σκέψεις για την προηγούμενη ανάρτηση (σχετικά με το «τέλος» της εργασίας, της αξίας κλπ)

Είναι φυσικό, το κάπως «αγκιτατόρικο» κείμενο της προηγούμενης ανάρτησης, να μην διεκδικεί θεωρητικές δάφνες, και ακόμα περισσότερο, η ορισμένη απλοποίηση που το χαρακτηρίζει να απαιτεί όχι απλώς διευκρινίσεις αλλά και επανατοποθετήσεις στο περιεχόμενό του.
Το πιο προβληματικό σημείο του είναι εκεί όπου – σε σχέση με τον υπολογισμό της αξίας των προϊόντων της αυτοματοποιημένης παραγωγής – κάνει λόγο για την «συνολική κοινωνική πνευματική – επιστημονική εργασία που καταβλήθηκε» για την παραγωγή των αυτοματοποιημένων συστημάτων.
Το ζήτημα όμως είναι ότι, αν στον χειροποίητο λάκκο του παραδείγματος μπορούμε εύκολα να προσδιορίσουμε σαν ποσοτικό μέγεθος την ατομική εργασία του ατομικού εργάτη που σκάβει με την αξίνα, για το ποσοτικό μέγεθος της επιστημονικής εργασίας που έχει σαν αποτέλεσμά της την κατασκευή ενός ρομποτικού εκσκαφέα θα πρέπει αφενός να ανατρέξουμε στο συσσωρευμένο επιστημονικό έργο της ανθρωπότητας και αφετέρου στη συνολική επιστημονική εργασία της κάθε δοσμένης σύγχρονης περιόδου, που δεν περιορίζεται στο πλαίσιο μιας παραγωγικής μονάδας αλλά εκτείνεται σε όλη την επιστημονική παραγωγή της κοινωνίας και μάλιστα όχι μιας μόνο χώρας αλλά διεθνώς.

Και αν θεωρήσουμε αμελητέο ζήτημα τον πρώτο παράγοντα, δηλαδή την ιστορικά συσσωρευμένη επιστημονική εργασία και γνώση της ανθρωπότητας, (ζήτημα αμελητέο ως προς το θέμα μας όσο και ο υπολογισμός – στην αξία της αξίνας – της πνευματικής εργασίας που απαιτήθηκε ιστορικά για να φτάσουμε από τα εργαλεία της λίθινης εποχής στα εργαλεία της εποχής του σιδήρου), ωστόσο δεν είναι αμελητέο ως προς το θέμα μας το ζήτημα της σύγχρονης επιστημονικής εργασίας που αντικειμενοποιείται σε ένα αυτοματοποιημένο παραγωγικό σύστημα. Η οποία αυτή επιστημονική εργασία μόνο υπό όρους κοινωνικούς μπορεί να θεωρηθεί, και όχι υπό όρους εξατομικευμένους, πρώτα απ’ όλα από την άποψη της παραγωγής της επιστημονικής γνώσης και, παραπέρα, από την άποψη της κεφαλαιοκρατικής-οικονομικής εκμετάλλευσης και αξιοποίησής της, όσο κι αν η τελευταία παραμένει «τυπικά» εξατομικευμένη σε επίπεδο επιχειρηματικής μονάδας αφού στην κατάληξή της πραγματοποιείται ως αξιοποίηση ατομικών κεφαλαίων.

Αλλά και εδώ ακριβώς είναι που εκφράζεται ο βαθμός στον οποίο έχει οξυνθεί η αντίφαση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων (τον οποίο επιτείνει ως τα άκρα του ο κοινωνικός χαρακτήρας της επιστημονικής εργασίας) και στην ατομική τους ιδιοποίηση.
Βαθμός όξυνσης που συν τοις άλλοις εμφανίζεται και με την μορφή της υπαγωγής της συνολικής κοινωνικής εργασίας (εν προκειμένω της επιστημονικής) στο συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο. Μορφή, που με τη σειρά της έχει δυο όψεις:

Από τη μια, αυτό το συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο όλο και λιγότερο αποτελεί ένα απλό άθροισμα των ατομικών κεφαλαίων, και όλο και περισσότερο αναδείχνει τον κοινωνικό του χαρακτήρα (δηλαδή, έναντι της ατομικής του ιδιοποίησης, τον έτερο πόλο της αντίφασης που το διέπει) μέσω της ύπαρξής του σαν χρηματιστικό κεφάλαιο που, επιπλέον, συμφύεται με το κράτος (τον «συλλογικό καπιταλιστή») όχι μόνο πολιτικά αλλά και οικονομικά.
Και από την άλλη, η υπαγωγή της συνολικής κοινωνικής εργασίας στο συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο εμφανίζεται με την όψη τής όλο και μεγαλύτερης κοινωνικοποίησης τής ίδιας τής βασικής ταξικής αντίθεσης: Όλο και περισσότερο δεν πρόκειται για ένα άθροισμα εξατομικευμένων εκμεταλλεύσεων από το οποίο άθροισμα προκύπτει η γενική ταξική αντίθεση, αλλά πρόκειται όλο και περισσότερο για αντίθεση που φέρνει αντιμέτωπη σαν ενότητα την συνολική κοινωνική εργασία με το συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο – σαν ενότητα επίσης.

Και αν αυτά σημαίνουν, από στενά πολιτικοοικονομική άποψη, ότι σε κάθε κύκλο κίνησης του κεφαλαίου η παραγόμενη αξία και η αποσπώμενη υπεραξία προσδιορίζονται όλο και λιγότερο σαν ατομικά μεγέθη και όλο και περισσότερο σαν κοινωνικά μεγέθη, από την άλλη δεν πρέπει να διαφεύγει ότι οι ουσιαστικότερες συνέπειες και μορφές αυτής της εξέλιξης δεν είναι οι «στενά» πολιτικοοικονομικές (δηλ. οι «απλώς» περιγραφικές) αλλά οι κοινωνικο-πολιτικές συνέπειές της.

το τέλος της εργασίας, της αξίας και όλων αυτών

Ένας άνθρωπος πάει στην καφετέρια και παραγγέλνει καφέ…

…Με το που δίνει την παραγγελία, ο μισθωτός σκλάβος εργάτης στο βραζιλιάνικο ή όποιο άλλο λατιφούντιο τρέχει για την συγκομιδή του καφέ. Οι συσκευαστές πακετάρουν την ποσότητα που συγκόμισε ο εργάτης της γης και την παραδίδουν στους μεταφορείς που με καρότσια, κλαρκ, φορτηγά και τρένα την πάνε στο πλησιέστερο αεροδρόμιο ή λιμάνι. Εκεί οι φορτοεκφορτωτές την τοποθετούν προσεκτικά στα αμπάρια του καραβιού ή στον αποθηκευτικό χώρο του αεροπλάνου και τη φέρνουν ως τη χώρα ώσπου, κάποια στιγμή, το προσωπικό του χοντρέμπορου εφοδιάζει την καφετέρια όπου κάθεται ο δικός μας με την ποσότητα καφέ που παράγγειλε. Χωρίς να χάσει στιγμή ο εργάτης της κουζίνας, τρέχει με κουταλάκια, ποτηράκια, φλυτζανάκια, μπρίκια, καφετιέρες κι όλα αυτά, που ένας θεός ξέρει πώς έφτασαν στα χέρια του, και παρασκευάζει τον καφέ όπως τον παράγγειλε ο πρωταγωνιστής μας, γλυκό μέτριο ή σκέτο. Με το που ο καφές  είναι έτοιμος στο ποτήρι, ο σερβιτόρος τρέχει κι αυτός, τον βάζει στο δίσκο και χωρίς να χάσει καιρό, μην τυχόν κι ο πελάτης δυσφορήσει για την αργοπορία,  έρχεται πάνω από το τραπέζι του και τον ακουμπάει μπροστά του φωνάζοντας «έφτασε!».

