των υποδομών στην περιοχή μας. (Θα τα αναφέρουμε αναλυτικά σε νέο δελτίο τύπου). Φυσικά μια τέτοια λογική θέλει και δημοτικές αρχές που έχουν τα κότσια και το κουράγιο να πάνε κόντρα στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Μπορούν να πάρουν παραδείγματα από το Δήμο Πάτρας και τους άλλους 4 κομμουνιστές δημάρχους.

Λαϊκή Συσπείρωση Πύργου: «Για τη μη συμμετοχή μας σε ντιμπέιτ»

ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΣΕ ΝΤΙΜΠΕΪΤ

 

Η Λαϊκή Συσπείρωση δεν συμμετέχει σε συζητήσεις σε τηλεοπτικούς σταθμούς στις οποίες είναι καλεσμένοι η φασιστική-ναζιστική οργάνωση «Εθνική Δράση Ηλείας» διαμαρτυρόμενη με τον τρόπο αυτό για την πρόσκληση της.

Σήμερα συμπληρώνονται 69 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, απ’ την μέρα που η ναζιστική Γερμανία παραδόθηκε άνευ όρων στον Κόκκινο Στρατό. Τιμάμε όσους αγωνίστηκαν με το όπλο στο χέρι, όσους θυσιάστηκαν, όσους έδρασαν με κάθε τρόπο ενάντια στο ναζιστικό – φασιστικό ιμπεριαλιστικό «Άξονα» Γερμανίας – Ιταλίας – Ιαπωνίας και των συμμάχων τους.

Αρνούμαστε να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσουμε με υποστηρικτές  του Φασισμού, της ναζιστικής «Χρυσής Αυγής», των θαυμαστών του Χίτλερ και των Ες Ες, με πρωταγωνιστές και χειροκροτητές της εγκληματικής φασιστικής δραστηριότητας, των δολοφονικών επιθέσεων ενάντια σε μετανάστες, αγωνιστές εργαζόμενους και νεολαίους, αρνούμαστε να κουβεντιάσουμε με τις οργανωτικές παραλλαγές των φασιστικών μηχανισμών που ντύνονται κι αυτοί, όπως είναι τελευταία της μόδας, την προβιά του «ανεξάρτητου».

Εγκληματική είναι πρώτα απ’ όλα η ίδια η φασιστική – ναζιστική ιδεολογία, που επειδή είναι αυτή που είναι: ιδεολογία μαχητικής υπεράσπισης του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο γενικά, και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης ειδικότερα, της κυριαρχίας των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, είναι ικανή να φτάσει σε κάθε είδους έγκλημα. Απόδειξη γι’ αυτό η ίδια η ιστορία του φασισμού και του ναζισμού.

Αρνούμαστε να συζητήσουμε στο ίδιο τραπέζι με αυτούς που έχουν γεμίσει την πόλη μας με αηδιαστικά αυτοκόλλητα με εικόνες τραμπούκων, με συνθήματα φυλετικού μίσους, επιχειρώντας να ξεγελάσουν και να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους και τη νεολαία από την πάλη ενάντια στον πραγματικό τους εχθρό: την Ευρωπαϊκή Ένωση, την κυριαρχία των μονοπωλίων, που ευθύνεται για την σημερινή οικονομική εξαθλίωση του λαού μας.

Όπως λέει ο ποιητής για το φασισμό: «τι κρύβει μες στα δόντια του το ξέρω, καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι».

Εμείς το δικό μας χέρι δεν θα τους το δώσουμε με κανέναν τρόπο. Δεν μας το επιτρέπει ο δικός μας πολιτικός πολιτισμός, που διαμορφώνεται από τους αγώνες της εργατικής τάξης για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, ενάντια σε κάθε μορφή υποδούλωσης ανεξάρτητα από εθνικότητα, φυλή και θρησκεία, τα εκατομμύρια νεκροί από την φασιστική ιδεολογία, τα εκατομμύρια Κομμουνιστών που πολέμησαν για να καταφέρει η ανθρωπότητα σαν σήμερα 69 χρόνια πριν να τσακίσει τον εθνικοσοσιαλισμό. «Κατανοούμε» τον «πολιτικό πολιτισμό» των εκπροσώπων της αστικής τάξης που ανέχονται και κολακεύουν τους φασίστες, είτε ψηφοθηρικά, είτε συνειδητά, συντηρώντας τους σαν αντιλαϊκή εφεδρεία και δύναμη κρούσης ενάντια σε λαϊκούς αγώνες και αγωνιστές. Τα ίδια έκαναν και κατά το παρελθόν τα ίδια κάνουν και τώρα. Άλλωστε όπως λέει και ο ποιητής η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε σαν φάρσα είτε σαν τραγωδία. Και οι λαοί αυτοί την τραγωδία θα την αποτρέψουν. «Κατανοούμε» αυτόν τον «πολιτικό πολιτισμό» της αστικής τάξης και των εκπροσώπων της, και ακριβώς αυτόν τον «πολιτικό πολιτισμό», αυτήν την τάξη και τους εκπροσώπους της καταγγέλλουμε αρνούμενοι να συμμετέχουμε στη σημερινή τηλεοπτική συζήτηση μαζί με τους φασίστες της «Εθνικής Δράσης».

Καλούμε τους συνδημότες μας στις επερχόμενες Δημοτικές Εκλογές να τιμωρήσουν όλους αυτούς που βάζουν νερό στο μύλο της αντιλαϊκής πολιτικής να στηρίξουν Λαϊκή Συσπείρωση σε δήμο και περιφέρεια και ΚΚΕ στις Ευρωεκλογές για να Διεκδικήσουμε με περισσότερες δυνάμεις από την επόμενη:

