Η ψυχανάλυση δεν είναι κατάλληλη μέθοδος για την ερμηνεία κρατικών «συμπεριφορών». Στον πυρήνα της κρατικής πολιτικής δεν βρίσκονται ψυχολογικά κίνητρα, αλλά οικονομικές παραγωγικές σχέσεις και αντίστοιχες σχέσεις εξουσίας με τα συνακόλουθα συμφέροντα και την πολιτική που αυτά υπαγορεύουν. Ωστόσο οι ψυχολογικές μορφές έπονται των οικονομικών και πολιτικών σχέσεων, και μάλιστα αξιοποιούνται για τη χειραγώγηση και την ενσωμάτωση των λαών στις προτεραιότητες της πολιτικής των εκμεταλλευτών τους.
Αυτή η πτυχή, που σε τελική ανάλυση είναι πτυχή και πραγμάτωση των σχέσεων εξουσίας, έχει μια ιδιαίτερη σημασία στην περίπτωση της Γερμανίας, όπου κατά τις μεταπολεμικές δεκαετίες είχε αναπτυχθεί μια φιλολογία περί του γερμανικού «συμπλέγματος ενοχής»:
«Σύμπλεγμα ενοχής» προορισμένο για το λαό, μια που την τάξη των καπιταλιστών, – των μεγιστάνων του γερμανικού μονοπωλιακού κεφαλαίου, που για τα συμφέροντά τους τον υπέταξαν στη ναζιστική κτηνωδία -, ούτε «ενοχή» την άγγιξε ούτε και κάποιο παρόμοιο «σύμπλεγμα». Αλλά, πολύ απλά, όταν τα ιμπεριαλιστικά της σχέδια ναυάγησαν, στράφηκε προς τον χειραγωγημένο λαό λέγοντάς του: κατέβα τώρα να δεις τι έκανες.
Η ίδια, άλλωστε, η άρχουσα γερμανική καπιταλιστική-μονοπωλιακή τάξη είναι και διαχειριστής αυτού του περίφημου συμπλέγματος ενοχής του λαού «της». Σαν να λέμε, ο «γιατρός» παραμένει ο ίδιος από την εποχή του δόκτορος Καλιγκάρι μέχρι και σήμερα. Στα χέρια του το «σύμπλεγμα» καθίσταται χρήσιμο, άλλοτε για να μετακυλιστεί η ιστορική ευθύνη από την άρχουσα τάξη στο λαό, κι άλλοτε για να αντιστραφεί με μια από τις τυπικές, νομίζω, εκδοχές της ψυχαναλυτικής «λογικής», σύφωνα με την οποία η «θεραπεία» της ενοχής συνίσταται, πολύ απλά, στην εξαφάνισή της: Δε φταις εσύ, φταίνε τα παιδικά σου τραύματα. Το ζήτημα εδώ δεν είναι αν πρόκειται για την εκχυδαϊσμένη ψυχανάλυση ή για την εκχυδαϊσμένη κριτική της. Το ζήτημα είναι ότι στα χέρια του ιμπεριαλιστικού γερμανικού μονοπωλιακού κεφαλαίου η κάθε μορφή διαχείρισης του εν λόγω «συμπλέγματος ενοχής» αποσκοπεί, πρώτον, στη δική του ταξική αποενοχοποίηση και, δεύτερον, στην ενίσχυση της θέσης του εντός του διεθνούς «συνεταιρισμού» των ιμπεριαλιστών.
Η σημερινή «επίσημη» Γερμανία είναι μια χώρα η οποία στο όνομα του «παλιού» της εγκλήματος χειροκροτεί ένα νέο έγκλημα. Στο όνομα της φυσικής αυτουργίας της στο εβραϊκό ολοκαύτωμα γίνεται σήμερα – σύφωνα με τα εκτρωματικά νομικά πλάσματα της σύγχρονης «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας – «ψυχική συνεργός», όχι μόνη της βέβαια, στην παλαιστινιακή γενοκτονία που διαπράττει το ισραηλινό κατοχικό κράτος. Στο όνομα της παλιάς δικής της κτηνωδίας υποστηρίζει μια σύγχρονη κτηνωδία. Ίσως θα ήταν καλύτερο για την «επίσημη» Γερμανία να αποφασίσει την αποχή της από κάθε τι πολιτικό. Απ’ ό,τι φαίνεται η ενασχόλησή της με την πολιτική την οδηγεί ξανά και ξανά στο έγκλημα.
Αφορμή για όλα αυτά αποτέλεσε η είδηση για τα άρματα που «φιλοτεχνήθηκαν» για το φετινό καρνάβαλο στην Κολωνία και στο Ντίσελντορφ. Στην ίδια χώρα που απαγορεύει ως «αντισημιτικές» ακόμα και τις διαμαρτυρίες των εβραϊκών συλλόγων ενάντια στα εγκλήματα του ισραηλινού κατοχικού κράτους, η σφαγή του παλαιστινιακού λαού απεικονίζεται στα καρναβαλικά άρματα σαν έργο της Χαμάς και η αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό σαν κύρηγμα μίσους. Και για να μην υπάρχει και αμφιβολία για την ταξική αφετηρία και τους ταξικούς στόχους των διοργανωτών του γερμανικού καρνάβαλου, οι αηδιαστικές τους εμπνεύσεις συμπληρώνονται με το άρμα που εμφανίζει τους απεργούς εργάτες και τους αγωνιζόμενους αγρότες σαν τεμπέληδες και χορτάτους.
Κύριοι «γερμανοί προφεσόροι», αν εσείς «πουλάτε» στο γερμανικό λαό συμπλέγματα ενοχής για τα εγκλήματα των ταξικών σας προγόνων, για να τον κάνετε συνένοχό σας και στα σημερινά ιμπεριαλιστικά σας εγκλήματα, εμείς σε αυτήν εδώ τη χώρα διατηρούμε την τιμή των δικών μας προγόνων λαϊκών αγωνιστών. Την ώρα που οι προκάτοχοί σας διαχειριστές των υποθέσεων του γερμανικού κεφαλαίου καταμάτωναν ολόκληρη την ανθρωπότητα και οδηγούσαν, ανάμεσα στ’ άλλα, τον εβραϊκό λαό στα κρεματόρια της βιομηχανικής σας εξόντωσής του, σε αυτήν εδώ τη χώρα το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ χτυπώντας με τα όπλα τις ναζιστικές σας ορδές, ταυτόχρονα φρόντιζε για τη φυγάδευση και τη διάσωση του εβραϊκού πληθυσμού της Αθήνας και των άλλων πόλεων στις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας.
Οι αηδιαστικές «ενοχές» σας είναι για εμάς και, ελπίζουμε, και για τον γερμανικό λαό εντελώς ανεπαρκής συγκάλυψη των στυγνών οικονομικών συμφερόντων που, για χάρη τους, θέλετε με ένα νέο αποτρόπαιο έγκλημα να «εξιλεωθείτε» από το παλιό. Για τους λαούς, – τον ελληνικό, τον γερμανικό, τον εβραϊκό και κάθε άλλον -, μοναδική «εξιλέωση» είναι η αποτίναξη της τάξης των εκμεταλλευτών από το σβέρκο τους κι ο τερματισμός, έτσι, της ιμπεριαλιστικής κτηνωδίας, η εξαφάνισή της από το πρόσωπο της γης, και μαζί της κάθε «ενοχής» και συνενοχής.
Μια μικρή αναφορά στον Παλαιστίνιο λογοτέχνη και πανεπιστημιακό Ρεφαάτ Αλαρίρ, που σκοτώθηκε από ισραηλινούς βομβαρδισμούς στις αρχές του μήνα
«Δεν υπάρχει διέξοδος από τη Γάζα. Τι να κάνουμε… να πνιγούμε; Να αυτοκτονήσουμε μαζικά; Αυτό θέλει το Ισραήλ; Αυτό δεν πρόκειται να το κάνουμε… Είμαι ακαδημαϊκός. Πιθανώς το πιο δυνατό όπλο που έχω στο σπίτι μου είναι ένας μαρκαδόρος. Αλλά αν οι Ισραηλινοί εισβάλουν, αν οι αλεξιπτωτιστές επιτεθούν εναντίον μας, πηγαίνοντας από πόρτα σε πόρτα, για να μας σφαγιάσουν, θα χρησιμοποιήσω αυτόν τον μαρκαδόρο για να τον πετάξω στους στρατιώτες, ακόμα κι αν αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που κάνω. Αυτά είναι τα συναισθήματα όλων μας στη Γάζα… Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε».
Ο Ρεφαάτ Αλαρίρ έκλεισε με αυτά τα λόγια μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις τον περασμένο Οκτώβρη… Λίγο καιρό αργότερα, στις 6 Δεκέμβρη, σκοτώθηκε μαζί με την αδερφή του και τα παιδιά της, από τους ανελέητους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών, αρνούμενος να εγκαταλείψει τη γειτονιά που γεννήθηκε στη Γάζα.
***
Ο Ρεφαάτ Αλαρίρ γεννήθηκε στις 23 Σεπτέμβρη του 1979 στη Γάζα. Σπούδασε αγγλική φιλολογία στο ισλαμικό πανεπιστήμιο της Γάζας, με υποτροφία στο Λονδίνο και τη Μαλαισία, όπου έκανε διδακτορική διατριβή για τον Αγγλο ποιητή της Ιακωβιανής εποχής, Τζον Νταν. Οι σπουδές του διακόπηκαν αρκετές φορές γιατί οι Ισραηλινοί δεν του επέτρεπαν την έξοδο από την Παλαιστίνη.
