Σχεδόν εξαπλάσια τεστ έδωσαν έναν υπερδιπλάσιο αριθμό κρουσμάτων, και το μόνο «δίδαγμα» θα μπορούσε να είναι η αξία των διαγνωστικών ελέγχων, αν τα τεστ δεν ήταν εργαλείο για την ανακοίνωση «αριθμών», αλλά εργαλείο περιορισμού της εξάπλωσης της πανδημίας.
Το ερώτημα είναι, όμως, για ποιο λόγο η κυβέρνηση αξιοποιεί τον αυξημένο αριθμό τεστ, άρα και διαπιστωμένων κρουσμάτων, όχι σαν μέσο που θα επιτρέψει σε περισσότερους ανθρώπους να προφυλάξουν τους γύρω τους από τη μετάδοση του κορωνοϊού, αλλά σαν επικοινωνιακό εργαλείο πρόκλησης πανικού…
Για ποιο λόγο ο Πλεύρης, από τη θέση του υπουργού υγείας, να… προαναγγέλει «πάνω από 15.000 κρούσματα σήμερα», για ποιο λόγο να συναντά κανείς το μεσημέρι ανθρώπους ανάστατους από τις υπουργικές προαναγγελίες του αριθμού των κρουσμάτων, τη στιγμή που η προαναγγελθείσα «έκρηξη κρουσμάτων» δεν είναι παρά η εκ των προτέρων γνωστή συνέπεια μιας «έκρηξης εργαστηριακών τεστ», η μαθηματικά βέβαιη συνέπεια του εξαπλασιασμού των τεστ μεταξύ Δευτέρας και Τρίτης…
Τα 95.147 τεστ της Κυριακής προς Δευτέρα είχαν ποσοστό θετικότητας 9,76% και τα 556.060 τεστ της Δευτέρας προς Τρίτη είχαν ποσοστό θετικότητας 3,89%… Αν υποθέσουμε ότι στο σύνολο των περίπου 10.000.000 του πληθυσμού υπάρχει ένα ποσοστό θετικότητας 2% (λέω εγώ αυθαίρετα, ενώ οι αρμόδιοι επιστήμονες σίγουρα είναι σε θέση να προσεγγίσουν με αρκετή ακρίβεια αυτό το ποσοστό), τότε αυτή τη στιγμή στο σύνολο του πληθυσμού τα κρούσματα δεν είναι ούτε τα 9.284 της Δευτέρας ούτε τα 21.657 της Τρίτης, αλλά είναι ούτε λίγο ούτε πολύ 200.000.
Το κυριότερο πρόβλημα δεν είναι ότι δεν ξέρουμε τον «αριθμό». Αυτός στην πραγματικότητα είναι γνωστός έστω και κατά προσέγγιση και τέλος πάντων σίγουρα μπορεί να προκύψει από μια ανάλυση του ποσοστού θετικότητας των διαγνωστικών τεστ. Το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε ατομικά το καθένα, ότι δεν υπάρχει η υποδομή για να το ξέρουμε, και ότι – κι αν το ξέραμε – δεν υπάρχει στοιχειώδης υποδομή στήριξης των ανθρώπων που πρέπει να απομονωθούν 10 μέρες αφήνοντας σύξυλες τις δουλειές τους και τις υποχρεώσεις τους.
Η κυβερνητική αξιοποίηση του αυξημένου αριθμού των τεστ σαν εργαλείο πρόκλησης πανικού είναι μια ακόμη όψη της ίδια πολιτικής, που άλλοτε εκφράζεται με τον απατηλό εφησυχασμό για το «τελευταίο μίλι προς την ελευθερία», άλλοτε με τους υψωμένους τόνους (!!) για τη δήθεν «έλλειψη ενδείξεων» σχετικά με την αυξημένη θνησιμότητα της διασωλήνωσης εκτός ΜΕΘ, άλλοτε με τον ευτελισμό του εμβολιασμού σε μέσο διαχωρισμού, και πάντοτε με στόχο την ενίσχυση των κερδών και της εξουσίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου κι όχι τον περιορισμό και την εξάλειψη της πανδημίας.
Τις προάλλες ο Μητσοτάκης έβαζε τις φωνές για την «έλλειψη ενδείξεων» σχετικά με την εκτός ΜΕΘ διασωλήνωση, προκειμένου να μη διαταραχτεί η μακαριότητα των κερδοσκόπων του «πολέμου κατά της πανδημίας».
Σήμερα ο Πλεύρης βγήκε να προαναγγείλει «πάνω από 15.000 κρούσματα», μήπως και πειστούμε πως για όσα ζούμε σχεδόν δυο χρόνια τώρα, δεν φταίει η στρατηγική του κεφαλαίου με την οποία εγκληματικά ευθυγραμμίζεται η κυβέρνηση, αλλά πως φταίει που τόσον καιρό φοράμε μονή μάσκα κι όχι διπλή.-
«Αγάπη και συμπάθεια» επιστράτευσε χθες στη βουλή ο Χρυσοχοΐδης κατά τη συζήτηση της επίκαιρης ερώτησης του ΚΚΕ για την καταστολή.
Με «αγάπη και συμπάθεια» επιδόθηκε σε αλγεβρικές αποδείξεις ανυπαρξίας της καταστολής και της κλιμάκωσής της:
«Σε 12 μήνες», είπε, «έγιναν 12.000.000 αστυνομικοί έλεγχοι για την πανδημία. Πόσα επεισόδια έγιναν; 10, 15, 20, 50, 100; Εγώ λέω 100 στα 12.000.000. Μοιάζει με καταστολή, κλιμακούμενη κιόλας;»
Σωστά! Στους 12.000.0000 αστυνομικούς ελέγχους θα έπρεπε να έχουν γίνει τουλάχιστον 200.000 «επεισόδια» ώστε να δικαιούμαστε να μιλάμε για καταστολή και από 500.000 και πάνω για να την ονομάσουμε κλιμακούμενη…
Μέχρι να συμπληρωθούν αυτοί οι αριθμοί, το να βγάζει ένα αστυνομικό όργανο το ματσούκι και ν’ αρχίσει να κοπανάει όποιον βρει γύρω του επειδή του είπανε «γιατί μας γράφεις, δεν κάναμε τίποτα», δεν είναι «καταστολή», είναι «γεγονός κατάχρησης» από αυτά που συμβαίνουν «όσο υπάρχει αστυνομία, όσο υπάρχει εξουσία». Προσέξτε: «όσο υπάρχει»! Διότι στο τέρμα του δρόμου που βαδίζουν οι υπουργοί της ΝΔ, αστυνομία και εξουσία μέλλεται να εξαλειφθούν…
Ως παρόμοια «γεγονότα κατάχρησης», λοιπόν, οφειλόμενα στο ότι ακόμα υπάρχει αστυνομία και εξουσία, πρέπει να θεωρηθούν π.χ. οι άγριοι αστυνομικοί ξυλοδαρμοί σε πλατείες (οργανωμένοι με ειδικές μάλιστα μεθοδεύσεις σε ορισμένες περιπτώσεις), το καλοκαίρι, ανάμεσα στον μηδενισμό ουσιαστικά των κρουσμάτων και την έλευση των 4.500.000 τουριστών. Ένα απλό «γεγονός κατάχρησης» είναι π.χ. και το κατοχικού τύπου αστυνομικό μπλόκο σε τρόλεϊ, πριν τρεις μήνες, όπου το τρόλεϊ ακινητοποιήθηκε και οι επιβάτες εξαναγκάστηκαν σε αποβίβαση προκειμένου να ελεγχθούν, ε, αυτά θα συμβαίνουν «όσο υπάρχει εξουσία»…
Το θέμα, όμως, είναι ότι «εξουσία» υπήρχε και πρόπερσι, αλλά τέτοια περιστατικά δεν ήταν και τόσο συνηθισμένα… Αυτό που έλειπε πρόπερσι δεν ήταν η «εξουσία», ήταν η πανδημία και το πρόσφορο έδαφός της σαν πεδίο «ασκήσεων» των κατασταλτικών μηχανισμών του αστικού κράτους σύμφωνα με τους σχεδιασμούς των επιτελείων του.
Αλλά επίσης, ποιος είπε στον κ. Χρυσοχοΐδη ότι καταστολή είναι μόνο το ξύλο κι όχι το πρόστιμο, ότι «δεν γίνεται η κρατική καταστολή με ομάδες με μπλοκάκια που κόβουν πρόστιμα κόβιντ», ακόμα και χωρίς «επεισόδια»; Ναι, κι έτσι «γίνεται η κρατική καταστολή», πόσο μάλλον όταν η κατεύθυνση του υπουργείου του δεν καλλιεργεί την κριτική ικανότητα των αστυνομικών οργάνων στο να εφαρμόζουν τον νόμο, αλλά εξωθεί είτε στον «αυτοματισμό» της εφαρμογής του νόμου ανεξάρτητα από τον υποτιθέμενο σκοπό του είτε και στην τιμωρητική εφαρμογή του για άσχετους λόγους, όπως π.χ. γιατί μια γυναίκα μόνη της πήγε κι άφησε ένα λουλούδι στην πύλη του Πολυτεχνείου στην επέτειο της 17/11.
Για να μην περιοριστούμε στην κρατική καταστολή της καθημερινότητας, την οποία κυρίως αφορούν τα παραπάνω, ας συνεχίσουμε με τις αλγεβρικές εξισώσεις Χρυσοχοΐδη:
«Σε όλη την Ελλάδα σε 50 μέρες έγιναν 632 συναθροίσεις και 25 μόνο είχαν επεισόδια. Οι 189 έγιναν στην Αθήνα. Και μόνο σε 14 είχαμε επεισόδια».
