αντιπολιτευτικό είδος ΣΥΡΙΖΑ

Με το πάλαι ποτέ «νέο ΕΑΜ», που διακήρυσσε ο ΣΥΡΙΖΑ, υπονοούσε τις «κορυφαίες» στιγμές του «Λίβανου» (βλ. σχίσιμο των μνημονίων με… συμφωνία των εταίρων) και της Καζέρτας (βλ. διεκπεραιωτές των υποθέσεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ) [*]. Όπως ήταν επόμενο, τα νταούλια, που στον ήχο τους θα χόρευαν οι θεσμοί, γρήγορα κρεμάστηκαν εκεί που οι «200» κρεμούσανε τ’ άρματα.  Με την εμφάνιση της επιδημίας του κορονοϊού, η «αντιπολιτευτική» συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να βρει το ιστορικό της αντίστοιχο στον… Ζαχαριάδη και στο ιστορικό γράμμα του της 28/10/40, από το οποίο ο αχαλίνωτος οπορτουνιστικός «εκλεκτισμός»  ξεχώρισε για τις επικαιρικές ανάγκες του τη φράση: «στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη…»: Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν μπρος στο ξέσπασμα της επίθεσης του κορονοϊού «δεν το πάει» για επαναστατική ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη και εγκαθίδρυση της «3ης φοράς αριστερά»… Να το ‘χουμε καθαρό, σύντροφοι!

Είναι ατελείωτη η σειρά των αποδείξεων: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που έχει αναγάγει σε ιδεολογία και σε επιστήμη τη διαρκή μετατροπή του ιστορικού δράματος σε φάρσα, προφανώς σύμφωνα με τα… διδάγματα του Μαρξ στη «18η μπριμέρ» κλπ κλπ. Άλλωστε τι «αριστερά» θα ήταν, αν δεν «εφάρμοζε» και λίγο τον μαρξισμό;

Θα μου πεις, πού τα θυμήθηκα όλα αυτά τώρα…

Η αφορμή προήλθε από τη «σκληρή» αντιπολιτευτική στάση του κ. Τσίπρα απέναντι στην «κοροναϊκή» οικονομική πολιτική της κυβέρνησης: «Όλη η Ευρώπη επιδοτεί την εργασία, στην Ελλάδα επιδοτούν την ανεργία και τις απολύσεις», είπε και τόνισε: «Πουθενά στην Ευρώπη δεν επιδοτούν την ανεργία όπως κάνει εδώ ο κ. Βρούτσης, επιδοτούν την εργασία, μπορεί να μην δίνουν το 100% όπως προτείνουμε εμείς, αλλά δίνουν το 90%, το 80%, το 70%».

Το «μυστικιστικό» περιεχόμενο των δηλώσεων αυτού του είδους, έχει προ πολλού πάψει να αποτελεί «μυστικό». Από την πολλαπλή επανάληψη του κλισέ («επιδότηση της εργασίας, όχι της ανεργίας!») όλοι πια έχουμε μάθει ότι το «όχι επιδότηση της ανεργίας» σημαίνει μερικούς εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους που δεν δικαιούνται επίδομα ανεργίας, και ότι το «ναι στην επιδότηση της εργασίας» σημαίνει να πληρώνει το κράτος δηλαδή η κοινωνία στους εργοδότες τους μισθούς και τις ασφαλιστικές εισφορές για τους εργαζόμενους που «απασχολούν». «Επιδότηση της εργασίας» είναι η γλυκιά διατύπωση για την «επιδότηση της εργοδοσίας».

Τόση αντιπολίτευση πια;;; Τόσο πια άγχος από τον πιο καλό τον μαθητή για την βαθμολογία του από  τα εδώδιμα και… αποικιακά εξεταστικά κέντρα του κεφαλαίου στη διαρκή του αξιολόγηση ως «καταλληλότερου»;;;

Ίσως βέβαια πει κανείς, ότι ε ναι, πρέπει βέβαια και οι άνεργοι να ζουν, αλλά ε, καπιταλισμό έχουμε, και ξέρετε, η δευτέρα παρουσία,και αν δεν επιδοτείται το κεφάλαιο, υπό αυτές τις συνθήκες…

Κατανοητό: η κοινωνία πρέπει να επιδοτεί το «εργατικό κόστος» των επιχειρήσεων, και γιατί όχι και το πάγιο κεφάλαιό τους, και γιατί όχι και το κόστος των αναλώσιμων, και στο τέλος της «οικονομικής χρήσης» οι επιχειρηματικοί όμιλοι να ιδιοποιούνται τα κέρδη, να ανταμείβονται με φοροαπαλλαγές και μειώσεις των φορολογικών συντελεστών, διαφημίζοντας ταυτόχρονα και τις δωρεές τους προς τον «πτωχόν» λαό.

«Υπό αυτές τις συνθήκες», τις συνθήκες του καπιταλισμού, είναι πράγματι «εύκολο» να προβάλλεται ως «αναγκαιότητα» το να επιδοτεί η κοινωνία τα «έξοδα» του κεφαλαίου για να ιδιοποιείται το κεφάλαιο τα κέρδη της «αξιοποίησης» των κοινωνικών πόρων.