• Πλήρη κρατική χρηματοδότηση που να καλύπτει το σύνολο των δομών και λειτουργιών του Δήμου.
• Επιστροφή των παρακρατηθέντων πόρων από την κρατική εξουσία. Συνυπολογισμός τους στο δανειακό χρέος του Δήμου, χωρίς την παραμικρή επιβάρυνση των πολιτών.
• Διαχείριση των απορριμμάτων με βάση τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη των μεγαλοκατασκευαστών.
• Δημιουργία αγροτικών υποδομών (π.χ. Φράγμα για την άρδευση στον ορεινό δήμο) για την βελτίωση των καλλιεργητικών συνθηκών.
• Άμεση φροντίδα στους άστεγους και τους πεινασμένους. Στήριξη των συνανθρώπων μας που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας.
• Μείωση των ανταποδοτικών τελών στο 50% για την κατοικία και τις μικροεπιχειρήσεις. Κατάργηση των τελών για τους ανέργους. Αύξηση των τελών στις μεγάλες επιχειρήσεις.
• Δωρεάν βρεφικούς και παιδικούς σταθμούς για όλα τα παιδιά με κατάργηση των τροφείων. Δημιουργία νέων που να καλύπτουν το σύνολο των αναγκών.
• Αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν παιδεία, υγεία – πρόνοια. Πρόσβαση των ανέργων και όλων των ανασφάλιστων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Κρατικό δίκτυο υποδομών και εγκαταστάσεων με δωρεάν πλήρεις κοινωνικές υπηρεσίες για την οικογένεια, το παιδί, τα άτομα τρίτης ηλικίας και τα ΑμΕΑ, χωρίς προϋποθέσεις και εξαιρέσεις. Στελέχωση του Νοσοκομείου Πύργου με το απαραίτητο προσωπικό. Μέτρα αντιμετώπισης της μάστιγας των ναρκωτικών. Υλικοτεχνική στήριξη του δήμου σε όλα τα σχολεία και ιδρύματα της δικαιοδοσίας του.
• Έργα οδοποιίας και ιδιαίτερα της αγροτικής. Προληπτικά μέτρα και έλεγχος για την αντισεισμική προστασία όλων των δημοσίων κτιρίων (σχολεία, παιδικοί σταθμοί, υπηρεσίες, νοσοκομεία, Κέντρα διασκέδασης). Μέτρα αντιπλημμυρικής – αντικατολισθητικής – αντιπυρικής προστασίας. Αποκατάσταση των δημόσιων κτιρίων (Μανωλοπούλειο κ.α.).
• Αποκατάσταση όλου του δικτύου ύδρευσης. Κατάργηση στο χαράτσι του «Ερυμάνθου» και στο παράνομο ειδικό τέλος στο 80% του λογαριασμού.
• Σωστή λειτουργία του Βιολογικού καθαρισμού. Να δίνονται στους αγρότες τα επεξεργασμένα απόβλητα για να χρησιμοποιηθούν ως λίπασμα όπως προβλέπεται. Επέκταση βιολογικού σε όλα τα χωριά του δήμου μας.
• Οι «ελεύθερες εκτάσεις», τα δημόσια κτίρια (σχολεία, σταθμοί του ΟΣΕ κ.α.), η αρχαιολογική και πολιτιστική κληρονομιά (Δημοτική αγορά, Θέατρο Απόλλων κ.ά.) ανήκουν στο λαό, μακριά από συμπράξεις και επιχειρηματικά συμφέροντα.  Διεκδικούμε τους χώρους που μας ανήκουν, για κέντρα αθλητικής και πολιτιστικής δραστηριότητας. Πολιτιστικά κέντρα ανά συνοικία και χωριό, υποδομές άθλησης για ερασιτεχνικό αθλητισμό, με δωρεάν πρόσβαση. Λειτουργία όλων των αθλητικών εγκαταστάσεων του Δήμου μας.
• Μειώσεις στο 50% αρχικά στις χρεώσεις του ΤΟΕΒ.
• Δημοτικό δίκτυο συγκοινωνιών για την μεταφορά των ευπαθών ομάδων. Στην πόλη του Πύργου Δημοτικά Πάρκινγκ στις εισόδους και δωρεάν μεταφορά στις υπηρεσίες και το κέντρο.
• Λιμάνι 100% δημόσιο στην υπηρεσία του λαού.
• Στεγασμένη Λαϊκή αγορά. Μείωση στα τέλη για την Λαϊκή.
• Πρόγραμμα δωρεάν παιδικών κατασκηνώσεων του Δήμου.
• Επέκταση του σχεδίου πόλεως όπως έπρεπε να γίνει εδώ και χρόνια. Μείωση των αντικειμενικών αξιών.
• Δημοτικός χώρος για άσυλο και περίθαλψη αδέσποτων ζώων. Στελέχωση της υπηρεσίας φροντίδας ζώων με το απαιτούμενο προσωπικό.
• Καμία απόλυση, καμία διαθεσιμότητα. Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για κάλυψη των αναγκών, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Κατάργηση όλων των μορφών ελαστικής απασχόλησης. Καμία «ΜΚΟ», καμία «Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση», που στόχο έχουν το «δουλεμπόριο», τις κοινωνικές υπηρεσίες και τα σχολεία του Δήμου μας.

Η Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη εμπνέει τους λαούς, τους διδάσκει πίστη στη δύναμή τους. Μπορούμε να σπάσουμε τα δεσμά της ΕΕ και των μονοπωλίων. Με ισχυρό ΚΚΕ παντού, γιατί δύναμη και ελπίδα είναι του λαού!

«έντονος προβληματισμός για την κατάσταση που έχει φτάσει στο απροχώρητο»

«Έντονος προβληματισμός στους κατοίκους για την κατάσταση που έχει φτάσει στο απροχώρητο»

Τι θα έλεγε κανείς διαβάζοντας αυτή τη φράση, και πού θα πήγαινε το μυαλό του; Ποια κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και προβληματίζει έντονα τους κατοίκους;

Μήπως ο οικονομικός μαρασμός των εργαζομένων; Η καθημερινή διακινδύνευση για πολλούς των δυνατοτήτων της επιβίωσής τους; Οι τιναγμένες στον αέρα δομές της δημόσιας υγείας και πρόνοιας;

Θα μπορούσε να μην έχει τέλος η λίστα με τις ανάλογες πιθανές «καταστάσεις που έχουν φτάσει στο απροχώρητο και προβληματίζουν έντονα τους κατοίκους». Όμως ποια είναι αυτή η κατάσταση στην πραγματικότητα;

Σύμφωνα με την μικρή είδηση πριν 2-3 μέρες στο φύλλο της τοπικής εφημερίδας του Πύργου «Πατρίς», η «κατάσταση που έχει φτάσει στο απροχώρητο και προβληματίζει έντονα τους κατοίκους» αφορά το ότι υπάρχουν αδέσποτα ζώα.