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι εννοεί ο κ. Χρυσοχοΐδης με τη λέξη «επεισόδια». Είναι όμως γνωστά τα «επεισόδια» που απρόκλητα προκάλεσε η κυβέρνηση του και η αστυνομική βία της, όχι σε μια, όχι σε δυο, αλλά ίσως και σε 14 ή και σε 25 διαδηλώσεις: Στις 17/11, στις μαθητικές κινητοποιήσεις, σε κινητοποιήσεις υγειονομικών, σε απεργιακές και φοιτητικές κινητοποιήσεις, στις εκδηλώσεις μνήμης του Γρηγορόπουλου, και σε μια σειρά άλλες περιπτώσεις, σε μια κατασταλτική έξαρση λίγων μόνο μηνών. Και βέβαια, δεν είναι μόνο τα «επεισόδια». Είναι και οι διώξεις που – χωρίς «επεισόδια», και αθόρυβα, χωρίς τους προβολείς της δημοσιότητας – έχουν ασκηθεί σε «οργανωτές» εργατικών κινητοποιήσεων, σε υγειονομικούς που απεύθυναν κάλεσμα συμμετοχής σε κινητοποιήσεις, μόλις χθες και σε υγειονομικό επειδή είπε δημόσια ότι πλέον δεν υπάρχουν ελεύθερες ΜΕΘ. Μόλις μερικές δεκάδες διώξεις ανάμεσα σε εκατοντάδες που θα μπορούσαν να ασκηθούν, θα έλεγε – μαντεύω – ο κ. Χρυσοχοΐδης.
Από την άλλη, την προηγούμενη βδομάδα στη Νέα Σμύρνη, είπε ο κ. υπουργός, έπεσαν «500 και παραπάνω μολότοφ». Τις «μετρήσαμε» ξανά τις μολότοφ και έξω από το Εφετείο, θυμάμαι, και δεν μας βγαίναν τα νούμερα… Ωστόσο, αν δοκιμάζαμε για λίγο την αλγεβρική υπουργική λογική, θα μπορούσαμε να πούμε ότι κι αυτός ο αριθμός (500 και παραπάνω) δεν είναι και εκπληκτικός σε έναν πληθυσμό 10.000.000 κατοίκων. Πολύ μικρότερη αναλογία από 25 μόνο «επεισόδια» σε 632 συναθροίσεις. Το πρόβλημα, προφανώς, δεν βρίσκεται στη «διαπίστωση». Βρίσκεται στις αλγεβρικές μεθόδους Χρυσοχοΐδη.
Μπορεί, επίσης, ο κ. Χρυσοχοΐδης να παρέλειψε, εδώ όμως ας μην παραλείψουμε – πέρα από «επεισόδια» και αριθμούς – το κατασταλτικό νομοθετικό έργο της κυβέρνησης το οποίο, από μόνο του, πιστώνεται επίσης στην κλιμακούμενη κρατική καταστολή. Περιορισμοί στο δικαίωμα του λαού να διαδηλώνει, κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, έλεγχος εισόδου και «πανεπιστημιακή αστυνομία» στα ΑΕΙ…
Αν πιστεύαμε τον κ. Χρυσοχοΐδη, θα έπρεπε να υποθέσουμε ότι και στη Νέα Σμύρνη, την προηγούμενη βδομάδα, δεν έδρασε η αστυνομία αλλά η δημοκρατία… Ήταν η «δημοκρατία» που την Κυριακή 7/3 άσκησε βία, με μίσος και φανατισμό, ενάντια στους πολίτες. Βία «άσκοπη και καταδικαστέα», βέβαια, από τη στιγμή που έπεσαν στο κενό τα απροσχημάτιστα ψέματα, τα οποία από την άκρη της κυβερνητικής γλώσσας διοχετεύονταν στα μμε και αναμεταδίδονταν από αυτά με βιομηχανική ομοιομορφία.
Πρόκειται για τις χυδαίες ψευδολογίες, από τις οποίες δεν απέμεινε παρά η φράση «ό,τι κι αν προηγήθηκε», την οποία ψέλλισε ο κ. Χρυσοχοΐδης κατά τη χθεσινή κοινοβουλευτική του τοποθέτηση.
Αν πιστεύαμε τον κ. Χρυσοχοΐδη, θα έπρεπε να υποθέσουμε ότι δεν ήταν η αστυνομία αλλά η… δημοκρατία, αυτή που στις 9/3 επιδόθηκε σε μια πολύωρη επιχείρηση κυνηγητού και ξυλοδαρμού διαδηλωτών στους δρόμους της Νέας Σμύρνης και της ευρύτερης περιοχής, μια πολύωρη επιχείρηση τρομοκράτησης των περιοίκων, με το προσφερόμενο πρόσχημα του ξυλοδαρμού ενός αστυνομικού υπό θολές – το λιγότερο που μπορεί να ειπωθεί – συνθήκες, και ακόμα θολότερες με τη διαφαινόμενη μεθοδολογία των συλλήψεων που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες…
Αν πιστεύαμε τον κ. Χρυσοχοΐδη, στη Νέα Σμύρνη είχαμε «9 τραυματισμένους αστυνομικούς, κανέναν διαδηλωτή». Οπότε, και στις εικόνες που ακολουθούν, και αποτελούν ένα μόνο παράδειγμα, από αυτά που καταγράφηκαν, ανάμεσα σε τόσα που δεν έτυχε να καταγραφούν, μπορούμε απλώς να πούμε ότι η κοπέλα, που αστυνομικοί απρόκλητα κι αναίτια την πετάνε από τα σκαλιά και την κλοτσάνε στο σώμα με όλη τους τη δύναμη, δεν «τραυματίστηκε».
***
Το φάντασμα του «ευρωπαϊκού μέσου όρου» δεν παύει να πλανιέται πάνω από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Άλλοτε πρόκειται για τον ευρωπαϊκό μέσο όρο του φορολογικού συντελεστή των επιχειρήσεων, άλλοτε για τον ευρωπαϊκό μέσο όρο θανάτων από την πανδημία ανά εκατομμύριο κατοίκους, τώρα προέκυψε και ο ευρωπαϊκός κατασταλτικός μέσος όρος. Ο κ. Χρυσοχοΐδης βάλθηκε χθες να μας απαριθμεί πόσα ευρωπαϊκά κατασταλτικά μέσα δεν διαθέτει το ελληνικό κρατικό κατασταλτικό οπλοστάσιο. Διαμαρτυρήθηκε για τα λόγια περί «χούντας» που ακούγονται, μη-προβληματιζόμενος για όσα τείνουν να εξομοιώνουν με χούντα τη «δημοκρατία» που υπηρετεί (κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και πανεπιστημιακή αστυνομία είναι σαφώς ένα από αυτά, αλλά όχι μόνο), και στη συνέχεια, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα φυσά το «δροσερό αεράκι της δημοκρατίας» (σύμφωνα με τα πρωθυπουργικά λόγια) σκιαγράφησε μια εικόνα ευρωενωσιακής «χούντας» που επιτίθεται στους λαούς με ελαστικές σφαίρες, άλογα, χειροβομβίδες, αστυνομικούς σκύλους.
Για να δοθεί «δημοκρατική» επίφαση στο ευρωενωσιακό κατασταλτικό οικοδόμημα, δεν παρέλειψε να τοποθετήσει απέναντί του και τον «εσωτερικό εχθρό» που θα προτιμούσε, κατατάσσοντας συλλήβδην όλες τις λαϊκές κινητοποιήσεις που δέχονται την καταστολή των κυβερνήσεων της ΕΕ στην κατηγορία των «ακροδεξιών αρνητών των εμβολίων και της μάσκας»…
Είναι παραπάνω από φανερό ότι το αστικό πολιτικό σύστημα θα ήθελε να έχει απέναντι του «αρνητές της πανδημίας» αντί για τη λαϊκή διεκδίκηση μέτρων ενίσχυσης των Συστημάτων Υγείας (που πεισματικά αρνείται να πάρει η κυβέρνηση του κ. Χρυσοχοΐδη), αντί για τη διεκδίκηση των λαϊκών δικαιωμάτων στη δουλειά και στη ζωή, όπως είναι φανερά και τα αντανακλαστικά στα οποία στοχεύει ο συγκεκριμένος ρητορικός χειρισμός . Αλλά στο σημείο αυτό τίθεται γενικότερα το ζήτημα των ιδεολογικών στοχεύσεων της τοποθέτησης του .
Με «αγάπη και συμπάθεια» απευθύνθηκε προς τον εκπρόσωπο του ΚΚΕ, διερωτώμενος σχετικά με της κινητοποιήσεις στη Νέα Σμύρνη: «Ποιος σας κατέστειλε; Ποιος χάλασε την εικόνα της δικής σας διαμαρτυρίας;». Πέρα από το ΚΚΕ δεν αναγνώρισε παρά «λούμπεν και βίαιες μειοψηφίες»… Την σωματική κακοποίηση της κοπέλας που στο παραπάνω βίντεο εικονίζεται να ξυλοκοπιέται απρόκλητα και βάναυσα από τους αστυνομικούς (και βεβαίως δεν είναι η μόνη), την διαδέχθηκε χθες και η ηθική της κακοποίηση από το βήμα της βουλής εκ μέρους του υπουργού της αστυνομίας, που ουσιαστικά την αποκάλεσε «λούμπεν», αποσκοπώντας ταυτόχρονα να υποβάλει την εντύπωση ότι εκμαιεύει συναινέσεις πατώντας πάνω στη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο συγκροτημένο λαϊκό κίνημα και τη δράση των «λούμπεν» στοιχείων, όπως υβριστικά χαρακτήρισε τη συγκεκριμένη κοπέλα – ασχέτως που δεν την κατονόμασε – όπως και όλους τους νέους που υπέστησαν στη Νέα Σμύρνη την κρατική κατασταλτική βία.
Με τον ίδιο τρόπο έθεσε στο κατασταλτικό κυβερνητικό στόχαστρο «τα γήπεδα», όχι βέβαια αναγνωρίζοντας το ρόλο των κρατικών προβοκατόρων που δρουν μεταξύ οργανωμένων οπαδών των ομάδων, στον οποίο ρόλο αναφέρθηκε ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, αλλά ψαρεύοντας εντυπώσεις συναίνεσης στα θολά νερά στα οποία νιώθουν σαν το ψάρι τα κρατικά επιτελεία που ως υπουργός εκπροσωπεί ο κ. Χρυσοχοΐδης.
