Ούτε καν συζήτηση στην Ολομέλεια για το έγκλημα στα Τέμπη – To ΚΚΕ μετέφερε τη φωνή των διαδηλώσεων
Την ίδια ώρα που ο ελληνικός λαός απαιτεί απαντήσεις και πλήρη απόδοση ευθυνών για να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα στα Τέμπη που στέρησε τη ζωή σε 57 αδικοχαμένους ανθρώπους, είναι ενδεικτικό ότι το Ευρωκοινοβούλιο και οι πολιτικές του ομάδες προκλητικά απέρριψαν τη διεξαγωγή συζήτησης στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο. Με παρέμβασή της η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ μέσω της διαδικασίας ομιλιών ενός λεπτού με θέμα επιλογής των ευρωβουλευτών, η φωνή των διαδηλωτών ακούστηκε στο Κοινοβούλιο της συνένοχης για το έγκλημα ΕΕ.
Στην παρέμβασή του ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Λευτέρης Νικολάου – Αλαβάνος τόνισε τα εξής:
«Στην Ελλάδα ζούμε τη σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών, προδιαγεγραμμένο έγκλημα με 57 νεκρούς. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού και νεολαίας, με απεργίες και διαδηλώσεις απαιτούν να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα, να τιμωρηθούν οι πραγματικοί ένοχοι.
Δεν ήταν ούτε «ανθρώπινο λάθος» ούτε «κακιά στιγμή». Ήταν αποτέλεσμα της ευρωενωσιακής στρατηγικής της απελευθέρωσης των μεταφορών, του τεμαχισμού και της παράδοσής τους σε μονοπωλιακούς ομίλους, με μειωμένο προσωπικό χωρίς ασφάλεια δικτύου.
Αυτή η ευρωενωσιακή στρατηγική κόστισε 636 θύματα μόνο το 2021, στην ΕΕ όπου μόλις το 13% του κεντρικού δικτύου καλύπτεται από συστήματα τηλεδιοίκησης. Σύμφωνα με έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου, που μόνο το ΚΚΕ καταψήφισε, προκλητικά δικαιολογούνται οι όμιλοι για τη μη εφαρμογή συστημάτων ασφαλείας, εάν αυτό βλάπτει την κερδοφορία τους.
Αυτό είναι το Ευρωκοινοβούλιο που απέρριψε ακόμα και συζήτηση στην Ολομέλεια για τα Τέμπη. Αυτή την ΕΕ θέλουν «πραγματογνώμονα» τα ελληνικά αστικά κόμματα, που κυβερνούν υλοποιώντας την επικίνδυνη στρατηγική της.
Το δίλημμα για την εργατική τάξη και τα παιδιά της είναι: Νέα θύματα και απώλειες για το κέρδος ή οργανωμένη πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας; Η απάντηση δίνεται με νέα απεργία στις 16 Μάρτη, για να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα!».
Πάνω δεξιά στο μπλογκ έχει προστεθεί μια νέα σελίδα με τον τίτλο: ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Τραγούδια που προστίθενται και αφαιρούνται, τραγούδια που μπορεί ν’ αλλάζουν μορφή, συγκεντρωμένα εκεί «χωρίς απολογία για την ποιότητα της ηχογράφησης, το επίπεδο της εκτέλεσης και της ερμηνείας και το εν γένει δημιουργικό θράσος που τα χαρακτηρίζει…»
Η μουσική και οι στίχοι είναι δικοί μου, εκτός αν υπάρχει σχετική διευκρίνιση, όπως για παράδειγμα – διευκρινίζεται – στη μοναχική διασκευή που ακολουθεί.
Το ερώτημα του τίτλου αποκτά ιδιαίτερη επικαιρότητα ύστερα και από τη δημοσίευση οπτικού υλικού με άγνωστο «κύριο» (βλέπε εδώ κι εδώ), ο οποίος εμφανίζεται να προκαλεί την επίθεση των ΜΑΤ στους φοιτητές στη χθεσινή κινητοποίηση στο ΑΠΘ, ενώ ο ίδιος απομακρύνεται και κατόπιν κυκλοφορεί τριγύρω άνετος…
Το παραπάνω γεγονός, ωστόσο, δεν αναιρεί ορισμένα ερωτήματα που υπήρχαν ήδη από τη στιγμή της σύλληψής του και στη διάρκεια της «κατά λάθος» 7μηνης κράτησής του.
Έτσι για παράδειγμα, κι ένα «γυμνό μάτι» θα μπορούσε αμέσως να ξεχωρίσει ότι ο «Ινδιάνος» διαφέρει ακόμα και σωματικά από τον τύπο που, όπως εμφανίζεται σε βίντεο που κυκλοφορεί, άρπαξε τον αστυνομικό από το μηχανάκι, πυροδοτώντας τα επεισόδια και την κατοπινή αστυνομική κραυγή «πάμε να τους σκοτώσουμε» (τους διαδηλωτές)…
Κι ας πούμε ότι αυτό έχει να κάνει με κάποια επιδίωξη της αστυνομίας να «ξεπλύνει τη ντροπή» εμφανίζοντας κάποιον «ένοχο», ακόμα κι αν αυτός είναι αθώος, και κρατώντας τον 7 μήνες στο κελί…
Κοιτώντας όμως λίγο πιο προσεκτικά το βίντεο του περιστατικού, το ζήτημα αποκτά μια ακόμα διάσταση.