Σκίτσο του Κάρλος Λατούφ προς τιμή του Ρεφάατ Αλαρίρ
Ο Ρεφαάτ γύρισε στο πανεπιστήμιο, που σπούδασε, ως καθηγητής, για να βοηθήσει τη χώρα του, για να διδάξει τις επόμενες γενιές Παλαιστίνιων λογοτεχνών. Επιδίωκε με κάθε τρόπο να βρει το μέσο με το οποίο οι Παλαιστίνιοι φοιτητές και αυριανοί λογοτέχνες θα μπορούσαν να συνδεθούν με τον «έξω κόσμο». Διαπίστωσε ότι η διδασκαλία και η εκμάθηση Αγγλικών αποτελούσαν μια μοναδική ευκαιρία να ξεπεράσουν οι Παλαιστίνιοι τα φυσικά, πνευματικά, ακαδημαϊκά και πολιτιστικά εμπόδια που επιβάλλει η κατοχή.
Δίδασκε με ιδιαίτερη αγάπη και επιμονή τα έργα του Σαίξπηρ. Προσπαθούσε μέσα από την ανάλυση των σπουδαίων ηρώων των έργων του, να αφυπνίσει τους φοιτητές του τόσο για την κατάσταση που βρίσκεται η Παλαιστίνη, όσο και για τον ρόλο που καλούνται να διαδραματίσουν ως μελλοντικοί λογοτέχνες. Παράλληλα, δίδασκε και ισραηλινή λογοτεχνία στους φοιτητές του. «Οταν σπάσουμε τα τείχη της απομόνωσης και της κατοχής θα δούμε ότι πολλοί Εβραίοι σε όλο τον κόσμο συντάσσονται με τον σκοπό μας».
Εδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στη νέα γενιά λογοτεχνών, θεωρούσε ότι οι ιστορίες τους, οι ιστορίες της σύγχρονης Παλαιστίνης, πρέπει να φτάσουν σε όσο περισσότερους αναγνώστες από όλο τον κόσμο γίνεται. Εδωσε όλες του τις δυνάμεις, ώστε να εκδοθούν τα βιβλία «Gaza writes back» και «Gaza Unsilenced», στα οποία κυριαρχούν οι νεαρές Παλαιστίνιες συγγραφείς…
«Η μητέρα μου μου διηγήθηκε πολλές ιστορίες από τον εαυτό της όταν το Ισραήλ εισέβαλε στη Γάζα. Μου έλεγε ότι παρά τις βόμβες που έπεφταν σαν βροχή και βρέθηκε πολλές φορές πολύ κοντά στο θάνατο, εκείνη δεν σταμάτησε ποτέ να πηγαίνει στο σχολείο…
Εγινα ο άνθρωπος που είμαι λόγω των ιστοριών που μου διηγήθηκαν η μητέρα και η γιαγιά μου. Αυτές οι ιστορίες μού έμαθαν να αγαπώ τους ανθρώπους, τη ζωή, να νοιάζομαι για τους γύρω μου, να αγαπάω την πατρίδα μου. Ζούσα μέσα από τις ιστορίες της μητέρας μου και της γιαγιάς μου από την πρώτη ιντιφάντα, τις εμπειρίες τους. Μέσα από τις ιστορίες τους οι εμπειρίες τους έγιναν δικές μου εμπειρίες…
Εάν δεν αφηγηθούμε τις ιστορίες τους, τις ιστορίες μας είναι σαν να τις προδίδουμε, σαν να προδίδουμε τους ανθρώπους που μας τις αφηγήθηκαν, σαν να προδίδουμε την πατρίδα μας. Η αφήγηση ιστοριών είναι μια ανθρώπινη πράξη. Είναι μια πράξη ζωής, είναι να επιμένεις να ζεις. Είναι όμως και πολιτική πράξη. Είναι μέρος της πνευματικής αντίστασης που πρέπει να εμπλακούμε.
Οι ιστορίες είναι πολύ σημαντικές για μας τους Παλαιστίνιους που βρισκόμαστε σε κατοχή, μας καθορίζουν, μας συνδέουν με το παρελθόν και το παρόν, μας προετοιμάζουν για το μέλλον. Αυτές οι ιστορίες έχουν σκοπό να φέρουν τη ζωή, για να σταματήσει ο θάνατος, να τερματιστεί η επιθετικότητα, να τερματιστεί η ισραηλινή βαρβαρότητα, η κατοχή και η πολιορκία...
Θέλουμε οι άνθρωποι να αναλάβουν δράση. Αν η πρώτη τους παρόρμηση είναι να προβληματιστούν λίγο και να συνεχίσουν τη ζωή τους, δεν είναι αρκετό. Πριν από είκοσι χρόνια θέλαμε να ακούει ο κόσμος. Θέλαμε ο κόσμος να ρίξει ένα δάκρυ. Αλλά τώρα; Η οργάνωση είναι σημαντική. Η κινητοποίηση είναι σημαντική».
***
Το Ισραήλ βομβάρδισε αρκετές φορές μέσα στα χρόνια το Πανεπιστήμιο της Γάζας. Η τελευταία φορά ήταν τον περασμένο Οκτώβρη. «Δεν θέλει να είμαστε μορφωμένοι. Δεν θέλει να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως μέρος ενός παγκόσμιου αγώνα ενάντια στην καταπίεση… Το Ισραήλ ελέγχει το κυρίαρχο αφήγημα, ελέγχει τον λόγο και εν μέρει επηρεάζει τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Νομίζω ότι πριν από κάποια χρόνια στο BBC υπήρχε η είδηση: «Ισραηλινοί πύραυλοι σκοτώνουν Παλαιστίνια έγκυο μητέρα» και τότε οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι σε όλο το «Twitter» εξοργίστηκαν και ζήτησαν από το BBC να αλλάξει τον τίτλο και μέσα σε λίγα λεπτά τον άλλαξαν σε «Παλαιστίνια μητέρα πέθανε από επιδρομές στη Γάζα» όπου το Ισραήλ απαλείφθηκε…».
Ο Ρεφαάτ ταξίδεψε πολύ στις ΗΠΑ για να παρουσιάσει τα βιβλία που επιμελήθηκε, να δώσει διαλέξεις, να μιλήσει για την πατρίδα του. «Πολλοί άνθρωποι εκτός Παλαιστίνης με ρωτούν: «Γιατί δεν φεύγετε;» Πού πρέπει να πάμε; Η Γάζα είναι μικρή. Μερικές φορές αναγκάζομαι να τους εξηγήσω τι σημαίνει σπίτι. Εκεί που μένω, το σπίτι μου είναι στην πραγματικότητα το σπίτι των παππούδων μου και στη συνέχεια ο παππούς μου το κληροδότησε στα παιδιά του κι εκείνα στα δικά τους παιδιά. Οταν λοιπόν μιλάμε για ένα σπίτι, μιλάμε για 70 άτομα που ζουν σε αυτό το σπίτι. Εκεί έχουμε όλα τα χρήματά μας, τα χαρτιά μας, τα πιστοποιητικά μας, όλες τις αναμνήσεις μας, όλα τα άλμπουμ φωτογραφιών μας – ακόμα και την κούνια μας. Στην κούνια που γεννήθηκα, γεννήθηκαν τα παιδιά μου, και ξαφνικά όλα εξαφανίστηκαν με το πάτημα ενός κουμπιού. Και γι’ αυτό, ο αδερφός μου ο Χαμάντα έμεινε πίσω, όταν κατέστρεψαν όλο το τετράγωνο. Το σπίτι μας καταστράφηκε και ο αδελφός μου σκοτώθηκε».
Ο Ρεφαάτ Αλαρίρ γεννήθηκε και δολοφονήθηκε στη Shuja’iyya, στο ανατολικό άκρο της Γάζας. Στη Shuja’iyya γίνονται πολλές ισραηλινές εισβολές αλλά συναντούν μεγάλη αντίσταση. Αλλωστε το όνομά της σημαίνει Θάρρος. Ο Ρεφαάτ μεγάλωσε με υπερηφάνεια, έζησε με θάρρος, άφησε πίσω του μια σπουδαία παρακαταθήκη στον αγώνα της Παλαιστίνης για ελευθερία. Οι μελλοντικές γενιές σε όλο τον κόσμο θα απαγγέλλουν το τελευταίο του ποίημα, για να λένε την ιστορία του, την ιστορία της μητέρας και της γιαγιάς του, τη μεγάλη ιστορία του λαού της Παλαιστίνης.
Αν πρέπει να πεθάνω,
πρέπει να ζήσεις
για να πεις την ιστορία μου
για να πουλήσεις τα πράγματά μου
για να αγοράσεις ένα κομμάτι ύφασμα
και μερικούς σπάγκους,
(κάνε τον λευκό με μακριά ουρά)
ώστε ένα παιδί, κάπου στη Γάζα
ενώ κοιτάζει τον ουρανό στα μάτια
περιμένοντας τον πατέρα του που έφυγε φλεγόμενος
και δεν αποχαιρέτησε κανέναν
ούτε καν τη σάρκα του
ούτε καν τον ίδιο του τον εαυτό
να δει τον χαρταετό, τον χαρταετό μου που έφτιαξες, να πετάει
ψηλά
και για λίγο να σκεφτεί πως ένας άγγελος είναι εκεί
«Η σκλαβιά πικρό φαρμάκι», το γνωστό αντάρτικο τραγούδι, με τις τελευταίες τρεις στροφές τροποποιημένες, έτσι ώστε να αφιερωθεί στον ηρωικό λαό της Παλαιστίνης:
Βέβαια το ΥΤ, αυτόματα, αμέσως την ίδια στιγμή που ανέβηκε το τραγούδι, κατέταξε το βίντεο στα «ακατάλληλα για ανηλίκους» με επιπρόσθετη προειδοποίηση ότι ενδεχομένως (!!) έχει βίαιο περιεχόμενο και ότι συστήνεται η «διακριτική ευχέρεια» (ή όπως αλλιώς μπορεί να μεταφραστεί το «discretion») του χρήστη.
