«Αμηχανία», διαβάζω, είδε η Ντ. Μπακογιάννη στη στάση του ΚΚΕ στη Βουλή. Γιατί – λέει – είναι δύσκολο«να έρχεσαι στη συνέχεια της καταψήφισης του συμφώνου συμβίωσης, να καταψηφίζεις και τον γάμο, αλλά να θέλεις να πείσεις το πανελλήνιο ότι τελικά το κάνεις αυτό και είσαι και οπαδός των ομόφυλων ζευγαριών».
Πραγματικά δύσκολο να πει κανείς τόσα πολλά μέσα σε μια μόνο, τόσο μικρή φράση. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Πρώτον, αποδίδει η κ. Μπακογιάννη στο ΚΚΕ την πρόθεση να «να πείσει το πανελλήνιο» ότι είναι«οπαδός [σ.σ. !!!] των ομόφυλων ζευγαριών».
«Οπαδός των ομόφυλων ζευγαριών», περίπου όπως άλλοι, αλλού, λένε: «φανατικός άντρας»…
Δεν νομίζω ότι το ΚΚΕ διακρίνεται για την οικειοποίηση παρόμοιων «σοβινιστικών» συνδρόμων. Περισσότερο, μάλλον, το άγχος που διακατέχει την ίδια την κ. Μπακογιάννη να «πείσει» για κάτι, μαρτυρεί η τοποθέτησή της και η ορολογία που χρησιμοποιεί.
Το υπονοούμενο, παραπέρα, έχει ευρύτερο περιεχόμενο: Αν θες να αποσείσεις τις υποψίες περί «ομοφοβίας», πρέπει να είσαι ή πρέπει τουλάχιστον να δηλώνεις ότι είσαι αλλά πάντως πρέπει να πείθεις ότι είσαι «οπαδός» (!!!) των ομόφυλων ζευγαριών.
Δοκιμασμένο το σχήμα:
Μπορείς να μην είσαι «ομοφοβικός», αν δεν είσαι «οπαδός» των ομόφυλων ζευγαριών;
Μπορείς να μην είσαι «αντισημίτης», αν δεν είσαι «οπαδός» της γενοκτονικής σφαγής του λαού της Παλαιστίνης από το ισραηλινό κατοχικό κράτος;
Η πραγματικότητα, όμως, αποδεικνύει ότι μπορείς. Παρά την πολύμηνη επικοινωνιακή προσπάθεια που καταβλήθηκε και καταβάλλεται, προκειμένου για αμφότερα τα ιδεολογικά πεδία όχι να αποδειχθεί, αλλά να επιβληθεί η αντίθετη απάντηση.
Η ψυχανάλυση δεν είναι κατάλληλη μέθοδος για την ερμηνεία κρατικών «συμπεριφορών». Στον πυρήνα της κρατικής πολιτικής δεν βρίσκονται ψυχολογικά κίνητρα, αλλά οικονομικές παραγωγικές σχέσεις και αντίστοιχες σχέσεις εξουσίας με τα συνακόλουθα συμφέροντα και την πολιτική που αυτά υπαγορεύουν. Ωστόσο οι ψυχολογικές μορφές έπονται των οικονομικών και πολιτικών σχέσεων, και μάλιστα αξιοποιούνται για τη χειραγώγηση και την ενσωμάτωση των λαών στις προτεραιότητες της πολιτικής των εκμεταλλευτών τους.
Αυτή η πτυχή, που σε τελική ανάλυση είναι πτυχή και πραγμάτωση των σχέσεων εξουσίας, έχει μια ιδιαίτερη σημασία στην περίπτωση της Γερμανίας, όπου κατά τις μεταπολεμικές δεκαετίες είχε αναπτυχθεί μια φιλολογία περί του γερμανικού «συμπλέγματος ενοχής»:
«Σύμπλεγμα ενοχής» προορισμένο για το λαό, μια που την τάξη των καπιταλιστών, – των μεγιστάνων του γερμανικού μονοπωλιακού κεφαλαίου, που για τα συμφέροντά τους τον υπέταξαν στη ναζιστική κτηνωδία -, ούτε «ενοχή» την άγγιξε ούτε και κάποιο παρόμοιο «σύμπλεγμα». Αλλά, πολύ απλά, όταν τα ιμπεριαλιστικά της σχέδια ναυάγησαν, στράφηκε προς τον χειραγωγημένο λαό λέγοντάς του: κατέβα τώρα να δεις τι έκανες.
Η ίδια, άλλωστε, η άρχουσα γερμανική καπιταλιστική-μονοπωλιακή τάξη είναι και διαχειριστής αυτού του περίφημου συμπλέγματος ενοχής του λαού «της». Σαν να λέμε, ο «γιατρός» παραμένει ο ίδιος από την εποχή του δόκτορος Καλιγκάρι μέχρι και σήμερα. Στα χέρια του το «σύμπλεγμα» καθίσταται χρήσιμο, άλλοτε για να μετακυλιστεί η ιστορική ευθύνη από την άρχουσα τάξη στο λαό, κι άλλοτε για να αντιστραφεί με μια από τις τυπικές, νομίζω, εκδοχές της ψυχαναλυτικής «λογικής», σύφωνα με την οποία η «θεραπεία» της ενοχής συνίσταται, πολύ απλά, στην εξαφάνισή της: Δε φταις εσύ, φταίνε τα παιδικά σου τραύματα. Το ζήτημα εδώ δεν είναι αν πρόκειται για την εκχυδαϊσμένη ψυχανάλυση ή για την εκχυδαϊσμένη κριτική της. Το ζήτημα είναι ότι στα χέρια του ιμπεριαλιστικού γερμανικού μονοπωλιακού κεφαλαίου η κάθε μορφή διαχείρισης του εν λόγω «συμπλέγματος ενοχής» αποσκοπεί, πρώτον, στη δική του ταξική αποενοχοποίηση και, δεύτερον, στην ενίσχυση της θέσης του εντός του διεθνούς «συνεταιρισμού» των ιμπεριαλιστών.