Αν αυτό αληθεύει, θα πρότεινα στους «κατοίκους που προβληματίζονται έντονα», να αφήνουν έξω, σε κάποιο σημείο που δεν ενοχλεί, τα αποφάγια τους, τα όλο και λιγότερα βέβαια αφού για τους περισσότερους είναι όλο και λιγότερο και το φαΐ τους.

***

Θα ήταν βέβαια σχετικά μικρό το κακό αν αυτή η ιεράρχηση των «καταστάσεων που έχουν φτάσει στο απροχώρητο» και το είδος του «έντονου προβληματισμού» που ταιριάζει σε τέτοιες ιεραρχήσεις, περιοριζόταν σε θέματα σαν κι αυτό, και δεν ήταν ακριβώς το είδος της ιεράρχησης και του προβληματισμού με το οποίο αντιμετωπίζονται τα κοινωνικά προβλήματα στο σύνολό τους και το οποίο είδος ιεράρχησης και προβληματισμού αναγορεύεται σε «κοινή γνώμη» από τον ενημερωτικό ιδεολογικό «βάλτο» που καθημερινά πασχίζει για τη συντήρηση μιας κοινωνικής κατάστασης που -δυστυχώς όμως- μεταβάλλεται καθημερινά από μόνη της προκαλώντας την δυσφορία και την «πτώση από τα σύννεφα» όσων επιμένουν να τα θέλουν «όπως τα βρήκανε από τους γονείς τους και τους παππούδες τους»: Η συντήρηση των πραγμάτων «όπως τα βρήκαμε», στην πραγματικότητα δεν είναι παρά συντήρηση των όρων και του τρόπου με τον οποίο τα πράγματα αλλάζουν «από μόνα τους», «αυθόρμητα», πέρα από κάθε πρόβλεψη και κάθε σχέδιο που θα αποσκοπούσε στο να ικανοποιούνται οι ανάγκες των ανθρώπων, του λαού, των εργαζομένων, των επόμενων γενεών, της κοινωνίας και της φύσης.

Κι όταν αυτή η αλλαγή εμφανίζεται σαν τερατογένεση με τα κάθε φορά οριστικά της χαρακτηριστικά, τότε η «κοινή γνώμη» που για πολλά χρόνια πάσχιζε να μην αλλάξει τίποτα, να μείνουν όλα όπως είναι, όπως τα βρήκαμε, όπως τα ξέρουμε, απλώς βρίσκεται αντιμέτωπη με τα έργα της.

Όπως τα βρήκαμε, μα δεν υπάρχουν πια…

***

Μια ακόμα μέθοδος που χρησιμοποιεί ο βάλτος της τοπικής ενημέρωσης, που είναι βάλτος και εξαιτίας αυτής της μεθόδου που την χρησιμοποιεί για την εξυπηρέτηση της «συντηρητικής» αποστολής του, είναι η καλλιέργεια της εντύπωσης ότι τα σύνορα του κόσμου συμπίπτουν με τα τοπικά σύνορα της πόλης ή του νομού.

 Το χαρακτηριστικό αυτό, βέβαια, βρίσκεται σε απόλυτη συμφωνία με την αυθόρμητη ιδεολογία των μικροϊδιοκτητών που επί γενεές τρέφονται με την αυταπάτη ότι αποτελούν τον «εθνικό κορμό» της χώρας και ότι η θέλησή τους ταυτίζεται με την «εθνική θέληση»: Για τον φτωχό αγρότη και τον μαγαζάτορα τα όρια του κόσμου ταυτίζονται με τα όρια του χωραφιού του ή με την πόρτα του μαγαζιού του. Τι πιο φυσικό, λοιπόν, από το ότι η  «φωνή του», την οποία εκπροσωπούν υποτίθεται τα τοπικά μμε και η τοπική διοίκηση, του επιστρέφει αθροιστικά σαν ηχώ με τη μορφή του κόσμου που τελειώνει στα σύνορα του Πύργου ή έστω της Ηλείας.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η Πελοπόννησος εδώ και χρόνια, πριν ακόμα κι από την «κρίση» – αντίθετα μάλιστα: σαν αποκορύφωση της ίδιας της «ανάπτυξης», δεν διαθέτει σιδηροδρομική σύνδεση. Αυτό βέβαια δεν συνέβη «απότομα». Η διακοπή της λειτουργίας του τρένου, της σιδηροδρομικής συγκοινωνίας με την Πάτρα και την Αθήνα συζητιόταν για καιρό, και από καιρό είχε «ανακοινωθεί» η κατάργηση «μερικών» σιδηροδρομικών σταθμών που αποδείχτηκε βέβαια κατάργηση όλων των σιδηροδρομικών σταθμών. Πώς μπορεί όμως να κατανοηθεί το γεγονός, ότι τη στιγμή που καταργούνταν το τρένο σε όλη τη δυτική Πελοπόννησο, κάποιοι δήμαρχοι και δήμοι του κάμπου, διατύπωναν το αίτημα ο «δικός τους» σταθμός να μην καταργηθεί;

Θα μπορούσε να πει κανείς: «πάλι καλά»! Απέναντι σε τοπικές αρχές που ούτε καν για το «δικό τους» σταθμό δεν ενδιαφέρθηκαν, αποτελεί όαση το γεγονός ότι σε έναν δήμο ή σε ένα χωριό κάποιοι ζήτησαν, έστω, να διατηρηθεί ο σταθμός ο «δικός τους». Έλα όμως που κανείς σταθμός δεν σώζεται όταν καταργείται ολόκληρο το τρένο…  Και έλα όμως, επίσης, που, μια που τα πράγματα πρέπει να μένουν «όπως τα βρήκαμε», δεν είναι και λίγα, και το κυριότερο δεν είναι αμελητέα ποσότητα σαν «κοινή γνώμη» τα συμφέροντα που στο τρένο δεν βλέπουν παρά έναν «ανταγωνιστή», ή που (ουδέν κακόν αμιγές καλού!) για να ζωντανέψουν τη σερμαγιά τους (ίδια ή δανεική) προσβλέπουν   στην «αξιοποίηση» των κτισμάτων που άφησε πίσω του, σαν κουφάρια, η κατάργηση του τρένου…