«Ακατάλληλο για ανηλίκους» οποιοδήποτε οπτικό ίχνος, έστω, σχετικό με τη μεταχείριση της παιδικής και της νεανικής ηλικίας από το κατοχικό ισραηλινό κράτος-τρομοκράτη…
Την παραίτησή της από συντάκτης ποίησης του περιοδικού «New York Times», ανακοίνωσε η Ανν Μπόγιερ καταγγέλλοντας τον πόλεμο και τη γενοκτονία του Ισραήλ -με την υποστήριξη των ΗΠΑ- κατά του Παλαιστινιακού λαού.
Το κείμενο της παραίτησης, όπως αναρτήθηκε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης:
«Ο υποστηριζόμενος από τις ΗΠΑ πόλεμος του ισραηλινού κράτους κατά του λαού της Γάζας δεν είναι πόλεμος για κανέναν. Δεν υπάρχει καμία ασφάλεια σε αυτόν ή από αυτόν, ούτε για το Ισραήλ, ούτε για τις Ηνωμένες Πολιτείες ή την Ευρώπη, και κυρίως όχι για τους πολλούς Εβραίους που συκοφαντούνται από εκείνους που ισχυρίζονται ψευδώς ότι πολεμούν στο όνομά τους. Το μόνο κέρδος του είναι το θανάσιμο κέρδος των πετρελαϊκών συμφερόντων και των κατασκευαστών όπλων.
Ο κόσμος, το μέλλον, οι καρδιές μας – τα πάντα γίνονται μικρότερα και δυσκολότερα από αυτόν τον πόλεμο. Δεν είναι μόνο ένας πόλεμος πυραύλων και χερσαίων εισβολών. Είναι ένας συνεχιζόμενος πόλεμος εναντίον του λαού της Παλαιστίνης, του λαού που αντιστάθηκε σε δεκαετίες κατοχής, αναγκαστικής μετατόπισης, στέρησης, επιτήρησης, πολιορκίας, φυλάκισης και βασανιστηρίων.
Επειδή το καθεστώς μας είναι η αυτοέκφραση, μερικές φορές ο πιο αποτελεσματικός τρόπος διαμαρτυρίας για τους καλλιτέχνες είναι η άρνηση.
Δεν μπορώ να γράψω για την ποίηση μέσα στους «λογικούς» τόνους εκείνων που στοχεύουν να μας εγκλιματίσουν σε αυτό το παράλογο μαρτύριο. Τέρμα οι φαιδροί ευφημισμοί. Όχι άλλα λεκτικά εξυγιασμένα κολασμένα τοπία. Όχι άλλα πολεμοκάπηλα ψέματα.
Αν αυτή η παραίτηση αφήνει μια τρύπα στην ειδησεογραφία στο μέγεθος μιας ποίησης, τότε αυτή είναι η πραγματική μορφή του παρόντος».
Και μια απόπειρα μεταφραστικής απόδοσης με διαφοροποιημένη απόχρωση σε ορισμένες λεπτομέρειες:
Παραιτήθηκα από τη θέση του συντάκτη ποίησης στο περιοδικό TheNewYorkTimesMagazine.
Ο υποστηριζόμενος από τις ΗΠΑ πόλεμος του ισραηλινού κράτους κατά του λαού της Γάζας δεν είναι πόλεμος υπέρ οποιουδήποτε. Δεν υπάρχει ασφάλεια σε αυτόν ή από αυτόν, ούτε για το Ισραήλ, ούτε για τις Ηνωμένες Πολιτείες ή την Ευρώπη, και κυρίως όχι για τους πολλούς Εβραίους που συκοφαντούνται από εκείνους που ισχυρίζονται ψευδώς ότι πολεμούν στο όνομά τους. Το μόνο κέρδος του είναι το θανάσιμο κέρδος των πετρελαϊκών συμφερόντων και των κατασκευαστών όπλων. Ο κόσμος, το μέλλον, οι καρδιές μας – τα πάντα γινόνται μικρότερα και σκληρότερα από αυτόν. Δεν είναι μόνο ένας πόλεμος πυραύλων και χερσαίων εισβολών. Είναι μια συνεχιζόμενη καταστροφή του λαού της Παλαιστίνης, λαού που αντιστάθηκε σε δεκαετίες κατοχής, αναγκαστικής μετατόπισης, στέρησης, επιτήρησης, πολιορκίας, φυλάκισης και βασανιστηρίων.
Επειδή δική μας κατάσταση πραγμάτων είναι η αυτοέκφραση, μερικές φορές για όλους τους καλλιτέχνες το μόνο που απομένει είναι η άρνηση. Έτσι αρνούμαι. Δεν θα γράψω για την ποίηση σε ευθυγράμμιση με τους «λογικούς» τόνους εκείνων που στοχεύουν να μας εγκλιματίσουν στο παράλογο μαρτύριο. Όχι άλλοι μακάβριοι ευφημισμοί. Όχι άλλα εξωραϊσμένα κολαστήρια. Όχι άλλα πολεμοκάπηλα ψέματα.
Αν αυτή η παραίτηση αφήσει στην ειδησεογραφία ένα κενό του μεγέθους της ποίησης, τότε αυτό είναι η αληθινή μορφή του παρόντος – Ανν Μπόγιερ.
«η μάχη ενάντια στην τρομοκρατία δεν σημαίνει ότι θα απολέσουμε τις αξίες μας έναντι της ανθρώπινης ζωής και της δημοκρατίας».
Αλλά, αν υποθέσουμε ότι τις είχατε ποτέ, τις έχετε ήδη απολέσει αυτές τις «αξίες σας», τις έχετε απολέσει από κοινού οι εταίροι της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, τις έχετε απολέσει στο όνομα της «μάχης ενάντια στην τρομοκρατία», και τίποτα πια δεν είναι ικανό να σκεπάσει – ούτε σαν φύλλο συκής – το μέγεθος αυτής της απώλειας.
Δεν πρόκειται άλλωστε για την «απώλεια των αξιών». Πρόκειται για την απώλεια του «ενδύματος» που έκρυβε την ανυπαρξία τους.
Πιά δεν υπάρχουν ρούχα στο νούμερό σας.
*
Είπε και ο Μητσοτάκης:
«Μιλώ ως φίλος του Ισραήλ και θεωρώ ότι μερικές φορές οι φίλοι πρέπει να λένε σκληρές αλήθειες στους φίλους. Και πιστεύω ότι ενώ αναγνωρίζουμε ότι το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να αμυνθεί, έχει σημασία ο τρόπος που το κάνει».
Έχει, λοιπόν, σημασία «ο τρόπος που τα κάνει», δηλαδή ο τρόπος που «αμύνεται» το Ισραήλ…
Ακόμη κι αυτή την ώρα, λοιπόν, 33 μέρες μετά την έναρξη της εν ψυχρώ μαζικής ανθρωποσφαγής του παλαιστινιακού λαού, ο Μητσοτάκης δεν τολμά να ξεστομίσει ότι το Ισραήλ δεν «αμύνεται», αλλά κατασφάζει το λαό της Παλαιστίνης, ότι – υπό οποιοδήποτε πρόσχημα – αυτό δεν είναι «άμυνα» αλλά γενοκτονία και σφαγή των νηπίων.
Συναντήθηκε και με τον πρωθυπουργό της Παλαιστινιακής Αρχής Mohammad Ibrahim Shtayyeh, ο Μητσοτάκης, και του μίλησε για «αυξανόμενη ανησυχία για τις απώλειες αμάχων».
Τη στιγμή που ολόκληρη η ανθρωπότητα έχει κυριευτεί από φρίκη για το αποτρόπαιο έγκλημα, ο Μητσοτάκης «ανησυχεί».
Επιχείρησε να δώσει και πολιτικά «μαθήματα» ο Μητσοτάκης στον Παλαιστίνιο πρωθυπουργό σπεύδοντας να τονίσει ότι «η Χαμάς είναι τρομοκρατική οργάνωση και ότι δεν εκπροσωπεί τον Παλαιστινιακό λαό».
Όμως τρομοκράτης είναι το κατοχικό ισραηλινό κράτος, και μάλιστα όχι τώρα ξαφνικά αλλά καθημερινά, εδώ και δεκαετίες, και μάλιστα μπροστά στα μάτια όλων, χωρίς την «ανάγκη» των ψευδών ειδήσεων με τις οποίες συστηματικά βομβαρδίζει η ισραηλινή προπαγάνδα του λαούς όλου του κόσμου.
Και αρμόδιος για το ποιος εκπροσωπεί τον Παλαιστινιακό λαό, δεν είναι ο Μητσοτάκης και ο κάθε Μητσοτάκης, αλλά ο ίδιος ο λαός της Παλαιστίνης.
Αυτό επιτάσσουν οι «αξίες σας έναντι της δημοκρατίας», τις οποίες τόσο πολύ προσπαθείτε να μην «απολέσετε».
Οσο περνάνε οι μέρες, όλο και περισσότερα στοιχεία έρχονται να ενισχύσουν αυτό που «ο κόσμος έχει τούμπανο και το Ισραήλ κρυφό καμάρι»: Οτι η προπαγάνδα με την οποία προσπαθούν να ξεπλύνουν την κατοχή και να νομιμοποιήσουν τη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού «μπάζει» από παντού. Οτι στηρίζεται στα πήλινα πόδια κατασκευασμένων ειδήσεων τις οποίες διαδίδουν αστραπιαία τα κανάλια της παραπληροφόρησης, του Ισραήλ και των ΕυρωΝΑΤΟικών συμμάχων του. Κανάλια που έχουν κυριαρχήσει, ειδικά μετά το μπλοκάρισμα κάθε επικοινωνίας της Λωρίδας της Γάζας με τον έξω κόσμο. Ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε τις προηγούμενες μέρες πολλά τέτοια παραδείγματα – και θα συνεχίσει να το κάνει – ενώ αποκαλυπτικά στοιχεία για τα fake news του πολέμου θα παρουσιαστούν και στην εκδήλωση που διοργανώνει σήμερα το απόγευμα η «Δημοσιογραφική Συνεργασία» στην ΕΣΗΕΑ, καλώντας όλους τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να καταδικάσουν την αναπαραγωγή τους από τα ελληνικά ΜΜΕ και να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στον δίκαιο αγώνα του Παλαιστινιακού λαού.