Την εντύπωση της εκμαιευμένης συναίνεσης θέλησε να υποβάλει ο κ. Χρυσοχοΐδης και στην περίπτωση των διαδηλώσεων «για τον Κουφοντίνα», 316 στον αριθμό όπως τις μέτρησε («οι μισές από τις 632»), «ξεχνώντας» ότι κι αυτές (όσες στην πραγματικότητα είναι) αποτελούν το όχι-απρόσμενο προϊόν της πολύμορφης κυβερνητικής αυθαιρεσίας (νομοθετικής και εκτελεστικής) στη μεταχείριση του κρατούμενου. Σε κάθε περίπτωση, οι όποιες κάθετες ηθικές, ιδεολογικές, πολιτικές διαφωνίες με τη δράση του Κουφοντίνα δεν επέτρεψαν και δεν επιτρέπουν στην κυβέρνηση την απόσπαση συναίνεσης για τη «διαχείριση» της θέσης του ως κρατούμενου, ποινικά καταδικασμένου για τις πράξεις του. Η ίδια αυτή «διαχείριση» δεν επιτρέπει στην κυβέρνηση να επικαλείται σαν κάτι «ξένο» από την ίδια και την πολιτική της τις διαδηλώσεις «για τον Κουφοντίνα». Και, τέλος, οι πολιτικές και ποινικές ιδιότητες του Κουφοντίνα δεν «αρκούν» για να αποσπαστεί η κυβερνητική μεταχείρισή του από την συνολική επίδειξη αντιλαϊκής πυγμής και από την κυβερνητική κατασταλτική κλιμάκωση που με τόση ιερή αγανάκτηση, τόση «αγάπη και συμπάθεια», αποποιήθηκε ο κ. Χρυσοχοΐδης στην κοινοβουλευτική του τοποθέτηση.
***
Δυο φορές στην τοποθέτησή του ο κ. Χρυσοχοΐδης, έκανε λόγο για την «διαγενεακή ανισότητα» που συνιστά η πανδημία για τους νέους…
Η προσπάθεια εξοβελισμού της «κλασικής» κοινωνικο-οικονομικής ισότητας από την κοινωνική συνείδηση δεν είναι πολύ πρόσφατη υπόθεση. Μέρος αυτής της προσπάθειας αποτελεί κι η εφεύρεση «ανισοτήτων» αυτού του είδους, ως υποκατάστατων της ανισότητας που συνεπάγεται η κυριαρχία των εκμεταλλευτικών παραγωγικών σχέσεων.
Έκανε λόγο ο κ. Χρυσοχοΐδης για «παραμύθια με δράκους αστυνομικούς και καταστολές και βασανιστήρια».
Θα όφειλε, από τη θέση του, να είναι μάλλον θορυβημένος από τις λεπτομερείς καταγγελίες βασανισμών σε βάρος συλληφθέντων στο εσωτερικό της ΓΑΔΑ.
Η ελαφρότητα της σχετικής υπουργικής αποστροφής αποπνέει άρωμα συγκάλυψης όχι μόνο ενδεχόμενων βασανιστηρίων που διαπράχθηκαν, αλλά και του μηχανισμού που τα διέπραξε.
Στη θέση της εξονυχιστικής έρευνας των καταγγελιών, οι υπουργικές αναφορές στη φήμη της χώρας (!) και στην επερχόμενη τουριστική περίοδο (!), μόνο ως χυδαιότητα μπορούν να χαρακτηριστούν.
«Αν βάζαμε οριζόντια 72ωρο τεστ για είσοδο το καλοκαίρι, θα έμπαιναν στην Ελλάδα μόλις 100.000 τουρίστες αντί για 4,4 εκατομμύρια», είπε ο Υπουργός Τουρισμού Χ. Θεοχάρης στις 10-11-2020 σε συζήτηση στη Βουλή.
Δεν «βάλαμε», λοιπόν, ελέγχους αποτροπής της διάδοσης του ιού, και υποδεχτήκαμε χαλαρά τέσσερα εκατομμύρια τετρακόσιες χιλιάδες τουρίστες.
Την άλλη μέρα, 11-11-2020, μίλησε στο «open tv» και ο Ανάπτυξης Α. Γεωργιάδης: «Πέσαμε τελείως έξω κι εμείς ως προς τη σφοδρότητα του δεύτερου κύματος. Το σενάριο που είχαμε πιστέψει[σσ. !], κι εγώ αυτό είχα πιστέψει για να είμαι ειλικρινής, ήταν πως όταν ανοίγαμε τον Ιούνιο, λόγω υψηλών θερμοκρασιών [σσ. !!], οι επόμενοι μήνες μέχρι τον Οκτώβριο θα είναι σχετικά ήρεμοι, με έναν αδύναμο ιό. Άρα η κεντρική μας φιλοσοφία ήταν πώς θα ανοίξουμε τον τουρισμό και την οικονομία, σκεπτόμενοι ότι έχουμε 5 μήνες να διορθώσουμε την οικονομική ζημία του Μαρτίου και του Απριλίου. Δεν είδαμε τόσο γρήγορα ότι ο ιός μεταλλάχθηκε [σσ. !!!]και τελικά εξαπλώθηκε με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από ό,τι αναμέναμε. Αυτο όμως ήταν πρωτόγνωρο [σσ. !!!!]που έκανε τη διαφορά. Πιθανόν [!!!!!] αν το γνωρίζαμε, να είχαμε κινηθεί λίγο διαφορετικά»
Πραγματικό περιβόλι: «Αν το γνωρίζανε» (που ακόμα και παιδιά του δημοτικού μπορούσαν να το «γνωρίζουνε»), τότε, όχι σίγουρα αλλά «πιθανόν» να είχανε κινηθεί, όχι πολύ ή έστω αρκετά αλλά «λίγο» διαφορετικά. Και δεν το «γνωρίζανε», γιατί είχανε «πιστέψει» άλλο σενάριο, και… η πίστη σώζει. Και τι είχαν «πιστέψει»; Ό,τι κυκλοφορούσε στη διαδικτυακή αρβύλα, πως «λόγω υψηλών θερμοκρασιών» θα είχαμε έναν «αδύναμο ιό», εκδοχή που ήδη είχε διαψευστεί από την διεθνή εξέλιξη της πανδημίας, πράγμα γνωστό και στον τελευταίο καφενόβιο της χώρας. Αλλά παρόλη την κυβερνητική «πίστη» στον «αδύναμο ιό», αυτός (είπε σοβαρά-σοβαρά ο υπουργός) «μεταλλάχθηκε» και, προφανώς, έμαθε να αντέχει στις «υψηλές θερμοκρασίες», πράγμα το οποίο του υπουργού του φάνηκε «πρωτόγνωρο».
(Κι αυτό είναι υπουργός που διαχειρίζεται την «ανάπτυξη» της χώρας σε μια κυβέρνηση που διαχειρίζεται το σύνολο των θεμάτων της, και εν προκειμένω την υγεία και τη ζωή του λαού! Κίνδυνος – Θάνατος!).
Τρεις μήνες πριν, στις 18-8-2020, ο Υφυπουργος Πολιτικής Προστασίας Ν. Χαρδαλιάς, θέλοντας να υπεραμυνθεί των κυβερνητικών μέτρων για τον τουρισμό, παρουσίασε έναν απολογισμό σύμφωνα με τον οποίο, «τα καταγεγραμμένα εισαγόμενα θετικά κρούσματα είναι 615 σε 319.379 ελέγχους που έχουν διεξαχθεί στις πύλες εισόδου από 1η Ιουλίου, από τις οποίες έχουν εισέλθει συνολικά 2.592.853 άτομα».
Μόνο που, σύμφωνα με αυτούς τους αριθμούς, από όσους μπήκαν στη χώρα μεταξύ 1 Ιουλίου έως 18 Αυγούστου, έλεγχοι έγιναν στον έναν από τους οκτώ. Επομένως, κατά την κοινή λογική, για τα 615 θετικά κρούσματα που καταγράφτηκαν υπήρξαν επταπλάσια που δεν καταγράφτηκαν. Το οποίο σημαίνει 4.305 «κρούσματα» που ήρθαν στη χώρα για διακοπές κι όχι για απομόνωση στα δωμάτια των ξενοδοχείων, κι αυτός ο αριθμός όταν ακόμα είχαν έρθει λίγο περισσότεροι από 2,5 εκατομμύρια τουρίστες κι όχι οι 4,4 εκατομμύρια που ήρθαν συνολικά.
Το οποίον σημαίνει 4.305 μη καταγεγραμμένα κρούσματα κορωνοτουρισμού μεταξύ 1-7-2020 και 18-8-2020, όταν μέχρι εκείνη τη μέρα, απ’ την αρχή της πανδημίας, είχαν καταγραφτεί συνολικά 7.472 κρούσματα, όταν ως τις 1-7-20 είχαν καταγραφτεί συνολικά 3.432 κρούσματα, κι όταν μετά από 2-3 μήνες γενικευμένης καραντίνας τα καθημερινά κρούσματα τείνανε προς το μηδέν….
…Και όταν, επίσης, κι αυτά τα 615 καταγραμμένα θετικά κρούσματα ειδοποιήθηκαν για το αποτέλεσμα, αφού πρώτα είχαν περάσει 1, 2, 3 μέρες στον τόπο των διακοπών τους.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών γίνεται ανάγλυφο σε περιστατικό της 25-8-2020, όταν σε πτήση από τη Ζάκυνθο στο Κάρντιφ, από τους 193 επιβάτες οι 16 βρέθηκαν θετικοί. Πρόκειται για ποσοστό 8% και παραπάνω…
Τι σημασία έχει όμως αυτή η πραγματικότητα, μπροστά σε ρεπορτάζ των πρώτων ημερών του «τουριστικού ανοίγματος», τα οποία και βρίσκουν «ενθαρρυντικό το στοιχείο πως το 90% και παραπάνω των μοριακών τεστ που έγιναν σε επιβάτες αεροπορικών πτήσεων την ημέρα της πρεμιέρας, ήταν αρνητικό …». Η αντιστροφή και διαστροφή κάθε λογικής είναι επαναλαμβανόμενη: Είδαμε πριν τον Υφυπουργό Πολιτικής Προστασίας να χρησιμοποιεί σαν απόδειξη ασφαλών συνθηκών το γεγονός ότι μόνον ένας στους 8 εισερχόμενους έκανε διαγνωστικό τεστ. Ενώ εδώ, το ρεπορτάζ βρίσκει «ενθαρρυντικό», το ότι σχεδόν το 10% «των μοριακών τεστ που έγιναν σε επιβάτες αεροπορικών πτήσεων την ημέρα της πρεμιέρας» , ήταν… θετικό.
