«συμβολαιακή γεωργία» και στο χασίς

Μετά την Τράπεζα Πειραιώς, που αποκρατικοποίωντας την «καλή» Αγροτική  ξεκίνησε το πρόγραμμα της «συμβολαιακής γεωργίας», τώρα, αν πιστέψουμε την πρόσφατη αναγγελία της εφημερίδας «Espresso», ξεκινά και ένα νέο πρόγραμμα «συμβολαιακής γεωργίας» με εξειδικευμένο αυτή τη φορά παραγωγικό αντικείμενο τις καναβουριές, επενδυτικό πεδίο την Κρήτη, και «40.000 € ΓΙΑ ΕΞΙ ΜΗΝΕΣ», όπως γνωστοποιεί ο τίτλος που προσθέτει επίσης ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα (όπως άλλωστε και αυτό της «Πειραιώς», συμπληρώνω εγώ) απευθύνεται σε («μπλέκει») καταχρεωμένους αγρότες. 

Θα μου πεις: «Τι σε ενδιαφέρει εσένα;»

Απαντάω αμέσως:

Ο ένας λόγος, ο κύριος (καθώς η οικονομία είναι γενικά το κύριο, η βάση), για τον οποίο με ενδιαφέρει είναι ο καθαρά θεωρητικός, αναφορικά προς τον όμοιο τρόπο με τον οποίο το συσσωρευμένο κεφάλαιο συμπαρασύρει τις σχέσεις τις κοινωνικής – οικονομικής ζωής αδιάκριτα αν πρόκειται για τη σφαίρα της νομιμότητας ή της παρανομίας.

Και ειδικά στη σφαίρα της παρανομίας μπορεί κανείς να πάρει μια ιδέα της κίνησης του κεφαλαίου απογυμνωμένου από μια σειρά τυπικούς κανόνες, θεσμούς κλπ, που συσκοτίζουν το γεγονός ότι πρόκειται ακριβώς για την κίνηση του κεφαλαίου, και δημιουργούν την πλαστή εντύπωση ότι πρόκειται απλώς για νόμους που ψηφίζονται στη βουλή.

Το κεφάλαιο απαλλαγμένο από κάθε νομικό περιορισμό: Μα αυτό είναι ο παράδεισος του οικονομικού φιλελευθερισμού. Οι εκπρόσωποι αυτής της σφαίρας του κεφαλαίου πρέπει να είναι οι πιο γνήσιοι «φιλελεύθεροι», οι φιλελεύθεροι που δεν αναλώνονται σε θεωρητικές φλυαρίες αλλά κάνουν πράξη το όραμά τους, το αρχαϊκό όραμα του καπιταλισμού.

Και να λοιπόν που δε χρειάζεται κανένας  νομικός κανόνας για να πραγματωθεί η σύμφυση του βιομηχανικού – παραγωγικού κεφαλαίου με το χρηματικό – πιστωτικό, για να εμφανιστεί το κεφάλαιο σαν κεφάλαιο μονοπωλιακό και με τη μορφή του χρηματιστικού κεφαλαίου να επιχειρήσει την κυριάρχησή του πάνω στους καταχρεωμένους μικροπαραγωγούς, να ελέγξει σαν δανειστής και ταυτόχρονα σαν αγοραστής την παραγωγή τους στη βάση μιας συνεχώς αναπτυσσόμενης σχέσης χρέους – ελέγχου, διεύρυνσης  του επενδυτικού πεδίου του σε νέους τομείς της μιας ή άλλης σφαίρας όπου δραστηριοποιείται, κλπ, ως τους τελικούς καρπούς της όλης αυτής διαδικασίας πραγματικής διαμόρφωσης (μορφοποίησης) των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων.