Κατοικία στο κιμπούτς Be’eri, με εμφανή τα σημάδια από το χτύπημα με βαρέα όπλα
* * *
Τις τελευταίες μέρες, στο Ισραήλ και σε όλο τον κόσμο, μεγάλη συζήτηση προκαλούν οι αποκαλύψεις ότι την 7η του Οκτώβρη πολλά από τα θύματα ήταν στρατιώτες ή άνθρωποι των δυνάμεων ασφάλειας, που ενεπλάκησαν σε μάχες με τους ένοπλους της Χαμάς μέσα στις ισραηλινές πόλεις και σε κιμπούτς κοντά στη Γάζα. Σύμφωνα μάλιστα με μαρτυρίες που δημοσιεύει ο ισραηλινός Τύπος, πολλοί άμαχοι έπεσαν νεκροί όταν βρέθηκαν σε διασταυρούμενα πυρά (όπως στην περίπτωση του περίφημου rave party) ή εξοντώθηκαν από τον ίδιο τον ισραηλινό στρατό ενώ βρίσκονταν όμηροι στα χέρια Παλαιστινίων που εγκλωβίστηκαν μέσα σε ισραηλινά κιμπούτς. Συγκεκριμένα, σε μια λίστα θυμάτων που δημοσίευσε η εφημερίδα «Haaretz», οι μισοί από τους Ισραηλινούς που σκοτώθηκαν εκείνη τη μέρα ήταν στην πραγματικότητα στρατιώτες ή αστυνομικοί. Τα στοιχεία αφορούν 683 Ισραηλινούς, από τους συνολικά 1.400 νεκρούς σύμφωνα με το κράτος του Ισραήλ. Τι προκύπτει; Οτι σε ποσοστό 48,4% τα θύματα έχουν ταυτοποιηθεί ως στρατιώτες και αστυνομικοί, ενώ κάποιοι άλλοι χαρακτηρίζονται «μέλη της υπηρεσίας», δηλαδή των ενόπλων δυνάμεων που είναι επιφορτισμένες με την ασφάλεια των κιμπούτς.
* * *
Από την ηλικιακή κατανομή των θυμάτων δεν προκύπτει επίσης καμία «σφαγή των νηπίων», όπως ισχυριζόταν με πομπώδεις τίτλους η ισραηλινή προπαγάνδα τα πρώτα 24ωρα. Συγκεκριμένα, από τη λίστα των θυμάτων μόλις επτά ήταν μεταξύ 4 και 7 ετών και άλλα εννέα μεταξύ 10 και 17 ετών. Τα υπόλοιπα 667 θύματα είναι όλοι ενήλικες. Θυμίζουμε ότι μόνο τις δύο πρώτες βδομάδες των βομβαρδισμών στη Γάζα, και χωρίς να προσμετρούνται τα θύματα της ισραηλινής χερσαίας εισβολής, τα νέκρα παιδιά της Παλαιστίνης ξεπερνούν τα 2.300. Οσο για τους άμαχους νεκρούς, χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί το περίφημο rave party, το οποίο αναφέρεται ως η μοναδική και πιο θανατηφόρα επίθεση των Παλαιστινίων στις 7 Οκτώβρη: Ενώ αρχικά δόθηκε η εντύπωση ότι έγινε επίθεση σε ένα «ανυπεράσπιστο» και «αφύλακτο» πλήθος, σε βίντεο που κυκλοφόρησαν αργότερα στο διαδίκτυο διακρίνονται ισραηλινές δυνάμεις να ανοίγουν πυρ μέσα στο πλήθος, στοχεύοντας μέλη της Χαμάς, ενώ το «ABC News» ανέφερε ότι ένα ισραηλινό τανκ είχε κατευθυνθεί στον χώρο του φεστιβάλ.
Το δημοσίευμα της ισραηλινής «Haaretz»
* * *
Αυτές οι εικόνες, σε συνδυασμό με τις μαρτυρίες Ισραηλινών που επιβίωσαν των συγκρούσεων και περιγράφουν μάχες σώμα με σώμα ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους, αλλά και διασταυρούμενα πυρά με θύματα αμάχους, δίνουν μια άλλη διάσταση για το τι πραγματικά έγινε στις 7 Οκτώβρη. Το ίδιο ισχύει και με τις αποκαλύψεις του «NBC News» για το τι συνέβη στο κιμπούτς Be’eri, που χαρακτηρίστηκε από την ισραηλινή προπαγάνδα «τόπος σφαγής πολλών αμάχων». Το ABC φωτογράφισε βλήματα πυροβολικού, που παραπέμπουν σε ισραηλινά πυρομαχικά, έξω από ένα βομβαρδισμένο σπίτι. Αλλα βίντεο από την αυτοψία που έκανε το κανάλι στο κιμπούτς δείχνουν σπίτια χτυπημένα με βαριά πυρομαχικά, που δεν είχε η Χαμάς αλλά τα διαθέτει ο στρατός του Ισραήλ. Το «κερασάκι στην τούρτα» είναι μια μαρτυρία κατοίκου του συγκεκριμένου κιμπούτς ο οποίος διασώθηκε, η οποία δημοσιεύεται επίσης στην «Haaretz»: «Το βράδυ της Δευτέρας 9 Οκτώβρη και μόνο αφού οι διοικητές στο πεδίο έλαβαν δύσκολες αποφάσεις – συμπεριλαμβανομένων βομβαρδισμών σπιτιών, με όλους τους ενοίκους τους μέσα, για να εξοντώσουν τους τρομοκράτες μαζί με τους ομήρους – ολοκλήρωσε ο ισραηλινός στρατός την ανακατάληψη του κιμπούτς».
* * *
Το τίμημα, σύμφωνα με την ίδια περιγραφή, «ήταν τρομερό»: «Τουλάχιστον 112 άνθρωποι του Be’eri σκοτώθηκαν. Αλλοι απήχθησαν (σ.σ. από μαχητές της Χαμάς που κατάφεραν να διαφύγουν). Χθες (σ.σ. το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 20 Οκτώβρη), 11 μέρες μετά το μακελειό, τα πτώματα μιας μητέρας και του γιου της ανακαλύφθηκαν σε ένα από τα κατεστραμμένα σπίτια. Πιστεύεται ότι περισσότερα πτώματα εξακολουθούν να βρίσκονται στα ερείπια». Τα φωτογραφικά στοιχεία που συνοδεύουν την αφήγηση, με σπίτια κατεστραμμένα ολοσχερώς, παραπέμπουν σε χρήση βαρέων πυρομαχικών του ισραηλινού στρατού. Αλλη μια κάτοικος του συγκεκριμένου κιμπούτς, σε συνέντευξή της σε ραδιοφωνικό σταθμό του Ισραήλ, αποκάλυψε ότι οι ισραηλινές δυνάμεις «εξολόθρευσαν τους πάντες, συμπεριλαμβανομένων των ομήρων» και ότι «υπήρχαν πολύ βαριά διασταυρούμενα πυρά», όπως και βομβαρδισμοί από άρματα μάχης, τα οποία βέβαια δεν ήταν της Χαμάς. Τέλος, υπάρχουν μαρτυρίες για θανάτους από φίλια πυρά, που ρίχτηκαν «προληπτικά» από Ισραηλινούς στρατιώτες, επειδή δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν αν ο στόχος ήταν Παλαιστίνιοι μαχητές ή Ισραηλινοί πολίτες.
* * *
Το σίγουρο λοιπόν είναι ότι ανεξάρτητα από τα αντανακλαστικά που επέδειξε ο ισραηλινός στρατός, στις 7 Οκτώβρη δόθηκαν μάχες μεταξύ ενόπλων από τη μία και από την άλλη πλευρά. Σε πολλές από αυτές τις μάχες υπήρξαν και αθώα θύματα, άμαχοι Ισραηλινοί πολίτες. Η πραγματικότητα όμως φαίνεται πως απέχει …μίλια απ’ αυτό που προσπαθεί να παρουσιάσει η ισραηλινή προπαγάνδα, με τη στήριξη των ΑμερικανοΝΑΤΟικών. Αλλωστε, η μοναδική πηγή για όλα όσα παρουσιάζονται ως «γεγονότα» στις 7 Οκτώβρη και τις επόμενες μέρες είναι ο ισραηλινός στρατός, οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ και ορισμένοι «σεσημασμένοι» προπαγανδιστές του διαδικτύου, ένθερμοι υποστηρικτές του αφανισμού των Παλαιστινίων από προσώπου Γης. Η αμφισβήτηση της ισραηλινής εκδοχής απλώνεται και στο εσωτερικό του Ισραήλ με όσα αποκαλύπτονται μέρα με τη μέρα, κάνοντας ακόμα πιο επιθετική, ακόμα πιο στυγνή την προπαγάνδα, κυρίως τώρα που κορυφώνεται ο πόλεμος και μαζί του η αγωνία των Ισραηλινών για την τύχη των ομήρων.
* * *
Καμία εμπιστοσύνη λοιπόν σε όσα αμάσητα διαδίδουν και τα ελληνικά ΜΜΕ, ιδιωτικά και κρατικά, για να δικαιολογήσουν τη σφαγή και την ελληνική εμπλοκή στο μακελειό. Η αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό περνάει μέσα και από την αποκάλυψη της αλήθειας, την απόκρουση των άθλιων προπαγανδιστικών μηχανισμών που προσπαθούν να στείλουν στο απόσπασμα τον δίκαιο αγώνα του ενάντια στην κατοχή, το δικαίωμά του να έχει πατρίδα!
