Πρωί-πρωί της 18-10-2023 κυκλοφόρησε ο Ριζοσπάστης με το εξής σχόλιο, κάτω από τον τίτλο «φίλοι», στη δεύτερη σελίδα του:
Αν έχουν τέτοιους φίλους οι Παλαιστίνιοι, τότε τι τους θέλουν τους εχθρούς… Ο λόγος για τον Βαρουφάκη, που «ξαναχτύπησε», γνωστοποιώντας πως «η θέση του ΜέΡΑ-DiEM25, στην οποία καταλήξαμε μετά από μακρύ και έντονο διάλογο, ήταν ότι η λύση των δύο κρατών είναι πλέον ανέφικτη και, έτσι, η βέλτιστη λύση τώρα πια είναι ένα ενιαίο κράτος με ίσα πολιτικά δικαιώματα για όλους». Σαν να λέμε δηλαδή, έκλεισε και την κάσα, ενταφιάζοντας άπαξ διά παντός το δίκαιο αίτημα του παλαιστινιακού λαού για ελεύθερο και ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, προσφέροντας και «ρεαλιστικές» προτάσεις που νομιμοποιούν από άλλο δρόμο την κατοχή και τα αποτελέσματά της. Γκώσαμε στην «πρόοδο» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ… Ευτυχώς ο λαός της Παλαιστίνης δεν έχει ανάγκη τέτοιους «φίλους». Εχει εκατομμύρια πραγματικούς φίλους, τους λαούς όλου του κόσμου που στέκονται στην απέναντι μεριά: Στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά.
Διαβάζουμε, λοιπόν, εντός εισαγωγικών, τη δήλωση Βαρουφάκη: «η λύση των δυο κρατών είναι πλέον ανέφικτη» … «η βέλτιστη λύση τώρα πια είναι ένα ενιαίο κράτος με ίσα πολιτικά δικαιώματα για όλους».
Και πότε γίνεται αυτή δήλωση Βαρουφάκη; Ακριβώς τη στιγμή που ο λαός της Παλαιστίνης έχει τη μέγιστη ανάγκη αλληλεγγύης και υποστήριξης, ακριβώς τη στιγμή του νέου κύκλου γενοκτονίας του από την πολεμική μηχανή του ισραηλινού κατοχικού κράτους.
Ακριβώς αυτή τη στιγμή επιλέγει ο κ. Βαρουφάκης με το πολιτικό του σχήμα, για να διακηρύξει επί της ουσίας – σαν λογική συνέπεια των θέσεων που διατύπωσε – ότι στην Παλαιστίνη δεν υπάρχει καν ζήτημα κατοχής: Γιατί αν είναι «πλέον ανέφικτη» η λύση των δυο κρατών, αν είναι «πλέον ανέφικτη» και δεν βρίσκεται η λύση στην αναγνώριση του ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κράτους στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ, αν δεν τίθεται καν ζήτημα κρατικής υπόστασης της Παλαιστίνης, τότε κατά «λογική» συνέπεια δεν τίθεται και ζήτημα κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών από το ισραηλινό κράτος.
Αυτό ακριβώς είπε ο Βαρουφάκης, «χωρίς να το πει», όπως συνηθίζουν πάντοτε να «μιλάνε» οι εκφραστές της πολιτικής του είδους που εκπροσωπεί. Και επέλεξε να το πει ακριβώς τη στιγμή που ο τερματισμός της κατοχής και η ίδρυση του Παλιστινιακού Κράτους πρέπει να ακούγονται με όση δύναμη φωνής διαθέτει ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί οι λαοί της γης από κοινού.
Κι όταν το πρωί της 18 Οκτωβρίου κυκλοφόρησε ο Ριζοσπάστης και είδε την κριτική που του ασκεί, το κόμμα του εξέδωσε ανακοίνωση… διαμαρτυρίας!
Και τι δε λέει ο άνθρωπος στην ανακοίνωσή του…
Τι «κονκλάβιο του ΚΚΕ», τι «νέες χυδαιότητες στο ΜέΡΑ25, στο DiEM25 και προσωπικά στον Γιάνη Βαρουφάκη», τι «μονοπώλιο της επαναστατικής αρετής», τι «κοινό μετώπο της Αριστεράς και ολοκλήρου του προοδευτικού κόσμου», τι «αθλιότητα της ηγεσίας του ΚΚΕ, που τολμά να λέει στους Παλαιστίνιους τι να πιστεύουν για τον Γιάνη Βαρουφάκη», τι «εσωτερικά παιχνιδακια εξουσίας και διαστρέβλωσης εντός του κινήματος σαν αυτά που συνηθίζει το ΚΚΕ»…
Για να καταλήξει η ανακοίνωσή του με αυτά που «επείγουν», με αυτά που προφανώς κατά την άποψη Βαρουφάκη παραμένουν εφικτά: Κατάπαυση του πυρός, απελευθέρωση των ομήρων εκατέρωθεν, ειρηνευτική διαδικασία υπό τον ΟΗΕ, τερματισμό του απαρτχάιντ, ίσα δικαιώματα Ισραηλινών και Παλαιστινίων…
Διότι, καθώς φαίνεται, υπάρχει κάποιο «πυρ» που πρέπει να «καταπαύσει», και όχι ο ανηλεής δολοφονικός, γενοκτονικός βομβαρδισμός του λαού της Παλαιστίνης που εξωντώνεται, για ακόμη μια φορά, κατά εκατοντάδες και κατά χιλιάδες από το το ισραηλινό κατοχικό κράτος, και είναι επομένως «εφικτό» μετά την έκκληση Βαρουφάκη να «καταπαύσει το πυρ» και να επανέλθει επιτέλους η λογική.