…Ο άνθρωπός μας ξαφνιασμένος ξυπνάει από τον λήθαργό και προσπαθεί να ψελλίσει κάτι σαν «ευχαριστώ». Τόση ώρα είχε αφαιρεθεί διαλογιζόμενος ότι ενδεχομένως κάποια στιγμή στο μέλλον έρθει η στιγμή του τέλους της εργασίας, κι ούτε στιγμή δεν του πέρασε από το μυαλό το ερώτημα πώς έφτασε ο καφές του μέχρι το τραπέζι του…

***

Το παραπάνω επεισόδιο είναι η μια πλευρά της υπόθεσης, και αφορά το παρόν, το τόσο αξεδιάλυτα συγκεχυμένο σήμερα, το θυσιασμένο στο βωμό κάποιου ενδεχόμενου αύριο…

Η άλλη πλευρά της υπόθεσης αφορά αυτό το ενδεχόμενο αύριο:

Όπως και να το δει κανείς, η προοπτική ότι θα μετατραπούμε σε πουλάκια βγαλμένα μόλις από το αυγό μας που θα περιμένουμε στη φωλίτσα μας με ανοιχτό το στόμα να έρθει η μαμά-ρομπότ και να μας ρίξει μέσα το σκουληκάκι, δεν είναι απλώς μια προοπτική που προκαλεί αισθήματα αποστροφής, τουλάχιστον σε πολλούς, αλλά και προοπτική που δεν έχει καμία σχέση με τον οποιοδήποτε ρεαλισμό.

Δεν είναι μόνο το ότι η αυτοματοποίηση της παραγωγής βρίσκει τα γενικά όριά της στην υλικότητα του χρόνου και του χώρου και κάθε άλλου σε τελική ανάλυση ανυπέρβλητου φυσικού νόμου. Ούτε το ότι σε κάθε της βαθμίδα τα ειδικά όριά της ορίζονται από την αντίστοιχη ανάγκη σωματικής επίβλεψης και σωματικού χειρισμού των αυτοματοποιημένων παραγωγικών συστημάτων.

Είναι κυρίως το ότι η ύπαρξή της, η ύπαρξη και η συνεχής ανανέωση της αυτοματοποιημένης παραγωγής, σημαίνει και απαιτεί την ύπαρξη ενός εκτεταμένου ανθρώπινου εργατικού – παραγωγικού δυναμικού που δραστηριοποιείται (ή καταναλώνεται από το κεφάλαιο όσο διατηρείται η αντίθεση κεφαλαίου – μισθωτής εργασίας) στο πεδίο της πνευματικής και επιστημονικής εργασίας, και βέβαια η πνευματική και επιστημονική εργασία δεν παύει να είναι εργασία.

***

Στο σημείο αυτό κάνει την θορυβώδη εμφάνισή του ένας ακόμα μύθος: «Ναι, αλλά», λέει, «βάσει του τόμου α, σελίδα β των απάντων του Μαρξ, η αυτοματοποίηση καταργεί την αξία και επομένως τον νόμο της αξίας, άρα και ο καπιταλισμός καταργείται, και ακόμα παραπέρα μπορεί να μην καταργείται μόνο ο καπιταλισμός αλλά και η ίδια η εργασία: αν καταργείται η αξία, το ποσοτικό είδωλο της εργασίας, πού να ξέρουμε αν η εργασία εξακολουθεί ακόμα να υπάρχει;»

***

Δυστυχώς ή ευτυχώς τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει.

Απλώς […] το προϊόν της αυτοματοποιημένης παραγωγής παύει, ποσοτικά και υλικά, να αποτελεί ενσάρκωση ενός αθροίσματος ατομικών εργασιών που υλοποιήθηκαν σε αυτό.

Χοντρικά μιλώντας, αν ένας λάκος σκαμμένος με την αξίνα εκφράζει αξιακά  την συγκεκριμένη ατομική εργασία που κατέβαλε ένας άνθρωπος σκάβοντας (συν το μέρος της αξίας που μεταβιβάζει στο σκάψιμο του λάκου η φθορά της αξίνας, η οποία έτσι κι αλλιώς σαν εργαλείο είναι αθάνατο),  αντίθετα, για να βρούμε την αξία ενός λάκου σκαμμένου με τον τελευταίας τεχνολογίας ρομποτικό εκσκαφέα της  NASA, πρέπει να υπολογίσουμε την συνολική κοινωνική πνευματική – επιστημονική συν την κοινωνική σωματική εργασία που καταβλήθηκε για να παράγονται ρομποτικοί εκσκαφείς και να τη διαιρέσουμε με τον αριθμό των ρομποτικών εκσκαφέων που έχει παραγάγει αυτή η εργασία, κι αυτόν τον αριθμό να τον διαιρέσουμε  με τον αριθμό των λάκων που σκάβει κάθε ρομποτικός εκσκαφέας στη διάρκεια της «ζωής» του.