***

Η «κατάσταση που έχει φτάσει στο απροχώρητο προβληματίζοντας έντονα τους κατοίκους» ήταν μια απλή αφορμή για όλες τις παραπάνω σκέψεις. Όπως αφορμή για τα προηγούμενα και τα επόμενα προσφέρουν δυο ακόμα δείγματα της πάγιας «επικαιρότητας» της περιοχής, δείγματα μιας ακόμα «κατάστασης που έχει φτάσει στο απροχώρητο και προβληματίζει έντονα τους κατοίκους», σε βαθμό μάλιστα που από αυτόν τον «έντονο προβληματισμό» να βγαίνει και το συμπέρασμα ότι «κάτι πρέπει να γίνει»! «Κάτι»! Να γίνει «κάτι» υπό τον όρο ότι όλα τα άλλα θα μείνουν ως έχουν, υπό τον όρο ότι κατά τα άλλα δε θα γίνει τίποτα! Πέραν αυτού κανένας «προβληματισμός» για τον μύλο στον οποίο κουβαλά νερό αυτό το αόριστο «κάτι», για τις συγκεκριμένες και πραγματικές συνθήκες που υποθάλπει με την δήθεν αοριστία του.  Και πέρα από αυτό το δήθεν αόριστο «κάτι», ουδέν…

…Διαβάζουμε λοιπόν στο σάιτ της τοπικής εφημερίδας «Η Πρωινή», την δυσάρεστη είδηση για τον τραυματισμό ενός 25χρονου στη διάρκεια συμπλοκής μεταξύ Ρομά σε γειτονιά του Πύργου. Οι κάτοικοι στην γειτονιά που συνέβη το επεισόδιο είναι λέει ανάστατοι και ανέφεραν πως «δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση» καθώς είναι «συχνά φαινόμενα» οι εντάσεις και οι διαπληκτισμοί μεταξύ Ρομά, όπως αυτή η συμπλοκή που σύμφωνα με πληροφορίες έγινε «μεταξύ δύο αδερφών που έμεναν σε κοντινά σπίτια στην περιοχή του Επαρχείου, για οικογενειακές διαφορές»…

…Διαβάζουμε την ίδια μέρα στο ίδιο σάιτ και το ρεπορτάζ «με θέμα την επαιτεία από ανήλικους τσιγγάνους στα φανάρια της Φιλοθέης» και με τίτλο: «Κάτι πρέπει να γίνει».

*

Δεν υπάρχει εδώ η παραμικρή πρόθεση αμφισβήτησης των γεγονότων όπως περιγράφονται στην είδηση για τη συμπλοκή και τον τραυματισμό του 25χρονου και στο ρεπορτάζ για την επαιτεία των τσιγγανόπουλων (ακόμα κι αν στο δεύτερο παραλείπονται όσα θα μπορούσαν να αφορούν τις περιπτώσεις που ορισμένα από τα περιγραφόμενα προκαλούνται και από «επιδείξεις ανωτερότητας» -για να εκφραστούμε «κομψά»- από «καθωσπρέπει πολίτες» απέναντι στα παιδάκια που ζητιανεύουν). Θα παραμείνουμε λοιπόν «αυστηρά» στις δυο φράσεις που «συνδέουν» τα δυο ρεπορτάζ:

«Δεν πάει άλλο η κατάσταση» (είπαμε: «στο απροχώρητο!!!) και: «Κάτι πρέπει να γίνει»…

Αν τα τοπικά μμε και η «κοινή γνώμη» που τους ταιριάζει και της ταιριάζουν δεν αντιμετώπιζαν (και δεν προασπίζονταν) την «κατάσταση» σαν βάλτο από τον οποίο πού και πού πετάγεται το τέρας του Λόχνες, τρώει μερικούς ανθρώπους και ύστερα ξαναβυθίζεται στον πάτο του βάλτου και ξανακοιμάται, τότε η «κατάσταση» για την οποία θα μιλούσαν, η οποία «δεν πάει άλλο», η οποία «έχει φτάσει στο απροχώρητο», δεν θα περιοριζόταν στα ενοχλητικά γεγονότα που «όντως» συμβαίνουν. Κι αυτό το «κάτι» που «πρέπει να γίνει» δεν θα συνέπιπτε με την «αφελή» ερώτηση που τελικά προσδιορίζει την «αοριστία» του: «Πόσο, τελικά, δύσκολο είναι για την Αστυνομία να απομακρύνει σε σταθερή βάση, τους ρομά από τα φανάρια;»

Η «κατάσταση» δεν θα άρχιζε από τα «γεγονότα», από τα αποτελέσματα, αλλά από τα αίτια, τα οποία συγκαλύπτονται και διατηρούνται άθικτα πίσω από αυτού του είδους  το «απροχώρητο» και, επομένως, αυτού του είδους το «κάτι», για να παραγάγουν τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα στο μέλλον.  Άλλωστε και τα σημερινά γεγονότα δεν είναι παρά αποτελέσματα των αιτιών του χθες, που και χθες συγκαλύπτονταν με το χθεσινό «απροχώρητο» και το χθεσινό του «κάτι», που «έπρεπε να  γίνει» και, πραγματικά, «έγινε».

Το λιγότερο για το οποίο θα μπορούσαν να αναρωτηθούν σχετικά με την «κατάσταση» όσοι θεωρούν ότι «έχει φτάσει στο απροχώρητο», ότι «δεν πάει άλλο», είναι οι κοινωνικές συνέπειες του απλού γεγονότος ότι εδώ και καιρό έχει γίνει «θεσμός» η καθυστέρηση στην καταβολή των προνοιακών, πολυτεκνικών κλπ επιδομάτων και του απλού γεγονότος ότι ακόμα κι αν πρόκειται για καθυστέρηση «λίγων» μόνο ημερών και «λίγων» μόνο εβδομάδων, οι άνθρωποι πρέπει ακόμα και τις «λίγες» αυτές μέρες ή εβδομάδες να τραφούν.

Το «κάτι παραπάνω» που, με τη σειρά του, αφορά την «κατάσταση που δεν πάει άλλο», έχει να κάνει με την κοινωνική, οικονομική και μορφωτική καθήλωση μεγάλου μέρους των Ρομά στο κατώτερο δυνατό επίπεδο στο οποίο είναι δυνατό να καθηλωθεί ένας πληθυσμός, κι αυτό με αποκλειστική και διαχρονική ευθύνη της λεγόμενης «πολιτείας».