Για ποιο λόγο – παρά και την απόφαση της βουλής τον Δεκέμβρη του 2015 – η κυβέρνηση δεν προχωρά στην αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους, στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ;
Όμως εδώ δεν πρόκειται μόνο για την καταρράκωση κάθε πολιτικής αρχών, αλλά σε τελική ανάλυση – κι όταν λέμε «τελική», δεν εννοούμε καθόλου «μακρινή» – για την καταρράκωση κάθε πολιτικής που έστω και «υπολογιστικά» θα είχε σαν μέλημα τη θωράκιση των εθνικών «μας» θεμάτων από την άποψη της αναγνώρισης και της τήρησης ενός μη διαπραγματεύσιμου διεθνούς δικαίου.
Εθνικών «μας», εντός εισαγωγικών, όχι επειδή είναι δικά τους κι όχι δικά μας τα θέματα αυτά, όπως εύκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, αλλά επειδή όπως αποδεικνύεται γι’ αυτούς, για την εξουσία των μονοπωλίων και τους δουλικούς πολιτικούς-κυβερνητικούς υπαλλήλους της, το υπέρτατο «εθνικό συμφέρον» συνίσταται στις «επενδυτικές» αρπαχτές του κεφαλαίου στους κατοχικούς ισραηλινούς εποικισμούς και στα ψευδο-ισραηλινά εδάφη της κατεχόμενης Παλαιστίνης.
Αυτή την καταρράκωση συνιστά εξαρχής η στρατιωτικο-πολιτική συνεργασία με το δολοφονικό ισραηλινό κράτος, κι αυτή η καταρράκωση φτάνει τώρα ως την χυδαιότερη και την πιο «πραγματιστική» μορφή της, τη μορφή που εκτός των άλλων φέρνει και λεφτά, προσθέτει νέα κέρδη και νέα κεφάλαια στα ήδη συσσωρευμένα.
Μπροστά σε τέτοιες επενδυτικές «ευκαιρίες», τι να σου κάνει οποιαδήποτε υπόμνηση αρχών, αξιοπρέπειας, οποιαδήποτε υπόμνηση ότι κάθε μάχη είναι στην αφετηρία της και τη βάση της πολιτική, και ότι χωρίς τέτοια πολιτική βάση και αφετηρία (με προϋπόθεση μάλιστα και την έλλειψή της!) η κάθε «συμμαχία» και τα κάθε κάθε είδους οπλικά συστήματα, ακόμα και τα πιο σύγχρονά και τα πιο ακριβά, δεν είναι απλώς άχρηστα αλλά και επιζήμια.
Χωρίς τέτοια πολιτική βάση και αφετηρία κάθε μάχη είναι προδομένη πριν καν δοθεί. Εκτός αν ο λαός από τη δική του πολιτική βάση και τη δική του πολιτική αφετηρία σταθεί ικανός να δώσει την δική του μάχη σε όλη την έκταση του πολέμου: από το μεροκάματο και τα κοινωνικά-πολιτικά δικαιώματά του ως τα «εθνικά θέματα», δηλαδή σε όλη την έκταση που καταλαμβάνουν οι σχέσεις εξουσίας και το ζήτημά της σε τελική ανάλυση…
Αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης, στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τώρα!
«ΞΕΠΛΕΝΟΥΝ» ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΒΙΑ – ΣΥΚΟΦΑΝΤΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Οι νέες δολοφονικές επιχειρήσεις από τον στρατό του Ισραήλ στο μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης του κόσμου, τη Γάζα, συνοδεύονται από μια τεράστια επιχείρηση προπαγάνδας και παραπληροφόρησης.
Τόσο στα «παραδοσιακά» ΜΜΕ όσο και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ένας καλοκουρδισμένος προπαγανδιστικός μηχανισμός προσπαθεί με άθλια ψεύδη και κατασκευασμένες ειδήσεις να ξεπλύνει τη βαρβαρότητα του κράτους του Ισραήλ, να χαρακτηρίσει «τρομοκρατία» τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού και να ενοχοποιήσει την αντίστασή του, να υπονομεύσει και να συκοφαντήσει την τεράστια λαϊκή αλληλεγγύη που εκφράζεται σε όλο τον κόσμο.
Ιστορίες που κατέρρευσαν (όχι αρκετά) γρήγορα
Το μεγαλύτερο παράδειγμα της εκστρατείας προπαγάνδας που παρακολουθούμε αυτές τις μέρες είναι η σφαγή σε νοσοκομείο στη Γάζα, όπου επιχειρείται να ξεπλυθεί το Ισραήλ για τη δολοφονία εκατοντάδων αμάχων, παρά το γεγονός ότι το ίδιο νοσοκομείο είχε βομβαρδιστεί ξανά από τον ισραηλινό στρατό λίγες μέρες πριν και ο διοικητής του είχε λάβει πολλαπλές εντολές εκκένωσης από τον ισραηλινό στρατό, που σημαίνει ότι ήταν «κλειδωμένος» στόχος.
Αφού το κράτος του Ισραήλ αρχικά επικαλέστηκε άγνοια για τον βομβαρδισμό του νοσοκομείου και δήλωσε ότι «το περιστατικό ερευνάται», μετά από αρκετή ώρα έριξε το φταίξιμο πρώτα στη Χαμάς και έπειτα στην «Ισλαμική Τζιχάντ», η οποία «είναι υπεύθυνη για την αποτυχημένη εκτόξευση ρουκετών, που έπληξαν το νοσοκομείο», σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση.
Μηχανισμοί όπως η οργάνωση «Act.IL» επιχειρούν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι η πλειοψηφία του κόσμου υποστηρίζει το κράτος του Ισραήλ
Το διαδίκτυο γρήγορα κατακλύστηκε από «αποδεικτικά στοιχεία»: Ο διάσημος «influencer» Hananya Naftali ανάρτησε ένα βίντεο στο Twitter (πλέον X) με τη λεζάντα: «Η «Ισλαμική Τζιχάντ» βομβάρδισε ένα νοσοκομείο στη Γάζα. Εκτόξευσε ένα μπαράζ ρουκετών στο Ισραήλ και μία από αυτές εκπυρσοκρότησε και χτύπησε ένα νοσοκομείο, σκοτώνοντας εκατοντάδες».
Το βίντεο συγκέντρωσε μέσα σε δύο μέρες πάνω από 11 εκατομμύρια θεάσεις, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο, καθώς είναι από το 2022 και δείχνει τα σπίτια της Γάζας ηλεκτροδοτημένα, πράγμα που δεν συμβαίνει πλέον, καθώς το Ισραήλ έχει διακόψει την ηλεκτροδότηση στη Λωρίδα της Γάζας.
Λίγο πριν, ο ίδιος προπαγανδιστής διαφήμιζε την επίθεση στο νοσοκομείο ως κατόρθωμα του ισραηλινού στρατού. Αργότερα βέβαια, το ίδιο το Ισραήλ εξαφάνισε δικό του βίντεο, αφού είχε μέχρι και λανθασμένη ώρα (!) και αρχικά παρουσιάστηκε σαν «τεκμήριο» για το ότι το νοσοκομείο επλήγη από παλαιστινιακή ρουκέτα. «Στον κουβά» κατέληξε και η προσπάθεια των ισραηλινών υπηρεσιών να παρουσιάσουν ως «υποκλοπή» από στελέχη της Χαμάς μια συνομιλία – ανάληψη ευθύνης για το μακελειό, που αμφισβητήθηκε όμως έντονα και καταρρίφθηκε με αδιαμφισβήτητα επιχειρήματα.
Βέβαια, όλους αυτούς που αναπαρήγαγαν αμάσητο τον προπαγανδιστικό οχετό των ισραηλινών υπηρεσιών, ανάμεσά τους και την πλειοψηφία των αστικών ΜΜΕ στη χώρα μας, δεν τους απασχόλησε ούτε στιγμή αν είναι δυνατόν «τεχνικά» οι πύραυλοι που εκτοξεύει η Χαμάς να προκαλέσουν τέτοιο πλήγμα, παρόλο που μια σειρά αναλύσεις στα «δυτικά» ΜΜΕ το αμφισβητούν με στοιχεία. Και βέβαια δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα για τις ισραηλινές προειδοποιήσεις, λίγες ώρες πριν το χτύπημα, ότι θα βομβαρδίσουν μια σειρά νοσοκομεία με το πρόσχημα ότι κρύβουν «τρομοκράτες».
Οι «New York Times» άλλαξαν τον τίτλο της είδησης για το νοσοκομείο στη Γάζα 3 φορές μέσα σε μία ώρα: Από «ισραηλινό χτύπημα» κατέληξε… έκρηξη
Η προσπάθεια πολλών διεθνών μέσων ενημέρωσης να «ευθυγραμμιστούν» με την κυρίαρχη προπαγάνδα, όσο αυτή εξελισσόταν, αποτυπώνεται και στους «New York Times», που άλλαξαν τον τίτλο της είδησης 3 φορές μέσα σε μία ώρα (!) στην ιστοσελίδα τους: Από «Ισραηλινό χτύπημα σκοτώνει εκατοντάδες σε νοσοκομείο, αναφέρουν οι Παλαιστίνιοι», έγινε «Τουλάχιστον 500 νεκροί από χτύπημα σε νοσοκομείο στη Γάζα, αναφέρουν οι Παλαιστίνιοι» και στο τέλος «Τουλάχιστον 500 νεκροί από έκρηξη σε νοσοκομείο στη Γάζα, αναφέρουν οι Παλαιστίνιοι».
Δεν είναι η πρώτη φορά που το κράτος του Ισραήλ επιρρίπτει στους Παλαιστίνιους την ευθύνη, για να την αναλάβει αργότερα, όταν η επικαιρότητα «καταλαγιάσει». Τον Αύγουστο του 2022, για παράδειγμα, Ισραηλινοί αξιωματούχοι αποδέχτηκαν ότι μία ισραηλινή επίθεση σκότωσε 5 παιδιά στη Γάζα, ενώ αρχικά κατηγόρησαν πύραυλο της «Ισλαμικής Τζιχάντ»1.