Να επίσης που η οικονομική σφαίρα της παρανομίας ακολουθεί την ίδια πορεία συγκέντρωσης του κεφαλαίου, από τη μικροοικονομία και την ανεξάρτητη εργασία των απαρχών του καπιταλισμού, στην οικονομική συγκέντρωση και στην εξαρτημένη «μισθωτή» εργασία της επόμενης φάσης έως το σημερινό μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού και την κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Κι αν η επαλήθευση της οικονομικής θεωρίας σε σχέση με την καπιταλιστική συσσώρευση και τη σύμφυση του παραγωγικού και του χρηματικού κεφαλαίου αποτελεί τον «κύριο» λόγο του προσωπικού μου ενδιαφέροντος, το ζήτημα της συνακόλουθης σύμφυσης του μονοπωλιακού κεφαλαίου με την αστική κρατική διάρθρωση αποτελεί την «γέφυρα» προς τους «δευτερεύοντες» λόγους του ίδιου ενδιαφέροντος, τους σχετιζόμενους με την πολιτική (εποικοδόμημα).

Σε κάθε περίπτωση είναι προφανές ότι συσσώρευση και συγκέντρωση κεφαλαίου (ανεξαρτήτως σφαίρας δραστηριότητας) συνεπάγεται αντίστοιχη συσσώρευση πολιτικής δύναμης, συγκέντρωση πολιτικής εξουσίας με μια λέξη, συνεπάγεται όχι μόνο δυνατότητα αλλά και επιδίωξη υλοποίησης γενικότερων πολιτικών σκοπιμοτήτων και σχεδιασμών, που με τη σειρά τους δεν μπορεί να υλοποιούνται ανεξάρτητα από γενικότερους πολιτικούς συσχετισμούς, συμμαχίες και ανταγωνισμούς, στρατηγικές επιδιώξεις όπως αυτές προωθούνται εδώ κι εκεί στην εποχή του ιμπεριαλισμού.

Το θεωρητικό ενδιαφέρον είναι τεράστιο και από πολιτική άποψη, πόσο μάλλον που το συγκεκριμένο αυτό πρόγραμμα συμβολαιακής γεωργίας εκπονείται σε μια γεωστρατηγικά ιδιαίτερα σημαντική περιοχή, όπως η Κρήτη.  Ποιά θα είναι άραγε εν προκειμένω η συγκεκριμένη  πολιτική μορφή εκπλήρωσης των γενικών νομοτελειών ανάπτυξης του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο; Και ποια πολιτική κατεύθυνση θα επιλεγεί στη συνέχεια ως κυρίαρχη για την εξυπηρέτηση των σχεδιασμών του χρηματιστικού κεφαλαίου, που στα πλαίσια του απογυμωμένου οικονομικού του φιλελευθερισμού εντός αυτής της σφαίρας δραστηριότητας, απαλλαγμένο έτσι από κάθε ιδεολογικό «δογματισμό», είναι ικανό να εναλλάσσει το «ευρωπαϊκό» πρόταγμα με το εθνικιστικό και το εθνικιστικό με το στενά τοπικιστικό.

Τελευταίοι στη σειρά λόγοι του προσωπικού μου ενδιαφέροντος, οι πιο υποκειμενικοί:

Ο ένας εδραζόμενος στην εμπειρία σύμφωνα με την οποία συχνά βλέπουμε ξαφνικά μια διαμορφωμένη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα και μένουμε να αναρωτιόμαστε τι στο διάολο μεσολάβησε, και σε ποιά «οικονομική βάση», και τα πράγματα γίναν έτσι χωρίς να το καταλάβουμε.

Ο άλλος εδραζόμενος στην πεποίθηση, ότι ανεξάρτητα από την αναγκαιότητα της πάλης εναντίον όλων των εξαρτήσεων, είναι (τηρουμένης μια αρκετά χοντροκομμένης αναλογίας με το θέμα της ανάρτησης) άλλο οι Βολιβιανοί κοκαλέρος για παράδειγμα, κι άλλο το καρτέλ του Μεντεγίν και το κάθε καρτέλ του κάθε Μεντεγίν.