Η σημερινή «επίσημη» Γερμανία είναι μια χώρα η οποία στο όνομα του «παλιού» της εγκλήματος χειροκροτεί ένα νέο έγκλημα. Στο όνομα της φυσικής αυτουργίας της στο εβραϊκό ολοκαύτωμα γίνεται σήμερα – σύφωνα με τα εκτρωματικά νομικά πλάσματα της σύγχρονης «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας – «ψυχική συνεργός», όχι μόνη της βέβαια, στην παλαιστινιακή γενοκτονία που διαπράττει το ισραηλινό κατοχικό κράτος. Στο όνομα της παλιάς δικής της κτηνωδίας υποστηρίζει μια σύγχρονη κτηνωδία. Ίσως θα ήταν καλύτερο για την «επίσημη» Γερμανία να αποφασίσει την αποχή της από κάθε τι πολιτικό. Απ’ ό,τι φαίνεται η ενασχόλησή της με την πολιτική την οδηγεί ξανά και ξανά στο έγκλημα.
Αφορμή για όλα αυτά αποτέλεσε η είδηση για τα άρματα που «φιλοτεχνήθηκαν» για το φετινό καρνάβαλο στην Κολωνία και στο Ντίσελντορφ. Στην ίδια χώρα που απαγορεύει ως «αντισημιτικές» ακόμα και τις διαμαρτυρίες των εβραϊκών συλλόγων ενάντια στα εγκλήματα του ισραηλινού κατοχικού κράτους, η σφαγή του παλαιστινιακού λαού απεικονίζεται στα καρναβαλικά άρματα σαν έργο της Χαμάς και η αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό σαν κύρηγμα μίσους. Και για να μην υπάρχει και αμφιβολία για την ταξική αφετηρία και τους ταξικούς στόχους των διοργανωτών του γερμανικού καρνάβαλου, οι αηδιαστικές τους εμπνεύσεις συμπληρώνονται με το άρμα που εμφανίζει τους απεργούς εργάτες και τους αγωνιζόμενους αγρότες σαν τεμπέληδες και χορτάτους.
Κύριοι «γερμανοί προφεσόροι», αν εσείς «πουλάτε» στο γερμανικό λαό συμπλέγματα ενοχής για τα εγκλήματα των ταξικών σας προγόνων, για να τον κάνετε συνένοχό σας και στα σημερινά ιμπεριαλιστικά σας εγκλήματα, εμείς σε αυτήν εδώ τη χώρα διατηρούμε την τιμή των δικών μας προγόνων λαϊκών αγωνιστών. Την ώρα που οι προκάτοχοί σας διαχειριστές των υποθέσεων του γερμανικού κεφαλαίου καταμάτωναν ολόκληρη την ανθρωπότητα και οδηγούσαν, ανάμεσα στ’ άλλα, τον εβραϊκό λαό στα κρεματόρια της βιομηχανικής σας εξόντωσής του, σε αυτήν εδώ τη χώρα το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ χτυπώντας με τα όπλα τις ναζιστικές σας ορδές, ταυτόχρονα φρόντιζε για τη φυγάδευση και τη διάσωση του εβραϊκού πληθυσμού της Αθήνας και των άλλων πόλεων στις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας.
Οι αηδιαστικές «ενοχές» σας είναι για εμάς και, ελπίζουμε, και για τον γερμανικό λαό εντελώς ανεπαρκής συγκάλυψη των στυγνών οικονομικών συμφερόντων που, για χάρη τους, θέλετε με ένα νέο αποτρόπαιο έγκλημα να «εξιλεωθείτε» από το παλιό. Για τους λαούς, – τον ελληνικό, τον γερμανικό, τον εβραϊκό και κάθε άλλον -, μοναδική «εξιλέωση» είναι η αποτίναξη της τάξης των εκμεταλλευτών από το σβέρκο τους κι ο τερματισμός, έτσι, της ιμπεριαλιστικής κτηνωδίας, η εξαφάνισή της από το πρόσωπο της γης, και μαζί της κάθε «ενοχής» και συνενοχής.
Μια μικρή αναφορά στον Παλαιστίνιο λογοτέχνη και πανεπιστημιακό Ρεφαάτ Αλαρίρ, που σκοτώθηκε από ισραηλινούς βομβαρδισμούς στις αρχές του μήνα
«Δεν υπάρχει διέξοδος από τη Γάζα. Τι να κάνουμε… να πνιγούμε; Να αυτοκτονήσουμε μαζικά; Αυτό θέλει το Ισραήλ; Αυτό δεν πρόκειται να το κάνουμε… Είμαι ακαδημαϊκός. Πιθανώς το πιο δυνατό όπλο που έχω στο σπίτι μου είναι ένας μαρκαδόρος. Αλλά αν οι Ισραηλινοί εισβάλουν, αν οι αλεξιπτωτιστές επιτεθούν εναντίον μας, πηγαίνοντας από πόρτα σε πόρτα, για να μας σφαγιάσουν, θα χρησιμοποιήσω αυτόν τον μαρκαδόρο για να τον πετάξω στους στρατιώτες, ακόμα κι αν αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που κάνω. Αυτά είναι τα συναισθήματα όλων μας στη Γάζα… Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε».