Η ίδια τακτική είχε ακολουθηθεί μετά τη δολοφονία της δημοσιογράφου Shireen Abu Akleh, όπου, παρά τα αποδεικτικά βίντεο, ο Ισραηλινός στρατός είχε κατηγορήσει τους Παλαιστίνιους, πριν ανακοινώσει ότι «πιθανώς η σφαίρα προήλθε από στρατιώτη του Ισραήλ»2.
Τα 40 βρέφη που δεν βρέθηκαν ποτέ
Οι πρώτες μεγάλες ιστορίες αυτού του πολέμου, που διαδόθηκαν σχετικά γρήγορα, αποδείχθηκαν ψεύδη. Οπως η ιστορία με τα 40 αποκεφαλισμένα μωρά σε ισραηλινό κιμπούτς, με τους «London Times» να φιλοξενούν στο εξώφυλλο την «είδηση», η οποία όμως συνοδευόταν από φωτογραφία τραυματισμένων παιδιών …από την Παλαιστίνη!
Για να γίνει πιο πειστική η ιστορία εφαρμόστηκαν «κλασικές» τεχνικές από μια σειρά μέσα ενημέρωσης. Για παράδειγμα, στην ιστοσελίδα της «New York Post» η φράση «Σφαγιάστηκαν τουλάχιστον 40 μωρά» έχει υπερσύνδεσμο, για να δίνει την αίσθηση ότι κατευθύνει στα «αποδεικτικά στοιχεία». Ωστόσο κατευθύνει απλά σε μία άλλη ανάρτηση, σχετική με Ισραηλινούς ομήρους από τη Χαμάς3.
Αντίστοιχες «τεχνικές» εφαρμόστηκαν και στην Ελλάδα. Στην ιστοσελίδα της «Καθημερινής» διαβάζουμε τίτλο «Jerusalem Post: Πραγματικές οι εικόνες με αποκεφαλισμένα μωρά στο Κφαρ Αζά. Τις φωτογραφίες είδε, όπως αναφέρει το ισραηλινό μέσο, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Αντονι Μπλίνκεν κατά την επίσκεψή του στο Ισραήλ». Εδώ αξίζει να αναφερθεί ότι τις ίδιες φωτογραφίες υποτίθεται πως είδε και ο Πρόεδρος Μπάιντεν, ενώ στη συνέχεια ο Λευκός Οίκος αναγκάστηκε να «διευκρινίσει» ότι ο Πρόεδρος είδε τα δημοσιεύματα και όχι τις ίδιες τις φωτογραφίες.
Κανένα από τα δεκάδες «ρεπορτάζ» για τα «αποκεφαλισμένα μωρά» δεν συμπληρώθηκε ποτέ με την ανακοίνωση του ισραηλινού στρατού ότι δεν μπορεί να επιβεβαιώσει την ιστορία
Στον τίτλο άλλου ελληνικού μέσου διαβάζουμε: «Αδιανόητη φρίκη από τη Χαμάς: Σκότωσαν 40 βρέφη σε κιμπούτς, βρέθηκαν αποκεφαλισμένοι οι γονείς [προσοχή σκληρές εικόνες]». Ωστόσο στο κείμενο, αφού προηγείται μια εικόνα με μια ματωμένη κούνια μωρού που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Αμυνας του Ισραήλ, αναφέρεται: «Κάποιοι κάνουν λόγο και για αποκεφαλισμένα μωρά, αλλά η πληροφορία δεν έχει επιβεβαιωθεί και πιθανώς να είναι fake news»4.
Η ίδια η δημοσιογράφος που μετέδωσε την είδηση (βίντεο της οποίας παραμένει και τώρα στην παραπάνω ανάρτηση) υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση, «διευκρινίζοντας» σε ανάρτησή της στο X ότι η πληροφορία δεν είχε προέλθει από δική της έρευνα – αυτοψία, αλλά από «Ισραηλινούς στρατιώτες». Κανένα από τα παραπάνω «ρεπορτάζ» δεν έχει συμπληρωθεί με ανακοίνωση του ισραηλινού στρατού ότι δεν μπορεί να επιβεβαιώσει την ιστορία.
Επιλεγμένες μαρτυρίες
Τεράστια προβολή έλαβε και η ιστορία της Γερμανοεβραίας Σάνι Λουκ, που ενώ υποτίθεται ότι βιάστηκε και σκοτώθηκε στο μουσικό φεστιβάλ όπου επιτέθηκε η Χαμάς, αργότερα επιβεβαιώθηκε ότι είναι ζωντανή και νοσηλεύεται σε νοσοκομείο στη Γάζα.
Μόλις έγινε γνωστή η είδηση σχετικά με το φεστιβάλ, κυκλοφόρησαν βίντεο που έδειχναν το πώς οι Παλαιστίνιοι προχώρησαν σε εκτελέσεις. Ωστόσο πολλά από αυτά τα βίντεο είναι από εκτελέσεις που βιντεοσκόπησε ο ISIS χρόνια πριν! Για το ίδιο φεστιβάλ υπήρξε πληθώρα αναφορών για βιασμούς γυναικών, όπως αυτές στους «Los Angeles Times», οι οποίοι, αφού αναπαρήγαγαν τους ισχυρισμούς ως «ειδήσεις» όλο το Σαββατοκύριακο, το πρωί της Δευτέρας 9 Οκτώβρη αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι «τέτοιες αναφορές δεν έχουν τεκμηριωθεί»!
Για το συγκεκριμένο φεστιβάλ υπάρχουν εκατοντάδες μαρτυρίες επιζώντων της επίθεσης, αλλά καμία δεν έχει λάβει τόση δημοσιότητα όση η ιστορία της Σάνι Λουκ. Δεν έγινε ιδιαίτερα γνωστή π.χ. η μαρτυρία της 27χρονης Μιχάλ Οχάνα, που βρέθηκε εκεί από την Πορτογαλία. Οπως η ίδια είπε, και κατέγραψε σε βίντεο, μαζί με την παρέα της βρήκαν καταφύγιο σε ένα τανκ του ισραηλινού στρατού το οποίο – όπως υποστήριξε η ίδια – βρέθηκε στον χώρο του φεστιβάλ, αλλά μέσα σε αυτό «δεν υπήρχαν στρατιώτες»…
Λίγο δύσκολο να πιστέψει κανείς μετά από αυτό ότι δεν υπήρχε στρατιωτική παρουσία στο φεστιβάλ και ότι δεν έγινε μάχη, με θύματα και κάποιους από τους θαμώνες.
Ούτε η μαρτυρία της Γιασμίν Ποράτ έγινε ιδιαίτερα γνωστή, παρά τα όσα σοκαριστικά έχει περιγράψει σε πολλές συνεντεύξεις της στο Ισραήλ. Η ίδια μαζί με άλλους ξέφυγε από το φεστιβάλ και βρήκε καταφύγιο σε ένα κιμπούτς, στο οποίο κρατήθηκε μαζί με άλλους ομήρους των μαχητών της Χαμάς. Από τη μάχη που ακολούθησε επέζησαν μόνο αυτή και ένας μαχητής της Χαμάς, καθώς ο δεύτερος αποφάσισε να παραδοθεί. Οι υπόλοιποι όμηροι σκοτώθηκαν «αναμφίβολα από διασταυρούμενα πυρά», όπως αναφέρει η ίδια, που σημαίνει σε μάχη της Χαμάς με δυνάμεις του Ισραήλ.
Επιχειρήσεις της ενημέρωσης με ξεκάθαρα διατυπωμένα συμφέροντα
Το να πεις ότι τα ΜΜΕ εξυπηρετούν τα ευρύτερα συμφέροντα της αστικής τάξης, αλλά και τα ιδιαίτερα των ιδιοκτητών τους, είναι κοινοτοπία. Στην περίπτωση του «Politico», που εδρεύει στη Γερμανία, το έκανε ξεκάθαρο ο ίδιος ο νέος ιδιοκτήτης του, Αξελ Σπρίνγκερ, που όταν το εξαγόρασε έδωσε ξεκάθαρη κατεύθυνση για τη στάση του μέσου απέναντι στο Ισραήλ.
Ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας δήλωσε ότι η υποστήριξη προς το Ισραήλ είναι «γερμανικό καθήκον (…) Αυτό το συναίσθημα – και άλλα, όπως η υποστήριξη για μια ενωμένη Ευρώπη και μια οικονομία ελεύθερης αγοράς – είναι σαν Σύνταγμα, ισχύουν για κάθε υπάλληλο της εταιρείας μας. (…) Οι εργαζόμενοι που διαφωνούν δεν πρέπει να εργάζονται για τον Αξελ Σπρίνγκερ, πολύ ξεκάθαρα»5.
Και μόνο αυτό είναι αρκετό για να αντιληφθεί κανείς την «αντικειμενικότητα» και την «αμεροληψία» του μέσου, ειδικά όταν κλιμακώνεται το έγκλημα του Ισραήλ ενάντια στην Παλαιστίνη.
Αλλά και η Γερμανική Κρατική Τηλεόραση, η «Deutsche Welle», η ακαδημία της οποίας κάνει και σεμινάρια σε δημοσιογράφους στην Ελλάδα, έστειλε το 2021 ένα εσωτερικό σημείωμα στους υπαλλήλους, απαγορεύοντάς τους να χρησιμοποιούν ορολογία όπως «αποικιοκρατία» και «απαρτχάιντ» όταν περιγράφουν το Ισραήλ.«Ποτέ δεν αναφερόμαστε σε ένα ισραηλινό «απαρτχάιντ» ή σε ένα «καθεστώς απαρτχάιντ» στο Ισραήλ. Αποφεύγουμε επίσης να αναφερόμαστε σε «αποικιοκρατία» ή «αποικιοκράτες»», σημειώνεται στο έγγραφο.