Το ερώτημα είναι, τι συμπεράσματα προβάλλονται από αυτή την πρακτική σχετικά με την αναγκαιότητα «αυτών των συνθηκών»…

============================================

[*] Ας μην παραλείψουμε μια αναδρομή στο μνημειώδες: «Τι είναι και τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ»!

Το ιστορικό πρωτότυπο (η τροφή της ΣΥΡΙΖΑϊκής φάρσας), εδώ.

ΥΓ Προφανές: ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δεν είναι το ίδιο και δεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο, γιατί αν ήταν το ίδιο, τότε δεν θα μπορούσε να έχουν ο καθένας τη διακριτή του θέση και ρόλο στον καταμερισμό του πολιτικού προσωπικού της άρχουσας τάξης.

Αμοιβαίο μέλημα, κοινή φροντίδα και των δυο, του καθενός από τη θέση του και με τις μεθόδους που του αρμόζουν, η συντήρηση και η αναπαραγωγή των όρων και των προϋποθέσεων αυτού του καταμερισμού, του τόσο ζωτικού για τη συντήρηση και αναπαραγωγή της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου, της κυριαρχίας των μονοπωλίων.

Εωσότου, όπως και σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν, η πραγματικότητα δεν θα επιτρέπει πια ούτε την αναπαραγωγή ούτε και τη συντήρηση των όρων αυτού του καταμερισμού.

παγωμένα σπίτια αλλά… ρεκόρ κερδών στα πετρέλαια

Την υψηλότερη επίδοση στην ιστορία του,  ιστορικό ρεκόρ κερδοφορίας, ρεκόρ καθαρών κερδών πέτυχε ο όμιλος ΕΛΠΕ…

Πότε; Το έτος 2016, μια χρονιά δηλαδή που ο κόσμος ξεπάγιαζε στα παγωμένα σπίτια γιατί δεν είχε λεφτά να βάλει πετρέλαιο.

Η προσφορά και η ζήτηση λοιπόν έχουν πολλά ποδάρια, πλοκάμια, κεφάλια  (δίκην λερναίας ύδρας), και το ότι οι εργαζόμενοι υποφέρουν από την καπιταλιστική κρίση δεν σημαίνει καθόλου το ίδιο και για τους καπιταλιστικούς ομίλους.

Ρεκόρ κερδών από την πάλαι ποτέ κρατική επιχείρηση, που ο ΣΥΡΙΖΑ προγραμματίζει να ολοκληρώσει το ξεπούλημά της εκχωρώντας και το τελευταίο 35% των μετοχών που κατέχει ακόμα το δημόσιο (μαζί με το 17% της ΔΕΗ και το 65% της ΔΕΠΑ).

Και, φυσικά, το ζήτημα δεν είναι απλώς να είναι κρατικά τα ΕΛΠΕ (και συνολικά ο κλάδος της ενέργειας), αλλά  και να τεθεί η λειτουργία τους στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών.

Μια διεκδίκηση 100% σημερινή, όσο 100% σημερινές είναι και οι λαϊκές ανάγκες για θέρμανση, όσο κι αν η οριστική της ικανοποίηση προϋποθέτει τη λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό.

Άλλλωστε και η λαϊκή εξουσία κι ο σοσιαλισμός προϋποθέτούν εξίσου την διεκδικητική πάλη για την ικανοποίηση των σημερινών λαϊκών αναγκών. Καμία αντίφαση εδώ…

 

σκέψεις για την προηγούμενη ανάρτηση (σχετικά με το «τέλος» της εργασίας, της αξίας κλπ)

Είναι φυσικό, το κάπως «αγκιτατόρικο» κείμενο της προηγούμενης ανάρτησης, να μην διεκδικεί θεωρητικές δάφνες, και ακόμα περισσότερο, η ορισμένη απλοποίηση που το χαρακτηρίζει να απαιτεί όχι απλώς διευκρινίσεις αλλά και επανατοποθετήσεις στο περιεχόμενό του.
Το πιο προβληματικό σημείο του είναι εκεί όπου – σε σχέση με τον υπολογισμό της αξίας των προϊόντων της αυτοματοποιημένης παραγωγής – κάνει λόγο για την «συνολική κοινωνική πνευματική – επιστημονική εργασία που καταβλήθηκε» για την παραγωγή των αυτοματοποιημένων συστημάτων.
Το ζήτημα όμως είναι ότι, αν στον χειροποίητο λάκκο του παραδείγματος μπορούμε εύκολα να προσδιορίσουμε σαν ποσοτικό μέγεθος την ατομική εργασία του ατομικού εργάτη που σκάβει με την αξίνα, για το ποσοτικό μέγεθος της επιστημονικής εργασίας που έχει σαν αποτέλεσμά της την κατασκευή ενός ρομποτικού εκσκαφέα θα πρέπει αφενός να ανατρέξουμε στο συσσωρευμένο επιστημονικό έργο της ανθρωπότητας και αφετέρου στη συνολική επιστημονική εργασία της κάθε δοσμένης σύγχρονης περιόδου, που δεν περιορίζεται στο πλαίσιο μιας παραγωγικής μονάδας αλλά εκτείνεται σε όλη την επιστημονική παραγωγή της κοινωνίας και μάλιστα όχι μιας μόνο χώρας αλλά διεθνώς.

