Η γελοιογραφία προέρχεται από «Ανθολογία παγκόσμιου χιούμορ» της δεκαετίας του 1960:
Σκοπός της ήταν να γελάσουμε, αλλά κάποιοι την πήραν στα σοβαρά.
Μισό+ αιώνα αργότερα το «νέο πνεύμα» επικράτησε.
Το «δυστοπικό» κολλάζ από το 1988:
αρχαιολογία
All posts tagged αρχαιολογία
Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας – πηγή: περιοδικό
Άστραψε» και «βρόντηξε» από «ιερή» «οργή» η κυβέρνηση, δια στόματος του γενικού γραμματέα Ενημέρωσης και Επικοινωνίας Λευτέρη Κρέτσου, για την άρνηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου να χορηγήσει άδεια γυρισμάτων στο BBC στον Αρχαιολογικό Χώρο του Σουνίου. Όχι με κάποιο θέμα που θα αφορούσε στην προβολή και την ιστορία του μνημείου, αλλά για τις ανάγκες τηλεοπτικής μεταφοράς κατασκοπευτικού έργου βασισμένου σε μυθιστόρημα του άλλοτε πράκτορα των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, Τζον Λε Καρέ.
«H άρνηση του ΚΑΣ να χορηγήσει άδεια γυρισμάτων στο BBC και στον διεθνούς φήμης σκηνοθέτη Παρκ Τσαν Γουκ στο Σούνιο, για τη μίνι σειρά The Little Drummer Girl, αναδεικνύει για μία ακόμα φορές τις παθογένειες που έχουμε ως χώρα» εκτίμησε, βαρύγδουπα, ο Λ. Κρέτσος και πρόσθεσε: «Μετά από την πολυετή οικονομική κρίση που ισοπέδωσε την οπτικοακουστική παραγωγή της χώρας μας, που άφησε χιλιάδες εργαζόμενους στη βιομηχανία του θεάματος άνεργους, και τους υπόλοιπους να δουλεύουν υπο-αμειβόμενοι, σε άθλιες εργασιακές συνθήκες, και την ίδια στιγμή που ολόκληρος ο ελληνικός λαός κάνει υπερπροσπάθεια για να υπερβούμε όλοι μαζί την περίοδο της επιτροπείας, με μία μόνο αξιολόγηση να μας χωρίζει από την οριστική έξοδο από τα μνημόνια, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο αρμενίζει σε δικές του ήρεμες θάλασσες σαν να μην έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια απολύτως τίποτα. Δεν εξηγείται αλλιώς η σπουδή να απορριφθεί, με συνοπτικές διαδικασίες, και χωρίς να εξεταστούν εναλλακτικές, συμβιβαστικές λύσεις (όπως, για παράδειγμα, η δυνατότητα να γίνουν γυρίσματα νωρίς το πρωί ή σε ώρες μη αιχμής -λύσεις που πρότεινε, προς τιμήν της, η μειοψηφία) το αίτημα ενός, κατά τεκμήριο, σοβαρότατου φορέα, και ενός δημιουργού που τιμά τον τόπο μας επιλέγοντάς τον για την παραγωγή της σειράς του».
Τα παραπάνω θα μπορούσαν να είναι και μια επιτομή του αγοραίου αρχοντοχωριατισμού και της πολιτικής κουτοπονηριάς της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας. Διότι χρειάζεται νεοφιλελεύθερο θράσος και παλαιοκομματικό αρχοντοχωριατισμό να θεωρείς «τιμή» να γυριστεί σε έναν αρχαιολογικό χώρο μια ταινία με ήρωες έναν Παλαιστίνιο «τρομοκράτη», έναν κατάσκοπο των Ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών και μια Αγγλίδα ηθοποιό διπλή πράκτορα. Και σίγουρα είναι κουτοπονηριά να παρουσιάζεις αυτήν την στοιχειώδη άρνηση του ΚΑΣ να εκχυδαΐσει την πολιτιστική κληρονομιά, ούτε λίγο – ούτε πολύ, σαν ένα είδος «εμποδίου» στην «ανάκαμψη» της εγχώριας κινηματογραφίας.