*
Κι ενώ στην Ελλάδα εξακολουθεί η «συζήτηση» για το αν «90% και παραπάνω αρνητικό» είναι το ίδιο με «λίγο παρακάτω από 10% θετικό», και για το αν οι εφτά στους 8 που δεν τους έγινε τεστ είναι μηδέν έναντι του ενός στους οκτώ που του έγινε, έξω μας είχαν πάρει χαμπάρι από την πρώτη μέρα.
Αφού πρώτα, σύμφωνα με τον γερμανικό τύπο, τα μονοπώλια του τουρισμού «απείλησαν ανοιχτά με ακύρωση όλων των κρατήσεων» και πέτυχαν «την τελευταία στιγμή», να τριγυρνάνε για 2-3 μέρες στον τόπο προορισμού τους οι «θετικοί» τουρίστες μέχρι να ενημερωθούν τηλεφωνικά ότι ήδη έχουν διασπείρει τον κορωνοϊό σε άγνωστό αριθμό ατόμων, λίγες μέρες μετά οι γερμανικές εφημερίδες άρχισαν να εκφράζουν σκεπτικισμό για την κατάσταση της πανδημίας στην Ελλάδα:
Την 10η ήδη μέρα, δηλαδή στις 10-7-2020, είχαν κιόλας «πληθύνειοι αναφορές στα γερμανικά μέσα ενημέρωσης για την αύξηση των κρουσμάτων στην Ελλάδα μετά το άνοιγμα του τουρισμού».
«Μέχρι πρότινος», γράφανε, «η Ελλάδα είχε τον κορωνοϊό υπό έλεγχο. Τώρα όμως οι τουρίστες φέρνουν τον ιό στη χώρα. …».
«Από τη στιγμή που η Ελλάδα άνοιξε μετά από το τρίμηνο αναγκαστικό διάλειμμα αεροδρόμια και λιμάνια αλλά και τα σύνορα προς Βουλγαρία για τους τουρίστες, ο αριθμός των νέων κρουσμάτων έχει αυξηθεί σημαντικά. Ενώ πριν το άνοιγμα καταγράφονταν πολλές μέρες λιγότερα από 10 νέες περιπτώσεις, μεταξύ 1ης και 8ης Ιουλίου οι αρχές μέτρησαν 510 νέα κρούσματα. Τα 360 εξ αυτών αφορούσαν ταξιδιώτες από το εξωτερικό. Την περασμένη Τετάρτη υπήρξαν 33 νέες περιπτώσεις, μεταξύ αυτών 21 τουρίστες». … «Τα νεότερα στοιχεία επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις των περισσότερων ειδικών: οι παραθεριστές […] φέρνουν και μεταδίδουν τον ιό στη χώρα».
Αυτά έλεγαν από τότε στη Γερμανία. Και μόνο εδώ η κυβέρνηση των «αρίστων» εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να αντιμετωπίζει το «λαό της» ως «αυτόχθονες» κατάλληλους μόνο για κουτόχορτο και για ξύλο.
Οι «άριστοι» επικαλούνται βέβαια την κοινοβουλευτική τους «νομιμοποίηση». Μόνο που το αν ένα κι ένα κάνει δυο ή κάτι άλλο, δεν είναι θέμα κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, πάνω σε αυτό το ερώτημα δεν «ψηφίζουμε», η συγκεκριμένη αριθμητική πράξη δεν είναι δεκτική δημοψηφίσματος ή ψηφοφορίας, είναι κόκκινη γραμμή…
*
Η πιο πάνω τελευταία στη σειρά γερμανική πηγή καταγράφει (στις 10-7-2020) και την κυβερνητική ανησυχία για τα πανηγύρια. Το έφεραν έτσι τα πράγματα, που η κυβερνητική «ανησυχία» αποδείχτηκε πραγματικά όνομα και πράγμα: ανησυχία «για τα πανηγύρια».
Όμως και στο συγκεκριμένο ζήτημα τα γεγονότα είναι διδακτικά για την πραγματική κατάσταση της επιδημίας πριν και την τροπή της μετά το άνοιγμα του τουρισμού.
Το ρεπορτάζ της 10 Ιουλίου εστιάζει στην ανησυχία που προκάλεσε «ο συνωστισμός εκατοντάδων κατοίκων σε πανηγύρι στην Αλίαρτο. Οι άνθρωποι χόρευαν και έπιναν μέχρι το πρωί στην κεντρική πλατεία του χωριού ο ένας πάνω στον άλλο».
Μάλιστα, το συγκεκριμένο πανηγύρι στην Αλίαρτο Βοιωτίας, που έγινε στις 4 Ιουλίου, «έφερε» και τις «σκέψεις» για την γενική απαγόρευση των πανηγυριών, που ακολούθησε.
Και είναι αλήθεια, ότι αν υπήρχε περίπτωση σ’ ένα πανηγύρι να διαδοθεί μαζικά ο κορωνοϊός, σε αυτό το πανηγύρι – όπως τουλάχιστον μαρτυρούν οι εικόνες – θα είχε διαδοθεί. Όμως, αντ’ αυτού, αποδείχτηκε ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρχε αυτή η περίπτωση…
Ασχολούμαστε με το συγκεκριμένο, όχι επειδη υποστηρίζουμε την άποψη ότι «γενικώς» στα πανηγύρια «δεν κολλάει». Αλλά επειδή, καθώς η Αλίαρτος δεν αποτελεί «τουριστικό προορισμό», και καθώς στο εσωτερικό τα κρούσματα είχαν σχεδόν μηδενιστεί μετά το πρώτο γενικό lockdown, έχει ένα ενδιαφέρον μια μικρή έρευνα – νηφάλια πλέον (εδώ γελάνε) – για τους δείκτες των κρουσμάτων στην περιοχή της Αλιάρτου μετά από αυτό το πανηγύρι, έτσι για να δούμε τι και πόσο «έφταιξε» με την καλοκαιρινή «χαλαρότητα». Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
Το πανηγύρι στην Αλίαρτο έγινε στις 4-7-20. Παρ’ όλα αυτά το πρώτο κρούσμα στην Αλίαρτο εντοπίζεται πάνω από 3,5 μήνες μετά, στις 23-10-2020:
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ 23 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2020
Koροναϊός – Αλίαρτος :Το πρώτο κρούσμα στην Αλίαρτο – Προληπτικά τεστ για τον κορονοϊό στο προσωπικό του Δήμου Αλιάρτου – Θεσπιέων(ΦΩΤΟ)
Με πρωτοβουλία της δημοτικής αρχής διεξάγονται σήμερα, προληπτικές διαγνωστικές εξετάσεις για τον κορονοϊό, στους εργαζόμενους του Δήμου, από συνεργείο του Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας (ΕΟΔΥ).
Σε δύο φάσεις θα ολοκληρωθεί ο δειγματοληπτικός και προληπτικός έλεγχος ανίχνευσης κορονοιού στο προσωπικό του δήμου Αλιάρτου Θεσπιών.
Κλιμάκιο του ΕΟΔΥ πραγματοποίησε 40 περίπου γρήγορα τεστ σε εργαζόμενους και αιρετούς του δήμου.
Επίσημα από τον ΕΟΔΥ ανακοινώθηκε ότι ένας 73χρονος από την Αλίαρτο είναι το πρώτο κρούσμα στην περιοχή.
Το αποτέλεσμα είναι ενδεικτικό της κατάστασης που υπήρχε στη χώρα πριν την επαφή με τον τουρισμό και των συνεπειών του «τουριστικού ανοίγματος» χωρίς τήρηση των αναγκαίων μέτρων αποτροπής της «τουριστικής» μετάδοσης του κορωνοϊού.
Αυτά λοιπόν με τα «πανηγύρια» και με την καλοκαιρινή «χαλαρότητα». Η οποία αποδεικνύεται όχι «χαλαρότητα», αλλά ωμή εξυπηρέτηση της συσσώρευσης κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων του τουρισμού.
*
Εν πάση περιπτώσει, θα πουν κάποιοι: έστω ότι αυτά γίνανε, τώρα όμως δεν διορθώνονται, οπότε το θέμα είναι τώρα τι κάνουμε πες μας.
Βέβαια όταν το «τώρα» αφορούσε στο «τότε», και οι «προτάσεις» ήταν επίκαιρες, ήταν εύκολη η αγνόηση και παράκαμψή τους με τον ξύλινο λόγο περί «αντοχών της οικονομίας» (όμως δεν είναι «οικονομία» αυτή) και άλλων παρόμοιων. Κι όταν οι συνέπειες της αγνόησης και της παράκαμψης υλοποιούνται, τότε παίρνει μπρος το τροπάριο: «τώρα τι κάνουμε πες μας».
Το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα «μεγάλα» (και όχι μόνο) θέματα: οικονομία, εξωτερική πολιτική κλπ.
Στην τελική, μας οδηγεί ο «πιλότος» σ’ έναν υποχρεωτικά κοινό δρόμο, του λες «δεν πάει καλά από εδώ», σε αγνοεί αν δε σου κάνει και «μαθήματα», κάποια στιγμή ο δρόμος τελειώνει και ενώ πια βρισκόμαστε σε ελεύθερη πτώση, ο «πιλότος» γυρνάει και σου λέει: άσε τι έλεγες, αυτά γίνανε πια, τώρα πες μας τι κάνουμε. Το βέβαιο είναι ότι λίγο πριν την πρόσκρουση στο έδαφος, ο «πιλότος» σκοπεύει να ανοίξει το ατομικό του αλεξίπτωτο και να μας χαιρετήσει: αντίο κορόιδα, και προσοχή στην προσγείωση, προπαντός όχι με το κεφάλι.