Και αν θεωρήσουμε αμελητέο ζήτημα τον πρώτο παράγοντα, δηλαδή την ιστορικά συσσωρευμένη επιστημονική εργασία και γνώση της ανθρωπότητας, (ζήτημα αμελητέο ως προς το θέμα μας όσο και ο υπολογισμός – στην αξία της αξίνας – της πνευματικής εργασίας που απαιτήθηκε ιστορικά για να φτάσουμε από τα εργαλεία της λίθινης εποχής στα εργαλεία της εποχής του σιδήρου), ωστόσο δεν είναι αμελητέο ως προς το θέμα μας το ζήτημα της σύγχρονης επιστημονικής εργασίας που αντικειμενοποιείται σε ένα αυτοματοποιημένο παραγωγικό σύστημα. Η οποία αυτή επιστημονική εργασία μόνο υπό όρους κοινωνικούς μπορεί να θεωρηθεί, και όχι υπό όρους εξατομικευμένους, πρώτα απ’ όλα από την άποψη της παραγωγής της επιστημονικής γνώσης και, παραπέρα, από την άποψη της κεφαλαιοκρατικής-οικονομικής εκμετάλλευσης και αξιοποίησής της, όσο κι αν η τελευταία παραμένει «τυπικά» εξατομικευμένη σε επίπεδο επιχειρηματικής μονάδας αφού στην κατάληξή της πραγματοποιείται ως αξιοποίηση ατομικών κεφαλαίων.

Αλλά και εδώ ακριβώς είναι που εκφράζεται ο βαθμός στον οποίο έχει οξυνθεί η αντίφαση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων (τον οποίο επιτείνει ως τα άκρα του ο κοινωνικός χαρακτήρας της επιστημονικής εργασίας) και στην ατομική τους ιδιοποίηση.
Βαθμός όξυνσης που συν τοις άλλοις εμφανίζεται και με την μορφή της υπαγωγής της συνολικής κοινωνικής εργασίας (εν προκειμένω της επιστημονικής) στο συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο. Μορφή, που με τη σειρά της έχει δυο όψεις:

Από τη μια, αυτό το συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο όλο και λιγότερο αποτελεί ένα απλό άθροισμα των ατομικών κεφαλαίων, και όλο και περισσότερο αναδείχνει τον κοινωνικό του χαρακτήρα (δηλαδή, έναντι της ατομικής του ιδιοποίησης, τον έτερο πόλο της αντίφασης που το διέπει) μέσω της ύπαρξής του σαν χρηματιστικό κεφάλαιο που, επιπλέον, συμφύεται με το κράτος (τον «συλλογικό καπιταλιστή») όχι μόνο πολιτικά αλλά και οικονομικά.
Και από την άλλη, η υπαγωγή της συνολικής κοινωνικής εργασίας στο συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο εμφανίζεται με την όψη τής όλο και μεγαλύτερης κοινωνικοποίησης τής ίδιας τής βασικής ταξικής αντίθεσης: Όλο και περισσότερο δεν πρόκειται για ένα άθροισμα εξατομικευμένων εκμεταλλεύσεων από το οποίο άθροισμα προκύπτει η γενική ταξική αντίθεση, αλλά πρόκειται όλο και περισσότερο για αντίθεση που φέρνει αντιμέτωπη σαν ενότητα την συνολική κοινωνική εργασία με το συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο – σαν ενότητα επίσης.

Και αν αυτά σημαίνουν, από στενά πολιτικοοικονομική άποψη, ότι σε κάθε κύκλο κίνησης του κεφαλαίου η παραγόμενη αξία και η αποσπώμενη υπεραξία προσδιορίζονται όλο και λιγότερο σαν ατομικά μεγέθη και όλο και περισσότερο σαν κοινωνικά μεγέθη, από την άλλη δεν πρέπει να διαφεύγει ότι οι ουσιαστικότερες συνέπειες και μορφές αυτής της εξέλιξης δεν είναι οι «στενά» πολιτικοοικονομικές (δηλ. οι «απλώς» περιγραφικές) αλλά οι κοινωνικο-πολιτικές συνέπειές της.

το τέλος της εργασίας, της αξίας και όλων αυτών

Ένας άνθρωπος πάει στην καφετέρια και παραγγέλνει καφέ…

…Με το που δίνει την παραγγελία, ο μισθωτός σκλάβος εργάτης στο βραζιλιάνικο ή όποιο άλλο λατιφούντιο τρέχει για την συγκομιδή του καφέ. Οι συσκευαστές πακετάρουν την ποσότητα που συγκόμισε ο εργάτης της γης και την παραδίδουν στους μεταφορείς που με καρότσια, κλαρκ, φορτηγά και τρένα την πάνε στο πλησιέστερο αεροδρόμιο ή λιμάνι. Εκεί οι φορτοεκφορτωτές την τοποθετούν προσεκτικά στα αμπάρια του καραβιού ή στον αποθηκευτικό χώρο του αεροπλάνου και τη φέρνουν ως τη χώρα ώσπου, κάποια στιγμή, το προσωπικό του χοντρέμπορου εφοδιάζει την καφετέρια όπου κάθεται ο δικός μας με την ποσότητα καφέ που παράγγειλε. Χωρίς να χάσει στιγμή ο εργάτης της κουζίνας, τρέχει με κουταλάκια, ποτηράκια, φλυτζανάκια, μπρίκια, καφετιέρες κι όλα αυτά, που ένας θεός ξέρει πώς έφτασαν στα χέρια του, και παρασκευάζει τον καφέ όπως τον παράγγειλε ο πρωταγωνιστής μας, γλυκό μέτριο ή σκέτο. Με το που ο καφές  είναι έτοιμος στο ποτήρι, ο σερβιτόρος τρέχει κι αυτός, τον βάζει στο δίσκο και χωρίς να χάσει καιρό, μην τυχόν κι ο πελάτης δυσφορήσει για την αργοπορία,  έρχεται πάνω από το τραπέζι του και τον ακουμπάει μπροστά του φωνάζοντας «έφτασε!».