Μάλιστα η διοίκηση υποστηρίζει ότι «σεβόμαστε την ελευθερία του λόγου και της γνώμης και το δικαίωμα των ανθρώπων να επικρίνουν οποιαδήποτε από τις εμπλεκόμενες πλευρές», αλλά, προσθέτει, «η κριτική στο Ισραήλ γίνεται αντισημιτισμός όταν προσπαθεί να αμαυρώσει, να δυσφημήσει και να απονομιμοποιήσει το κράτος του Ισραήλ».
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που σε μεγάλα δίκτυα έχουν απολυθεί εργαζόμενοι επειδή κατέκριναν το Ισραήλ, ή επειδή εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον παλαιστινιακό λαό.
Τον Οκτώβρη του 2022 ο Χοσάμ Σάλεμ, Παλαιστίνιος φωτογράφος που εργαζόταν ως freelancer για τους «New York Times» επί 4 χρόνια στη Γάζα, απολύθηκε όταν μια φιλοϊσραηλινή οργάνωση ειδοποίησε την εφημερίδα για αναρτήσεις του στο Facebook, στις οποίες είχε εκφράσει την υποστήριξή του στην παλαιστινιακή αντίσταση.
Τον Νοέμβρη του 2018 ο Μαρκ Λάμοντ Χιλ, καθηγητής ΜΜΕ και πολιτικός σχολιαστής στο CNN, απολύθηκε μετά την ομιλία του στα Ηνωμένα Εθνη για το Ισραήλ, στην οποία ανέφερε ότι η Παλαιστίνη πρέπει να απελευθερωθεί. Τον Γενάρη του 2022 η Κέιτι Χάλπερ, δημοσιογράφος στην αμερικανική «The Hill», απολύθηκε επειδή αποκάλεσε το Ισραήλ «κράτος απαρτχάιντ». Και αυτές είναι κάποιες ενδεικτικές μόνο αναφορές.
«Διαφημίσεις» απευθείας από το υπουργείο Εξωτερικών
Το πλέγμα της προπαγάνδας του κράτους του Ισραήλ συμπληρώνεται από το δίκτυο που έχει στήσει ειδικά για την παρέμβαση στο διαδίκτυο και στα ΜΚΔ. Η κυβέρνηση του Ισραήλ ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή μια σαρωτική εκστρατεία στα ΜΚΔ σε δυτικές χώρες, προκειμένου να ενισχύσει την υποστήριξη στις δολοφονικές στρατιωτικές επιχειρήσεις ενάντια στον λαό της Παλαιστίνης.
Με εικόνες και βίντεο βίας, σε λίγο περισσότερο από μία βδομάδα, το υπουργείο Εξωτερικών του Ισραήλ έχει προβάλει 30 διαφορετικές διαφημίσεις που έχουν προβληθεί πάνω από 4 εκατομμύρια φορές στο X, σύμφωνα με τα στοιχεία της πλατφόρμας. Τα πληρωμένα βίντεο και οι φωτογραφίες, που άρχισαν να εμφανίζονται στις 12 Οκτωβρίου, έχουν αναπαραχθεί κυρίως από ενήλικες άνω των 25 ετών στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι, στο Μόναχο και στη Χάγη, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία.
Οι διαφημίσεις σκοπό είχαν να ταυτίσουν τον παλαιστινιακό λαό με τρομοκράτες, όπως αυτούς του ISIS, με φρικιαστικές εικόνες. Μία απ’ αυτές ήταν και η εικόνα της Σάνι Λουκ αναίσθητης σε ένα αγροτικό αυτοκίνητο, κάτι που αργότερα αποδείχθηκε fake news. Μόνο στο YouTube το ισραηλινό υπουργείο Εξωτερικών έχει κυκλοφορήσει πάνω από 75 διαφορετικές διαφημίσεις.
Η περίφημη Μονάδα Κυβερνοπολέμου «8200»
Η ίδια η εκστρατεία του ΥΠΕΞ του Ισραήλ, όπως και ο τεράστιος όγκος παραπληροφόρησης και ψευδών ειδήσεων που διακινείται στις πλατφόρμες των ΜΚΔ, πυροδότησε ξανά τη συζήτηση για τον ρόλο των εταιρειών που τις κατέχουν. Ο επίτροπος της ΕΕ για την εσωτερική αγορά, Τιερί Μπρετόν, την προηγούμενη βδομάδα «προειδοποίησε» τις εταιρείες με «αυστηρές οικονομικές κυρώσεις» σε περίπτωση που δεν μπορέσουν να ελέγξουν την πλημμύρα παραπληροφόρησης στις πλατφόρμες τους, δείχνοντας βέβαια προς την πλευρά της Χαμάς και όχι του Ισραήλ.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, τα μεγάλα μονοπώλια των νέων τεχνολογιών έχουν διαλέξει πλευρά. Εκατοντάδες διευθυντικές θέσεις σε εταιρείες όπως η «Google», η «Microsoft» και η «Meta» (πρώην «Facebook») στελεχώνονται από ανθρώπους που υπηρέτησαν στη Μονάδα Κυβερνοπολέμου «8200», που υπάγεται στη στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών του Ισραήλ και από την οποία έχουν «περάσει» πολλοί πριν γίνουν επιχειρηματίες στον κλάδο των νέων τεχνολογιών στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ και στο ίδιο το Ισραήλ.
Σύμφωνα με μελέτη του δημοσιογράφου Αλαν Μακλάουντ το 2022, στην πλατφόρμα LinkedIn αναφέρονται τουλάχιστον 99 βετεράνοι της «8200» που εργάζονται στην «Google» και τουλάχιστον 166 που πλέον εργάζονται στη «Microsoft».
Επίσης, ένα από τα 23 μέλη του Συμβουλίου Εποπτείας του Facebook, το όργανο δηλαδή που αποφασίζει ποια είδη περιεχομένου θα γίνουν δεκτά και τι θα πρέπει να λογοκριθεί, να διαγραφεί και να κατασταλεί, είναι ο Εμι Πάλμορ, βετεράνος της Μονάδας «8200», που αργότερα έγινε γενικός διευθυντής του ισραηλινού υπουργείου Δικαιοσύνης.
Σε αυτόν τον ρόλο δημιούργησε τη λεγόμενη «Διαδικτυακή Μονάδα Παραπομπής», η οποία έχει σκοπό να πιέσει το Facebook για να διαγράφει παλαιστινιακό περιεχόμενο στην πλατφόρμα του. Αλλά και ο Εγιάλ Κλάιν, επικεφαλής Data Science του Facebook Messenger από το 2020, υπηρέτησε για 6 χρόνια στην ισραηλινή στρατιωτική μονάδα. Σήμερα είναι επιφορτισμένος με τον χειρισμό ζητημάτων απορρήτου για δισεκατομμύρια χρήστες των πλατφορμών της «Meta».
Ο Γάβριελ Γκοϊντέλ, που στο διάστημα 2010 – 2016 έφτασε στην «8200» να είναι «επικεφαλής μιας μεγάλης ομάδας πρακτόρων που εξέταζαν τα δεδομένα των μυστικών υπηρεσιών για να κατανοήσουν τα μοτίβα των εχθρικών ακτιβιστών», είναι από το 2002 «Head of Strategy and Operations» στην «Google».
Αλλα τέτοια παραδείγματα αποτελούν ο Τζόναθαν Κοέν, αρχηγός ομάδας κατά τη θητεία του στην «8200» (2000 – 2003) και εδώ και 14 χρόνια στην «Google», σε διάφορες ανώτερες θέσεις, ενώ σήμερα είναι επικεφαλής πληροφοριών, δεδομένων και μετρήσεων.
Επίσης, ο Ορι Ντάνιελ μεταξύ 2003 και 2006 ήταν ειδικός τεχνικών λειτουργιών στην «8200». Μετά από μια θητεία στην «Palantir», εντάχθηκε στην «Google» το 2018, σε διευθυντική θέση. Τέλος, ο Μπεν Μπάριαχ, που μεταξύ 2007 και 2011 υπηρέτησε ως αξιωματικός πληροφοριών στην «8200», όπου «διοικούσε στρατηγικές ομάδες ελίτ αξιωματικών και επαγγελματιών». Από το 2016 εργάζεται στην «Google», στο Λονδίνο. Μεταξύ 2018 και 2020 επικεντρώθηκε στην αντιμετώπιση «αμφιλεγόμενου περιεχομένου, παραπληροφόρησης και ασφάλειας στον κυβερνοχώρο».
Συνεργασίες δισεκατομμυρίων
Η «Google» βρίσκεται σε στενή συνεργασία με την κυβέρνηση του Ισραήλ. Τον Μάη του 2021 μαζί με την «Amazon» ανακοίνωσε την υπογραφή ενός συμβολαίου αξίας 1,2 δισ. δολαρίων για την παροχή ενός συστήματος υπηρεσιών cloud για την κυβέρνηση και τον στρατό του Ισραήλ. Η συμφωνία προκάλεσε τις αντιδράσεις του προσωπικού και στις δύο εταιρείες, με περίπου 400 υπαλλήλους να υπογράφουν ανοιχτή επιστολή, αρνούμενοι να συνεργαστούν. Η «Google» ανάγκασε μία Εβραία εργαζόμενη, την Ariel Koren, σε παραίτηση, επειδή πρωτοστάτησε στις αντιδράσεις των εργαζομένων.
Η ίδια σε συνέντευξή της ανέφερε: «Η «Google» φιμώνει συστηματικά τις παλαιστινιακές, εβραϊκές, αραβικές και μουσουλμανικές φωνές που ανησυχούν για τη συνενοχή της «Google» στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων – σε σημείο να προβεί σε επίσημα αντίποινα εναντίον των εργαζομένων και να δημιουργήσει ένα περιβάλλον φόβου. Από την εμπειρία μου, η φίμωση του διαλόγου και της διαφωνίας με αυτόν τον τρόπο βοήθησε την «Google» να προστατεύσει τα επιχειρηματικά της συμφέροντα με τον στρατό και την κυβέρνηση του Ισραήλ».