Ίσως είναι ανόητοι οι λόγοι που θα επέβαλαν έναν τέτοιο υπολογισμό. Όχι λιγότερο ανόητοι όμως από τους λόγους που επιβάλλουν τον υπολογισμό της αξίας ενός λάκου σκαμμένου με την αξίνα ή τους λόγους (εμπορευματικές τιμές) στους όποιους -άθελά τους- επιβάλλεται από μόνος του αυτός ο υπολογισμός. Και παρότι ανόητοι, δεν παύει να είναι λόγοι, και δεν παύει να πρόκειται για έναν υπολογισμό προσδιορίσιμων και μετρήσιμων μεγεθών πόσο μάλλον αν τον εμπιστευτεί κανείς στην «εξυπνάδα» των αυτόματων υπολογιστικών συστημάτων.

***

Δεν πρόκειται λοιπόν για καμιά καταργηση της εργασίας και για καμιά κατάργηση της αξίας.

Αυτό για το οποίο πρόκειται είναι η τάση της εργασίας προς τον ανώτατο βαθμό του κοινωνικού χαρακτήρα της, και το ίδιο και στο καθρέφτισμά της, η τάση προς τον ανώτατο βαθμό κοινωνικού χαρακτήρα της αξίας και της επενέργειας του νόμου της, και γενικεύοντας τα προηγούμενα, η τάση προς τον ανώτατο βαθμό όξυνσης της αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική της ιδιοποίηση .

Και ταυτόχρονα πρόκειται , όσο διατηρείται ο καταμερισμός της εργασίας ο βασισμένος στην αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, για τον ανώτατο βαθμό προλεταριοποίησης της πλειοψηφίας των πνευματικών – επιστημονικών εργατών, και μαζί για τον ανώτατο βαθμό εμφάνισης της εργασίας τους με τα χαρακτηριστικά της σωματικής εργασίας, εργασίας σωματικής έως το βαθμό της σωματικότητας των εγκεφαλικών λειτουργιών των αποστερημένων από δημιουργικότητα και των υποταγμένων σε εκτελεστική έως και εξαρτημένη αντανακλαστική λειτουργία, εργασίας σωματικής όπως είναι καθαυτή η πληκτρολόγηση και ο χειρισμός του «ποντικιού», εργασίας σωματικής όπως είναι και το γράψιμο όταν κανείς απλώς αντιγράφει, εργασίας σωματικής όπως όταν έχει κανείς να «λύσει» μια δοσμένη σειρά δοσμένων εξισώσεων με δοσμένο ερώτημα και δοσμένη λύση η οποία πρέπει ουσιστικά απλώς να «πρωτοκολληθεί», εργασίας σωματικής όπως όταν έχει κανείς έτοιμα καλούπια στο πνεύμα και μοναδικό αντικείμενο της δραστηριότητάς του είναι η μαζική παραγωγή καλουπιών της πραγματικότητας, εργασίας σωματικής όπως καταντά η πνευματική εργασία όταν είναι δραστηριότητα αλλοτριωμένη από το υποκείμενο που δραστηριοποιείται – από τον άμεσο παραγωγό.

***

Πολύ πνευματικότερη η εργασία ενός, που ψάχνει να βρει τι ενοχλεί το μουλάρι του και ποια θεραπεία είναι κατάλληλη για να το απαλλάξει από την ενόχλησή του.

Η δουλειά με την αξίνα παρήγε πνευματικό πολιτισμό (δημοτικό τραγούδι, μπλουζ), η νομική κατασκευή της «ηλεκτρονικής προσωπικότητας» των ρομπότ αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση, ως  ειδώλου της, της ρομποτικής προσωπικότητας των ανθρώπων.