Βλέπουμε λοιπόν 10 μηχανάκια της αστυνομίας να μπαίνουν στην πλατεία, να σκάνε οι κρότου-λάμψης στη μεριά της πλατείας, και μετά την δεύτερη λάμψη καθώς οι καπνοί αραιώνουν και το πλήθος απομακρύνεται από το σημείο, διακρίνεται ένας τύπος που παραμένει εκεί ατάραχος και παίρνει ήδη φόρα, ενώ το πρώτο μηχανάκι δεν έχει καλά-καλά σταματήσει στη γωνία και τα υπόλοιπα 9 μηχανάκια είναι ακόμα εν κινήσει…
Γράφτηκε κάπου, εκείνες τις μέρες, ότι μάλλον θα ήταν «κάποιος θαρραλέος». Και σίγουρα δεν πρόκειται για αμφισβήτηση του θάρρους του, απλά η ετοιμότητα και η «εκτέλεση» της όλης δράσης προδίδουν περισσότερο προετοιμασία παρά θάρρος και μάλλον «ραντεβού στη γωνία» παρά αυθόρμητη ενέργεια.
Η παραπάνω περιγραφή, ενός ανθρώπου που κατευθύνεται στο στόχο του προτού ακόμα ο στόχος φτάσει στο «σημείο συνάντησης», είναι πιο καθαρή μετά το πρώτο λεπτό του βίντεο όπου το περιστατικό φαίνεται σε αργή κίνηση. Φυσικά, αν τα πράγματα έχουν έτσι όπως φαίνονται, τότε το όλο περιστατικό μόνο με κάποια «ενδοσυνεννόηση» μεταξύ των δυο «πλευρών» μπορεί να εξηγηθεί.
Μήπως λοιπόν η άδικη και «εν ψυχρώ» 7μηνη κράτηση του «Ινδιάνου» υποκρύπτει κάτι παραπάνω από ένα απλό «φιάσκο»; Μήπως υποκρύπτει και μια απόπειρα συγκάλυψης μεθοδεύσεων της ίδιας κατηγορίας με το επίκαιρο οπτικό υλικό για το οποίο γίνεται λόγος στην αρχή της ανάρτησης;
ΥΓ Για το αλατοπίπερο της υπόθεσης, μπορεί κανείς να προσέξει και την ενδυματολογική ομοιότητα του ατόμου που κατευθύνεται βιαστικά προς τη δουλειά του στο 13΄΄, προσπερνώντας τους δικυκλιστές αστυνομικούς την ώρα που στις γραμμές τους σημαίνει συναγερμός. Άραγε πρόκειται για το κοινό ραντεβού στη γωνία της πλατείας; Σε κάθε περίπτωση πάντως, το ζήτημα δεν βρίσκεται καν στο συγκεκριμένο άτομο σε τελική ανάλυση. Το ζήτημα βρίσκεται στο ερώτημα των ευθυνών για όλα αυτά.
Πραγματική εμπειρία να βλέπεις πώς συζητάνε μεταξύ τους «αυτοί». Εν προκειμένω ο πρόεδρος των ΗΠΑ τα λέει με τα φιλαράκια του στο κλαμπ με τον τίτλο «Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων». Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία πυροδοτήθηκε και στο όνομα του «δικαιώματος» της «ανεξάρτητης» Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. (Τι κι αν στην πραγματικότητα βέβαια το ζήτημα δεν αφορά το «δικαίωμα της Ουκρανίας», αλλά το δικαίωμα του ΝΑΤΟ να επεκταθεί κι άλλο ή όχι προς τα ανατολικά, και την πολιτική του επιλογή να διατηρεί το ζήτημα ανοιχτό).
Ωστόσο θα ήμασταν άδικοι αν δεν προσθέταμε και την ακόλουθη απόδειξη της βαθιάς προσήλωσης του Μπάιντεν (βλ. των ΗΠΑ) στην υπόθεση της ειρήνης, της ελευθερίας και γενικώς της «σωστής πλευράς της Ιστορίας».
Αυτοί που 30 χρόνια τώρα αιματοκυλούν τους λαούς, αυτοί που από τον 1ο «πόλεμο του Κόλπου» υποδαυλίζουν πολέμους και επιβάλλουν το «δίκαιο» των βομβαρδιστικών και των κανονιοφόρων τους, αυτοί που με τόνους βομβών διαμέλισαν τη Γιουγκοσλαβία για ν’ αλλάξουν τα σύνορα στα Βαλκάνια και την Ευρώπη, αυτοί που επί 20 χρόνια βομβάρδιζαν αμάχους στο Αφγανιστάν, αυτοί που πέρασαν το λαό του Ιράκ από τη φωτιά και το σίδερο, αυτοί που κατέστρεψαν τη Λιβύη, αυτοί που ευθύνονται για τις εκατόμβες των θυμάτων στη Συρία, αυτοί που οργάνωσαν το αιματηρό πραξικόπημα στην Ουκρανία κι έφτασαν να καίνε ζωντανούς τους ανθρώπους στην Οδησσό, τώρα αυτοπαινεύονται ότι είναι στη «σωστή πλευρά της ιστορίας».
Τη δική τους «πλευρά της ιστορίας» την έχουν γράψει όλες αυτές τις δεκαετίες που ανεμπόδιστα ισοπεδώνουν και καταστρέφουν κράτη, χώρες και λαούς έχοντας μετατρέψει ολόκληρο τον πλανήτη Γη σε πεδίο βολής, σε κατοικία τρομοκρατημένων ανθρώπων, τις θάλασσες σε υγρό τάφο δεκάδων χιλιάδων προσφύγων από τα εκατομμύρια των ξεριζωμένων που τρέχουν από τόπο σε τόπο με μια τσάντα στο χέρι για να γλυτώσουν από τους πολέμους τους και την οικονομική καταλήστευση των χωρών τους.
Τη δική τους πλευρά της ιστορίας την γράφουν όλες αυτές τις δεκαετίες που ποδοπατούν τους λαούς των χωρών τους, που συνθλίβουν τους εργαζόμενους στη μέγγενη της καπιταλιστικής τους ανάπτυξης και των καπιταλιστικών τους κρίσεων, που οδηγούν όλο και μεγαλύτερες μάζες λαού στα όρια και κάτω από τα όρια της φτώχειας, της πείνας, της παγωνιάς, για να ξεχειλίζουν με εκατομμύρια και δισεκατομμύρια ευρώ, λίρες, δολάρια τα ταμεία των δικών τους «ολιγαρχών».