…Ο άνθρωπός μας ξαφνιασμένος ξυπνάει από τον λήθαργό και προσπαθεί να ψελλίσει κάτι σαν «ευχαριστώ». Τόση ώρα είχε αφαιρεθεί διαλογιζόμενος ότι ενδεχομένως κάποια στιγμή στο μέλλον έρθει η στιγμή του τέλους της εργασίας, κι ούτε στιγμή δεν του πέρασε από το μυαλό το ερώτημα πώς έφτασε ο καφές του μέχρι το τραπέζι του…

***

Το παραπάνω επεισόδιο είναι η μια πλευρά της υπόθεσης, και αφορά το παρόν, το τόσο αξεδιάλυτα συγκεχυμένο σήμερα, το θυσιασμένο στο βωμό κάποιου ενδεχόμενου αύριο…

Η άλλη πλευρά της υπόθεσης αφορά αυτό το ενδεχόμενο αύριο:

Όπως και να το δει κανείς, η προοπτική ότι θα μετατραπούμε σε πουλάκια βγαλμένα μόλις από το αυγό μας που θα περιμένουμε στη φωλίτσα μας με ανοιχτό το στόμα να έρθει η μαμά-ρομπότ και να μας ρίξει μέσα το σκουληκάκι, δεν είναι απλώς μια προοπτική που προκαλεί αισθήματα αποστροφής, τουλάχιστον σε πολλούς, αλλά και προοπτική που δεν έχει καμία σχέση με τον οποιοδήποτε ρεαλισμό.

Δεν είναι μόνο το ότι η αυτοματοποίηση της παραγωγής βρίσκει τα γενικά όριά της στην υλικότητα του χρόνου και του χώρου και κάθε άλλου σε τελική ανάλυση ανυπέρβλητου φυσικού νόμου. Ούτε το ότι σε κάθε της βαθμίδα τα ειδικά όριά της ορίζονται από την αντίστοιχη ανάγκη σωματικής επίβλεψης και σωματικού χειρισμού των αυτοματοποιημένων παραγωγικών συστημάτων.

Είναι κυρίως το ότι η ύπαρξή της, η ύπαρξη και η συνεχής ανανέωση της αυτοματοποιημένης παραγωγής, σημαίνει και απαιτεί την ύπαρξη ενός εκτεταμένου ανθρώπινου εργατικού – παραγωγικού δυναμικού που δραστηριοποιείται (ή καταναλώνεται από το κεφάλαιο όσο διατηρείται η αντίθεση κεφαλαίου – μισθωτής εργασίας) στο πεδίο της πνευματικής και επιστημονικής εργασίας, και βέβαια η πνευματική και επιστημονική εργασία δεν παύει να είναι εργασία.

***

Στο σημείο αυτό κάνει την θορυβώδη εμφάνισή του ένας ακόμα μύθος: «Ναι, αλλά», λέει, «βάσει του τόμου α, σελίδα β των απάντων του Μαρξ, η αυτοματοποίηση καταργεί την αξία και επομένως τον νόμο της αξίας, άρα και ο καπιταλισμός καταργείται, και ακόμα παραπέρα μπορεί να μην καταργείται μόνο ο καπιταλισμός αλλά και η ίδια η εργασία: αν καταργείται η αξία, το ποσοτικό είδωλο της εργασίας, πού να ξέρουμε αν η εργασία εξακολουθεί ακόμα να υπάρχει;»

***

Δυστυχώς ή ευτυχώς τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει.

Απλώς […] το προϊόν της αυτοματοποιημένης παραγωγής παύει, ποσοτικά και υλικά, να αποτελεί ενσάρκωση ενός αθροίσματος ατομικών εργασιών που υλοποιήθηκαν σε αυτό.

Χοντρικά μιλώντας, αν ένας λάκος σκαμμένος με την αξίνα εκφράζει αξιακά  την συγκεκριμένη ατομική εργασία που κατέβαλε ένας άνθρωπος σκάβοντας (συν το μέρος της αξίας που μεταβιβάζει στο σκάψιμο του λάκου η φθορά της αξίνας, η οποία έτσι κι αλλιώς σαν εργαλείο είναι αθάνατο),  αντίθετα, για να βρούμε την αξία ενός λάκου σκαμμένου με τον τελευταίας τεχνολογίας ρομποτικό εκσκαφέα της  NASA, πρέπει να υπολογίσουμε την συνολική κοινωνική πνευματική – επιστημονική συν την κοινωνική σωματική εργασία που καταβλήθηκε για να παράγονται ρομποτικοί εκσκαφείς και να τη διαιρέσουμε με τον αριθμό των ρομποτικών εκσκαφέων που έχει παραγάγει αυτή η εργασία, κι αυτόν τον αριθμό να τον διαιρέσουμε  με τον αριθμό των λάκων που σκάβει κάθε ρομποτικός εκσκαφέας στη διάρκεια της «ζωής» του.