Αν προχθές δυο οικογένειες μαχαιρώθηκαν γιατί είχαν οικογενειακές διαφορές, ο λόγος για τον οποίο οι οικογένειες (και όχι μόνο των Ρομά) μπορεί να φτάνουν να μαχαιρώνονται όταν έχουν οικογενειακές διαφορές, σχετίζεται απόλυτα με το μορφωτικό κενό που δεν παύουν να το αυξάνουν (όχι μόνο για τους Ρομά) οι ταξικοί φραγμοί και το ταξικό περιεχόμενο στην παιδεία (ταξικοί φραγμοί και περιεχόμενο που στην περίπτωση των Ρομά αποκτούν και φυλετικά χαρακτηριστικά), όπως το αυξάνει κι η τηλεοπτική και ψηφιακή μαζική κουλτούρα της βίας, της τσόντας, της πρέζας και της «προστασίας».

Αν προχθές ένας οδηγός ενοχλήθηκε από τα παιδάκια που ζητιανεύουν στα φανάρια και από την «ανάρμοστη» συμπεριφορά τους, ο λόγος είναι ότι τα παιδάκια αυτά δεν έχουν άλλον τρόπο να τραφούνε… Ο λόγος είναι ότι -σε συνθήκες όπου ακόμα και οι παραδοσιακοί τρόποι βιοπορισμού των Τσιγγάνων έχουν εξαλειφθεί όπως έχει εξαλειφθεί σχεδόν κάθε παραδοσιακός τρόπος που «βρήκαμε από τους γονείς μας» είτε είμαστε γύφτοι είτε είμαστε μπαλαμοί- ο μοναδικός υπαρκτός στην πραγματικότητα τρόπος βιοπορισμού της κοινωνίας, δηλαδή η εργασία, δεν είναι αποστερημένος μόνο για τους Τσιγγάνους αλλά για 1,5 εκατομμύριο ανέργους – και ακόμα κι αν «αύριο» η εργασία γινόταν αυτονόητη συνθήκη ζωής και βιοπορισμού για όλους θα έπαιρνε χρόνο τουλάχιστον μιας γενιάς για να προσαρμοστούν (μέσα από την ίδια την εμπειρία της ζωής τους όπως και μέσα από τη παιδεία) σε αυτή την αποκατεστημένη κοινωνική συνθήκη όλοι, και όχι μόνο οι Ρομά… Ο λόγος είναι ότι σε συνθήκες όπου μέσα σε αυτήν την κοινωνία ο καθένας είναι πεταμένος στην όποια «μοίρα» του που βρέθηκε γεννημένος μαζί της, η κοινωνική και οικονομική καθήλωση, το φάσμα της εξαθλίωσης, δεν αφορά μόνο τους Ρομά αλλά τον οποιοδήποτε κλείνει για πάντα το μαγαζί του, χάνει άγνωστο για πόσο καιρό τη δουλειά του, ή του τυχαίνει κάτι το αναπάντεχο ακόμα κι αν έχει το μαγαζί του και τη δουλειά του…  Ο λόγος είναι ότι το αστικό κράτος, το οποίο διαχειρίζεται τις κοινωνικές υποθέσεις, δε δίνει δεκάρα για κανενός την ανθρώπινη ζωή, είτε είναι η ζωή του «λαϊκού» είτε είναι η ζωή του Τσιγγάνου, είτε είναι η ζωή του μετανάστη και του πρόσφυγα – έχοντας του καθενός τη ζωή είτε για υλικό κατανάλωσης στη μηχανή της κερδοφορίας των μονοπωλητών της κοινωνικής παραγωγικής δραστηριότητας είτε για υλικό ανακύκλωσης στον κάδο απορριμμάτων της  κοινωνικής εξαθλίωσης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ένας οδηγός  ενοχλήθηκε από τα παιδάκια που ζητιανεύουν στα φανάρια και από την «ανάρμοστη» συμπεριφορά τους.

Όμως αυτή η κατάσταση όχι απλώς «πάει κι άλλο», όχι απλώς δεν υπάρχει «απροχώρητο», αλλά θα «προχωρήσει» και θα «πάει» μέχρι εκεί που πολλοί δεν μπορούν ούτε να φανταστούν, αν ο λαός, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, οι προλετάριοι και οι μικροπαραγωγοί, η νεολαία κι οι γυναίκες δεν γυρίσουν την πλάτη σε αυτά, τα ανύπαρκτα πια, που «βρήκαμε από τους παππούδες μας» και δεν ενώσουν τις δυνάμεις τους για να κυριαρχήσουν οι ίδιοι στα μέσα της κοινωνικής τους δραστηριότητας και στον κοινωνικό της καρπό.

*

Έγραφα πριν 5 μέρες σε άλλη ιστοσελίδα: Οι ανασφαλείς γυρεύουν ασφάλεια. Οι ανασφάλιστοι γυρεύουν ασφάλιση. Πιο εύκολο όμως το να κραυγάζουν οι ανασφαλείς ζητώντας ασφάλεια και αστυνομία, παρά να ξεσηκωθούν οι ανασφάλιστοι ζητώντας ασφάλιση και υγειονομία (για να χρησιμοποιήσω τη λέξη με εμφανώς διαφορετική έννοια από την εκχυδαϊσμένη του καθημερινού λόγου: έλεγχοι για μύγες στη σαλάτα, απαγόρευση του καπνίσματος κλπ κλπ).

Η «εμφανώς διαφορετική έννοια» έχει να κάνει με την εγκαθίδρυση εκείνων των κοινωνικών – οικονομικών σχέσεων, που θα έχουν σαν αποτέλεσμα υγιείς -και όχι αρρωστημένες σε κάθε τους κύτταρο, όπως οι σημερινές- σχέσεις ανάμεσα στα άτομα, ανάμεσα στα άτομα και τον ανθρώπινο πολιτισμό, ανάμεσα στον ανθρώπινο πολιτισμό και τη φύση.

Ο ενοχλημένος οδηγός και ο προβληματισμένος τοπικός τύπος, εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην αστυνομία (υποθέτω και στη «δικαιοσύνη»), που σαν εκπρόσωποι του ίδιου κράτους που είναι υπαίτιο για τις πληγές της κοινωνίας, καλούνται στο τέλος της μαθηματικής σχέσης ανάμεσα στο αίτιο και το αποτέλεσμα, να «κόψουν» τα μέλη του σώματος που έχουν πια ματώσει από αυτές τις πληγές.