Τώρα που, όπως όλα δείχνουν, η εποχή που μοίραζαν μόνοι τους τον κόσμο τελείωσε, τώρα που η εποχή των αιματοβαμμένων ιμπεριαλιστικών τους περιπάτων πέρασε ανεπιστρεπτί, τώρα που η εποχή αυτή δίνει τη θέση της σε μια εποχή σύγκρουσης ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων, τώρα που οι «ολιγάρχες» των «άλλων» διεκδικούν τα «δικά τους» μερίδια στη μοιρασιά των οικοπέδων, τώρα τούτοι εδώ κάνουν λόγο για τη δική τους «πλευρά της ιστορίας» και μας προστάζουν να ταχτούμε κι εμείς με το μέρος τους.
Μας προστάζουν και μας καλούν να θυσιάσουμε τις ζωές μας και τα όνειρά μας, τις ζωές και τα όνειρα των παιδιών μας, μας καλούν να επιστρατεύσουμε το παρόν και το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας και των αγέννητων ακόμα παιδιών στο μεγάλο τους «όραμα» της επικράτησης των δικών τους «ολιγαρχών» ενάντια στους «ολιγάρχες» των άλλων, μας προστάζουν και μας καλούν να στρατευτούμε με το μέρος τους και με τη δική τους «πλευρά της ιστορίας» στους νέους «ολιγαρχικούς» πολέμους που σχεδιάζουν και υλοποιούν για να πνίξουν την εργαζόμενη ανθρωπότητα, για να τροφοδοτούν με τη ζωή της και με το θάνατό της τις μηχανές της κερδοφορίας τους.
Την δική τους «πλευρά της ιστορίας» την ξέρουμε κι από την «ειρήνη» τους. Δεν περιμένουμε τον πόλεμό τους για να τη μάθουμε.
Η δική μας πλευρά της ιστορίας είναι αντιμέτωπη με τη δική τους πλευρά, είναι αντιμέτωπη με τους πολέμους των «ολιγαρχών», αντιμέτωπη με τους ιμπεριαλιστικούς τους πολέμους, αντιμέτωπη με την εξουσία των μονοπωλίων, συμμαχικών ή εμπόλεμων, αντιμέτωπη με τον Προκρούστη της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Σχεδόν εξαπλάσια τεστ έδωσαν έναν υπερδιπλάσιο αριθμό κρουσμάτων, και το μόνο «δίδαγμα» θα μπορούσε να είναι η αξία των διαγνωστικών ελέγχων, αν τα τεστ δεν ήταν εργαλείο για την ανακοίνωση «αριθμών», αλλά εργαλείο περιορισμού της εξάπλωσης της πανδημίας.
Το ερώτημα είναι, όμως, για ποιο λόγο η κυβέρνηση αξιοποιεί τον αυξημένο αριθμό τεστ, άρα και διαπιστωμένων κρουσμάτων, όχι σαν μέσο που θα επιτρέψει σε περισσότερους ανθρώπους να προφυλάξουν τους γύρω τους από τη μετάδοση του κορωνοϊού, αλλά σαν επικοινωνιακό εργαλείο πρόκλησης πανικού…
Για ποιο λόγο ο Πλεύρης, από τη θέση του υπουργού υγείας, να… προαναγγέλει «πάνω από 15.000 κρούσματα σήμερα», για ποιο λόγο να συναντά κανείς το μεσημέρι ανθρώπους ανάστατους από τις υπουργικές προαναγγελίες του αριθμού των κρουσμάτων, τη στιγμή που η προαναγγελθείσα «έκρηξη κρουσμάτων» δεν είναι παρά η εκ των προτέρων γνωστή συνέπεια μιας «έκρηξης εργαστηριακών τεστ», η μαθηματικά βέβαιη συνέπεια του εξαπλασιασμού των τεστ μεταξύ Δευτέρας και Τρίτης…
Τα 95.147 τεστ της Κυριακής προς Δευτέρα είχαν ποσοστό θετικότητας 9,76% και τα 556.060 τεστ της Δευτέρας προς Τρίτη είχαν ποσοστό θετικότητας 3,89%… Αν υποθέσουμε ότι στο σύνολο των περίπου 10.000.000 του πληθυσμού υπάρχει ένα ποσοστό θετικότητας 2% (λέω εγώ αυθαίρετα, ενώ οι αρμόδιοι επιστήμονες σίγουρα είναι σε θέση να προσεγγίσουν με αρκετή ακρίβεια αυτό το ποσοστό), τότε αυτή τη στιγμή στο σύνολο του πληθυσμού τα κρούσματα δεν είναι ούτε τα 9.284 της Δευτέρας ούτε τα 21.657 της Τρίτης, αλλά είναι ούτε λίγο ούτε πολύ 200.000.
Το κυριότερο πρόβλημα δεν είναι ότι δεν ξέρουμε τον «αριθμό». Αυτός στην πραγματικότητα είναι γνωστός έστω και κατά προσέγγιση και τέλος πάντων σίγουρα μπορεί να προκύψει από μια ανάλυση του ποσοστού θετικότητας των διαγνωστικών τεστ. Το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε ατομικά το καθένα, ότι δεν υπάρχει η υποδομή για να το ξέρουμε, και ότι – κι αν το ξέραμε – δεν υπάρχει στοιχειώδης υποδομή στήριξης των ανθρώπων που πρέπει να απομονωθούν 10 μέρες αφήνοντας σύξυλες τις δουλειές τους και τις υποχρεώσεις τους.