Ο Ρεφαάτ Αλαρίρ έκλεισε με αυτά τα λόγια μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις τον περασμένο Οκτώβρη… Λίγο καιρό αργότερα, στις 6 Δεκέμβρη, σκοτώθηκε μαζί με την αδερφή του και τα παιδιά της, από τους ανελέητους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών, αρνούμενος να εγκαταλείψει τη γειτονιά που γεννήθηκε στη Γάζα.
***
Ο Ρεφαάτ Αλαρίρ γεννήθηκε στις 23 Σεπτέμβρη του 1979 στη Γάζα. Σπούδασε αγγλική φιλολογία στο ισλαμικό πανεπιστήμιο της Γάζας, με υποτροφία στο Λονδίνο και τη Μαλαισία, όπου έκανε διδακτορική διατριβή για τον Αγγλο ποιητή της Ιακωβιανής εποχής, Τζον Νταν. Οι σπουδές του διακόπηκαν αρκετές φορές γιατί οι Ισραηλινοί δεν του επέτρεπαν την έξοδο από την Παλαιστίνη.
Σκίτσο του Κάρλος Λατούφ προς τιμή του Ρεφάατ Αλαρίρ
Ο Ρεφαάτ γύρισε στο πανεπιστήμιο, που σπούδασε, ως καθηγητής, για να βοηθήσει τη χώρα του, για να διδάξει τις επόμενες γενιές Παλαιστίνιων λογοτεχνών. Επιδίωκε με κάθε τρόπο να βρει το μέσο με το οποίο οι Παλαιστίνιοι φοιτητές και αυριανοί λογοτέχνες θα μπορούσαν να συνδεθούν με τον «έξω κόσμο». Διαπίστωσε ότι η διδασκαλία και η εκμάθηση Αγγλικών αποτελούσαν μια μοναδική ευκαιρία να ξεπεράσουν οι Παλαιστίνιοι τα φυσικά, πνευματικά, ακαδημαϊκά και πολιτιστικά εμπόδια που επιβάλλει η κατοχή.
Δίδασκε με ιδιαίτερη αγάπη και επιμονή τα έργα του Σαίξπηρ. Προσπαθούσε μέσα από την ανάλυση των σπουδαίων ηρώων των έργων του, να αφυπνίσει τους φοιτητές του τόσο για την κατάσταση που βρίσκεται η Παλαιστίνη, όσο και για τον ρόλο που καλούνται να διαδραματίσουν ως μελλοντικοί λογοτέχνες. Παράλληλα, δίδασκε και ισραηλινή λογοτεχνία στους φοιτητές του. «Οταν σπάσουμε τα τείχη της απομόνωσης και της κατοχής θα δούμε ότι πολλοί Εβραίοι σε όλο τον κόσμο συντάσσονται με τον σκοπό μας».
Εδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στη νέα γενιά λογοτεχνών, θεωρούσε ότι οι ιστορίες τους, οι ιστορίες της σύγχρονης Παλαιστίνης, πρέπει να φτάσουν σε όσο περισσότερους αναγνώστες από όλο τον κόσμο γίνεται. Εδωσε όλες του τις δυνάμεις, ώστε να εκδοθούν τα βιβλία «Gaza writes back» και «Gaza Unsilenced», στα οποία κυριαρχούν οι νεαρές Παλαιστίνιες συγγραφείς…
«Η μητέρα μου μου διηγήθηκε πολλές ιστορίες από τον εαυτό της όταν το Ισραήλ εισέβαλε στη Γάζα. Μου έλεγε ότι παρά τις βόμβες που έπεφταν σαν βροχή και βρέθηκε πολλές φορές πολύ κοντά στο θάνατο, εκείνη δεν σταμάτησε ποτέ να πηγαίνει στο σχολείο…
Εγινα ο άνθρωπος που είμαι λόγω των ιστοριών που μου διηγήθηκαν η μητέρα και η γιαγιά μου. Αυτές οι ιστορίες μού έμαθαν να αγαπώ τους ανθρώπους, τη ζωή, να νοιάζομαι για τους γύρω μου, να αγαπάω την πατρίδα μου. Ζούσα μέσα από τις ιστορίες της μητέρας μου και της γιαγιάς μου από την πρώτη ιντιφάντα, τις εμπειρίες τους. Μέσα από τις ιστορίες τους οι εμπειρίες τους έγιναν δικές μου εμπειρίες…
Εάν δεν αφηγηθούμε τις ιστορίες τους, τις ιστορίες μας είναι σαν να τις προδίδουμε, σαν να προδίδουμε τους ανθρώπους που μας τις αφηγήθηκαν, σαν να προδίδουμε την πατρίδα μας. Η αφήγηση ιστοριών είναι μια ανθρώπινη πράξη. Είναι μια πράξη ζωής, είναι να επιμένεις να ζεις. Είναι όμως και πολιτική πράξη. Είναι μέρος της πνευματικής αντίστασης που πρέπει να εμπλακούμε.
Οι ιστορίες είναι πολύ σημαντικές για μας τους Παλαιστίνιους που βρισκόμαστε σε κατοχή, μας καθορίζουν, μας συνδέουν με το παρελθόν και το παρόν, μας προετοιμάζουν για το μέλλον. Αυτές οι ιστορίες έχουν σκοπό να φέρουν τη ζωή, για να σταματήσει ο θάνατος, να τερματιστεί η επιθετικότητα, να τερματιστεί η ισραηλινή βαρβαρότητα, η κατοχή και η πολιορκία...
Θέλουμε οι άνθρωποι να αναλάβουν δράση. Αν η πρώτη τους παρόρμηση είναι να προβληματιστούν λίγο και να συνεχίσουν τη ζωή τους, δεν είναι αρκετό. Πριν από είκοσι χρόνια θέλαμε να ακούει ο κόσμος. Θέλαμε ο κόσμος να ρίξει ένα δάκρυ. Αλλά τώρα; Η οργάνωση είναι σημαντική. Η κινητοποίηση είναι σημαντική».