Ίσως είναι ανόητοι οι λόγοι που θα επέβαλαν έναν τέτοιο υπολογισμό. Όχι λιγότερο ανόητοι όμως από τους λόγους που επιβάλλουν τον υπολογισμό της αξίας ενός λάκου σκαμμένου με την αξίνα ή τους λόγους (εμπορευματικές τιμές) στους όποιους -άθελά τους- επιβάλλεται από μόνος του αυτός ο υπολογισμός. Και παρότι ανόητοι, δεν παύει να είναι λόγοι, και δεν παύει να πρόκειται για έναν υπολογισμό προσδιορίσιμων και μετρήσιμων μεγεθών πόσο μάλλον αν τον εμπιστευτεί κανείς στην «εξυπνάδα» των αυτόματων υπολογιστικών συστημάτων.

***

Δεν πρόκειται λοιπόν για καμιά καταργηση της εργασίας και για καμιά κατάργηση της αξίας.

Αυτό για το οποίο πρόκειται είναι η τάση της εργασίας προς τον ανώτατο βαθμό του κοινωνικού χαρακτήρα της, και το ίδιο και στο καθρέφτισμά της, η τάση προς τον ανώτατο βαθμό κοινωνικού χαρακτήρα της αξίας και της επενέργειας του νόμου της, και γενικεύοντας τα προηγούμενα, η τάση προς τον ανώτατο βαθμό όξυνσης της αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική της ιδιοποίηση .

Και ταυτόχρονα πρόκειται , όσο διατηρείται ο καταμερισμός της εργασίας ο βασισμένος στην αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, για τον ανώτατο βαθμό προλεταριοποίησης της πλειοψηφίας των πνευματικών – επιστημονικών εργατών, και μαζί για τον ανώτατο βαθμό εμφάνισης της εργασίας τους με τα χαρακτηριστικά της σωματικής εργασίας, εργασίας σωματικής έως το βαθμό της σωματικότητας των εγκεφαλικών λειτουργιών των αποστερημένων από δημιουργικότητα και των υποταγμένων σε εκτελεστική έως και εξαρτημένη αντανακλαστική λειτουργία, εργασίας σωματικής όπως είναι καθαυτή η πληκτρολόγηση και ο χειρισμός του «ποντικιού», εργασίας σωματικής όπως είναι και το γράψιμο όταν κανείς απλώς αντιγράφει, εργασίας σωματικής όπως όταν έχει κανείς να «λύσει» μια δοσμένη σειρά δοσμένων εξισώσεων με δοσμένο ερώτημα και δοσμένη λύση η οποία πρέπει ουσιστικά απλώς να «πρωτοκολληθεί», εργασίας σωματικής όπως όταν έχει κανείς έτοιμα καλούπια στο πνεύμα και μοναδικό αντικείμενο της δραστηριότητάς του είναι η μαζική παραγωγή καλουπιών της πραγματικότητας, εργασίας σωματικής όπως καταντά η πνευματική εργασία όταν είναι δραστηριότητα αλλοτριωμένη από το υποκείμενο που δραστηριοποιείται – από τον άμεσο παραγωγό.

***

Πολύ πνευματικότερη η εργασία ενός, που ψάχνει να βρει τι ενοχλεί το μουλάρι του και ποια θεραπεία είναι κατάλληλη για να το απαλλάξει από την ενόχλησή του.

Η δουλειά με την αξίνα παρήγε πνευματικό πολιτισμό (δημοτικό τραγούδι, μπλουζ), η νομική κατασκευή της «ηλεκτρονικής προσωπικότητας» των ρομπότ αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση, ως  ειδώλου της, της ρομποτικής προσωπικότητας των ανθρώπων.

Παγκόσμια Τράπεζα: λαός είναι όσοι δεν έχουν καυστήρα

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της 3-11-2016: «Την επανεξέταση 35 ομάδων κοινωνικών παροχών προτείνει στην Έκθεσή της η Παγκόσμια Τράπεζα, με στόχο την κατάργηση ή τον περιορισμό τους, προκειμένου να βρει πόρους για τη γενικευμένη εφαρμογή του λεγόμενου «Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης» (ΚΕΑ), εργαλείο διαχείρισης της ακραίας φτώχειας».

Ανάμεσα στις 35 αυτές «ομάδες κοινωνικών παροχών» η ΠΤ βάζει και το επίδομα θέρμανσης:

«Μεταξύ άλλων, η Παγκόσμια Τράπεζα προτείνει: (…) Τη μείωση του επιδόματος θέρμανσης (λίγο πιο κάτω, ωστόσο, μιλά για κατάργηση), χρησιμοποιώντας το επιχείρημα ότι το επίδομα αυτό το παίρνουν υψηλότερες εισοδηματικές κατηγορίες γιατί «οι πιο ευκατάστατοι είναι πιο πιθανό να ζουν σε σπίτια που έχουν θέρμανση με πετρέλαιο»! (…)»

Ουδέν σχόλιον.