Ινδία: αυτοκτονίες αγροτών φέρνει η βροχή και το χαλάζι

Η είδηση περιγράφει μια πραγματικότητα που διαρκεί εδώ και πολλά χρόνια: Στην Ινδία πολλούς αγρότες η καταστροφή μιας σοδειάς τούς οδηγεί στην απόφαση της αυτοχειρίας. Από την ίδια πραγματικότητα βγαίνει κι ένα συμπέρασμα για τον βαθμό υποδούλωσης των αγροτών στις τράπεζες, μέσω των δανείων που παίρνουν αναγκαστικά για να προπληρώσουν τα έξοδα των καλλιεργειών τους. Υποδούλωση που ισοδυναμεί με την προλεταριοποίησή τους, ανεξάρτητα από το αν το κομμάτι της γης ή το τρακτέρ είναι τυπικά δικό τους, ανεξάρτητα από το αν τυπικά οι ίδιοι είναι «ανεξάρτητοι» εμπορευματοπαραγωγοί και «επιχειρηματίες». Άλλωστε για τις τράπεζες που έτσι κι αλλιώς με τη μορφή των τόκων απομυζούν το εισόδημα που βγάζουν με τη δουλειά τους στη γη, είναι μάλλον προτιμότερο να παραμένουν «επιχειρηματίες» οι αγρότες ώστε να επωμίζονται και την κάθε πρόσκαιρη καταστροφή. Καλύτερα να αυτοκτονούν οι αγρότες «επιχειρηματίες» παρά οι τραπεζίτες…

Υποθέτω πάντως  ότι, τουλάχιστον, εκεί δεν κατηγορούν τους αγρότες ότι αυτοκτονούν «το χειμώνα που έτσι κι αλλιώς κάθονται», όπως «ψιθυρίζουν» εδώ κάθε φορά που οι αγρότες βγαίνουν με τα τρακτέρ και κλείνουν τους δρόμους για να μη φτάσουν στο σημείο να λένε «η ζωή εδώ τελειώνει» όποτε ρίχνει χαλάζι. Γιατί κατά τ’ άλλα, και επί της ουσίας, ελάχιστα απέχει η κατάσταση των Ελλήνων μικρομεσαίων αγροτών από αυτήν των αγροτών στην Ινδία όπως κι ελάχιστα ή καθόλου διαφέρει κι ο δρόμος για τη λύση των προβλημάτων των μεν και των δε.

Μήπως η επίγνωση αυτής της πραγματικότητας θα μπορούσε να γίνει αφορμή και για τους Έλληνες αγρότες να δουν την κατάσταση πέρα από τα σύνορα του δικού τους χωραφιού, πέρα κι από τα στενά εθνικά σύνορα, ευκαιρία να να συνδεθούν με αυτό που είναι ήδη γνωστό στο εργατικό κίνημα: προλεταριακός διεθνισμός, διεθνιστική αλληλεγγύη, διεθνισμός των εργαζομένων ενάντια στους κοινούς τους εκμεταλλευτές;

Και η είδηση, από τον 902gr:

Ινδία: Τουλάχιστον 33 χρεωμένοι αγρότες έχουν αυτοκτονήσει τις τελευταίες εβδομάδες

Τουλάχιστον 33 αγρότες που ήταν αντιμέτωποι με μεγάλα χρέη αυτοκτόνησαν στη δυτική Ινδία τις τελευταίες εβδομάδες αφού ακραία καιρικά φαινόμενα κατέστρεψαν τις καλλιέργειες τους.

Οι αυτοκτονίες καταγράφηκαν σε 28 από τις 35 περιοχές του δυτικού ινδικού κρατιδίου Μαχαράστρα, όπου καταστράφηκαν καλλιέργειες ρυζιού, βαμβακιού, σταφυλιών, κρεμμυδιών και σταριού, αξίας εκατομμυρίων δολαρίων εξαιτίας των καταρρακτωδών βροχών και των χαλαζοπτώσεων.

«Τουλάχιστον 33 αγρότες προέβησαν στο απονενοημένο, οκτώ εκ των οποίων έχουν αυτοκτονήσει από τη Δευτέρα», δήλωσε ο Κισόρε Τιουάρι επικεφαλής μιας ομάδας υποστήριξης των γεωργών. Ο ίδιος πρόσθεσε ότι οι αγρότες αυτοκτόνησαν καταναλώνοντας παρασιτοκτόνα ή αυτοπυρπολήθηκαν.

Στη Μαχαράστρα, ένα κρατίδιο που είναι συχνές οι ξηρασίες, σημειώνονται κάθε χρόνο εκατοντάδες αυτοκτονίες καθώς οι αγρότες δεν είναι σε θέση να εξυπηρετούν τα δάνειά τους εξαιτίας της καταστροφής των καλλιεργειών τους και των μειωμένων τιμών πώλησης των αγαθών τους.