*
Για την ώρα ο «πιλότος», που δεν είναι άλλος από την κυβέρνηση, αφού έριξε όσο ξύλο έριξε σε διάφορες πλατείες και κινητοποιήσεις («ηρώων» υγειονομικών!) για να εμπεδωθεί το ποιόν της νέας της «κανονικότητας», αφού ξεφτιλίστηκε με τα σκόιλ ελικικού και τις μάσκες-τεντόπανα στα σχολεία, αφού άνοιξε τα σχολεία αυξάνοντας τον «νόμιμο» αριθμό μαθητών ανά τάξη στους 27, αφού ξανάκλεισε τα σχολεία, αφού πάστωσε και συνεχίζει να παστώνει τους εργαζόμενους στα μέσα μεταφοράς, αφού απαγόρευσε τη νυχτερινή κυκλοφορία ως την κατεξοχήν «υπεύθυνη» για την επιδημία, αφού ξαναπαγόρευσε τον ελεύθερο χρόνο εκτός σπιτιού, για να μας βγάλει για ψώνια τα χριστούγεννα κι έπειτα να μας ξανακαθαρίσει για το επόμενο τουριστικό «άνοιγμα», αφού φέρνει και ψηφίζει νόμους απαγόρευσης των διαδηλώσεων και της συνδικαλιστικής οργάνωσης, αφού φέρνει και ψηφίζει δεκάωρη εργασία και μισθούς 200 ευρώ, αφού φέρνει και ψηφίζει την «πτώχευση» των εργαζομένων και την αρπαγή της περιουσίας τους, αφού σχεδιάζει πώς θα περάσει πραγματικές και ψηφιακές αλυσίδες στους αγώνες και την καθημερινή ζωή του λαού, αφού καταχράστηκε και συνεχίζει να καταχράται τόσο τις νομοθετικές της αρμοδιότητες όσο και την εφαρμογή των νόμων που ψηφίζει, αφού…, αφού…., αφού…, τώρα, παραμονή της επετειακής κινητοποίησης του Πολυτεχνείου, αποφασίζει και διατάσσει ότι από τη λήξη της χθεσινής νυχτερινής απαγόρευσης έως και την έναρξη της άλλης νυχτερινής απαγόρευσης μετά από 3 μέρες, απαγορεύονται καθ’ άπασα την επικράτεια οι συναθροίσεις άνω των τριών ατόμων.
«Αποφασίζει και διατάσσει» μια κυβέρνηση ασυνείδητων έναν ευσυνείδητο λαό που κοντεύει να γονατίσει από την «ατομική ευθύνη», μια κυβέρνηση εκπροσώπων και πολιτικών υπαλλήλων της πλουτοκρατίας με μόνο της μέλημα τη χρησιμοποίηση της αρρώστιας και του θανάτου σαν μηχανή για την εκμετάλλευση και την καταπίεση του λαού.
Δεν ξέρω αν τάγραψα καλά αλλά, στην τελική, κι όλα τα παραπάνω δεν αποσκοπούν στην «πειθώ».
Στην πειθώ ας αποσκοπούν καλύτερα όσοι ενδιαφέρονται να πειστούν για κάτι ενόσω διαβιούν χωρίς τίποτα απ’ όσα πιστεύουνε να τους πείθει ή πειθόμενοι στο πρώτο τυχόν που βρίσκουνε εύκαιρο.
«Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΦΥΛΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ» γράφει το πανώ της κυρίας δεξιά στη φωτογραφία. Με υπογραφή: «οι τρελλές αγελάδες».
Δεν θα διαφωνήσουμε στο «συγκεκριμένο».
Θα προτείνουμε όμως και μερικές ακόμα υπογραφές κάτω από την ίδια έκκληση προς τον Θεό:
«Η φυματίωση»
«Η λέπρα»
«Η ευλογιά»
«Ο τέτανος»
«η ελονοσία»
Η λίστα των υπογραφών είναι ανοιχτή, μπορούν να προστεθούν υπογραφές κι από άλλα έργα του Θεού που γυρεύουν από Αυτόν τη σωτηρία τους, ωστόσο το καλύτερο θα ήταν «ο Θεός να μας φυλάει» από το καπιταλιστικό κέρδος και την υποταγή της επιστήμης σε αυτό.
Μάλλον όμως δεν θα μας «φυλάει ο Θεός», για όσο καιρό το καπιταλιστικό κέρδος θα νιώθει ασφαλές πίσω από «αναθέματα» στην επιστήμη, για όσο καιρό θα είναι ικανό να αποπροσανατολίζει συνειδήσεις προς κάθε άλλη κατεύθυνση εκτός από αυτήν που οδηγεί σε αυτό το ίδιο το καπιταλιστικό κέρδος και την ανατροπή της εξουσίας του.
[προσθήκη 21-5-2020: Αλλά και το διπλανό πλακάτ δεν είναι και τέλειο… Τα συνθήματα του Πολυτεχνείου «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία, Έξω οι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ», έχουν μετατραπεί σε «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία και Θεία Κοινωνία»! Κι από πάνω κουνά και το δάχτυλο σ’ όσους «παραχαράζουν την ιστορία»…]
Παρόλη την αξεπέραστη δυσκολία να διαχωριστούν οι πράξεις από τις προθέσεις, ιδίως όταν πρόκειται για επιχειρηματικούς κολοσσούς με επικοινωνιακά κλπ επιτελεία, ο σχολιασμός που ακολουθεί δεν έχει την αφετηρία του στις προθέσεις αλλά στο «προϊόν».
Ας υποθέσουμε ότι έχουν και οι επιχειρηματικοί κολοσσοί τον αυθορμητισμό τους.
Από μια άποψη, άλλωστε, είναι ίσως χρησιμότερη η επισήμανση των όρων διαμόρφωσης της κοινωνικής συνείδησης ως «αυθόρμητων»: Ως όρων που πηγάζουν από το απρόσωπο «σύστημα», από τις «αυθόρμητες» σχέσεις των πραγμάτων και από τον τρόπο που η συνείδηση – ως «πράγμα» κι αυτή – εντάσσεται στις σχέσεις αυτές. Χρησιμότερη, με την έννοια της ικανότητας για αναγνώριση και αντιπαρέλευση αυτών των όρων άσχετα αν πραγματώνουν προθέσεις ή όχι.
Σε τελική ανάλυση, και σαν «τελικός στόχος», το κέρδισμα των συνειδήσεων δεν σημαίνει παρά: να κερδίσουμε τις συνειδήσεις μας.
Πράγμα που προϋποθέτει, εκτός των άλλων, μια ορισμένη μετάβαση από τη συγκυριακή ατομική κοινωνική εμπειρία σε μια επίγνωση των γενικότερων κοινωνικών σχέσεων και, κατά συνέπεια, έναν ορισμένο επανακαθορισμό της προσωπικής οπτικής γωνίας απέναντι στον κοινωνικό κόσμο: παύουμε τότε, συνειδησιακά, να αποτελούμε την μια ή άλλη ατομική προσωποποίηση της κοινωνικο-ιστορικής τυχαιότητας και παίρνουμε θέση υποκειμένου του ιστορικού γίγνεσθαι.
*
Αφορμή των παραπάνω ανολοκλήρωτων εισαγωγικών γενικολογιών και «παράδειγμα» του σχολίου που ακολουθεί, είναι τα πρόσφατα doodles («μουτζούρες») της google με γενικό θέμα: «Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους μάχονται κατά του κορωνοϊού»:
Βέβαια, με την πρώτη ματιά, όχι απλώς δεν υπάρχει πρόβλημα στις παραπάνω ευγενικές χειρονομίες, αλλά και η κριτική τους θα μπορούσε να ταξινομηθεί στη σφαίρα του «ανίερου».
Ωστόσο αυτές οι μουτζούρες («doodles»), οι προορισμένες να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη μιας «κοινής γνώμης», ταυτόχρονα, με τον τρόπο αυτό, «από μόνες τους», χαράσσουν τα όρια της περιοχής εντός της οποίας εδρεύει η «κοινή γνώμη», αναγορεύουν σε «κοινή» την «γνώμη» και τη «φωνή» αυτής της κοινωνικής περιοχής, υποβάλλουν ως συνειδησιακή θέση όλων τη θέση τους εντός της καθορισμένης περιοχής και της καθορισμένης «κοινότητας» που «ευχαριστεί», θέτουν εκτός «κοινής γνώμης» όσους βρίσκονται εκτός αυτής της περιοχής, αφαιρούν τη «γνώμη» και τη «φωνή» από όσους ακριβώς έχουμε την καλοσύνη να τους «ευχαριστούμε».
Οι ευγενείς μουτζούρες της google αναγορεύουν σε φωνή της κοινής γνώμης τη φωνή όσων δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι στον τομέα της υγείας και ερευνητές της επιστημονικής κοινότητας, εργαζόμενοι σε καταστήματα τροφίμων, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στις συσκευασίες, τις εμπορικές μεταφορές, τη διανομή…
Ευγενικότατα βεβαίως, η δική τους φωνή, επί της ουσίας και με δυο λέξεις: η φωνή της εργατικής τάξης, τίθεται «εκτός».
Και τίθεται «εκτός», με τέσσερις «μουτζούρες» του επιχειρηματικού κολοσσού που, σημειωτέον, ανήκει «σε όλους όσους μάχονται κατά του κορονοϊού», στον τομέα της επικοινωνίας εν προκειμένω, αλλά που ένιωσε την ανάγκη να τοποθετηθεί στην πλευρά των «άλλων», προκειμένου ολόκληρη η κοινωνική συνείδηση (και το πλήθος των ατομικών συνειδήσεων που την «αθροίζουν») να τοποθετηθεί με τη σειρά της στην πλευρά όχι αυτών που μάχονται αλλά αυτών που «ευχαριστούν».