Και ολόκληρο το ρεπορτάζ:

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ

Εκθεση – γκιλοτίνα για τις κοινωνικές και προνοιακές παροχές

Την επανεξέταση 35 ομάδων κοινωνικών παροχών προτείνει στην Εκθεσή της η Παγκόσμια Τράπεζα, με στόχο την κατάργηση ή τον περιορισμό τους, προκειμένου να βρει πόρους για τη γενικευμένη εφαρμογή του λεγόμενου «Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης» (ΚΕΑ), εργαλείο διαχείρισης της ακραίας φτώχειας. Η βαρύτητα της Εκθεσης αναδεικνύεται από το γεγονός ότι στο συμπληρωματικό μνημόνιο του καλοκαιριού, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεσμεύτηκε «μέχρι το Σεπτέμβρη του 2016 να ολοκληρώσει με τη βοήθεια της Παγκόσμιας Τράπεζας την Εκθεση για την Αναθεώρηση της Κοινωνικής Πρόνοιας», στοχεύοντας στο πετσόκομμα των παροχών που αντιστοιχούν στο 0,5% του ΑΕΠ, περίπου 900 εκατ. ευρώ.

«Ευκατάστατος» αν έχεις πετρέλαιο για θέρμανση!

Οι κατηγορίες που εξετάζονται με στόχο την κατάργηση ή την αναμόρφωσή τους, αφορούν σε οικογενειακές παροχές και παροχές τέκνων, σε παροχές αναπηρίας, στο επίδομα θέρμανσης, στις παροχές ανεργίας, στις παροχές κοινωνικού τουρισμού, σε παροχές ειδικών κατηγοριών, στις όποιες φοροελαφρύνσεις έχουν μείνει. Μεταξύ άλλων, η Παγκόσμια Τράπεζα προτείνει:

• Την εξάλειψη του επιδόματος πολύτεκνης οικογένειας, που σήμερα ανέρχεται σε 500 ευρώ ετησίως για κάθε παιδί και δίνεται εφόσον το συνολικό εισόδημα της τρίτεκνης οικογένειας είναι μέχρι 45.000 ευρώ (προσαυξάνεται κατά 3.000 για το τέταρτο και κατά 4.000 για κάθε επιπλέον τέκνο).
• Την κατάργηση του ενιαίου επιδόματος τέκνων για την τρίτη υψηλότερη εισοδηματική κατηγορία (12.000 – 18.000 ευρώ) και αναπροσαρμογή προς τα κάτω της πρώτης (από 6.000 στα 5.000 ευρώ) και της δεύτερης εισοδηματικής κατηγορίας (από 12.000 στα 10.000 ευρώ). Μάλιστα, η Παγκόσμια Τράπεζα, για να δικαιολογήσει την καρατόμηση του επιδόματος πολυτέκνων, λέει ότι «πολλές οικογένειες που κατατάσσονται στα ανώτερα εισοδηματικά κλιμάκια, λαμβάνουν επίσης επιδόματα εξαιτίας των σημερινών πολύ γενναιόδωρων ορίων»! Είναι, δηλαδή, πλούσια μια πενταμελή οικογένεια με εισόδημα 45.000 ευρώ το χρόνο.
• Τη μείωση του επιδόματος θέρμανσης (λίγο πιο κάτω, ωστόσο, μιλά για κατάργηση), χρησιμοποιώντας το επιχείρημα ότι το επίδομα αυτό το παίρνουν υψηλότερες εισοδηματικές κατηγορίες γιατί «οι πιο ευκατάστατοι είναι πιο πιθανό να ζουν σε σπίτια που έχουν θέρμανση με πετρέλαιο»! Προφανώς, για την Παγκόσμια Τράπεζα και τους άλλους οργανισμούς του κεφαλαίου κοινωνικές παροχές δικαιούνται μόνο όσοι ζουν σε …τρώγλες!
• Τη μείωση του αφορολόγητου ορίου, το οποίο εκτιμά ότι θα αποφέρει περίπου 1 δισ. ευρώ έσοδα! Ακόμα, προτείνει την κατάργηση των όποιων φοροαπαλλαγών έχουν απομείνει λόγω ιατρικών δαπανών.

Νέα σφοδρή επίθεση στις παροχές αναπηρίας

Η Εκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας περιορίζεται, όπως γράφει, «στον περιορισμό και εξορθολογισμό τριών παροχών αναπηρίας» και στον εξορθολογισμό επιδομάτων «για αναψυχή και διακοπές που αποδίδονται σε ανάπηρους συνταξιούχους, ενώ έχουν καταργηθεί για τους υπόλοιπους συνταξιούχους».

Ωστόσο, τονίζει πως απαιτείται μια συνολική μεταρρύθμιση του συστήματος πιστοποίησης της αναπηρίας, «που θα διασφαλίζει ότι τα επιδόματα θα στοχεύουν στους πραγματικά ανάπηρους»! Οπως φαίνεται παρακάτω, για την Παγκόσμια Τράπεζα δεν πρέπει να παίρνουν παροχές όλοι οι ανάπηροι…

Λέει συγκεκριμένα ότι το πρόβλημα με το σύστημα πιστοποίησης της αναπηρίας στην Ελλάδα «είναι ότι η προσέγγιση που εφαρμόζεται για την αξιολόγηση της αναπηρίας και τον προσδιορισμό των παροχών, βασίζεται στα ιατρικά δεδομένα. Αντί για μια πιστοποίηση αναπηρίας που στοχεύει στον καθορισμό των ικανοτήτων του ατόμου, των εμποδίων που αντιμετωπίζει, και του τύπου της υποστήριξης που χρειάζεται, στην Ελλάδα η χορήγηση επιδομάτων, υπηρεσιών και προστασίας βασίζεται ολοκληρωτικά σε ιατρικά κριτήρια και καθορίζεται από ιατρικές επιτροπές» (!).