Η κυβερνητική αξιοποίηση του αυξημένου αριθμού των τεστ σαν εργαλείο πρόκλησης πανικού είναι μια ακόμη όψη της ίδια πολιτικής, που άλλοτε εκφράζεται με τον απατηλό εφησυχασμό για το «τελευταίο μίλι προς την ελευθερία», άλλοτε με τους υψωμένους τόνους (!!) για τη δήθεν «έλλειψη ενδείξεων» σχετικά με την αυξημένη θνησιμότητα της διασωλήνωσης εκτός ΜΕΘ, άλλοτε με τον ευτελισμό του εμβολιασμού σε μέσο διαχωρισμού, και πάντοτε με στόχο την ενίσχυση των κερδών και της εξουσίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου κι όχι τον περιορισμό και την εξάλειψη της πανδημίας.
Τις προάλλες ο Μητσοτάκης έβαζε τις φωνές για την «έλλειψη ενδείξεων» σχετικά με την εκτός ΜΕΘ διασωλήνωση, προκειμένου να μη διαταραχτεί η μακαριότητα των κερδοσκόπων του «πολέμου κατά της πανδημίας».
Σήμερα ο Πλεύρης βγήκε να προαναγγείλει «πάνω από 15.000 κρούσματα», μήπως και πειστούμε πως για όσα ζούμε σχεδόν δυο χρόνια τώρα, δεν φταίει η στρατηγική του κεφαλαίου με την οποία εγκληματικά ευθυγραμμίζεται η κυβέρνηση, αλλά πως φταίει που τόσον καιρό φοράμε μονή μάσκα κι όχι διπλή.-
Στους μαζικούς φορείς, όπως η Εταιρία Ελλήνων Σκηνοθετών, είναι αυτονόητη η εμφάνιση διαφορετικών απόψεων, αντιπαραθέσεων που σε τελική ανάλυση έχουν πολιτικό περιεχόμενο, ακόμα και κάθετων διαφωνιών σε μικρά ή μεγάλα ζητήματα.
Τέτοια κάθετη διαφωνία είναι και αυτή που έχει ανακύψει με τις ευτελείς μεθοδεύσεις του Προέδρου και της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΕΕΣ, προκειμένου να εντάξουν (να «χώσουν» είναι ίσως πιο κατάλληλη λέξη στο πλαίσιο τέτοιων μεθοδεύσεων ) την ΕΕΣ στην ΠΟΘΑ, αλλοιώνοντας τον χαρακτήρα και τους στόχους τόσο της ΠΟΘΑ ως εργατικού συνδικάτου όσο και της ΕΕΣ ως επαγγελματικού φορέα ανεξαρτήτως εργασιακών σχέσεων, όπως έχει ήδη καταγγείλει η παράταξη της Δημοκρατικής Ενότητας Σκηνοθετών: Μια ομόφωνη απόφαση ΓΣ της ΕΕΣ του 2019 για συμμαχία με άλλους φορείς πλαστογραφείται σε επιστολή προς της ΠΟΘΑ στις 29-10-2021 εμφανιζόμενη, με πλήρη περιφρόνηση προς την ουσία της ομοφωνίας, ως δήθεν απόφαση ένταξης της ΕΕΣ σε αυτήν… Κατόπιν τα μέλη της ΕΕΣ καλούνται σε έκτακτη ΓΣ στις 21/11/2021 προκειμένου να εγκρίνουν ή να απορρίψουν πρόταση ένταξης στην ΠΟΘΑ… Στη ΓΣ το θέμα της ημερήσιας διάταξης μετατρέπεται αυθαίρετα σε «επικύρωση» της ανύπαρκτης απόφασης του 2019… Τέλος, η ΓΣ – ενώ έχουν αποχωρήσει μια σειρά μελών προκειμένου να μη νομιμοποιήσουν τη λαθροχειρία – «επικυρώνει» με μια ανυπόστατη απόφαση του 2021 την ανύπαρκτη απόφαση του 2019…
Κι αν ως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε παρά με τη «συνήθη» αντιπαράθεση ανάμεσα σε ιδιοτελείς προσωπικές επιδιώξεις και πρακτικές κλίκας από τη μια, και σε θέσεις αρχών από την άλλη, στη συνέχεια το ζήτημα αποκτά διαστάσεις αναβαθμισμένης νοσηρότητας:
Ένας αριθμός μελών της ΕΕΣ προσέφυγαν, «χωρίς αυταπάτες», στη δικαιοσύνη προκειμένου να μπει φραγμός στις παραπάνω μεθοδεύσεις.
Στις 1-12-2021, κατά τη συζήτηση του αιτήματος προσωρινής διαταγής ενώπιον του δικαστηρίου, ο Πρόεδρος ως εκπρόσωπος της ΕΕΣ προέβη δια των πληρεξουσίων δικηγόρων του σε χαρακτηρισμούς «άλλων εποχών» αποκαλώντας τα μέλη της ΕΕΣ που προσέφυγαν στη δικαιοσύνη «εξτρεμιστές», «ταραχοποιά στοιχεία», «κομμουνιστάς», μη παραλείποντας λεκτική επίθεση ακόμη και κατά του δικηγόρου των αιτούντων με νύξεις για την «ταραχοποιό δραστηριότητα» του… πατέρα του, γυρίζοντας μας στην εποχή των «φακέλων» που διατηρούσαν και χρησιμοποιούσαν οι διάφορες κρατικές υπηρεσίες και μηχανισμοί.
