«Αμηχανία», διαβάζω, είδε η Ντ. Μπακογιάννη στη στάση του ΚΚΕ στη Βουλή. Γιατί – λέει – είναι δύσκολο «να έρχεσαι στη συνέχεια της καταψήφισης του συμφώνου συμβίωσης, να καταψηφίζεις και τον γάμο, αλλά να θέλεις να πείσεις το πανελλήνιο ότι τελικά το κάνεις αυτό και είσαι και οπαδός των ομόφυλων ζευγαριών».
Πραγματικά δύσκολο να πει κανείς τόσα πολλά μέσα σε μια μόνο, τόσο μικρή φράση. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Πρώτον, αποδίδει η κ. Μπακογιάννη στο ΚΚΕ την πρόθεση να «να πείσει το πανελλήνιο» ότι είναι «οπαδός [σ.σ. !!!] των ομόφυλων ζευγαριών».
«Οπαδός των ομόφυλων ζευγαριών», περίπου όπως άλλοι, αλλού, λένε: «φανατικός άντρας»…
Δεν νομίζω ότι το ΚΚΕ διακρίνεται για την οικειοποίηση παρόμοιων «σοβινιστικών» συνδρόμων. Περισσότερο, μάλλον, το άγχος που διακατέχει την ίδια την κ. Μπακογιάννη να «πείσει» για κάτι, μαρτυρεί η τοποθέτησή της και η ορολογία που χρησιμοποιεί.
Το υπονοούμενο, παραπέρα, έχει ευρύτερο περιεχόμενο: Αν θες να αποσείσεις τις υποψίες περί «ομοφοβίας», πρέπει να είσαι ή πρέπει τουλάχιστον να δηλώνεις ότι είσαι αλλά πάντως πρέπει να πείθεις ότι είσαι «οπαδός» (!!!) των ομόφυλων ζευγαριών.
Δοκιμασμένο το σχήμα:
Μπορείς να μην είσαι «ομοφοβικός», αν δεν είσαι «οπαδός» των ομόφυλων ζευγαριών;
Μπορείς να μην είσαι «αντισημίτης», αν δεν είσαι «οπαδός» της γενοκτονικής σφαγής του λαού της Παλαιστίνης από το ισραηλινό κατοχικό κράτος;
Η πραγματικότητα, όμως, αποδεικνύει ότι μπορείς. Παρά την πολύμηνη επικοινωνιακή προσπάθεια που καταβλήθηκε και καταβάλλεται, προκειμένου για αμφότερα τα ιδεολογικά πεδία όχι να αποδειχθεί, αλλά να επιβληθεί η αντίθετη απάντηση.