Όσο για τους ίδιους τους εργαζόμενους, «όλους όσους μάχονται», αν καταφέρουν να μην ταυτιστούν ακόμα κι οι ίδιοι συνειδησιακά με την πλευρά των «άλλων», το περιθώριο «γνώμης» και «φωνής» που αυτό το σχήμα «κοινής γνώμης» τους επιτρέπει, είναι πολύ στενό:
Τις υποδείξεις του Π.Ο.Υ. ακολούθησαν τα μέλη της αυτόνομης κοινότητας Fisher Island, ώστε στην επικράτεια της Νήσου η πανδημία του νέου κορονοϊού μπορεί να θεωρείται ήδητερματισθείσα .
Οι κοινοτικές αρχές της Νήσου των Ψαράδων «κάνανε τη διαφορά» στις έως τώρα γνωστές τακτικές αντιμετώπισης του COVID-19: Ούτε «ανοσία της αγέλης» ούτε «κοινωνική αποοστασιοποίηση», αλλά τεστ, τεστ και πάλι τεστ!
Σύμφωνα με τα ΜΜΕ των ΗΠΑ, όπου και υπάγεται το μικροσκοπικό κρατίδιο, στους κατοίκους και το υπηρετικό προσωπικό των μόλις 800 κατοικιών της Νήσου πραγματοποιήθηκαν 1800 τεστ ανίχνευσης του ιού. Οι μέχρι στιγμής πληροφορίες αναφέρουν ότι από πέντε έως εννέα άτομα εντοπίστηκαν «θετικα» .
Σύμφωνα επίσης με τοπική αξιωματούχο που επιθυμεί να διατηρηθεί η ανωνυμία της, τα «θετικά» άτομα θα απομονωθούν από τον υπόλοιπο πληθυσμό της νήσου για 14 ημέρες σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο και στην συνέχεια η οικονομική και κοινωνική ζωή θα συνεχιστεί κανονικά στο εσωτερικό της Ψαράδικης επικράτειας.
Εξάλλου η Νήσος έχει κλείσει για οποιονδήποτε εκτός από τους διαμένοντες εκεί και είναι προσβάσιμη μόνο με ταχύπλοο ή ελικόπτερο και πάντα υπό προϋποθέσεις.
«Ο λαός μας δεν προτίθεται να εγγράψει στο σώμα του» (*), τόνισε χαρακτηριστικά η αξιωματούχος, «τα μέτρα κοινωνικής αναμόρφωσης που σκοπεύουν να επιβάλουν οι οπάδοι των άλλων μεθόδων αντιμετώπισης της πανδημίας κατά την διάρκεια των 12 μήνων και περισσότερο έως την ανακάλυψη εμβολίου».
«Η κοινότητά μας», συνέχισε,«αποτελεί ένα τοπικό μοντέλο οριστικής εξάλειψης της πανδημίας εφαρμόσιμο σε διεθνή κλίμακα»!
Στην ευαίσθητη ερώτηση σχετικά με τα απαιτούμενα κονδύλια και από πού θα βρεθούν, απάντησε με νόημα: «Πέντε τρισεκατομμύρια δολάριαείναι πολλά λεφτά! (σ.σ., πρόκειται για το ποσό που θα διαθέσουν οι «G20», η Ομάδα των 20 πλουσιότερων χωρών του κόσμου, για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της πανδημίας). «657 δολάρια για κάθε κάτοικο της γης αρκούν με το παραπάνω για τον οριστικό τερματισμό της πανδημίας μέσα σε λίγες μέρες».
«Μην ακούτε τι σας λένε οι τηλέμπορες. Σε έναν μήνα από τώρα θα σας φιλούσα στο στόμα», πρόσθεσε με διφορούμενο ύφος, και αυτάρεσκα αναστέναξε: «Φάτε τους πλούσιους»!
==================================
(*) «Δεν υπάρχει νόμος που δεν έχει εγγραφεί σε σώματα».
(de Certeau, M., 1988, The Practice of Everyday Life, Μπέρκλεϋ: University of California Press. Από το: Δημητρίου, Σ., 2017, Κοινωνική Εξέλιξη και Σχέσεις Δύναμης. Η Μεθοδολογία των Επιστημών του Ανθρώπου, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, σελ. 122).
Την άρση όλων των κυρώσεων που έχουν επιβάλει οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ σε ξένες χώρες προκειμένου να διευκολυνθεί η μάχη κατά της πανδημίας του κορονοϊού, ζητά με ανοικτή επιστολή προς την κυβέρνηση της χώρας και τον ΟΗΕ το Συμβούλιο Ειρήνης των ΗΠΑ.
Το Συμβούλιο Ειρήνης των ΗΠΑ συγκεντρώνει υπογραφές από όλον τον κόσμο και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης (ΠΣΕ) στηρίζει την πρωτοβουλία αυτή και καλεί σε όλο τον κόσμο για συνυπογραφή του κειμένου.
Η Ανοικτή Επιστολή του Συμβουλίου Ειρήνης των ΗΠΑ προς την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τον ΟΗΕ έχει ως εξής:
«9 Απριλίου 2020
Αγαπητοί φίλοι της ειρήνης, της δικαιοσύνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο,
Η παγκόσμια διάδοση του COVID-19 έδειξε την παράνομη και ανήθικη πρακτική της επιβολής μονομερών καταναγκαστικών μέτρων (οικονομικών κυρώσεων) από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έναντι περισσότερων από τριάντα εθνών. Ο οικονομικός πόλεμος εναντίον εκείνων των εθνών είχε ήδη οδηγήσει σε αδιανόητο πόνο του λαού στα στοχευόμενα έθνη, ακόμη και πριν από την πανδημία του COVID-19.
Με την καταστροφή της παγκόσμιας πανδημίας, οι χώρες-στόχοι -ιδίως η Βενεζουέλα, η Κούβα, το Ιράν, η Συρία και η Ζιμπάμπουε- δυσκολεύονται να προστατεύσουν και να σώσουν τη ζωή των πολιτών τους ενόψει της συνεχιζόμενης παγκόσμιας έκτακτης ανάγκης. Οι κυρώσεις αυτές αποτελούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Αντί να βοηθήσουν αυτές τις χώρες να καταπολεμήσουν τις καταστροφικές επιπτώσεις της πανδημίας του COVID-19, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών χρησιμοποιεί τώρα την απόσπαση της κοινής γνώμης από την πανδημία για να εντείνει τις στρατιωτικές της ενέργειες εναντίον των στοχευόμενων κρατών. Αυξάνει τις απειλές του εναντίον του Ιράν και της Συρίας, συμμετέχοντας σε μια σιωπηρή συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεών του στο Ιράκ και απέστειλε τα ναυτικά του πολεμικά πλοία στις ακτές της Βενεζουέλας απαιτώντας τη συνολική παράδοση της κυβέρνησης της Βενεζουέλας στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Μόνο ένα παγκόσμιο κύμα λαϊκής διαμαρτυρίας μπορεί να σταματήσει αυτές τις πολιτικές και ενέργειες κατά της ανθρωπότητας.
Χρησιμοποιήστε τον παρακάτω σύνδεσμο για να υπογράψετε την Ανοικτή Επιστολή προς την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών και προς τα Ηνωμένα Έθνη, προς τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών και τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, ζητώντας όλες οι κυρώσεις των ΗΠΑ και των Ηνωμένων Εθνών εναντίον των λαών-στόχων να αρθούν και όλες οι στρατιωτικές απειλές των ΗΠΑ και οι ενέργειες εναντίον τους να σταματήσουν αμέσως.
Έχουμε να κάνουμε με μια παγκόσμια έκτακτη ανάγκη και πρέπει να δράσουμε γρήγορα.
Με το πάλαι ποτέ «νέο ΕΑΜ», που διακήρυσσε ο ΣΥΡΙΖΑ, υπονοούσε τις «κορυφαίες» στιγμές του «Λίβανου» (βλ. σχίσιμο των μνημονίων με… συμφωνία των εταίρων) και της Καζέρτας (βλ. διεκπεραιωτές των υποθέσεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ) [*]. Όπως ήταν επόμενο, τα νταούλια, που στον ήχο τους θα χόρευαν οι θεσμοί, γρήγορα κρεμάστηκαν εκεί που οι «200» κρεμούσανε τ’ άρματα. Με την εμφάνιση της επιδημίας του κορονοϊού, η «αντιπολιτευτική» συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να βρει το ιστορικό της αντίστοιχο στον… Ζαχαριάδη και στο ιστορικό γράμμα του της 28/10/40, από το οποίο ο αχαλίνωτος οπορτουνιστικός «εκλεκτισμός» ξεχώρισε για τις επικαιρικές ανάγκες του τη φράση: «στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη…»: Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν μπρος στο ξέσπασμα της επίθεσης του κορονοϊού «δεν το πάει» για επαναστατική ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη και εγκαθίδρυση της «3ης φοράς αριστερά»… Να το ‘χουμε καθαρό, σύντροφοι!
Είναι ατελείωτη η σειρά των αποδείξεων: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που έχει αναγάγει σε ιδεολογία και σε επιστήμη τη διαρκή μετατροπή του ιστορικού δράματος σε φάρσα, προφανώς σύμφωνα με τα… διδάγματα του Μαρξ στη «18η μπριμέρ» κλπ κλπ. Άλλωστε τι «αριστερά» θα ήταν, αν δεν «εφάρμοζε» και λίγο τον μαρξισμό;
Θα μου πεις, πού τα θυμήθηκα όλα αυτά τώρα…
Η αφορμή προήλθε από τη «σκληρή» αντιπολιτευτική στάση του κ. Τσίπρα απέναντι στην «κοροναϊκή» οικονομική πολιτική της κυβέρνησης: «Όλη η Ευρώπη επιδοτεί την εργασία, στην Ελλάδα επιδοτούν την ανεργία και τις απολύσεις», είπε και τόνισε: «Πουθενά στην Ευρώπη δεν επιδοτούν την ανεργία όπως κάνει εδώ ο κ. Βρούτσης, επιδοτούν την εργασία, μπορεί να μην δίνουν το 100% όπως προτείνουμε εμείς, αλλά δίνουν το 90%, το 80%, το 70%».