Αλλά η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι η μόνη που κάνει το λογικό «άλμα» της «σχέσης» μεταξύ της «ανάπτυξης» του ελληνικού οπτικοακουστικού τομέα… με το γύρισμα ξένων παραγωγών στην Ελλάδα. Ανάλογες ψευδαισθήσεις διακινούσαν και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, παρά και ενάντια στην πικρή ευρωπαϊκή πείρα που αποδείκνυε, ότι οι μόνοι που κέρδιζαν από τις ξένες παραγωγές ήταν οι πολυεθνικές του οπτικοακουστικού που έβρισκαν, στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες επί το πλείστον, υψηλά ειδικευμένο και έμπειρο προσωπικό, με μισθούς πείνας.
Η «εξίσωση» «ξένες παραγωγές = ανάπτυξη των εθνικών κινηματογραφιών» όχι μόνο είναι αυθαίρετη και ατεκμηρίωτη – γεγονός που δεν πτοεί πάντως τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Πολιτισμού να την μηρυκάζουν σαν τις καλοζωισμένες αγελάδες των διαφημίσεων – αλλά, αντίθετα, έχει καταστροφικά αποτελέσματα για τις εθνικές κινηματογραφίες. Ως προς αυτό αξίζει να θυμίσουμε τι έλεγαν οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι στην κινηματογραφική παραγωγή από το 2003 ακόμα στο πλαίσιο της συνόδου για τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο και τον οπτικοακουστικό τομέα που είχε πραγματοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο της ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ. Κυρίως οι εκπρόσωποι των πρώην σοσιαλιστικών χωρών οι οποίοι, αν και ήταν «υπεράνω πάσης υποψίας» σε ιδεολογικό-πολιτικό επίπεδο, ωστόσο «σκιαγράφησαν» την λεηλασία της πλούσιας κινηματογραφικής υποδομής των χωρών τους από την «επέλαση» της «αγοράς».
Οι έχοντες σχετική πείρα
Ο Πολωνός σκηνοθέτης Αντρέι Ζουλάφσκι, για παράδειγμα, είχε πει χαρακτηριστικά:: «Πουλήσαμε στους Αμερικανούς τα δικαιώματα της διανομής για ένα κομμάτι ψωμί. Έτσι λοιπόν πρέπει να δούμε πώς έγιναν τόσο δυνατοί». Ο Σλοβένος Ιγκόρ Κόρσιτς, πανεπιστημιακός καθηγητής, με αρκετή δόση σαρκασμού είχε πει ότι όλα είναι θέμα πολιτικής βούλησης, αλλά στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στη Σλοβενία, «υπήρχε ισχυρή πολιτική βούληση …εξαφάνισης του κινηματογράφου μας»! Προσθέτοντας ότι μόνο με την πίεση των «πανικοβλημένων» κινηματογραφιστών πέρασε ένας νόμος σχετικής προστασίας. Στη Σλοβενία, σύμφωνα με τον Κόρσιτς, μόλις το 3%-5% της διανομής καλυπτόταν από ευρωπαϊκές εγχώριες ταινίες και το υπόλοιπο ήταν αμερικανικές (σ.σ. παρακάτω θα δούμε ότι τίποτε δεν άλλαξε μέχρι σήμερα).
Ο τότε εκπρόσωπος του Κέντρου Κινηματογράφου της Λετονίας, Μπρούνο Ακτσουκς, είχε κατακεραυνώσει την ΕΣΣΔ λέγοντας ότι τότε όλες οι ταινίες στη Λετονία έρχονταν από τη Μόσχα. Ωστόσο δεν μπόρεσε να εξηγήσει πώς σε περίοδο αγοραίας «ελευθερίας» οι λετονικές ταινίες ήταν σχεδόν ανύπαρκτες. Αντίθετα, ο Λιθουανός Τόμας Ντονέλα που εκπροσωπούσε την Ένωση Λιθουανών Σκηνοθετών είχε πει ότι αυτή τη στιγμή (σ.σ. το 2003) στη Λιθουανία «γυρίζεται μόνο μία ταινία το χρόνο» κι όμως «το ’60 και το ’70 ήμασταν περήφανοι για την κινηματογραφία μας». Περιέγραψε μάλιστα ότι οι Λιθουανοί τεχνικοί κατάντησαν φτηνό εργατικό δυναμικό για παραγωγούς-μεγαθήρια, όπως η αμερικανική «Warner», η οποία γύριζε τις τηλεοπτικές της σειρές στα λιθουανικά στούντιο. Ακόμη και Ταινιοθήκη έπαψε να έχει η Λιθουανία. «Δεν μπορούμε να μπλοκάρουμε τους δρόμους ούτε να πάρουμε τα όπλα γιατί οι κινηματογραφιστές είμαστε λίγοι», κατέληξε ο Ντονέλα.