Ο (με αποκλειστική ευθύνη του Προέδρου της ΕΕΣ ως εκπροσώπου της ενώπιον των δικαστικών αρχών) ξεπεσμός στη ρυπαρότητα που σηματοδοτείται με αυτού του είδους την ορολογία, νοοτροπία και πρακτική, δεν αποτελεί παρά τον καρπό μιας κατάστασης που σιωπηρά βιώνει τα τελευταία χρόνια η ΕΕΣ, καθώς ο Πρόεδρός της (με τη συναίνεση προφανώς της πλειοψηφίας του ΔΣ) έχει επιλέξει τη στελέχωση του νομικού του συμβουλίου με τον κ. Θοδωρή Δραβίλλα, διοικητή της ΕΥΠ από τις 19-7-2012 ως τις 30-1-2015, αλλά και νυν Πρόεδρο ΔΣ του «Κέντρου Μελετών Ασφαλείας» (ΚΕΜΕΑ) που λειτουργεί υπό την εποπτεία του Υπουργείου ΠΡΟ.ΠΟ.
Ήδη, άλλωστε, στις 21-11-2021 η έκτακτη ΓΣ της ΕΕΣ ανέχτηκε τον πρώην διοικητή της ΕΥΠ και νυν Πρόεδρο ΔΣ του ΚΕΜΕΑ να παραδίδει «συνδικαλιστικά μαθήματα» στο πλαίσιο τής κατά παραγγελία του Προέδρου νομικής του γνωμάτευσης σχετικά με την ένταξη της ΕΕΣ στην ΠΟΘΑ.
Εν προκειμένω, οι στόχοι της δραστηριότητας του πρώην διοικητή της ΕΥΠ (και νυν Προέδρου ΔΣ ΚΕΜΕΑ) θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «δική του υπόθεση» που καταρχήν δεν μας αφορά. Αυτό όμως που μας αφορά, είναι η ασυγχώρητη επιλογή του Προέδρου της ΕΕΣ κ. Χάρη Παπαδόπουλου και της πλειοψηφίας του ΔΣ, να έχει τοποθετήσει ως νομικό σύμβουλο του συλλογικού μας οργάνου ένα πρόσωπο με τη συγκεκριμένη «ανεξίτηλη» ιδιότητα, η επιλογή του να διευκολύνει την άμεση ανάμιξη ενός προσώπου με αυτήν την ιδιότητα σε διαδικασίες μαζικών φορέων όπως η ΕΕΣ και κατ’ επέκταση στο ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων, αφού – ακόμη και με ανύπαρκτες και ανυπόστατες αποφάσεις – η ΕΕΣ προχωρά προς το παρόν στην ένταξή της στην ΠΟΘΑ…
Απέναντι σε αυτή την ασυγχώρητη επιλογή του Προέδρου της ΕΕΣ θα ήταν ασυγχώρητη η διατήρηση της οποιασδήποτε ανοχής.
Αποτελεί ευθύνη όλων των μελών της ΕΕΣ να μην επιτρέψουν σε αυτόν τον ξεπεσμό να καταστεί χαρακτηριστικό του ιστορικού φορέα των Ελλήνων σκηνοθετών και έμπρακτα να τον ακυρώσουν μαζί με όλες τις μεθοδεύσεις και εκβιαστικές πρακτικές του Προέδρου και της πλειοψηφίας του ΔΣ που μετατρέπουν την ΕΕΣ σε «τσιφλίκι» ιδιοτελών επιδιώξεων ενός προσώπου και των συν αυτώ.
Διαβάζω εδώ, ότι ο Ερντογάν βγήκε παραπονούμενος που «όλη η Ελλάδα είναι μια βάση των ΗΠΑ», που «οι ΗΠΑ διάλεξαν λάθος γείτονα», που «δεν είναι σωστή η στάση τους να έχουν επιλέξει στο Αιγαίο ως βάση τους την Ελλάδα», ενώ «εμείς», η Τουρκία, «είμαστε η ασφάλεια της περιοχής».
Η πρώτη αντίδραση του νεανικού μου αθορμητισμού (το σώμα γερνάει, η ψυχή ποτέ) ήταν το στιχάκι «αυτά είναι χάρισμά σας στα μούτρα τα δικά σας».
Ύστερα, όμως, φαντάστηκα τον τουρκικό λαό να μου ζητάει τον λόγο: «Τόσα και τόσα είναι φορτωμένα στις πλάτες μας. Γιατί μας προσθέτεις κι αυτό;»
Κι έτσι επικράτησε η ώριμη σκέψη: Ούτε εδώ, ούτε πουθενά!
ΝΟΕΜΒΡΗΣ 1973 – ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2021, ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ. ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ. ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
«Αγάπη και συμπάθεια» επιστράτευσε χθες στη βουλή ο Χρυσοχοΐδης κατά τη συζήτηση της επίκαιρης ερώτησης του ΚΚΕ για την καταστολή.