Και σε αυτό το σημείο, αναγγέλλει την επερχόμενη επίθεση λέγοντας: «Μια επικείμενη έκθεση θα αξιολογήσει το σύστημα παροχών αναπηρίας».

Ανεξάρτητα από το ποιες τελικά περικοπές καταργηθούν ή συρρικνωθούν, το σίγουρο είναι ότι αυτές θα γίνουν όπως προβλέπει η συμπληρωματική μνημονιακή συμφωνία. Η εξοικονόμησή τους θα χρηματοδοτήσει το κόστος εφαρμογής του ΚΕΑ.

Η Ευρώπη η βρωμόγρια

Ανακατεμένη ενεργά στην υποδαύλιση και στη διεξαγωγή όλων των συρράξεων εξαιτίας των οποίων  εκατομμύρια άνθρωποι ξεριζώνονται  από τις πατρίδες τους και θαλασσοπνίγονται, σκοτώνονται από νάρκες, πεθαίνουν απο ασφυξία μέσα σε κοντέινερ και χώρους αποσκευών, η πάλαι ποτέ «γηραιά ήπειρος» έχει πια πάρει τη μορφή μιας βρωμόγριας που συνεχίζει να ζει μόνο και μόνο γιατί η «ζωή» των πεθαμένων πια οικονομικών-κοινωνικών σχηματισμών  δεν «σβήνει», παρά μόνο τερματίζεται με την ανατροπή τους και την αντικατάστασή τους από τον νεώτερο – ιστορικά αναγκαίο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό.

Δεν αντέχει, δήθεν, η ξοφλημένη ήπειρος να υποδεχτεί και να διασπείρει στο εσωτερικό των κοινωνιών της τα κύματα των θυμάτων της  που σκάνε ορμητικά στις ακτές της. Και αντί γι’ αυτό γίνεται δυο φορές θύτης και τα θύματά της δυο φορές θύματα, τα προσφυγικά και μεταναστευτικά κύματα χρησιμοποιούνται από την ίδια σαν εργαλείο για την ανάδειξη των ακόμα πιο αποκρουστικών χαρακτηριστικών που συνεχώς επωάζει η προχωρημένη της αποσύνθεση: ρατσισμό, φασισμό, υποδούλωση, υλική και ηθική καταρράκωση, εξαθλίωση, απανθρωπιά, καταστολή, φόβο, αγκαθωτά συρματοπλέγματα, ταξική – εθνική -φυλετική καταπίεση, αποθέωση των εκμεταλλευτικών σχέσεων. Το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» αναπτυσσόμενο σε όλη του την έκταση, στο στάδιο της ολοκλήρωσής του.

Πρωταγωνίστρια μαζί με τους «εταίρους» της, έναν συνεταιρισμό «συμμαχίας» και αδυσώπητης εχθρότητας ταυτόχρονα, στο εκτυλισσόμενο έργο του ιμπεριαλιστικού ξαναμοιράσματος της γης, εισπράττει με τη μορφή της «τρομοκρατίας» τα αναγκαία  και αναπόφευκτα επίχειρα  των επιχειρήσεων της χειραγώγησης στις οποίες έχει συμμετάσχει και επιδοθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια. Τα αναγκαία και αναπόφευκτα επίχειρα των «εμπορικών συμφωνιών» και συναλλαγών που στη μια όψη του νομίσματός τους φέρουν τα δισεκατομμύρια των ευρώ ή των δολαρίων και στην άλλη τους όψη τη βία, τον τρόμο, τον πόλεμο, την αδιάκοπη δίχως τέρμα αιμορραγία των λαών σε ανατολή και δύση.  

Το αίμα των «αθώων», των «ανυποψίαστων» ευρωπαίων πολιτών, εργαζόμενων, ανθρώπων, χύνεται εξίσου άδικα και από τις ίδιες αιτίες όπως το αίμα των Παλαιστίνιων, των Αφγανών, των Ιρακινών, των Λίβυων, των  Σύριων, που παίρνουν τους δρόμους της συρματοπλεγμένης προσφυγιάς, για να γίνουν κι οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι, οι ευρωπαϊκοί λαοί πρόσφυγες τριγυρισμένοι από συρματοπλέγματα μέσα στις ίδιες τους τις πατρίδες, για ενισχυθεί ο εθνικός και θρησκευτικός σωβινισμός ο αναγκαίος για να στηρίξει το κόψιμο του γόρδιου δεσμού των αγωγών, των υδρογονανθράκων,  της ιμπεριαλιστικής γεωπολιτικής κυριαρχίας.

Για εμάς οι νεκροί και οι τραυματίες της χθεσινής έκρηξης στο μετρό των Βρυξελλών είναι μια ακόμη εκατόμβη θυμάτων αυτού του «χαμηλής έντασης» πολέμου που εδώ και δυο σχεδόν δεκαετίες διεξάγουν τα ιμπεριαλιστικά κράτη πάνω σε ξένα εδάφη, από κοινού και ταυτόχρονα μεταξύ τους, για τη «διευθέτηση» των ανταγωνισμών τους.