***
Το Ισραήλ βομβάρδισε αρκετές φορές μέσα στα χρόνια το Πανεπιστήμιο της Γάζας. Η τελευταία φορά ήταν τον περασμένο Οκτώβρη. «Δεν θέλει να είμαστε μορφωμένοι. Δεν θέλει να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως μέρος ενός παγκόσμιου αγώνα ενάντια στην καταπίεση… Το Ισραήλ ελέγχει το κυρίαρχο αφήγημα, ελέγχει τον λόγο και εν μέρει επηρεάζει τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Νομίζω ότι πριν από κάποια χρόνια στο BBC υπήρχε η είδηση: «Ισραηλινοί πύραυλοι σκοτώνουν Παλαιστίνια έγκυο μητέρα» και τότε οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι σε όλο το «Twitter» εξοργίστηκαν και ζήτησαν από το BBC να αλλάξει τον τίτλο και μέσα σε λίγα λεπτά τον άλλαξαν σε «Παλαιστίνια μητέρα πέθανε από επιδρομές στη Γάζα» όπου το Ισραήλ απαλείφθηκε…».
Ο Ρεφαάτ ταξίδεψε πολύ στις ΗΠΑ για να παρουσιάσει τα βιβλία που επιμελήθηκε, να δώσει διαλέξεις, να μιλήσει για την πατρίδα του. «Πολλοί άνθρωποι εκτός Παλαιστίνης με ρωτούν: «Γιατί δεν φεύγετε;» Πού πρέπει να πάμε; Η Γάζα είναι μικρή. Μερικές φορές αναγκάζομαι να τους εξηγήσω τι σημαίνει σπίτι. Εκεί που μένω, το σπίτι μου είναι στην πραγματικότητα το σπίτι των παππούδων μου και στη συνέχεια ο παππούς μου το κληροδότησε στα παιδιά του κι εκείνα στα δικά τους παιδιά. Οταν λοιπόν μιλάμε για ένα σπίτι, μιλάμε για 70 άτομα που ζουν σε αυτό το σπίτι. Εκεί έχουμε όλα τα χρήματά μας, τα χαρτιά μας, τα πιστοποιητικά μας, όλες τις αναμνήσεις μας, όλα τα άλμπουμ φωτογραφιών μας – ακόμα και την κούνια μας. Στην κούνια που γεννήθηκα, γεννήθηκαν τα παιδιά μου, και ξαφνικά όλα εξαφανίστηκαν με το πάτημα ενός κουμπιού. Και γι’ αυτό, ο αδερφός μου ο Χαμάντα έμεινε πίσω, όταν κατέστρεψαν όλο το τετράγωνο. Το σπίτι μας καταστράφηκε και ο αδελφός μου σκοτώθηκε».
Ο Ρεφαάτ Αλαρίρ γεννήθηκε και δολοφονήθηκε στη Shuja’iyya, στο ανατολικό άκρο της Γάζας. Στη Shuja’iyya γίνονται πολλές ισραηλινές εισβολές αλλά συναντούν μεγάλη αντίσταση. Αλλωστε το όνομά της σημαίνει Θάρρος. Ο Ρεφαάτ μεγάλωσε με υπερηφάνεια, έζησε με θάρρος, άφησε πίσω του μια σπουδαία παρακαταθήκη στον αγώνα της Παλαιστίνης για ελευθερία. Οι μελλοντικές γενιές σε όλο τον κόσμο θα απαγγέλλουν το τελευταίο του ποίημα, για να λένε την ιστορία του, την ιστορία της μητέρας και της γιαγιάς του, τη μεγάλη ιστορία του λαού της Παλαιστίνης.
Αν πρέπει να πεθάνω,
πρέπει να ζήσεις
για να πεις την ιστορία μου
για να πουλήσεις τα πράγματά μου
για να αγοράσεις ένα κομμάτι ύφασμα
και μερικούς σπάγκους,
(κάνε τον λευκό με μακριά ουρά)
ώστε ένα παιδί, κάπου στη Γάζα
ενώ κοιτάζει τον ουρανό στα μάτια
περιμένοντας τον πατέρα του που έφυγε φλεγόμενος
και δεν αποχαιρέτησε κανέναν
ούτε καν τη σάρκα του
ούτε καν τον ίδιο του τον εαυτό
να δει τον χαρταετό, τον χαρταετό μου που έφτιαξες, να πετάει
ψηλά
και για λίγο να σκεφτεί πως ένας άγγελος είναι εκεί
«Η σκλαβιά πικρό φαρμάκι», το γνωστό αντάρτικο τραγούδι, με τις τελευταίες τρεις στροφές τροποποιημένες, έτσι ώστε να αφιερωθεί στον ηρωικό λαό της Παλαιστίνης:
Βέβαια το ΥΤ, αυτόματα, αμέσως την ίδια στιγμή που ανέβηκε το τραγούδι, κατέταξε το βίντεο στα «ακατάλληλα για ανηλίκους» με επιπρόσθετη προειδοποίηση ότι ενδεχομένως (!!) έχει βίαιο περιεχόμενο και ότι συστήνεται η «διακριτική ευχέρεια» (ή όπως αλλιώς μπορεί να μεταφραστεί το «discretion») του χρήστη.
«Ακατάλληλο για ανηλίκους» οποιοδήποτε οπτικό ίχνος, έστω, σχετικό με τη μεταχείριση της παιδικής και της νεανικής ηλικίας από το κατοχικό ισραηλινό κράτος-τρομοκράτη…
Την παραίτησή της από συντάκτης ποίησης του περιοδικού «New York Times», ανακοίνωσε η Ανν Μπόγιερ καταγγέλλοντας τον πόλεμο και τη γενοκτονία του Ισραήλ -με την υποστήριξη των ΗΠΑ- κατά του Παλαιστινιακού λαού.