δημαρ: «αριστερά» σημαίνει «ήθος» πάνω από όλα…

…Όταν όμως το πολιτικό περιεχόμενο είναι λίγο χοντροκομμένο και το περιτύλιγμα του «ήθους» μερικά νούμερα μικρότερο, τότε αποδεικνύεται προτιμότερο το θέατρο της ιερής αγανάκτησης και το στυλάκι του «μαγκίτη».

Έτσι λοιπόν, όταν ο βουλευτής της «ΔΗΜΑΡ» Κυρίτσης ρωτήθηκε στα Τρίκαλα από πολίτη αν υπάρχει κυβερνητικό σχέδιο ιδιωτικοποίησης των κοινωνικών δομών, έδωσε την παράσταση του ανθρώπου που βγαίνει από τα ρούχα του με το «εξωφρενικό» της ερώτησης, άρχισε να κοπανάει το χέρι του στο τραπέζι, το ‘ριξε στο τσάμικο, και στο τέλος είπε και στους παρευρισκόμενους ότι «θα πάρουνε τα τέτοια του».

Λιγοστεύουν λοιπόν, όπως φαίνεται, τα περιθώρια «αριστερού ήθους» των κολαούζων της εξτρεμιστικής «δεξιάς» πολιτικής.  Τα τελευταία αποθέματα εξαντλούνται σε πολιτισμένες ημερίδες, όπως αυτή που διοργάνωσε η «ΔΗΜΑΡ» Πύργου, πρώτο «συμπέρασμα» της οποίας ήταν ότι «το λιμάνι και η νέα μαρίνα θα παραχωρηθούν σε ιδιώτες».

Σε περίπτωση αντιδράσεων απέναντι στο «συμπέρασμα» της ημερίδας, θα πρότεινα στην τοπική ΔΗΜΑΡ να ζητήσει τη συνδρομή του βουλευτή της, που θα μας εξηγήσει ότι αν το λιμάνι δεν ιδιωτικοποιηθεί «θα πάρουμε τα τέτοια του». Αν στην εξωφρενική ερώτηση, τι παίρνουμε εκτός από «τα τέτοια του» είκοσι χρόνια τώρα που ιδιωτικοποιούνται τα πάντα, ο κ. βουλευτής δεν είναι σε θέση να απαντήσει, ε τότε ας αναφωνήσει κι αυτός «Νικο σώσε με»…

Απέχει στ’ αλήθεια πολύ (απέχει στ’ αλήθεια καθόλου) η πηγή και το επακόλουθο της ιερής αγανάκτησης του κ. Κυρίτση από την πηγή και το επακόλουθο του ιερού τρόμου του κ. Βρούτση;

Το νερό και η δημοκρατία

Ήδη τον περσινό χειμώνα πολλές πολυκατοικίες στον Πύργο (όπως και σ’ όλη την Ελλάδα), την ίδια ώρα που η καθεμιά χαρατσώνεται με 10 και με 20 χιλιάδες ευρώ, τον πέρασαν χωρίς θέρμανση, κι ακόμα περισσότερες περνάνε χωρίς θέρμανση και τον φετινό.

Πάνω από έναν μεγάλο αριθμό κατοικιών κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη η απειλή (ή και το ήδη τετελεσμένο γεγονός) της διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος, είτε λόγω του χαρατσιού είτε λόγω των φουσκωμένων λογαριασμών.

Και μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα η δημοτική αρχή όχι απλώς σιωπά, αλλά αν έχει κάτι να πει είναι: Ετοιμαστείτε τώρα να περάσετε και χωρίς νερό. 

Στη χώρα όπου πια περίπου το 40% του πληθυσμού επιβιώνει κάτω από τα επίσημα όρια της φτώχιας, είναι βέβαιο ότι η αδυναμία πληρωμής πετρελαίου, η αδυναμία εξόφλησης των λογαριασμών του ηλεκτρικού κλπ σύντομα θα εμφανιστεί και σαν αδυναμία πληρωμής των λογαριασμών του νερού.  