Δεν ξέρω πόσοι ακριβώς είναι οι αστυνομικοί που εργάζονται στην Αστυνομική Διεύθυνση Ηλείας. Ας πούμε, ενδεικτικά, ότι είναι «300». Ξέρω όμως ότι πριν δυο-τρία χρόνια (και αποκλείεται η κατάσταση να είναι καλύτερη σήμερα) η «καλλικρατική» νομαρχία Ηλείας διέθετε συνολικά τρεις (3) κοινωνικούς λειτουργούς.

Δεν αμφιβάλλω ότι τα πράγματα τα «βρήκαμε έτσι από τους παππούδες μας». Απλά, αν τα πράγματα και οι αριθμοί αντιστρέφονταν και η Ηλεία διέθετε όχι 3 αλλά 300 κοινωνικούς λειτουργούς, οι οποίοι με τη σειρά τους διέθεταν τις αρμοδιότητες, τα μέσα και τις εξουσίες που κατ’ αναλογία διαθέτει σήμερα η αστυνομία, τότε (έστω και με μια δόση υπερβολής) θα ήταν ουσιαστικά  αρκετοί για όλη την Ηλεία 3 αστυνομικοί ακόμα κι αν διέθεταν τις ουσιαστικά ανύπαρκτες αρμοδιότητες, μέσα και εξουσίες που διαθέτουν σήμερα οι κοινωνικοί λειτουργοί.

Όμως κάτι τέτοιο απαιτεί, και το απαιτεί επειγόντως, την αντιστροφή όλης της κοινωνικής πραγματικότητας, όλης της κοινωνικής «αριθμητικής».

Ώστε τα τσιγγανόπουλα που ενόχλησαν τον οδηγό στα φανάρια, να μπορέσουν να γνωρίσουν και έξω από τις φυλακές ανηλίκων τι είναι η εργασία, και τι άλλο μπορεί να είναι ο καρπός της εργασίας, η αμοιβή της, εκτός από μια μέρα ελευθερίας για κάθε δυο μέρες φυλάκισης.

Πύργος: Η ΚΝΕ για τον αγώνα των σπουδαστών

Η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδος στέκεται αλληλέγγυα στο δίκαιο αγώνα των σπουδαστών των ΕΠΑΣ ΟΑΕΔ στον Πύργο. Οι σπουδαστές όλων των σχολών κατάρτισης έχουν να αντιμετωπίσουν την εκμετάλλευση στη δουλειά και στην πρακτική άσκηση. Δουλεύουν για ένα ξεροκόμματο, περιπλανώνται από ειδικότητα σε ειδικότητα για να μαζέψουν δεξιότητες και να γίνουν ανταγωνιστικοί στην αγορά εργασίας. Όλοι άλλωστε διατυμπανίζουν ότι δεν αρκεί το πτυχίο για να βρει ένας σπουδαστής δουλειά, χρειάζεται συνεχής επανακατάρτιση. Αναγκάζονται να κάνουν δουλειές άσχετες με την ειδικότητά τους, μένουν απλήρωτοι, σπουδάζουν και εργάζονται χωρίς μέτρα υγιεινής και ασφάλειας. Χρυσοπληρώνουν τα αναλώσιμα, κάνουν μάθημα σε κτίρια που δεν πληρούν τις προδιαγραφές, με καθηγητές που έρχονται ακόμη και στα μέσα της χρονιάς. Εκτός όλων των παραπάνω οι σπουδαστές στο ΕΠΑΣ ΟΑΕΔ του Πύργου αναγκάζονται να κάνουν μάθημα σε αίθουσες γεμάτες τρωκτικά ενώ σπουδαστές νόσησαν από τον υιό Η1Ν1. Εν έτη 2014 αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους χώρους εκπαίδευσης του νομού μας. Αυτή είναι η παιδεία που μπορεί να εξασφαλίσει η κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή Ένωση στα παιδιά από φτωχές, εργατικές και λαϊκές οικογένειες. Δεν σπουδάζουν όμως υπό αυτές τις συνθήκες τα παιδιά των εφοπλιστών, των βιομηχάνων και των τραπεζιτών. Τέτοιο στόχο έχει πολιτική που ακολουθείται σήμερα. Θέλουν, εμείς οι νέοι και οι εργαζόμενοι να είμαστε στα δεσμά, να ζούμε ίσα-ίσα για να δουλεύουμε και να αυγαταίνουν τα κέρδη των μονοπωλίων. Η νεολαία, η εργατική τάξη και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, να διεκδικήσουν το μέλλον που τους αξίζει. Καλούμε τους σπουδαστές των ΕΠΑΣ ΟΑΕΔ να κοιτάξουν πιο πέρα από τα τρωκτικά στις αίθουσές τους και να αγωνιστούν συνολικότερα για τα δικαιώματά τους στη δουλειά, στην υγεία, στην παιδεία στον αθλητισμό, στον πολιτισμό. Να αντλήσουν διδάγματα από την πλούσια πείρα του εργατικού και λαϊκού κινήματος στη χώρα μας. Να παλέψουν για μια κοινωνία που ως γνώμονα της παραγωγής θα έχει την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι τα κέρδη των καπιταλιστών.