Το «μυστικιστικό» περιεχόμενο των δηλώσεων αυτού του είδους, έχει προ πολλού πάψει να αποτελεί «μυστικό». Από την πολλαπλή επανάληψη του κλισέ («επιδότηση της εργασίας, όχι της ανεργίας!») όλοι πια έχουμε μάθει ότι το «όχι επιδότηση της ανεργίας» σημαίνει μερικούς εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους που δεν δικαιούνται επίδομα ανεργίας, και ότι το «ναι στην επιδότηση της εργασίας» σημαίνει να πληρώνει το κράτος δηλαδή η κοινωνία στους εργοδότες τους μισθούς και τις ασφαλιστικές εισφορές για τους εργαζόμενους που «απασχολούν». «Επιδότηση της εργασίας» είναι η γλυκιά διατύπωση για την «επιδότηση της εργοδοσίας».
Τόση αντιπολίτευση πια;;; Τόσο πια άγχος από τον πιο καλό τον μαθητή για την βαθμολογία του από τα εδώδιμα και… αποικιακά εξεταστικά κέντρα του κεφαλαίου στη διαρκή του αξιολόγηση ως «καταλληλότερου»;;;
Ίσως βέβαια πει κανείς, ότι ε ναι, πρέπει βέβαια και οι άνεργοι να ζουν, αλλά ε, καπιταλισμό έχουμε, και ξέρετε, η δευτέρα παρουσία,και αν δεν επιδοτείται το κεφάλαιο, υπό αυτές τις συνθήκες…
Κατανοητό: η κοινωνία πρέπει να επιδοτεί το «εργατικό κόστος» των επιχειρήσεων, και γιατί όχι και το πάγιο κεφάλαιό τους, και γιατί όχι και το κόστος των αναλώσιμων, και στο τέλος της «οικονομικής χρήσης» οι επιχειρηματικοί όμιλοι να ιδιοποιούνται τα κέρδη, να ανταμείβονται με φοροαπαλλαγές και μειώσεις των φορολογικών συντελεστών, διαφημίζοντας ταυτόχρονα και τις δωρεές τους προς τον «πτωχόν» λαό.
«Υπό αυτές τις συνθήκες», τις συνθήκες του καπιταλισμού, είναι πράγματι «εύκολο» να προβάλλεται ως «αναγκαιότητα» το να επιδοτεί η κοινωνία τα «έξοδα» του κεφαλαίου για να ιδιοποιείται το κεφάλαιο τα κέρδη της «αξιοποίησης» των κοινωνικών πόρων.
Το ερώτημα είναι, τι συμπεράσματα προβάλλονται από αυτή την πρακτική σχετικά με την αναγκαιότητα «αυτών των συνθηκών»…
Το ιστορικό πρωτότυπο (η τροφή της ΣΥΡΙΖΑϊκής φάρσας), εδώ.
ΥΓ Προφανές: ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δεν είναι το ίδιο και δεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο, γιατί αν ήταν το ίδιο, τότε δεν θα μπορούσε να έχουν ο καθένας τη διακριτή του θέση και ρόλο στον καταμερισμό του πολιτικού προσωπικού της άρχουσας τάξης.
Αμοιβαίο μέλημα, κοινή φροντίδα και των δυο, του καθενός από τη θέση του και με τις μεθόδους που του αρμόζουν, η συντήρηση και η αναπαραγωγή των όρων και των προϋποθέσεων αυτού του καταμερισμού, του τόσο ζωτικού για τη συντήρηση και αναπαραγωγή της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου, της κυριαρχίας των μονοπωλίων.
Εωσότου, όπως και σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν, η πραγματικότητα δεν θα επιτρέπει πια ούτε την αναπαραγωγή ούτε και τη συντήρηση των όρων αυτού του καταμερισμού.
Στις 1 Απριλίου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Πέτσας αναφέρθηκε σε «αυστηροποίηση» των μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας με την εξής επισήμανση: «Οι συνεπείς δεν είναι κορόιδα.
Θα πρέπει όλοι να μένουμε στο σπίτι.Όσοι κάνουν κατάχρηση για να είναι όλη την ημέρα έξω, θα νιώσουν σύσφιξη των μέτρων».
Η δήλωση αυτή, μάλιστα, συνέπεσε χρονικά με τον σάλο που δημιούργησε το γνωστό βίντεο τηλεοπτικού σταθμού, το οποίο παραποίησε την εικόνα της παραλίας Θεσσαλονίκης και οδήγησε στο «φράξιμό» της από την κυβέρνηση.
Με την «αθώα» αυτή φράση («καθαγιασμένη» όπως συμβαίνει με κάθε προσχηματική επίκληση της «υγείας», εφόσον βέβαια δεν αφορά καταργήσεις και περικοπές πόρων για τις «αχρείαστες» νοσοκομειακές δομές) ο κυβερνητικός εκπρόσωπος βάλθηκε να κατασκευάσει την εικόνα «κάποιων» που καταχρηστικά επιδιώκουν «να είναι έξω όλη τη μέρα»!
Ένας πραγματικά ασυνήθιστος παραλογισμός, που μπορεί να εξηγηθεί μόνο με γενετικά χαρακτηριστικά που καθιστούν τέτοιους ανθρώπους επιρρεπείς στην ανομία. Είναι προφανές ότι αν η κυβέρνηση διέτασσε να είμαστε συνεχώς έξω, αυτοί οι άνθρωποι θα κλειδαμπαρώνονταν στα σπίτια τους. Τώρα που η κυβέρνηση επιβάλλει να μένουμε σπίτι, αυτοί όχι μόνο βγαίνουν, αλλά θέλουν και «να είναι έξω όλη μέρα»!!!
Η εικονική κατασκευή συμπληρώθηκε με την – επί της ουσίας – ψυχική παρότρυνση του κυβερνητικού εκπροσώπου προς ένα μέρος του πληθυσμού: «Οι συνεπείς δεν είναι κορόιδα»!
Κι έτσι, προκειμένου οι «συνεπείς» να μην είναι «κορόιδα», όπως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος προέτρεψε το target group της δήλωσής του να νιώσει, η παραλία της Θεσσαλονίκης «φράχτηκε».
Και στη συνέχεια, προκειμένου να μην είναι «κορόιδα» μόνο οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης, απαγορεύτηκαν επίσης οι παραλίες των Πατρών και του Βόλου.
Οι – μετριοπαθώς μιλώντας – αμφιβολίες για το κατά πόσο η συγκεκριμένη κυβερνητική δήλωση και τα συγκεκριμένα κυβερνητικά μέτρα αποσκοπούν πραγματικά στον περιορισμό κάποιας «κατάχρησης» σε σχέση με την αντιμετώπιση της επιδημίας του κορονοϊού πηγάζουν, πρώτον, από το άτοπο της κατασκευής («να μένουν έξω όλη μέρα»!!!), δεύτερον, από την χρησιμοποίηση μιας πλαστογραφημένης πραγματικότητας για την επιβολή των απαγορεύσεων και, τρίτον, από ένα υπόβαθρο που αφορά σχέσεις κουλτούρας, τις οποίες – με μια δόση σχηματοποίησης – θα επιχειρήσουμε να περιγράψουμε ως εξής:
Πέρα από τα ψώνια – τη δουλειά – το σχολείο και παρόμοιες υποχρεώσεις, για μια μεγάλη πλειοψηφία η «έξοδος» είναι συνυφασμένη με την κατανάλωση. Μια μεγάλη πλειοψηφία είναι εθισμένη να βγαίνει από το σπίτι μόνο όταν πρόκειται να κατευθυνθεί σε κάποιον «ειδικό» χώρο κατανάλωσης και, ενόψει αυτού του εθισμού, η τωρινή διακοπή λειτουργίας των χώρων κατανάλωσης τής έχει αποστερήσει κάθε επιλογή εξόδου.
Κοντά σ’ αυτήν, υπάρχει ακόμα μια μεγάλη πλειοψηφία, που έτσι κι αλλιώς στον ελεύθερο χρόνο της δεν βγαίνει από το σπίτι ποτέ, και που το τι -υποτίθεται-ότι-συμβαίνει-έξω το βλέπει καθημερινά στην τηλεόραση.
Υπάρχει λοιπόν μια κατηγορία ανθρώπων, που αφού «έκλεισαν τα μαγαζιά» δεν έχουν πού να πάνε, και άλλη μια κατηγορία που μένει σπίτι γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έβγαινε από αυτό ποτέ.
Δεν πρόκειται για «λίβελο» εναντίον αυτών των ανθρώπων, αφού και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για «κουλτούρες» σχηματισμένες και «επιβεβλημένες» από την κυρίαρχη κοινωνική πρακτική και την κυρίαρχη ιδεολογία, οι οποίες άλλωστε σχεδόν κανέναν δεν αφήνουν εντελώς ανεπηρέαστο. Δεν πρόκειται καν για κάποια εξ υπαρχής απαξίωση των αντίστοιχων συμπεριφορών, που επίσης από μόνες δεν επαρκούν για στοιχειοθετήσεις χαρακτηρισμών επί των ατόμων κ.ο.κ.
Όμως πρόκειται για δύο κατηγορίες, για τις οποίες είναι σχεδόν άνευ νοήματος το ερώτημα των κινήτρων για το ότι «μένουν σπίτι», αφού γι’ αυτές η «έξοδος» στερείται ή έχει στερηθεί νοήματος.
Από την άλλη, η «ελεύθερη» έξοδος, η έξοδος που δεν συνυφαίνεται με την κατανάλωση, είναι στο βάθος αρνητικά στιγματισμένη. Ήδη υπό τις «κανονικές» συνθήκες, μια τέτοια έξοδος δεν διαθέτει «πιστοποίηση» κανονικότητας.