Περισσεύουν φυσικά οι παραινέσεις για «υπομονή», οι εκδηλώσεις «αλληλεγγύης», τα δίχως περιεχόμενο λόγια για τις «δύσκολες μέρες που περνά η χώρα», για τις θυσίες που πρέπει να κάνουμε δήθεν «όλοι» για τη «σωτηρία» της…

Μόνο που δεν βρισκόμαστε στην ίδια θέση «όλοι»: Όταν το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού κατέχει (με στοιχεία προπέρσινα) εισόδημα εξαπλάσιο από του φτωχότερου 20%, όταν το μεγάλο κεφάλαιο που συσσώρευσε αμύθητα κέρδη τα προηγούμενα χρόνια εξακολουθεί να αυξάνει τα κέρδη του και στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, όταν οι αρμόδιοι της  κυβέρνησης πανηγυρίζουν που τα φορολογικά έσοδα από το πετρέλαιο θέρμανσης αυξάνονται με το να μένουν παγωμένα τα σπίτια του εργαζόμενου κόσμου, που καθημερινά κάνει όλο και μεγαλύτερες περικοπές από τα αναγκαία της επιβίωσης,  τότε η επίκληση του «συνόλου» και της «χώρας» είναι το λιγότερο απατηλή.

Οι οφειλές του κεντρικού κράτους προς τους δήμους ξεπερνούν τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ, οι τρέχουσες χρηματοδοτήσεις δεν επαρκούν ούτε για τα βασικά τους έξοδα, κι η δημοτική αρχή «στηρίζει» τη λειτουργία της στους λογαριασμούς και στα τέλη που εισπράττει από το εμπόριο του νερού στους κατοίκους, δεν παραλείπει να προωθήσει την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών της ύδρευσης προσθέτοντας επιπρόσθετα τέλη, μα ούτε σκέψη να σταθεί ανάχωμα στην αντιλαϊκή γενοκτονική λαίλαπα που απειλεί και την κοινωνική πλειοψηφία των δημοτών της. Αντ’ αυτού γίνεται μέρος του προβλήματος δηλώνοντας (στον καθένα ξεχωριστά) μέσω της δημοτικής επιχείρησης έτοιμη να κλείσει τις βάνες του νερού σε  κάθε σπίτι όπου φτάνουν να έχουν εξαντληθεί και τα στοιχειώδη περιθώρια επιβίωσης. 

Αντί να σταθεί σε θέση διεκδικητική για τα δικαιώματα του λαού της περιοχής στην επιβίωση, εναποθέτει δήθεν αμέτοχη το πρόβλημα στον «κοινωνικό αυτοματισμό» εντός της κάθε πολυκατοικίας, που με την τοπική ιδιαιτερότητα της κοινής παροχής νερού για όλα τα διαμερίσματα, μετατρέπεται η κάθε πολυκατοικία σε μικρογραφία της τρέχουσας κοινωνικής βαρβαρότητας. Όπου οι κατ’ ελάχιστο πιο ευκατάστατοι, όσοι ακόμα μπορούν να «πληρώσουν» για το νερό της κατοικίας τους, διαμαρτύρονται για την «αδικία» που διαπράττουν σε βάρος τους οι φτωχότεροι συν-ένοικοι, όσοι πια δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα, και είναι έτοιμοι να τους εξοντώσουν οι ίδιοι για λογαριασμό της δημοτικής αρχής (που απλώς «προεδρεύει») κόβοντάς τους το νερό μέσα από τις εσωτερικές βάνες της πολυκατοικίας: «Θα μας κόψουν εμάς το νερό επειδή δεν πληρώνετε εσείς;»

Αυτά εκτυλίσσονται «ησύχως»  πίσω από τις εισόδους των πολυκατοικιών της πόλης. Αυτά συνιστούν την κοινωνική αποτύπωση της πολιτικής που υπηρετεί η δημοτική αρχή. Αυτά απεικονίζουν τις ζοφερές κοινωνικές σχέσεις που «επωάζει» αυτή η πολιτική, με την μορφή της αναπαραγωγής στην καθημερινή μικροκλίμακα του πολέμου κατά των φτωχών, δηλαδή αυτής της ίδιας πολιτικής, η οποία εμφανίζεται χωρίς αναστολές στο να στερήσει από τους πιο εξαθλιωμένους οικονομικά ακόμα και το αναγκαιότερο αγαθό της επιβίωσης, της ζωής, της υγιεινής.