Με «αγάπη και συμπάθεια» επιδόθηκε σε αλγεβρικές αποδείξεις ανυπαρξίας της καταστολής και της κλιμάκωσής της:
«Σε 12 μήνες», είπε, «έγιναν 12.000.000 αστυνομικοί έλεγχοι για την πανδημία. Πόσα επεισόδια έγιναν; 10, 15, 20, 50, 100; Εγώ λέω 100 στα 12.000.000. Μοιάζει με καταστολή, κλιμακούμενη κιόλας;»
Σωστά! Στους 12.000.0000 αστυνομικούς ελέγχους θα έπρεπε να έχουν γίνει τουλάχιστον 200.000 «επεισόδια» ώστε να δικαιούμαστε να μιλάμε για καταστολή και από 500.000 και πάνω για να την ονομάσουμε κλιμακούμενη…
Μέχρι να συμπληρωθούν αυτοί οι αριθμοί, το να βγάζει ένα αστυνομικό όργανο το ματσούκι και ν’ αρχίσει να κοπανάει όποιον βρει γύρω του επειδή του είπανε «γιατί μας γράφεις, δεν κάναμε τίποτα», δεν είναι «καταστολή», είναι «γεγονός κατάχρησης» από αυτά που συμβαίνουν «όσο υπάρχει αστυνομία, όσο υπάρχει εξουσία». Προσέξτε: «όσο υπάρχει»! Διότι στο τέρμα του δρόμου που βαδίζουν οι υπουργοί της ΝΔ, αστυνομία και εξουσία μέλλεται να εξαλειφθούν…
Ως παρόμοια «γεγονότα κατάχρησης», λοιπόν, οφειλόμενα στο ότι ακόμα υπάρχει αστυνομία και εξουσία, πρέπει να θεωρηθούν π.χ. οι άγριοι αστυνομικοί ξυλοδαρμοί σε πλατείες (οργανωμένοι με ειδικές μάλιστα μεθοδεύσεις σε ορισμένες περιπτώσεις), το καλοκαίρι, ανάμεσα στον μηδενισμό ουσιαστικά των κρουσμάτων και την έλευση των 4.500.000 τουριστών. Ένα απλό «γεγονός κατάχρησης» είναι π.χ. και το κατοχικού τύπου αστυνομικό μπλόκο σε τρόλεϊ, πριν τρεις μήνες, όπου το τρόλεϊ ακινητοποιήθηκε και οι επιβάτες εξαναγκάστηκαν σε αποβίβαση προκειμένου να ελεγχθούν, ε, αυτά θα συμβαίνουν «όσο υπάρχει εξουσία»…
Το θέμα, όμως, είναι ότι «εξουσία» υπήρχε και πρόπερσι, αλλά τέτοια περιστατικά δεν ήταν και τόσο συνηθισμένα… Αυτό που έλειπε πρόπερσι δεν ήταν η «εξουσία», ήταν η πανδημία και το πρόσφορο έδαφός της σαν πεδίο «ασκήσεων» των κατασταλτικών μηχανισμών του αστικού κράτους σύμφωνα με τους σχεδιασμούς των επιτελείων του.
Αλλά επίσης, ποιος είπε στον κ. Χρυσοχοΐδη ότι καταστολή είναι μόνο το ξύλο κι όχι το πρόστιμο, ότι «δεν γίνεται η κρατική καταστολή με ομάδες με μπλοκάκια που κόβουν πρόστιμα κόβιντ», ακόμα και χωρίς «επεισόδια»; Ναι, κι έτσι «γίνεται η κρατική καταστολή», πόσο μάλλον όταν η κατεύθυνση του υπουργείου του δεν καλλιεργεί την κριτική ικανότητα των αστυνομικών οργάνων στο να εφαρμόζουν τον νόμο, αλλά εξωθεί είτε στον «αυτοματισμό» της εφαρμογής του νόμου ανεξάρτητα από τον υποτιθέμενο σκοπό του είτε και στην τιμωρητική εφαρμογή του για άσχετους λόγους, όπως π.χ. γιατί μια γυναίκα μόνη της πήγε κι άφησε ένα λουλούδι στην πύλη του Πολυτεχνείου στην επέτειο της 17/11.
Για να μην περιοριστούμε στην κρατική καταστολή της καθημερινότητας, την οποία κυρίως αφορούν τα παραπάνω, ας συνεχίσουμε με τις αλγεβρικές εξισώσεις Χρυσοχοΐδη:
«Σε όλη την Ελλάδα σε 50 μέρες έγιναν 632 συναθροίσεις και 25 μόνο είχαν επεισόδια. Οι 189 έγιναν στην Αθήνα. Και μόνο σε 14 είχαμε επεισόδια».
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι εννοεί ο κ. Χρυσοχοΐδης με τη λέξη «επεισόδια». Είναι όμως γνωστά τα «επεισόδια» που απρόκλητα προκάλεσε η κυβέρνηση του και η αστυνομική βία της, όχι σε μια, όχι σε δυο, αλλά ίσως και σε 14 ή και σε 25 διαδηλώσεις: Στις 17/11, στις μαθητικές κινητοποιήσεις, σε κινητοποιήσεις υγειονομικών, σε απεργιακές και φοιτητικές κινητοποιήσεις, στις εκδηλώσεις μνήμης του Γρηγορόπουλου, και σε μια σειρά άλλες περιπτώσεις, σε μια κατασταλτική έξαρση λίγων μόνο μηνών. Και βέβαια, δεν είναι μόνο τα «επεισόδια». Είναι και οι διώξεις που – χωρίς «επεισόδια», και αθόρυβα, χωρίς τους προβολείς της δημοσιότητας – έχουν ασκηθεί σε «οργανωτές» εργατικών κινητοποιήσεων, σε υγειονομικούς που απεύθυναν κάλεσμα συμμετοχής σε κινητοποιήσεις, μόλις χθες και σε υγειονομικό επειδή είπε δημόσια ότι πλέον δεν υπάρχουν ελεύθερες ΜΕΘ. Μόλις μερικές δεκάδες διώξεις ανάμεσα σε εκατοντάδες που θα μπορούσαν να ασκηθούν, θα έλεγε – μαντεύω – ο κ. Χρυσοχοΐδης.
Από την άλλη, την προηγούμενη βδομάδα στη Νέα Σμύρνη, είπε ο κ. υπουργός, έπεσαν «500 και παραπάνω μολότοφ». Τις «μετρήσαμε» ξανά τις μολότοφ και έξω από το Εφετείο, θυμάμαι, και δεν μας βγαίναν τα νούμερα… Ωστόσο, αν δοκιμάζαμε για λίγο την αλγεβρική υπουργική λογική, θα μπορούσαμε να πούμε ότι κι αυτός ο αριθμός (500 και παραπάνω) δεν είναι και εκπληκτικός σε έναν πληθυσμό 10.000.000 κατοίκων. Πολύ μικρότερη αναλογία από 25 μόνο «επεισόδια» σε 632 συναθροίσεις. Το πρόβλημα, προφανώς, δεν βρίσκεται στη «διαπίστωση». Βρίσκεται στις αλγεβρικές μεθόδους Χρυσοχοΐδη.