Προπαγανδιστικοί μηχανισμοί σε όλη τη σφαίρα της πληροφόρησης
Ο κατάλογος των μηχανισμών προπαγάνδας του Ισραήλ, βέβαια, δεν τελειώνει εδώ. Στο «οπλοστάσιο» υπάρχουν και μηχανισμοί παρέμβασης σε ιστοσελίδες μέσων ενημέρωσης και σε ΜΚΔ, που στοχεύουν στο περιεχόμενο που «ανεβαίνει», αλλά και στη συζήτηση που ακολουθεί.
Τέτοιοι μηχανισμοί, όπως η οργάνωση «Act.IL», δεν επιχειρούν να δημιουργήσουν περιεχόμενο παραπληροφόρησης ή ψευδών ειδήσεων, αλλά να σχηματίσουν την εντύπωση ότι η πλειοψηφία του κόσμου αντιτίθεται σε φιλοπαλαιστινιακό περιεχόμενο και υποστηρίζει το κράτος του Ισραήλ. Δεν πείθουν δηλαδή τον χρήστη ότι μια είδηση είναι ψευδής ή αληθής. Προσπαθούν να τον πείσουν ότι όλοι οι άλλοι πιστεύουν την προπαγάνδα η οποία ξεπλένει το Ισραήλ.
Στην ετήσια έκθεσή της του 2019, η «Act.IL» αναφέρει ότι στόχος της είναι να «επηρεάσει το ξένο κοινό» και να πολεμήσει κινήματα που στηρίζουν τους Παλαιστίνιους. Μέσω της εφαρμογής της, η «Act.IL» αναθέτει «αποστολές» σε έναν κυριολεκτικό στρατό από διαδικτυακά «τρολ», με αντάλλαγμα βραβεία και υποτροφίες. Η εφαρμογή κατευθύνει σχόλια προς ειδησεογραφικούς ιστότοπους για την υποστήριξη του Ισραήλ και επιτίθεται σε δημοσιογράφους, πολιτικούς κ.λπ. που στηρίζουν τον αγώνα του λαού της Παλαιστίνης. Η έκθεση που διέρρευσε ισχυρίζεται ότι στην εφαρμογή του «Act.IL» 15.000 «διαδικτυακοί εθελοντές» από 73 χώρες ολοκλήρωναν 1.580 τέτοιες αποστολές κάθε βδομάδα.
Οπως αναφέρει η ίδια η έκθεση, πέρα από την έδρα της στο Ισραήλ η οργάνωση διατηρεί γραφεία και «αίθουσες μέσων ενημέρωσης» σε 6 πόλεις των ΗΠΑ, προήλθε δε από μια κοινοπραξία του Ισραηλινού – Αμερικανικού Συμβουλίου και του ιδιωτικού Πανεπιστημίου του Ισραήλ «Interdisciplinary Center». Η οργάνωση λειτουργεί με βάση τον μηχανισμό που είχε στήσει το «Interdisciplinary Center» για να στηρίξει προπαγανδιστικά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις «Pillar of Defense» (2012) και «Protective Edge» (2014) του ισραηλινού στρατού στη Γάζα.
«Πιστεύουμε ότι αυτές τις μέρες κάθε ιδιοκτήτης smartphone μπορεί να γίνει διπλωμάτης στο διαδίκτυο και μπορεί να προσπαθήσει να επηρεάσει την παγκόσμια κοινή γνώμη από την άνεση του σπιτιού του», αναφέρει η έκθεση και προσθέτει:
«Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γίνει η κύρια πλατφόρμα στον σύγχρονο κόσμο για την κατανάλωση ειδήσεων και οι χρήστες ασκούν σημαντική επιρροή στις απόψεις των αναγνωστών. Οι καταναλωτές ειδήσεων αυτές τις μέρες θεωρούν την ενότητα σχολίων, σε ειδησεογραφικούς ιστότοπους και κοινωνικά μέσα, σημαντικό μέρος της ιστορίας. Ως εκ τούτου, κατευθύνουμε την κοινότητά μας να προσθέσει και να υποστηρίξει φιλοϊσραηλινά σχόλια σε διεθνή άρθρα στο διαδίκτυο, μετατρέποντας αυτά τα σχόλια στα πρώτα που διαβάζονται».
Σε ένα παράδειγμα της δράσης της, η οργάνωση αναφέρει ότι «χρησιμοποιώντας τον διαδικτυακό ακτιβισμό» κατάφερε το 2018, όταν το Ισραήλ σκότωνε Παλαιστινίους που συμμετείχαν στις πορείες «Για τη Μεγάλη Επιστροφή», να «πιάσει» την κορυφή στα σχόλια σε πάνω από 30 άρθρα από δίκτυα όπως το CNN, το BBC και το «Al Jazeera English».
«Εισβάλλοντας» σε διαδικτυακές συζητήσεις
Ενδεικτικό για τις μεθόδους της οργάνωσης είναι το άρθρο του διευθυντή της, Yarden Ben Yosef, πρώην στελέχους της μονάδας «8200», σε ένα περιοδικό που απευθύνεται σε Ισραηλινούς διπλωμάτες6.
Στο άρθρο ο εν λόγω εκφράζει τη λύπη του για το γεγονός ότι στη Γάζα εκείνο τον Μάιο «η παλαιστινιακή αφήγηση επικράτησε στα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης έναντι της ισραηλινής». Ετσι, στην οργάνωση αποφάσισαν να κάνουν προτεραιότητα τον έλεγχο της συζήτησης στο διαδίκτυο, «εισβάλλοντας» σε διαδικτυακές συζητήσεις.
Ισχυρίστηκε ότι νίκησε σε αυτές τις προσπάθειες, «ανεβάζοντας τα φιλοϊσραηλινά σχόλια στην κορυφή της λίστας στο 85% των περιπτώσεων». Ακόμα, γράφει πως αυτή η στρατηγική επιτρέπει στο Ισραήλ να παρακάμψει την «περιορισμένη ικανότητά του να επηρεάζει την παγκόσμια κοινή γνώμη κατά τη διάρκεια κρίσεων», λόγω της «επίσημης ταυτότητας» των κυβερνητικών υπηρεσιών.
«Σε περιόδους κρίσης, πολλοί στο Ισραήλ και σε όλο τον κόσμο επιθυμούν να επικρίνουν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης που προωθούν την παλαιστινιακή αφήγηση εναντίον του Ισραήλ και να κάνουν τις φιλοϊσραηλινές φωνές να ακουστούν», γράφει επίσης.
«Αν και δεν μπορούμε να επηρεάσουμε ποιες ειδήσεις επιλέγουν να δημοσιεύσουν οι ιστότοποι ή το ποσό της «επισκεψιμότητας» που φτάνει σε αυτούς, έχουμε τη δυνατότητα να επηρεάσουμε τη διαδραστική συζήτηση που λαμβάνει χώρα σε διαδικτυακούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους και πλατφόρμες κοινωνικών μέσων (…) Το άρθρο αντιπροσωπεύει τον δημοσιογράφο και το μέσο ενημέρωσης που, αλλά τα σχόλια αντιπροσωπεύουν το λεγόμενο «κοινό». Η συμβολή τους επηρεάζει σημαντικά τον τρόπο με τον οποίο άλλοι αναγνώστες διαμορφώνουν τις απόψεις και τη στάση τους σχετικά με το περιεχόμενο των ειδήσεων.
(…) Ενώ δεν έχουμε τη δυνατότητα να επηρεάσουμε μια έντυπη είδηση όταν αυτή η ιστορία καταναλώνεται κυρίως μέσω πλατφορμών ψηφιακών μέσων και οδηγεί σε έντονη συζήτηση, μπορούμε να συμμετάσχουμε και να αφήσουμε ένα σημάδι. Με άλλα λόγια, αν και δεν έχουμε τα μέσα να επικοινωνήσουμε με τους Ευρωπαίους που διαβάζουν μια έντυπη φιλοπαλαιστινιακή ιστορία στο Μετρό, διαθέτουμε τα μέσα για να επικοινωνήσουμε μαζί τους εάν διαβάζουν το εν λόγω άρθρο στο κινητό τους τηλέφωνο. Ευτυχώς για εμάς, οι περισσότεροι επιβάτες του Μετρό είναι του τελευταίου είδους – και επομένως προσβάσιμοι»…
* * *
Να λοιπόν πόσα εμπόδια, πόσους παραμορφωτικούς φακούς, πόσους κρατικούς και άλλους μηχανισμούς πρέπει να υπερπηδήσει η αλήθεια για να φτάσει (αν φτάσει ποτέ) στα λαϊκά στρώματα που παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού.
Στη χώρα μας είναι τεράστια η ευθύνη αστικών ΜΜΕ και δημοσιογράφων – σχολιαστών που αναπαράγουν ανεξέλεγκτα την ισραηλινή – ευρωατλαντική προπαγάνδα του πολέμου, προκαλώντας τα αισθήματα αλληλεγγύης, αλλά και τη νοημοσύνη του λαού.
Το ξεσκέπασμα και η καταδίκη της από το εργατικό – λαϊκό κίνημα είναι η καλύτερη απάντηση στην προσπάθεια κυβερνήσεων – ΜΜΕ – ιμπεριαλιστικών οργανισμών να ξεπλύνουν τα κατοχικά εγκλήματα, την ελληνική εμπλοκή και τις ευθύνες των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, όχι μόνο για το αδιέξοδο στην περιοχή, αλλά και για τον κίνδυνο που μεγαλώνει να γενικευτεί ο πόλεμος σε όλη τη Μέση Ανατολή.
ιππόκαμπος 