Ποιο το νόημα της επίκλησης οποιουδήποτε αφηρημένου δημοκρατικού «ιδεώδους», εφόσον οι ΔΙΨΑΣΜΕΝΟΙ, απέναντι στο «μνημόνιο» που υπηρετεί η δημοτική αρχή για τη «σωτηρία της χώρας», συνάψουν το δικό τους «μνημόνιο» για τη δική τους σωτηρία;

Να πέσει η τιμή του ψωμιού/Ψωμί

ΕΡΓΑΤΟΫΠΑΛΛΗΛΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΛΑΥΡΙΟΥ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΨΩΜΙΟΥ

Στο Λαύριο και στην Λαυρεωτική γενικότερα, με την τεράστια διαχρονική ανεργία υπάρχει σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης του λαού. Σε αρκετές περιπτώσεις λαϊκές οικογένειες βρίσκονται μπροστά σε σοβαρά αδιέξοδα και από το τραπέζι τους λείπουν συστηματικά τρόφιμα που είναι απαραίτητα για τον οργανισμό τους. Αυτό που δεν μπορεί να λείπει από το κάθε τραπέζι είναι το ψωμί το οποίο στην περιοχή μας έχει τις πιο υψηλές τιμές. Συγκεκριμένα το μισό κιλό ψωμί παραμένει στα 90 λεπτά του ευρώ, ενώ πριν την κρίση είχε φτάσει το 1 ευρώ το μισό κιλό. Μία οικογένεια τετραμελής χρειάζεται τουλάχιστον 1,5 κιλό ψωμί την ημέρα· αυτό σημαίνει 81 ευρώ τον μήνα.

Το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Λαυρίου, απαιτεί την μείωση της τιμής του ψωμιού, να σπάσει το καρτέλ στα άλευρα, η τιμή του ψωμιού να είναι η ίδια σε όλη την χώρα. Η κυβέρνηση να πάρει μέτρα ώστε να υπάρξει αυτάρκεια σε σιτηρά και να οργανωθεί έτσι η παραγωγή ώστε να έχουμε όλοι καλής ποιότητας, φτηνό ψωμί και οι αγρότες να έχουν ικανοποιητικό εισόδημα, να απαγορευτούν οι εισαγωγές κατεψυγμένης ζύμης από άλλες χώρες. Οι αρτοποιοί που βρίσκονται στην μέση και διαμαρτύρονται ότι οι τιμές των αλεύρων είναι μεγάλες και τα λειτουργικά έξοδα δυσβάστακτα, να αγωνιστούν μαζί με όλους τους επαγγελματίες για μείωση της δυσβάστακτης φορολογίας, για μείωση των ενοικίων, ενάντια στα καρτέλ στα άλευρα και να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους αγρότες που παράγουν και παίρνουν ψίχουλα και φυσικά να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους εργάτες-άνεργους που αγωνίζονται για συλλογικές συμβάσεις, γιατί ως γνωστόν εργατιά χωρίς λεφτά μαγαζιά χωρίς δουλειά.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Λαύριο 18-2-2013
via Redfly Planet

Ψωμί

What Grace is this knead in this Loafe? This thing
Souls are but petty things it to admire.
[…]
Eate, Eate me, Soul, and thou shalt never dy.
Edward Taylor, “I am the Living Bread: Meditation Eight: John 6:51”

Η ανακάλυψη του τροχού, γνωστή ως σημαντικότερη ανακάλυψη της ανθρώπινης ιστορίας, έγινε, σύμφωνα με τις περισσότερες ιστορικές εικασίες, την τέταρτη χιλιετία π.Χ σχεδόν ταυτόχρονα στην Μεσσοποταμία, τον Βόρειο Καύκασο, και την Κεντρική Ευρώπη. Η ανακάλυψη του ψωμιού τοποθετείται στην ίδια περίοδο, επίσης στην Μεσσοποταμία καθώς και στην Αίγυπτο.