Μπορεί, επίσης, ο κ. Χρυσοχοΐδης να παρέλειψε, εδώ όμως ας μην παραλείψουμε – πέρα από «επεισόδια» και αριθμούς – το κατασταλτικό νομοθετικό έργο της κυβέρνησης το οποίο, από μόνο του, πιστώνεται επίσης στην κλιμακούμενη κρατική καταστολή. Περιορισμοί στο δικαίωμα του λαού να διαδηλώνει, κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, έλεγχος εισόδου και «πανεπιστημιακή αστυνομία» στα ΑΕΙ…
Αν πιστεύαμε τον κ. Χρυσοχοΐδη, θα έπρεπε να υποθέσουμε ότι και στη Νέα Σμύρνη, την προηγούμενη βδομάδα, δεν έδρασε η αστυνομία αλλά η δημοκρατία… Ήταν η «δημοκρατία» που την Κυριακή 7/3 άσκησε βία, με μίσος και φανατισμό, ενάντια στους πολίτες. Βία «άσκοπη και καταδικαστέα», βέβαια, από τη στιγμή που έπεσαν στο κενό τα απροσχημάτιστα ψέματα, τα οποία από την άκρη της κυβερνητικής γλώσσας διοχετεύονταν στα μμε και αναμεταδίδονταν από αυτά με βιομηχανική ομοιομορφία.
Πρόκειται για τις χυδαίες ψευδολογίες, από τις οποίες δεν απέμεινε παρά η φράση «ό,τι κι αν προηγήθηκε», την οποία ψέλλισε ο κ. Χρυσοχοΐδης κατά τη χθεσινή κοινοβουλευτική του τοποθέτηση.
Αν πιστεύαμε τον κ. Χρυσοχοΐδη, θα έπρεπε να υποθέσουμε ότι δεν ήταν η αστυνομία αλλά η… δημοκρατία, αυτή που στις 9/3 επιδόθηκε σε μια πολύωρη επιχείρηση κυνηγητού και ξυλοδαρμού διαδηλωτών στους δρόμους της Νέας Σμύρνης και της ευρύτερης περιοχής, μια πολύωρη επιχείρηση τρομοκράτησης των περιοίκων, με το προσφερόμενο πρόσχημα του ξυλοδαρμού ενός αστυνομικού υπό θολές – το λιγότερο που μπορεί να ειπωθεί – συνθήκες, και ακόμα θολότερες με τη διαφαινόμενη μεθοδολογία των συλλήψεων που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες…
Αν πιστεύαμε τον κ. Χρυσοχοΐδη, στη Νέα Σμύρνη είχαμε «9 τραυματισμένους αστυνομικούς, κανέναν διαδηλωτή». Οπότε, και στις εικόνες που ακολουθούν, και αποτελούν ένα μόνο παράδειγμα, από αυτά που καταγράφηκαν, ανάμεσα σε τόσα που δεν έτυχε να καταγραφούν, μπορούμε απλώς να πούμε ότι η κοπέλα, που αστυνομικοί απρόκλητα κι αναίτια την πετάνε από τα σκαλιά και την κλοτσάνε στο σώμα με όλη τους τη δύναμη, δεν «τραυματίστηκε».
***
Το φάντασμα του «ευρωπαϊκού μέσου όρου» δεν παύει να πλανιέται πάνω από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Άλλοτε πρόκειται για τον ευρωπαϊκό μέσο όρο του φορολογικού συντελεστή των επιχειρήσεων, άλλοτε για τον ευρωπαϊκό μέσο όρο θανάτων από την πανδημία ανά εκατομμύριο κατοίκους, τώρα προέκυψε και ο ευρωπαϊκός κατασταλτικός μέσος όρος. Ο κ. Χρυσοχοΐδης βάλθηκε χθες να μας απαριθμεί πόσα ευρωπαϊκά κατασταλτικά μέσα δεν διαθέτει το ελληνικό κρατικό κατασταλτικό οπλοστάσιο. Διαμαρτυρήθηκε για τα λόγια περί «χούντας» που ακούγονται, μη-προβληματιζόμενος για όσα τείνουν να εξομοιώνουν με χούντα τη «δημοκρατία» που υπηρετεί (κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και πανεπιστημιακή αστυνομία είναι σαφώς ένα από αυτά, αλλά όχι μόνο), και στη συνέχεια, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα φυσά το «δροσερό αεράκι της δημοκρατίας» (σύμφωνα με τα πρωθυπουργικά λόγια) σκιαγράφησε μια εικόνα ευρωενωσιακής «χούντας» που επιτίθεται στους λαούς με ελαστικές σφαίρες, άλογα, χειροβομβίδες, αστυνομικούς σκύλους.
Για να δοθεί «δημοκρατική» επίφαση στο ευρωενωσιακό κατασταλτικό οικοδόμημα, δεν παρέλειψε να τοποθετήσει απέναντί του και τον «εσωτερικό εχθρό» που θα προτιμούσε, κατατάσσοντας συλλήβδην όλες τις λαϊκές κινητοποιήσεις που δέχονται την καταστολή των κυβερνήσεων της ΕΕ στην κατηγορία των «ακροδεξιών αρνητών των εμβολίων και της μάσκας»…
Είναι παραπάνω από φανερό ότι το αστικό πολιτικό σύστημα θα ήθελε να έχει απέναντι του «αρνητές της πανδημίας» αντί για τη λαϊκή διεκδίκηση μέτρων ενίσχυσης των Συστημάτων Υγείας (που πεισματικά αρνείται να πάρει η κυβέρνηση του κ. Χρυσοχοΐδη), αντί για τη διεκδίκηση των λαϊκών δικαιωμάτων στη δουλειά και στη ζωή, όπως είναι φανερά και τα αντανακλαστικά στα οποία στοχεύει ο συγκεκριμένος ρητορικός χειρισμός . Αλλά στο σημείο αυτό τίθεται γενικότερα το ζήτημα των ιδεολογικών στοχεύσεων της τοποθέτησης του .