εκλογικό

Συνάδελφοι

Επειδή στα αποτελέσματα των αιτιών μπορεί και να συμφωνούμε, τα βιώνουμε άλλωστε καθημερινά, είτε λέγονται εισόδημα που δεν φτάνει για τις καθημερινές ανάγκες είτε λέγονται ασφαλιστικό, χαράτσια και φοροληστεία, αύξηση του κόστους της δικαιοσύνης, «απελευθέρωση» του επαγγέλματος, υποαπασχόληση κι ανεργία, λογαριασμοί που τρέχουν γρηγορότερα από εμάς, αμοιβές πείνας για τους μισθωτούς δικηγόρους, απουσία επαγγελματικής προοπτικής για τους νέους δικηγόρους και τους ασκούμενους κ.ά. Και πλάι σ’ αυτά κι όλα τα προβλήματα του οικογενειακού και κοινωνικού μας περίγυρου, οι κομμένες συντάξεις των γονιών, οι περικοπές σε υγεία και παιδεία, τα παιδιά που αγωνίζονται για ένα διαβατήριο στην ανεργία, το καθεστώς της δουλειάς χωρίς μισθό χωρίς ωράριο και χωρίς δικαιώματα, το μαγαζί που κλείνει, η αγροτιά που παλεύει να σταθεί στο χωράφι και στο χωριό, το σπίτι που απειλείται από τα χρέη στην τράπεζα…  

Επειδή, όμως, δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε και να συμφωνήσουμε για τις αιτίες των αποτελεσμάτων, καθώς για το σκοπό αυτό πρέπει να σκιστεί το παραπέτασμα της δήθεν λογικής του δήθεν ρεαλισμού και του δήθεν εφικτού που κυριάρχησαν για δεκαετίες, σαν οδοστρωτήρας για το πέρασμα 30 χρόνων ευρωμονόδρομου και καπιταλιστικής «ανάπτυξης», μέχρι σήμερα όπου αρχίζουμε να αντικρίζουμε το πραγματικό πρόσωπο του «ρεαλιστικού» και του «εφικτού»… 

Επειδή η αιτία παραπέμπει στο γεγονός ότι απέναντι στο πρόβλημα της ιδιοποίησης από «300» επιχειρηματικούς ομίλους των καρπών της κοινωνικής εργασίας η λύση βρίσκεται στην ιδιοποίηση από την εργαζόμενη κοινωνία των καρπών της δραστηριότητάς της. Και στο γεγονός ότι η θέση όσων παλεύουν για να ζήσουν απ’ τη δουλειά τους είναι απ’ την ίδια μεριά, με τη μεριά της εργατικής τάξης, ενάντια στην τάξη της εκμετάλλευσης και των εκμεταλλευτών…

Επειδή, επίσης, αυτή η αιτία, αυτό το πρόβλημα, αυτή η λύση, αυτό το γεγονός, καθώς και η στάση απέναντί τους, είναι αναμφισβήτητα ζητήματα «κομματικά», ζητήματα που συνιστούν μια «κομματικότητα» από την οποία δεν μπορεί να υπεκφύγει και την οποία δεν μπορεί να παρακάμψει η οποιαδήποτε προσωπική ανεξαρτησία και απάρνηση «δέσμευσης», ο οποιοσδήποτε εγκλωβισμός στα «συντεχνιακά» όρια…

Επειδή καθημερινά εντείνεται ο κρατικός – εργοδοτικός – κυβερνητικός αυταρχισμός, η πολύμορφη βία και καταστολή  ενάντια στην πάλη των εργαζομένων Ελλήνων και μεταναστών για τη ζωή τους, τελειοποιείται το αντιλαϊκό νομικό οπλοστάσιο για να προλάβει την ανάπτυξη του εργατικού λαϊκού κινήματος, καραδοκούν στην εφεδρεία του συστήματος της εκμετάλλευσης οι φασιστικοί – παρακρατικοί μηχανισμοί, και μας δίνεται επομένως η ευκαιρία σε εναντίωση με όλα αυτά να ταχθούμε αλληλέγγυοι στους λαϊκούς αγώνες και να υπηρετήσουμε επιτέλους τη δικαιοσύνη όπως της αξίζει κι όχι όπως τη διδάσκουν η ουσία και η απ-ουσία αστικών νόμων και δικανικών τύπων κι οι καθημερινές ανάγκες του επαγγελματικού μας βιοπορισμού… 

Επειδή αυτή η πραγματικότητα πρέπει να καθοδηγήσει τους προβληματισμούς μας, τον καθορισμό των στόχων μας στις γενικές συνελεύσεις μας, το σχεδιασμό της δραστηριότητας και των αγώνων μας πλάι στους αγώνες  του κινήματος των εργαζομένων…

Για αυτά και για όσα ακόμα επιφυλάσσομαι να προσθέσω…

                      …

                ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ 

              στο Δικηγορικό Σύλλογο Ηλείας                                   

Συνδικάτο Οικοδόμων Ηλείας: Ο 6ος νεκρός ναυτεργάτης μέσα σε διάστημα ενός μήνα

ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ Ν.ΗΛΕΙΑΣ

ΠΥΡΓΟΣ 09-03-2013

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

     

    Το Συνδικάτο καταγγέλλει το νέο εργατικό ατύχημα-έγκλημα με ένα 25χρονο ναυτεργάτη νεκρό σε κρουαζιερόπλοιο στο λιμάνι του Κατακόλου την Παρασκευή 8 Μάρτη, όταν έσπασε ο κάβος και του τσάκισε το κεφάλι. Πρόκειται για τον 6ο ναυτεργάτη μέσα σε διάστημα ενός μήνα που «αφήνει τα κόκαλά του» μέσα στα κρουαζιερόπλοια, στα οποία οι συνθήκες εργασίας που έχουν επιβάλει οι εφοπλιστές τα έχουν μετατρέψει πλέον σε παγίδες θανάτου για ναυτεργάτες αλλά και επιβάτες.

     Σε όλα τα κρουαζιερόπλοια, χωρίς καμία εξαίρεση, αυτό που επικρατεί είναι η «μαύρη» ανασφάλιστη εργασία, πληρώματα χωρίς κανένα δικαίωμα και συνδικαλιστική εκπροσώπηση, θύματα του διεθνούς δουλεμπορικού κυκλώματος, που κανείς δεν ξέρει πόσες ώρες είναι στο πόδι.

     Αποδεικνύεται περίτρανα ότι η ανάπτυξη του τουρισμού δεν αφορά τα φτωχά λαϊκά στρώματα και την εργατική τάξη που έτσι κι αλλοιώς δεν μπορούν να κάνουν διακοπές ή κρουαζιέρες, αλλά και ότι τα κέρδη των εφοπλιστών τα δημιουργούν οι εργάτες με την δουλειά τους και τα ποτίζουν με το αίμα τους.

    Το συνδικάτο καλεί τους εργαζόμενους να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, να καταδικάσουν το γεγονός και να οργανώσουν την πάλη τους μαζί με τα άλλα σύμμαχα λαϊκά στρώματα (φτωχούς αγρότες, αυτοαπασχολούμενους, άνεργους , νέους και γυναίκες) και να διεκδικήσουν όλα όσα τους ανήκουν βάζοντας φρένο στην αντιλαϊκή καταιγίδα.  