Το να περπατάς απλώς, το να κάθεσαι απλώς σ’ ένα παγκάκι στο πάρκο ή στην πλατεία, αποτελεί «οριακή» συμπεριφορά, και ο φορέας αυτής της συμπεριφοράς είναι δυνητικό αντικείμενο εξακρίβωσης της ταυτότητάς του και παροχής εξηγήσεων: τι κάνει εκεί; από που πού έρχεται; πού πηγαίνει;
Αλλά και πέρα από αυτή την «ακρότητα», σε κάθε περίπτωση, η προσωπική «έκθεση» τής «εξόδου» τής συνυφασμένης με την κατανάλωση γίνεται στο βάθος αντιληπτή σαν «σκόπιμη», η αποσυνδεμένη από την κατανάλωση έξοδος θεωρείται στο βάθος «άσκοπη», «χασομέρι», σχεδόν δεν αποτελεί καν προσωπική «έκθεση» αλλά ύποπτη απόπειρα του ατόμου να «περάσει απαρατήρητο».
Και τώρα, έρχεται ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να παρακινήσει σε ορισμένη ψυχική στάση («κορόιδα»!) όσους δεν πάνε πουθενά γιατί είτε δεν θα πήγαιναν έτσι κι αλλιώς πουθενά είτε γιατί έχουν στερηθεί κάθε αντικείμενο «σκόπιμης» εξόδου, απέναντι σε όσους «άσκοπα» βγήκαν να πάρουν λίγο αέρα και να περπατήσουν (όμως εδώ«δεν περπατάμε, τρέχουμε!») τηρώντας μεταξύ τους αποστάσεις όχι δυο μέτρων– δηλ. την υποτιθέμενη απόσταση ασφαλείας των καταστημάτων, των συγκοινωνιών και των εργασιακών χώρων –αλλά 135 τετραγωνικών μέτρων.
Στην τελική, όσοι δεν είχαν ποτέ καθώς και όσοι έχουν επί του παρόντος χάσει κάθε λόγο «εξόδου», σύμφωνα με τον κ. Πέτσα «πρέπει» να νιώθουν «κορόιδα» – γιατί «κάποιοι» μπορούν ακόμα και απολαμβάνουν μια «έξοδο» τέτοια που οι πρώτοι έχουν προ πολλού διαγράψει από τον κύκλο των απολαύσεών τους ή που ποτέ δεν έχουν καν διανοηθεί.
Φυσικά αυτού του είδους ο προτεινόμενος φθόνος υπό κανονικές συνθήκες θα στερούνταν ηθικής νομιμοποίησης. Υπό κανονικές συνθήκες η «σκόπιμη» κοινωνική πρακτική και ιδεολογία του οικιακού εγκλεισμού και του καταναλωτισμού απλώς κρατά στο περιθώριο της οπτικής της τις «άσκοπες» συμπεριφορές που κινούνται έξω από την περίμετρο της κατανάλωσης. Γνωρίζει μόνο, έχει διδαχθεί, ότι έξω από αυτήν την περίμετρο (ή, ευρύτερα, έξω από το σπίτι) ελλοχεύει γενικά είτε ο κίνδυνος είτε το κενό. Όμως η μεταδοτικότητα του covid-19 καθιστά τις συνθήκες πρόσφορες, ούτως ώστε ένας τέτοιος φθόνος να μπορεί πλέον να προταθεί.
135 τ.μ. ανά άτομο στην παραλία Θεσ/νίκης και αλλού, είναι πυκνότητα που υπερκαλύπτει στο υπερπολλαπλάσιο την (αμφίβολης τήρησης) απόσταση των δυο μέτρων στους χώρους υποχρεωτικής προσέγγισης μεταξύ των ανθρώπων…
– Προς τι τότε ο σχετικός θόρυβος και το «φράξιμο» του ελεύθερου χώρου;
– Διότι (θα απαντούσε ίσως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος)«πού να ξέρουμε εμείς»; Οι περιπατητές των 135 τ.μ. ανά άτομο, μπορεί να έρχονταν σε τυχόν κοντινότερες επαφές για να μεταδώσουν έτσι μεταξύ τους τον νέο κορονοϊό!
– Μα είναι δυνατόν η κυβέρνηση να διανοείται την άποψη, – να επιχειρεί να υποβάλει και να επιβάλει την άποψη -, ότι οι άνθρωποι θα παρουσίαζαν συμπτώματα απότομης απώλειας του λογικού και του αισθήματος της αυτοπροστασίας τους και θα πλησιάζονταν «στενά» μεταξύ τους γνωρίζοντας όλοι κάλλιστα ότι αυτό θα αποτελούσε κίνδυνο να «κολλήσουν» τον εαυτό τους ή τους άλλους, πράγμα που είναι ακριβώς το ίδιο;
– Αλλά πού να ξέρουμε εμείς αν όλος αυτός ο περίπατος δεν θα γινόταν παράδειγμα για εκατοντάδες χιλιάδες που θα μπορούσαν να συνωστιστούν ασφυκτικά στην παραλία διαδίδοντας κατόπιν τον κορονοϊό σε εκατομμύρια άλλους!
– Δηλαδή επικαλείστε την πιθανότητα μιας ανύπαρκτης μελλοντικής κατάστασης για να στηλιτεύσετε, στο όνομα της, μια εντελώς διαφορετική πραγματική υπαρκτή κατάσταση, η οποία μάλιστα επιδέχεται φυσική εποπτεία και δυνατότητα παρέμβασης, εφόσον πάει να εξελιχθεί σε κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι!
– Μα πού να ξέρουμε εμείς τι μπορεί να γίνει, όταν όλοι αυτοί πάνε να περπατήσουν στον ίδιο χώρο, έστω κι αν είναι 23 στρέμματα και αντιστοιχούν 135 τ.μ. στον καθένα τους!
– Γιατί λέτε «όλοι αυτοί», αφού με τα μέτρα σας προβλέπεται πρόστιμο ακόμα και σ’ έναν μόνο που περπατάει;
– Βεβαίως, αν δεν έχει προηγηθεί η αποστολή sms ή αν δεν κρατά στα δόντια το χαρτί της μετακίνησής του!
– Χαρτί ή sms ότι βγαίνει απ’ το σπίτι να περπατήσει; Ότι βγαίνει για περίπατο;
– Α όχι! Είναι γνωστό ότι sms ή χαρτί περιπάτου δεν προβλέπεται, δεν εγκρίνεται! Εδώ δεν περπατάμε! Τρέχουμε! Το περπάτημα είναι άσκοπο! Ο περίπατος απαγορεύεται!
*
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έχει τη δυνατότητα να προσθέσει κι άλλες απαντήσεις, και μάλιστα από θεσμικής και κυρίως τηλεοπτικής καθέδρας. Μερικές πιθανές από αυτές είναι η επίκληση της «ευθύνης», ο στιγματισμός της «ανευθυνότητας», της «απαράδεκτης ανευθυνότητας», της ανάγκης «συμμόρφωσης» και «συνετισμού» κ.ά.
Και υπάρχει ο φόβος, λόγο στο λόγο κουβέντα στην κουβέντα, να εξωθούνταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σε μια απάντηση σαν την εξής:
«Στις κυβερνητικές απαγορεύσεις δεν έχει καμιά σημασία η ύπαρξη ή η ανυπαρξία λογικής, και ιδίως της λογικής που επικαλούμαστε, της λογικής που στο όνομά της επιβάλλουμε απαγορεύσεις. Σημασία έχει η εμπέδωση της αντίληψης, ότι άνθρωποι που παραβιάζουν κυβερνητικές απαγορεύσεις είναι για όλα ικανοί. Ικανοί μάλιστα (τώρα μας δίνεται η ευκαιρία να το λέμε κι αυτό) ακόμα και να μεταδώσουν μια θανατηφόρα νόσο σε χιλιάδες, σε εκατομμύρια, να προκαλέσουν το θάνατο σε εκατοντάδες χιλιάδες νομοταγείς, συνεπείς πολίτες. Τέτοιοι είναι όσοι παραβιάζουν τις κυβερνητικές απαγορεύσεις, τόσο αυτήν όσο και κάθε άλλη. Κι αν επιμένετε ότι το περπάτημα δεν βλάπτει, παρότι απαγορεύεται, τότε, σας απαντάμε: να μην βλάπτει και η θεία κοινωνία!!! Αλλά και αν το περπάτημα δεν βλάπτει, δεν θα το επιτρέψουμε και να γιατί: Το sms, το χαρτί, δεν χρησιμεύουν στον περιορισμό των μετακινήσεών σας, όπως νομίζετε. Είτε με smsείτε χωρίς, το ίδιο θα βγείτε για να πάρετε μακαρόνια και γεμιστά, φρούτα και ψωμί, εφόσον έτσι κι αλλιώς δεν έχετε πού αλλού να πάτε. Το sms, το χαρτί, χρησιμεύουν για να μάθετε να αναφέρεστε ενώπιόν μας για την προέλευση, τον προορισμό, το σκόπιμο και το επιτρεπτό των μετακινήσεών σας. Για τις συντεταγμένες και τον σκοπό των μετακινήσεών σας πλέον δεν θέλουμε να σας ρωτάμε εμείς. Θέλουμε να μάθετε να μας τα λέτε εσείς μόνοι σας. Έως ότου οι τεχνικές ελέγχου μάς επιτρέψουν να τα γνωρίζουμε συνεχώς, χωρίς να μας τα λέτε και χωρίς να σας ρωτάμε. Τότε πλέον και θα μπορείτε, ελεύθερα, με εμπεδωμένο αίσθημα ασφαλείας, να πηγαίνετε να κοινωνήσετε. Προκειμένου όμως γι’ αυτόν τον στόχο, ο περίπατος δεν είναι δυνατόν να συμπεριληφθεί στη σκόπιμη και επομένως επιτρεπτή μετακίνηση. Διότι τι επιτήρηση θα μπορούσε να θεσμοποιηθεί, αν ο καθένας μπορούσε να λέει: «Απλώς περπατάω!» »
ιππόκαμπος 