Με «αγάπη και συμπάθεια» απευθύνθηκε προς τον εκπρόσωπο του ΚΚΕ, διερωτώμενος σχετικά με της κινητοποιήσεις στη Νέα Σμύρνη: «Ποιος σας κατέστειλε; Ποιος χάλασε την εικόνα της δικής σας διαμαρτυρίας;». Πέρα από το ΚΚΕ δεν αναγνώρισε παρά «λούμπεν και βίαιες μειοψηφίες»… Την σωματική κακοποίηση της κοπέλας που στο παραπάνω βίντεο εικονίζεται να ξυλοκοπιέται απρόκλητα και βάναυσα από τους αστυνομικούς (και βεβαίως δεν είναι η μόνη), την διαδέχθηκε χθες και η ηθική της κακοποίηση από το βήμα της βουλής εκ μέρους του υπουργού της αστυνομίας, που ουσιαστικά την αποκάλεσε «λούμπεν», αποσκοπώντας ταυτόχρονα να υποβάλει την εντύπωση ότι εκμαιεύει συναινέσεις πατώντας πάνω στη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο συγκροτημένο λαϊκό κίνημα και τη δράση των «λούμπεν» στοιχείων, όπως υβριστικά χαρακτήρισε τη συγκεκριμένη κοπέλα – ασχέτως που δεν την κατονόμασε – όπως και όλους τους νέους που υπέστησαν στη Νέα Σμύρνη την κρατική κατασταλτική βία.
Με τον ίδιο τρόπο έθεσε στο κατασταλτικό κυβερνητικό στόχαστρο «τα γήπεδα», όχι βέβαια αναγνωρίζοντας το ρόλο των κρατικών προβοκατόρων που δρουν μεταξύ οργανωμένων οπαδών των ομάδων, στον οποίο ρόλο αναφέρθηκε ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, αλλά ψαρεύοντας εντυπώσεις συναίνεσης στα θολά νερά στα οποία νιώθουν σαν το ψάρι τα κρατικά επιτελεία που ως υπουργός εκπροσωπεί ο κ. Χρυσοχοΐδης.
Την εντύπωση της εκμαιευμένης συναίνεσης θέλησε να υποβάλει ο κ. Χρυσοχοΐδης και στην περίπτωση των διαδηλώσεων «για τον Κουφοντίνα», 316 στον αριθμό όπως τις μέτρησε («οι μισές από τις 632»), «ξεχνώντας» ότι κι αυτές (όσες στην πραγματικότητα είναι) αποτελούν το όχι-απρόσμενο προϊόν της πολύμορφης κυβερνητικής αυθαιρεσίας (νομοθετικής και εκτελεστικής) στη μεταχείριση του κρατούμενου. Σε κάθε περίπτωση, οι όποιες κάθετες ηθικές, ιδεολογικές, πολιτικές διαφωνίες με τη δράση του Κουφοντίνα δεν επέτρεψαν και δεν επιτρέπουν στην κυβέρνηση την απόσπαση συναίνεσης για τη «διαχείριση» της θέσης του ως κρατούμενου, ποινικά καταδικασμένου για τις πράξεις του. Η ίδια αυτή «διαχείριση» δεν επιτρέπει στην κυβέρνηση να επικαλείται σαν κάτι «ξένο» από την ίδια και την πολιτική της τις διαδηλώσεις «για τον Κουφοντίνα». Και, τέλος, οι πολιτικές και ποινικές ιδιότητες του Κουφοντίνα δεν «αρκούν» για να αποσπαστεί η κυβερνητική μεταχείρισή του από την συνολική επίδειξη αντιλαϊκής πυγμής και από την κυβερνητική κατασταλτική κλιμάκωση που με τόση ιερή αγανάκτηση, τόση «αγάπη και συμπάθεια», αποποιήθηκε ο κ. Χρυσοχοΐδης στην κοινοβουλευτική του τοποθέτηση.
***
Δυο φορές στην τοποθέτησή του ο κ. Χρυσοχοΐδης, έκανε λόγο για την «διαγενεακή ανισότητα» που συνιστά η πανδημία για τους νέους…
Η προσπάθεια εξοβελισμού της «κλασικής» κοινωνικο-οικονομικής ισότητας από την κοινωνική συνείδηση δεν είναι πολύ πρόσφατη υπόθεση. Μέρος αυτής της προσπάθειας αποτελεί κι η εφεύρεση «ανισοτήτων» αυτού του είδους, ως υποκατάστατων της ανισότητας που συνεπάγεται η κυριαρχία των εκμεταλλευτικών παραγωγικών σχέσεων.
Έκανε λόγο ο κ. Χρυσοχοΐδης για «παραμύθια με δράκους αστυνομικούς και καταστολές και βασανιστήρια».
Θα όφειλε, από τη θέση του, να είναι μάλλον θορυβημένος από τις λεπτομερείς καταγγελίες βασανισμών σε βάρος συλληφθέντων στο εσωτερικό της ΓΑΔΑ.
Η ελαφρότητα της σχετικής υπουργικής αποστροφής αποπνέει άρωμα συγκάλυψης όχι μόνο ενδεχόμενων βασανιστηρίων που διαπράχθηκαν, αλλά και του μηχανισμού που τα διέπραξε.
Στη θέση της εξονυχιστικής έρευνας των καταγγελιών, οι υπουργικές αναφορές στη φήμη της χώρας (!) και στην επερχόμενη τουριστική περίοδο (!), μόνο ως χυδαιότητα μπορούν να χαρακτηριστούν.
ιππόκαμπος 