Το νερό και η δημοκρατία

Ήδη τον περσινό χειμώνα πολλές πολυκατοικίες στον Πύργο (όπως και σ’ όλη την Ελλάδα), την ίδια ώρα που η καθεμιά χαρατσώνεται με 10 και με 20 χιλιάδες ευρώ, τον πέρασαν χωρίς θέρμανση, κι ακόμα περισσότερες περνάνε χωρίς θέρμανση και τον φετινό.

Πάνω από έναν μεγάλο αριθμό κατοικιών κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη η απειλή (ή και το ήδη τετελεσμένο γεγονός) της διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος, είτε λόγω του χαρατσιού είτε λόγω των φουσκωμένων λογαριασμών.

Και μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα η δημοτική αρχή όχι απλώς σιωπά, αλλά αν έχει κάτι να πει είναι: Ετοιμαστείτε τώρα να περάσετε και χωρίς νερό. 

Στη χώρα όπου πια περίπου το 40% του πληθυσμού επιβιώνει κάτω από τα επίσημα όρια της φτώχιας, είναι βέβαιο ότι η αδυναμία πληρωμής πετρελαίου, η αδυναμία εξόφλησης των λογαριασμών του ηλεκτρικού κλπ σύντομα θα εμφανιστεί και σαν αδυναμία πληρωμής των λογαριασμών του νερού.  

Περισσεύουν φυσικά οι παραινέσεις για «υπομονή», οι εκδηλώσεις «αλληλεγγύης», τα δίχως περιεχόμενο λόγια για τις «δύσκολες μέρες που περνά η χώρα», για τις θυσίες που πρέπει να κάνουμε δήθεν «όλοι» για τη «σωτηρία» της…

Μόνο που δεν βρισκόμαστε στην ίδια θέση «όλοι»: Όταν το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού κατέχει (με στοιχεία προπέρσινα) εισόδημα εξαπλάσιο από του φτωχότερου 20%, όταν το μεγάλο κεφάλαιο που συσσώρευσε αμύθητα κέρδη τα προηγούμενα χρόνια εξακολουθεί να αυξάνει τα κέρδη του και στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, όταν οι αρμόδιοι της  κυβέρνησης πανηγυρίζουν που τα φορολογικά έσοδα από το πετρέλαιο θέρμανσης αυξάνονται με το να μένουν παγωμένα τα σπίτια του εργαζόμενου κόσμου, που καθημερινά κάνει όλο και μεγαλύτερες περικοπές από τα αναγκαία της επιβίωσης,  τότε η επίκληση του «συνόλου» και της «χώρας» είναι το λιγότερο απατηλή.

Οι οφειλές του κεντρικού κράτους προς τους δήμους ξεπερνούν τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ, οι τρέχουσες χρηματοδοτήσεις δεν επαρκούν ούτε για τα βασικά τους έξοδα, κι η δημοτική αρχή «στηρίζει» τη λειτουργία της στους λογαριασμούς και στα τέλη που εισπράττει από το εμπόριο του νερού στους κατοίκους, δεν παραλείπει να προωθήσει την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών της ύδρευσης προσθέτοντας επιπρόσθετα τέλη, μα ούτε σκέψη να σταθεί ανάχωμα στην αντιλαϊκή γενοκτονική λαίλαπα που απειλεί και την κοινωνική πλειοψηφία των δημοτών της. Αντ’ αυτού γίνεται μέρος του προβλήματος δηλώνοντας (στον καθένα ξεχωριστά) μέσω της δημοτικής επιχείρησης έτοιμη να κλείσει τις βάνες του νερού σε  κάθε σπίτι όπου φτάνουν να έχουν εξαντληθεί και τα στοιχειώδη περιθώρια επιβίωσης. 

Αντί να σταθεί σε θέση διεκδικητική για τα δικαιώματα του λαού της περιοχής στην επιβίωση, εναποθέτει δήθεν αμέτοχη το πρόβλημα στον «κοινωνικό αυτοματισμό» εντός της κάθε πολυκατοικίας, που με την τοπική ιδιαιτερότητα της κοινής παροχής νερού για όλα τα διαμερίσματα, μετατρέπεται η κάθε πολυκατοικία σε μικρογραφία της τρέχουσας κοινωνικής βαρβαρότητας. Όπου οι κατ’ ελάχιστο πιο ευκατάστατοι, όσοι ακόμα μπορούν να «πληρώσουν» για το νερό της κατοικίας τους, διαμαρτύρονται για την «αδικία» που διαπράττουν σε βάρος τους οι φτωχότεροι συν-ένοικοι, όσοι πια δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα, και είναι έτοιμοι να τους εξοντώσουν οι ίδιοι για λογαριασμό της δημοτικής αρχής (που απλώς «προεδρεύει») κόβοντάς τους το νερό μέσα από τις εσωτερικές βάνες της πολυκατοικίας: «Θα μας κόψουν εμάς το νερό επειδή δεν πληρώνετε εσείς;»

Αυτά εκτυλίσσονται «ησύχως»  πίσω από τις εισόδους των πολυκατοικιών της πόλης. Αυτά συνιστούν την κοινωνική αποτύπωση της πολιτικής που υπηρετεί η δημοτική αρχή. Αυτά απεικονίζουν τις ζοφερές κοινωνικές σχέσεις που «επωάζει» αυτή η πολιτική, με την μορφή της αναπαραγωγής στην καθημερινή μικροκλίμακα του πολέμου κατά των φτωχών, δηλαδή αυτής της ίδιας πολιτικής, η οποία εμφανίζεται χωρίς αναστολές στο να στερήσει από τους πιο εξαθλιωμένους οικονομικά ακόμα και το αναγκαιότερο αγαθό της επιβίωσης, της ζωής, της υγιεινής.

Ποιο το νόημα της επίκλησης οποιουδήποτε αφηρημένου δημοκρατικού «ιδεώδους», εφόσον οι ΔΙΨΑΣΜΕΝΟΙ, απέναντι στο «μνημόνιο» που υπηρετεί η δημοτική αρχή για τη «σωτηρία της χώρας», συνάψουν το δικό τους «μνημόνιο» για τη δική τους σωτηρία;