Το κείμενο της παραίτησης, όπως αναρτήθηκε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης:
«Ο υποστηριζόμενος από τις ΗΠΑ πόλεμος του ισραηλινού κράτους κατά του λαού της Γάζας δεν είναι πόλεμος για κανέναν. Δεν υπάρχει καμία ασφάλεια σε αυτόν ή από αυτόν, ούτε για το Ισραήλ, ούτε για τις Ηνωμένες Πολιτείες ή την Ευρώπη, και κυρίως όχι για τους πολλούς Εβραίους που συκοφαντούνται από εκείνους που ισχυρίζονται ψευδώς ότι πολεμούν στο όνομά τους. Το μόνο κέρδος του είναι το θανάσιμο κέρδος των πετρελαϊκών συμφερόντων και των κατασκευαστών όπλων.
Ο κόσμος, το μέλλον, οι καρδιές μας – τα πάντα γίνονται μικρότερα και δυσκολότερα από αυτόν τον πόλεμο. Δεν είναι μόνο ένας πόλεμος πυραύλων και χερσαίων εισβολών. Είναι ένας συνεχιζόμενος πόλεμος εναντίον του λαού της Παλαιστίνης, του λαού που αντιστάθηκε σε δεκαετίες κατοχής, αναγκαστικής μετατόπισης, στέρησης, επιτήρησης, πολιορκίας, φυλάκισης και βασανιστηρίων.
Επειδή το καθεστώς μας είναι η αυτοέκφραση, μερικές φορές ο πιο αποτελεσματικός τρόπος διαμαρτυρίας για τους καλλιτέχνες είναι η άρνηση.
Δεν μπορώ να γράψω για την ποίηση μέσα στους «λογικούς» τόνους εκείνων που στοχεύουν να μας εγκλιματίσουν σε αυτό το παράλογο μαρτύριο. Τέρμα οι φαιδροί ευφημισμοί. Όχι άλλα λεκτικά εξυγιασμένα κολασμένα τοπία. Όχι άλλα πολεμοκάπηλα ψέματα.
Αν αυτή η παραίτηση αφήνει μια τρύπα στην ειδησεογραφία στο μέγεθος μιας ποίησης, τότε αυτή είναι η πραγματική μορφή του παρόντος».
Και μια απόπειρα μεταφραστικής απόδοσης με διαφοροποιημένη απόχρωση σε ορισμένες λεπτομέρειες:
Παραιτήθηκα από τη θέση του συντάκτη ποίησης στο περιοδικό TheNewYorkTimesMagazine.
Ο υποστηριζόμενος από τις ΗΠΑ πόλεμος του ισραηλινού κράτους κατά του λαού της Γάζας δεν είναι πόλεμος υπέρ οποιουδήποτε. Δεν υπάρχει ασφάλεια σε αυτόν ή από αυτόν, ούτε για το Ισραήλ, ούτε για τις Ηνωμένες Πολιτείες ή την Ευρώπη, και κυρίως όχι για τους πολλούς Εβραίους που συκοφαντούνται από εκείνους που ισχυρίζονται ψευδώς ότι πολεμούν στο όνομά τους. Το μόνο κέρδος του είναι το θανάσιμο κέρδος των πετρελαϊκών συμφερόντων και των κατασκευαστών όπλων. Ο κόσμος, το μέλλον, οι καρδιές μας – τα πάντα γινόνται μικρότερα και σκληρότερα από αυτόν. Δεν είναι μόνο ένας πόλεμος πυραύλων και χερσαίων εισβολών. Είναι μια συνεχιζόμενη καταστροφή του λαού της Παλαιστίνης, λαού που αντιστάθηκε σε δεκαετίες κατοχής, αναγκαστικής μετατόπισης, στέρησης, επιτήρησης, πολιορκίας, φυλάκισης και βασανιστηρίων.
Επειδή δική μας κατάσταση πραγμάτων είναι η αυτοέκφραση, μερικές φορές για όλους τους καλλιτέχνες το μόνο που απομένει είναι η άρνηση. Έτσι αρνούμαι. Δεν θα γράψω για την ποίηση σε ευθυγράμμιση με τους «λογικούς» τόνους εκείνων που στοχεύουν να μας εγκλιματίσουν στο παράλογο μαρτύριο. Όχι άλλοι μακάβριοι ευφημισμοί. Όχι άλλα εξωραϊσμένα κολαστήρια. Όχι άλλα πολεμοκάπηλα ψέματα.
Αν αυτή η παραίτηση αφήσει στην ειδησεογραφία ένα κενό του μεγέθους της ποίησης, τότε αυτό είναι η αληθινή μορφή του παρόντος – Ανν Μπόγιερ.
«η μάχη ενάντια στην τρομοκρατία δεν σημαίνει ότι θα απολέσουμε τις αξίες μας έναντι της ανθρώπινης ζωής και της δημοκρατίας».
Αλλά, αν υποθέσουμε ότι τις είχατε ποτέ, τις έχετε ήδη απολέσει αυτές τις «αξίες σας», τις έχετε απολέσει από κοινού οι εταίροι της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, τις έχετε απολέσει στο όνομα της «μάχης ενάντια στην τρομοκρατία», και τίποτα πια δεν είναι ικανό να σκεπάσει – ούτε σαν φύλλο συκής – το μέγεθος αυτής της απώλειας.
Δεν πρόκειται άλλωστε για την «απώλεια των αξιών». Πρόκειται για την απώλεια του «ενδύματος» που έκρυβε την ανυπαρξία τους.
Πιά δεν υπάρχουν ρούχα στο νούμερό σας.