Η Βέρα Γκιούρεϊ, τότε διευθύντρια των ουγγρικών κινηματογραφικών αρχείων, είχε πει ότι τα πνευματικά δικαιώματα των ουγγρικών ταινιών από το 1945 ανήκουν πλέον σε ιδιωτική εταιρία.
Ο Κάρολ Γιακούμποβιτς, τότε μέλος του Συμβουλίου Δημόσιας Τηλεόρασης της Πολωνίας και εμπειρογνώμονας στα οπτικοακουστικά, αναφέρθηκε σε μια μελέτη της ΕΕ, από την οποία προέκυπτε, ότι η δημόσια τηλεόραση της Ανατολικής Ευρώπης εξακολουθούσε να «αιμοδοτεί» την κινηματογραφική παραγωγή με το 37% του κόστους της. Ποσοστό πολύ μεγαλύτερο από αυτό της Δυτικής Ευρώπης. Έτσι, λοιπόν, για τον Γιακούμποβιτς «αν οι δημόσιοι τηλεοπτικοί σταθμοί δεν μπορούν να αντέξουν τον ανταγωνισμό της ελεύθερης αγοράς θα χαθούν», με κίνδυνο «να μετατραπούν οι άνθρωποι από πολιτιστικοί παραγωγοί σε πολιτιστικούς καταναλωτές». «Αν θέλετε να προστατέψετε τη δημόσια τηλεόραση και τα κινηματογραφικά αρχεία, πρέπει να το κάνετε μέσω της προβολής των έργων και όχι με τα έργα στα ράφια», είπε, και πρόσθεσε καταγγελτικά: «Οι ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων σταθμών δε βρίσκουν αντίθετη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ΕΕ δεν ενδιαφέρεται για τη δημόσια τηλεόραση και έτσι η ιδιωτικοποίηση θα συνεχιστεί. Θα πρέπει να δημιουργηθούν ασφαλιστικές δικλείδες για τις δημόσιες μεταδόσεις και μέσω του ευρωπαϊκού Συντάγματος. Θα το κάνει η ΕΕ ή θα υποκύψει στην πίεση της αγοράς; Δεν το ξέρω, αλλά το δεύτερο είναι το πιθανότερο».
Ποιος μπορεί να πει ότι όσα είπε ο κ. Γιακούμποβιτς δεν ήταν «προφητικά»;
Τα παλιά «νέα επενδυτικά κίνητρα»
Την ίδια παλιά, αποτυχημένη και επικίνδυνη «συνταγή» επανέφερε πρόσφατα και η σημερινή κυβέρνηση, σε νέο «περιτύλιγμα» υπό τον τίτλο το «νέο επενδυτικό κίνητρο για την παραγωγή κινηματογραφικών και οπτικοακουστικών έργων στην Ελλάδα».
Κατά την παρουσίαση, ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης Νίκος Παππάς,δεν μπορούσε να κρύψει τον αγοραίο ενθουσιασμό του, καλώντας τον καλλιτεχνικό κόσμο να αγκαλιάσει την πρωτοβουλία και δελεάζοντας τα αφεντικά του οπτικοακουστικού με εκατομμύρια δημοσίου χρήματος: «Το σχέδιο κινήτρων για τις οπτικοακουστικές παραγωγές έχει κάποια εξαιρετικά πλεονεκτήματα. 75 εκατ. ευρώ έχουν ήδη εξασφαλιστεί. Αγκαλιάστε το, βοηθήστε το να αναπτυχθεί (…) Ο κλάδος της δημιουργίας μπορεί να παίξει ρόλο ατμομηχανής, να πολλαπλασιάσει τα θετικά μηνύματα. Ο κλάδος μπορεί να γίνει κλάδος αιχμής, για μια Ελλάδα που ανακάμπτει… Ας γυρίσουμε μαζί σελίδα!».
Πάντως ο Πέτρος Τατούλης, ως υφυπουργός Πολιτισμού, το είχε θέσει «ποιητικότερα», όταν από το Φεστιβάλ των Καννών την άνοιξη του 2005 και απευθυνόμενος στους μεγαλο-παραγωγούς, σημείωνε με «οίστρο»: «Τώρα είναι ευκαιρία το ελληνικό φως να φωτίσει το κάδρο σας, οι ελληνικές θάλασσες να αποτελέσουν το σκηνικό σας, τα ελληνικά ορεινά τοπία να γίνουν ο χώρος δράσης της αφήγησής σας, το ελληνικό άστυ να φιλοξενήσει τους χαρακτήρες της πλοκής σας»..!
Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας: Καταγγέλλει την παραχώρηση μνημείων για ιδιωτικές εκδηλώσεις
Συνέβη και αυτό. Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) γνωμοδότησε κατά πλειοψηφία υπέρ της παραχώρησης των μνημείων! Έδωσε άδεια για εκδηλώσεις ιδιωτών σε Καλλιμάρμαρο και Στοά Αττάλου. Το ΔΣ του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας (ΕΕΤΕ), με ανακοίνωσή του, καταγγέλλει «όχι μόνο την κυβερνητική πολιτική που «τα βγάζει όλα στο σφυρί», όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, αλλά και τα θεσμικά εκείνα όργανα – την πλειοψηφία του ΚΑΣ -που, ενώ έχουν ταχθεί «να φυλάττουν Θερμοπύλας», να προστατεύουν την Αρχαιολογική κληρονομιά, δε δίστασαν κάτω από τις πολιτικές και οικονομικές πιέσεις, να ενδώσουν στους διάφορους ιδιώτες μεγαλοεπιχειρηματίες και να παραχωρήσουν τα μνημεία για χορούς και πανηγύρια, απαξιώνοντάς τα και «θίγοντας την ηθική υπόσταση των μνημείων», όπως τοποθετήθηκαν κάποιες μειοψηφούσες φωνές στο ΚΑΣ».
«Δεν είναι η πρώτη φορά» -επισημαίνεται στην ανακοίνωση- «που η πολιτιστική μας κληρονομιά γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης για οικονομικούς λόγους. Η ασέβεια προς την ίδια την αρχαιολογική μας κληρονομιά, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις, διατυπώθηκε πολλές φορές από το επίσημο κράτος στο πρόσφατο παρελθόν. Στα πλαίσια της ίδιας πολιτικής, της πολιτικής εμπορευματοποίησης της αρχαιολογικής κληρονομιάς, έγινε η θεσμοθέτηση του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης αλλά και η δημιουργία του προβληματικού ΟΠΕΠ το 1997, η συνειδητή οικονομική αφαίμαξη του ΤΑΠ που σήμερα έχει αποψιλωθεί από προσωπικό αλλά και από αντίγραφα στα πωλητήρια στα μουσεία. Να θυμίσουμε την παραχώρηση του Ηρωδείου στον Κάλβιν Κλάιν για επίδειξη μόδας, κάτι που ματαίωσε η κινητοποίηση των καλλιτεχνών στο τέλος της δεκαετίας του 1990. Να θυμίσουμε ακόμα ότι στη διετία 2007-2009, 16 ολόκληρα εκατομμύρια ευρώ από το αποθεματικό του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων μετακόμισαν σκανδαλωδώς στο Ταμείο Διαχείρισης Πιστώσεων και στη (νεκρή πλέον) Εταιρεία Ενοποίησης Αρχαιολογικών Πόρων».
«Τα μέλη του ΚΑΣ κλήθηκαν να γνωμοδοτήσουν για το αν μπορούν να δέχονται τα μνημεία εκδηλώσεις που ξεφεύγουν από τον καθαρά αρχαιολογικό χαρακτήρα τους. Κλήθηκαν να γνωμοδοτήσουν για την παραχώρηση του Παναθηναϊκού Σταδίου και της Στοάς του Αττάλου στη Γεν. Συνέλευση της Επενδυτικής Εταιρείας Κεφαλαίων «Ardian» και στο συνέδριο της Παγκόσμιας Οργάνωσης Επιχειρηματιών Ε.Ο. Και τα δύο γεγονότα θα συνδυάζονται, όμως, με πολιτιστικές εκδηλώσεις (προβολή στο Καλλιμάρμαρο, χορευτικό δρώμενο στη Στοά του Αττάλου) και με… δείπνο. Η απαξίωση της αρχαιολογικής κληρονομιάς γίνεται με πολλούς τρόπους από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις κυβερνήσεις και τους καλοθελητές τους: Η εγκληματική αποψίλωση από ειδικευμένο προσωπικό (αρχαιολόγους, συντηρητές, εργατοτεχνίτες και αρχαιοφύλακες) της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, η μείωση των δαπανών για τις ανάγκες της και η προγραμματισμένη εξαθλίωση του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων είναι η άλλη όψη του νομίσματος που θέλει τα μνημεία κάδρο για επιχειρηματικές δραστηριότητες».
ιππόκαμπος 