Διότι, καθώς φαίνεται είναι «εφικτή» η «ειρηνευτική διαδικασία υπό τον ΟΗΕ», οι εκπρόσωποι του οποίου εξαντλούν τις δηλώσεις τους στην προσωπική τους «απογοήτευση» για τα τόσο δυσάρεστα πράγματα που συνέβησαν και συμβαίνουν ξάφνου στον κόσμο κατά τη διάρκεια της θητείας τους.
Διότι, καθώς φαίνεται, η ώρα που ο Παλαιστινιακός λαός σφαγιάζεται ξανά, και η ώρα που το κατοχικό ισραηλινό κράτος και οι σύμμαχοί του (ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Βρετανία, ΕΕ, κυβερνήσεις σαν την ελληνική) κολυμπάνε ξανά στο αίμα του λαού της Παλαιστίνης, είναι η κατάλληλη ώρα και είναι «εφικτό» να ακουστεί η φωνή του Βαρουφάκη για «άνισα» και «ίσα δικαιώματα» και να «τερματιστεί το απαρτχάιντ».
Το μόνο «ανέφικτο» είναι η αναφορά στη ρίζα του προβλήματος, το μόνο «ανέφικτο» είναι ακριβώς αυτό που απουσιάζει παντελώς από την «οργισμένη» ανακοίνωση του ΜέΡΑ 25, και συγκεκριμένα απουσιάζει από αυτήν η παραμικρή αναφορά στην κατοχή της Παλαιστίνης από το Ισραήλ, η απαίτηση του τερματισμού της, η ίδρυση του ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κράτους.
«Την προκαλούμε (σ.σ. την ηγεσία του ΚΚΕ) να ρωτήσει τους ίδιους τους Παλαιστίνιους τι πιστεύουν», αναφωνεί με οργή το ΜέΡΑ 25 στην ανακοίνωσή του.
Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς η «ηγεσία του ΚΚΕ» για να ξέρει τι πιστεύουν οι Παλαιστίνιοι…
«Πιστεύουν» (αληθινά θέμα «πίστης», όχι αδιάσειστης πραγματικότητας…) ότι ζουν κάτω από την αιμοσταγή ισραηλινή κατοχή και παλεύουν για την ελευθερία τους, που θα επισφραγιστεί με το δικό τους ανεξάρτητο κράτος στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ.
ιππόκαμπος 
Ως δικαιολογητικός λόγος του «ανέφικτου» της «λύσης δυο κρατών» προβάλλεται από το «μερα25-diem» η «πραγματικότητα» που έχει διαμορφωθεί από τους παράνομους, κατοχικούς εποικισμούς.
Οπότε με έναν σμπάρο πολλά τρυγόνια:
Η επίκληση της «πραγματικότητας» των εποικισμών, όχι μόνο χρησιμοποιείται για το θάψιμο τη «λύσης δυο κρατών», αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και αποδοχή της «πραγματικότητας» των εποικισμών: αποδοχή που δεν αρκείται σε αυτή την «πραγματικότητα», αλλά στο όνομά της αρνείται και το ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα της 4-6-1967 με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ.
Είναι αυτονόητο, ότι αν δεν υπήρχε αποδοχή των εποικισμών, τότε ούτε η «λύση δυο κρατών» θα θεωρούνταν «ανέφικτη» κατά το μερα25.
Δεν φτάνει αυτό, αλλά παραπέρα, με τον ίδιο τρόπο οι εποικισμοί αυτόματα χάνουν τον παράνομο χαρακτήρα τους ως κατοχικοί. Εφόσον δεν πρόκειται για λύση 2 κρατών, «άρα» δεν πρόκειται και για κατοχή, και «άρα» οι εποικισμοί δεν είναι ζήτημα κατοχής των («σβησμένων» από το μερα25) παλαιστινιακών εδαφών, αλλά ζήτημα εσωτερικής νομοθεσίας του ισραηλινού κράτους που σύμφωνα με το ευχολόγιο θα απονείμει «ίσα δικαιώματα» στον παλαιστινιακό λαό.
Παραπέρα: Εφόσον οι εποικισμοί παύουν να είναι ζήτημα κατοχής, τι εμποδίζει και την «νομιμοποιημένη» πλέον επέκτασή τους «επ’ αόριστο»;
Τέλος, η ίδια αυτή «πραγματικότητα» των εποικισμών, που το μέρα25 την κηρύσσει αποδεκτή για το ίδιο επιδιώκοντας να την καταστήσει τέτοια και για όλους, στην πραγματικότητα αποτελεί και εγγύηση για το «ανέφικτο» κάθε «ισότητας δικαιωμάτων», αφού κάθε παράνομος, κατοχικός εποικισμός δεν είναι παρά ένας θύλακας κατοχικής, ρατσιστικής βίας σε βάρος του λαού της Παλαιστίνης, μια παρακρατική – παραστρατιωτική δύναμη επιβολής καθεστώτος κατοχικού φυλετικού διαχωρισμού (απαρτχάιντ).