*
Είπε και ο Μητσοτάκης:
«Μιλώ ως φίλος του Ισραήλ και θεωρώ ότι μερικές φορές οι φίλοι πρέπει να λένε σκληρές αλήθειες στους φίλους. Και πιστεύω ότι ενώ αναγνωρίζουμε ότι το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να αμυνθεί, έχει σημασία ο τρόπος που το κάνει».
Έχει, λοιπόν, σημασία «ο τρόπος που τα κάνει», δηλαδή ο τρόπος που «αμύνεται» το Ισραήλ…
Ακόμη κι αυτή την ώρα, λοιπόν, 33 μέρες μετά την έναρξη της εν ψυχρώ μαζικής ανθρωποσφαγής του παλαιστινιακού λαού, ο Μητσοτάκης δεν τολμά να ξεστομίσει ότι το Ισραήλ δεν «αμύνεται», αλλά κατασφάζει το λαό της Παλαιστίνης, ότι – υπό οποιοδήποτε πρόσχημα – αυτό δεν είναι «άμυνα» αλλά γενοκτονία και σφαγή των νηπίων.
Συναντήθηκε και με τον πρωθυπουργό της Παλαιστινιακής Αρχής Mohammad Ibrahim Shtayyeh, ο Μητσοτάκης, και του μίλησε για «αυξανόμενη ανησυχία για τις απώλειες αμάχων».
Τη στιγμή που ολόκληρη η ανθρωπότητα έχει κυριευτεί από φρίκη για το αποτρόπαιο έγκλημα, ο Μητσοτάκης «ανησυχεί».
Επιχείρησε να δώσει και πολιτικά «μαθήματα» ο Μητσοτάκης στον Παλαιστίνιο πρωθυπουργό σπεύδοντας να τονίσει ότι «η Χαμάς είναι τρομοκρατική οργάνωση και ότι δεν εκπροσωπεί τον Παλαιστινιακό λαό».
Όμως τρομοκράτης είναι το κατοχικό ισραηλινό κράτος, και μάλιστα όχι τώρα ξαφνικά αλλά καθημερινά, εδώ και δεκαετίες, και μάλιστα μπροστά στα μάτια όλων, χωρίς την «ανάγκη» των ψευδών ειδήσεων με τις οποίες συστηματικά βομβαρδίζει η ισραηλινή προπαγάνδα του λαούς όλου του κόσμου.
Και αρμόδιος για το ποιος εκπροσωπεί τον Παλαιστινιακό λαό, δεν είναι ο Μητσοτάκης και ο κάθε Μητσοτάκης, αλλά ο ίδιος ο λαός της Παλαιστίνης.
Αυτό επιτάσσουν οι «αξίες σας έναντι της δημοκρατίας», τις οποίες τόσο πολύ προσπαθείτε να μην «απολέσετε».
Οσο περνάνε οι μέρες, όλο και περισσότερα στοιχεία έρχονται να ενισχύσουν αυτό που «ο κόσμος έχει τούμπανο και το Ισραήλ κρυφό καμάρι»: Οτι η προπαγάνδα με την οποία προσπαθούν να ξεπλύνουν την κατοχή και να νομιμοποιήσουν τη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού «μπάζει» από παντού. Οτι στηρίζεται στα πήλινα πόδια κατασκευασμένων ειδήσεων τις οποίες διαδίδουν αστραπιαία τα κανάλια της παραπληροφόρησης, του Ισραήλ και των ΕυρωΝΑΤΟικών συμμάχων του. Κανάλια που έχουν κυριαρχήσει, ειδικά μετά το μπλοκάρισμα κάθε επικοινωνίας της Λωρίδας της Γάζας με τον έξω κόσμο. Ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε τις προηγούμενες μέρες πολλά τέτοια παραδείγματα – και θα συνεχίσει να το κάνει – ενώ αποκαλυπτικά στοιχεία για τα fake news του πολέμου θα παρουσιαστούν και στην εκδήλωση που διοργανώνει σήμερα το απόγευμα η «Δημοσιογραφική Συνεργασία» στην ΕΣΗΕΑ, καλώντας όλους τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να καταδικάσουν την αναπαραγωγή τους από τα ελληνικά ΜΜΕ και να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στον δίκαιο αγώνα του Παλαιστινιακού λαού.
Κατοικία στο κιμπούτς Be’eri, με εμφανή τα σημάδια από το χτύπημα με βαρέα όπλα
* * *
Τις τελευταίες μέρες, στο Ισραήλ και σε όλο τον κόσμο, μεγάλη συζήτηση προκαλούν οι αποκαλύψεις ότι την 7η του Οκτώβρη πολλά από τα θύματα ήταν στρατιώτες ή άνθρωποι των δυνάμεων ασφάλειας, που ενεπλάκησαν σε μάχες με τους ένοπλους της Χαμάς μέσα στις ισραηλινές πόλεις και σε κιμπούτς κοντά στη Γάζα. Σύμφωνα μάλιστα με μαρτυρίες που δημοσιεύει ο ισραηλινός Τύπος, πολλοί άμαχοι έπεσαν νεκροί όταν βρέθηκαν σε διασταυρούμενα πυρά (όπως στην περίπτωση του περίφημου rave party) ή εξοντώθηκαν από τον ίδιο τον ισραηλινό στρατό ενώ βρίσκονταν όμηροι στα χέρια Παλαιστινίων που εγκλωβίστηκαν μέσα σε ισραηλινά κιμπούτς. Συγκεκριμένα, σε μια λίστα θυμάτων που δημοσίευσε η εφημερίδα «Haaretz», οι μισοί από τους Ισραηλινούς που σκοτώθηκαν εκείνη τη μέρα ήταν στην πραγματικότητα στρατιώτες ή αστυνομικοί. Τα στοιχεία αφορούν 683 Ισραηλινούς, από τους συνολικά 1.400 νεκρούς σύμφωνα με το κράτος του Ισραήλ. Τι προκύπτει; Οτι σε ποσοστό 48,4% τα θύματα έχουν ταυτοποιηθεί ως στρατιώτες και αστυνομικοί, ενώ κάποιοι άλλοι χαρακτηρίζονται «μέλη της υπηρεσίας», δηλαδή των ενόπλων δυνάμεων που είναι επιφορτισμένες με την ασφάλεια των κιμπούτς.