Είναι ενδεικτικό της τυφλότητας των ανθρώπων για τα έργα των χεριών τους ότι ενώ ποτέ δεν παύουν να τιμούν την πρώτη –σύμβολο, φυσικά, της παραγωγής και της παραγωγικότητας, της υλικής μεταμόρφωσης του κόσμου– δίνουν ελάχιστη συμβολική σημασία στην δεύτερη, που ιδωμένη πιο προσεκτικά, αποτελεί ένα κάποιο θαύμα μετουσίωσης ίσως μεγαλύτερο, και σίγουρα ιστορικά σημαντικότερο, από τον περίφημο πολλαπλασιασμό άρτων και ιχθύων στην Καινή Διαθήκη: ο συνδυασμός ενός φυτού (σιτάρι), ενός μύκητα (μαγιά) και του νερού αποδεικνύεται εκ των υστέρων ως φυσικά προορισμένος για τον ανθρώπινο οργανισμό, αγαπητός σε κάθε στομάχι, από το πιο εκλεπτυσμένο ως το πιο πεινασμένο, από το πιο ευαίσθητο ως το πιο σκληραγωγημένο, και εξελίσσεται στο βασικότερο, σε όλη την ιστορική πορεία της ανθρωπότητας, διατροφικό είδος. Η ανθρώπινη ζωή μπορεί να συντηρηθεί χωρίς πάρα πολλά πράγματα, όχι όμως χωρίς ψωμί και νερό: το “ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος” είναι απαραίτητο ακριβώς επειδή η κοινή λογική υπαγορεύει το αντίθετο της ρήσης: είναι εφικτό να ζήσεις μόνο με ψωμί.

Η λήθη για την ανακάλυψη του ψωμιού, η απουσία εποποιίας για το μέγεθος του δώρου που κάποιοι ανώνυμοι πρόγονοί μας μάς χάρισαν, μαρτυρά την λήθη του ανθρώπου για το γεγονός ότι η φροντίδα του σώματος δεν ήταν ούτε αυτονόητη ούτε ευκολοκατάκτητη, σαν κάποιο απλό αντανακλαστικό επιβίωσης· το ψωμί είναι το σύμβολο της ειρηνικής πρόθεσης του είδους να φροντίσει τον εαυτό του αντί να επιβληθεί στους άλλους. Η εποποιία του τροχού –άρματα, καρότσες, τροχίσματα μετάλων, μηχανές βασανισμού– είναι ουσιαστικά παραγωγική και καταστροφική με μιας: ο τροχός συνδέει την δυνατότητα μεταφοράς και εμπόρευσης του καρπού με αυτή της καταστροφής του, της λεηλασίας, και του φόνου. Το ψωμί, από την άλλη, είναι το κατ’ εξοχήν επίτευγμα της συνύπαρξης και της φροντίδας, και ο πολιτικός του ρόλος στην ιστορία είναι αδιαφοροποίητα βασισμένος στην στέρησή του: η στέρηση του ψωμιού είναι το οικουμενικό σύμβολο της στέρησης ως τέτοιας. Από τις μεσαιωνικές εξεγέρσεις σε περιόδους ασιτίας, στην γαλλική (“ας φάνε παντεσπάνι!”) και την ρωσική επανάσταση (βλ. σχετική σεκάνς για τις όλο και μικρότερες μερίδες ψωμιού στον Οκτώβρη του Άιζενσταϊν), στις σύγχρονες εξεγέρσεις στην Βόρεια Αφρική, η έλλειψη ψωμιού μεταφράζεται σε απόσυρση των βασικών προϋποθέσεων επιβίωσης του είδους, σε έλλειψη του επιούσιου, του καθημερινά απαραίτητου.

Μια υλιστική μακροϊστορία του είδους θα όφειλε να δείξει τον δέοντα σεβασμό σ’ αυτό το ταπεινό μείγμα νερού, μυκητών και σιταριού με το οποίο ο άνθρωπος έμαθε να θρέφει το σώμα του και το σώμα των γύρω του.

Radical Desire, 13 Φεβρουαρίου 2011

Από το LeninReloaded

θα φέρουν τώρα τα ΜΑΤ ν’ ανοίξουν τη χαλυβουργία;

θα φέρουν τώρα τα ΜΑΤ ν’ ανοίξουν τη χαλυβουργία…

…ή πρέπει να την ανοίξει ο λαός;

ο χάλυβας