* * *
Από την ηλικιακή κατανομή των θυμάτων δεν προκύπτει επίσης καμία «σφαγή των νηπίων», όπως ισχυριζόταν με πομπώδεις τίτλους η ισραηλινή προπαγάνδα τα πρώτα 24ωρα. Συγκεκριμένα, από τη λίστα των θυμάτων μόλις επτά ήταν μεταξύ 4 και 7 ετών και άλλα εννέα μεταξύ 10 και 17 ετών. Τα υπόλοιπα 667 θύματα είναι όλοι ενήλικες. Θυμίζουμε ότι μόνο τις δύο πρώτες βδομάδες των βομβαρδισμών στη Γάζα, και χωρίς να προσμετρούνται τα θύματα της ισραηλινής χερσαίας εισβολής, τα νέκρα παιδιά της Παλαιστίνης ξεπερνούν τα 2.300. Οσο για τους άμαχους νεκρούς, χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί το περίφημο rave party, το οποίο αναφέρεται ως η μοναδική και πιο θανατηφόρα επίθεση των Παλαιστινίων στις 7 Οκτώβρη: Ενώ αρχικά δόθηκε η εντύπωση ότι έγινε επίθεση σε ένα «ανυπεράσπιστο» και «αφύλακτο» πλήθος, σε βίντεο που κυκλοφόρησαν αργότερα στο διαδίκτυο διακρίνονται ισραηλινές δυνάμεις να ανοίγουν πυρ μέσα στο πλήθος, στοχεύοντας μέλη της Χαμάς, ενώ το «ABC News» ανέφερε ότι ένα ισραηλινό τανκ είχε κατευθυνθεί στον χώρο του φεστιβάλ.
Το δημοσίευμα της ισραηλινής «Haaretz»
* * *
Αυτές οι εικόνες, σε συνδυασμό με τις μαρτυρίες Ισραηλινών που επιβίωσαν των συγκρούσεων και περιγράφουν μάχες σώμα με σώμα ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους, αλλά και διασταυρούμενα πυρά με θύματα αμάχους, δίνουν μια άλλη διάσταση για το τι πραγματικά έγινε στις 7 Οκτώβρη. Το ίδιο ισχύει και με τις αποκαλύψεις του «NBC News» για το τι συνέβη στο κιμπούτς Be’eri, που χαρακτηρίστηκε από την ισραηλινή προπαγάνδα «τόπος σφαγής πολλών αμάχων». Το ABC φωτογράφισε βλήματα πυροβολικού, που παραπέμπουν σε ισραηλινά πυρομαχικά, έξω από ένα βομβαρδισμένο σπίτι. Αλλα βίντεο από την αυτοψία που έκανε το κανάλι στο κιμπούτς δείχνουν σπίτια χτυπημένα με βαριά πυρομαχικά, που δεν είχε η Χαμάς αλλά τα διαθέτει ο στρατός του Ισραήλ. Το «κερασάκι στην τούρτα» είναι μια μαρτυρία κατοίκου του συγκεκριμένου κιμπούτς ο οποίος διασώθηκε, η οποία δημοσιεύεται επίσης στην «Haaretz»: «Το βράδυ της Δευτέρας 9 Οκτώβρη και μόνο αφού οι διοικητές στο πεδίο έλαβαν δύσκολες αποφάσεις – συμπεριλαμβανομένων βομβαρδισμών σπιτιών, με όλους τους ενοίκους τους μέσα, για να εξοντώσουν τους τρομοκράτες μαζί με τους ομήρους – ολοκλήρωσε ο ισραηλινός στρατός την ανακατάληψη του κιμπούτς».
* * *
Το τίμημα, σύμφωνα με την ίδια περιγραφή, «ήταν τρομερό»: «Τουλάχιστον 112 άνθρωποι του Be’eri σκοτώθηκαν. Αλλοι απήχθησαν (σ.σ. από μαχητές της Χαμάς που κατάφεραν να διαφύγουν). Χθες (σ.σ. το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 20 Οκτώβρη), 11 μέρες μετά το μακελειό, τα πτώματα μιας μητέρας και του γιου της ανακαλύφθηκαν σε ένα από τα κατεστραμμένα σπίτια. Πιστεύεται ότι περισσότερα πτώματα εξακολουθούν να βρίσκονται στα ερείπια». Τα φωτογραφικά στοιχεία που συνοδεύουν την αφήγηση, με σπίτια κατεστραμμένα ολοσχερώς, παραπέμπουν σε χρήση βαρέων πυρομαχικών του ισραηλινού στρατού. Αλλη μια κάτοικος του συγκεκριμένου κιμπούτς, σε συνέντευξή της σε ραδιοφωνικό σταθμό του Ισραήλ, αποκάλυψε ότι οι ισραηλινές δυνάμεις «εξολόθρευσαν τους πάντες, συμπεριλαμβανομένων των ομήρων» και ότι «υπήρχαν πολύ βαριά διασταυρούμενα πυρά», όπως και βομβαρδισμοί από άρματα μάχης, τα οποία βέβαια δεν ήταν της Χαμάς. Τέλος, υπάρχουν μαρτυρίες για θανάτους από φίλια πυρά, που ρίχτηκαν «προληπτικά» από Ισραηλινούς στρατιώτες, επειδή δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν αν ο στόχος ήταν Παλαιστίνιοι μαχητές ή Ισραηλινοί πολίτες.
* * *
Το σίγουρο λοιπόν είναι ότι ανεξάρτητα από τα αντανακλαστικά που επέδειξε ο ισραηλινός στρατός, στις 7 Οκτώβρη δόθηκαν μάχες μεταξύ ενόπλων από τη μία και από την άλλη πλευρά. Σε πολλές από αυτές τις μάχες υπήρξαν και αθώα θύματα, άμαχοι Ισραηλινοί πολίτες. Η πραγματικότητα όμως φαίνεται πως απέχει …μίλια απ’ αυτό που προσπαθεί να παρουσιάσει η ισραηλινή προπαγάνδα, με τη στήριξη των ΑμερικανοΝΑΤΟικών. Αλλωστε, η μοναδική πηγή για όλα όσα παρουσιάζονται ως «γεγονότα» στις 7 Οκτώβρη και τις επόμενες μέρες είναι ο ισραηλινός στρατός, οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ και ορισμένοι «σεσημασμένοι» προπαγανδιστές του διαδικτύου, ένθερμοι υποστηρικτές του αφανισμού των Παλαιστινίων από προσώπου Γης. Η αμφισβήτηση της ισραηλινής εκδοχής απλώνεται και στο εσωτερικό του Ισραήλ με όσα αποκαλύπτονται μέρα με τη μέρα, κάνοντας ακόμα πιο επιθετική, ακόμα πιο στυγνή την προπαγάνδα, κυρίως τώρα που κορυφώνεται ο πόλεμος και μαζί του η αγωνία των Ισραηλινών για την τύχη των ομήρων.
* * *
Καμία εμπιστοσύνη λοιπόν σε όσα αμάσητα διαδίδουν και τα ελληνικά ΜΜΕ, ιδιωτικά και κρατικά, για να δικαιολογήσουν τη σφαγή και την ελληνική εμπλοκή στο μακελειό. Η αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό περνάει μέσα και από την αποκάλυψη της αλήθειας, την απόκρουση των άθλιων προπαγανδιστικών μηχανισμών που προσπαθούν να στείλουν στο απόσπασμα τον δίκαιο αγώνα του ενάντια στην κατοχή, το δικαίωμά του να έχει πατρίδα!
Για ποιο λόγο – παρά και την απόφαση της βουλής τον Δεκέμβρη του 2015 – η κυβέρνηση δεν προχωρά στην αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους, στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ;
Όμως εδώ δεν πρόκειται μόνο για την καταρράκωση κάθε πολιτικής αρχών, αλλά σε τελική ανάλυση – κι όταν λέμε «τελική», δεν εννοούμε καθόλου «μακρινή» – για την καταρράκωση κάθε πολιτικής που έστω και «υπολογιστικά» θα είχε σαν μέλημα τη θωράκιση των εθνικών «μας» θεμάτων από την άποψη της αναγνώρισης και της τήρησης ενός μη διαπραγματεύσιμου διεθνούς δικαίου.
Εθνικών «μας», εντός εισαγωγικών, όχι επειδή είναι δικά τους κι όχι δικά μας τα θέματα αυτά, όπως εύκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, αλλά επειδή όπως αποδεικνύεται γι’ αυτούς, για την εξουσία των μονοπωλίων και τους δουλικούς πολιτικούς-κυβερνητικούς υπαλλήλους της, το υπέρτατο «εθνικό συμφέρον» συνίσταται στις «επενδυτικές» αρπαχτές του κεφαλαίου στους κατοχικούς ισραηλινούς εποικισμούς και στα ψευδο-ισραηλινά εδάφη της κατεχόμενης Παλαιστίνης.
Αυτή την καταρράκωση συνιστά εξαρχής η στρατιωτικο-πολιτική συνεργασία με το δολοφονικό ισραηλινό κράτος, κι αυτή η καταρράκωση φτάνει τώρα ως την χυδαιότερη και την πιο «πραγματιστική» μορφή της, τη μορφή που εκτός των άλλων φέρνει και λεφτά, προσθέτει νέα κέρδη και νέα κεφάλαια στα ήδη συσσωρευμένα.
Μπροστά σε τέτοιες επενδυτικές «ευκαιρίες», τι να σου κάνει οποιαδήποτε υπόμνηση αρχών, αξιοπρέπειας, οποιαδήποτε υπόμνηση ότι κάθε μάχη είναι στην αφετηρία της και τη βάση της πολιτική, και ότι χωρίς τέτοια πολιτική βάση και αφετηρία (με προϋπόθεση μάλιστα και την έλλειψή της!) η κάθε «συμμαχία» και τα κάθε κάθε είδους οπλικά συστήματα, ακόμα και τα πιο σύγχρονά και τα πιο ακριβά, δεν είναι απλώς άχρηστα αλλά και επιζήμια.
Χωρίς τέτοια πολιτική βάση και αφετηρία κάθε μάχη είναι προδομένη πριν καν δοθεί. Εκτός αν ο λαός από τη δική του πολιτική βάση και τη δική του πολιτική αφετηρία σταθεί ικανός να δώσει την δική του μάχη σε όλη την έκταση του πολέμου: από το μεροκάματο και τα κοινωνικά-πολιτικά δικαιώματά του ως τα «εθνικά θέματα», δηλαδή σε όλη την έκταση που καταλαμβάνουν οι σχέσεις εξουσίας και το ζήτημά της σε τελική ανάλυση…
Αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης, στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τώρα!
ιππόκαμπος 