Για τα κέντρα εξουσίας των μονοπωλίων η χθεσινή εκατόμβη δεν αποτελεί παρά την «διπλωματική» επίδειξη ενός «διαπραγματευτικού» μέσου, γύρω από το ακανθώδες ζήτημα της τελικής χάραξης της μιας ή της άλλης συνοριακής γραμμής στον «υπό αναδιαμόρφωση» χάρτη της «μεγάλης μέσης ανατολής».

Τα δάκρυά τους είναι δηλητηριώδη.

Δεν είναι δάκρυα, είναι το πύον που αναβλύζει από τις οπές μιας βρωμόγριας: Της Ευρώπης.

 

 

Πόλεμος πολιτισμών

Υποτίθεται ότι ο Κίσινγκερ ποτέ δεν είπε ότι ο ελληνικός λαός για να κυβερνηθεί  πρέπει να πληγεί στις πολιτιστικές του ρίζες.

Θα ήταν πράγματι εντυπωσιακό να το είχε πει αναφερόμενος ειδικά στον ελληνικό λαό. Το να πληγούν οι πολιτιστικές ρίζες, είναι αναγκαια συνθήκη για να κυβερνηθεί από τους ιμπεριαλιστές κάθε λαός, όχι μόνο ο ελληνικός.

Εν πάση περιπτώσει, τώρα μας προέκυψε κι άλλος πολιτιστικός διακορευτής.

Είναι γνωστό ότι οι «εταίροι» θέλουν να «εμφυσήσουν στους έλληνες κουλτούρα πληρωμών». Όμως απ’ ό,τι φαίνεται κάποιος εκπρόσωπος  των εταίρων το πήγε και παραπέρα κάνοντας λόγο για «κουλτούρα φόβου».

Σύμφωνα, τουλάχιστον, με όσα αναφέρονται εδώ, από το ραδιόφωνο του Real fm ακούστηκε για μια μόνο φορά, ότι  στη διάρκεια των «διαπραγματεύσεων» για τις κατασχέσεις πρώτης κατοικίας ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ εξήγησε ως εξής την επιμονή της πλευράς που εκπροσωπεί: « Γιατί θέλουμε να αποκτήσει ο Έλληνας κουλτούρα φόβου!»

Δεν μας είπε βέβαια κάτι το άγνωστο ο «εταίρος»…

Στις διαδηλώσειος του ΠΑΜΕ ηχούν συνεχώς τα συνθήματα:

ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΥΣ ΜΕ ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ, ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΙ ΠΑΛΗ

και

ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΟΒΟΣ ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ, ΜΑΣ ΚΗΡΥΞΑΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΛΕΜΑ ΤΟΥΣ ΚΙ ΕΣΥ

Κατά κάποιο τρόπο δεν ξέρουμε καν αν την είπε στ’ αλήθεια αυτή την αλήθεια ο «εταίρος», προσωπικά δεν τον άκουσα, μα κι αν την είπε, είναι πάλι βέβαιο ότι σε λίγο καιρό θα εμφανιστούν αναλύσεις που θα βεβαιώνουν ότι κανένας εταίρος δεν είπε κάτι τέτοιο ποτέ.

Όπως και να ‘χει το πράγμα, μια που ο πόλεμος που αντιμετωπίζουμε είναι μεταξύ  άλλων και πόλεμος «κουλτούρας», πολιτισμού, μπορούμε να αφιερωσουμε ένα – δυο  τραγουδάκια στην κουλτούρα των «εταίρων», την συνοψιζόμενη στο σχήμα ΧΡΗΜΑ – ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ – ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΧΡΗΜΑ κι ακόμη πιο στεγνά στο σχήμα ΧΡΗΜΑ – ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΧΡΗΜΑ, τη ριζωμένη στις καλύτερες αποικιοκρατικές και εν γένει ιμπεριαλιστικές παραδοσεις.

Παίχτε τα δυνατά!

Στον καθένα μπορεί να παραπέσει ένα ‘μύριο

Περί «ισοδυνάμων μέτρων» το ερώτημα που απευθύνει ρητορικά στην κυβέρνηση ο Νίκος Μπογιόπουλος, καταγράφοντας τέσσερις πηγές από τις οποίες θα μπορούσαν να αντληθούν τέτοια «ισοδύναμα»:

1] Στις λίστες των ελβετικών τραπεζών και των εξειδικευμένων εταιρειών που συγκεντρώνουν  πληροφορίες για τους πλούσιους αυτού του κόσμου υπάρχουν και 576 Έλληνες που διαθέτουν περιουσία 88 δισ. δολαρίων (Βήμα, 15/8/2015). Όπως προκύπτει από τα στοιχεία της εταιρείας «Wealth-X» όσο και της τράπεζας «UBS» εδώ συμπεριλαμβάνονται

11 Έλληνες δισεκατομμυριούχοι (από 9 που ήταν το 2013) που διαθέτουν περιουσία 18 δισ. δολαρίων (από 16 δισ. δολάρια την προηγούμενη χρονιά) καθώς και

565 Έλληνες, που ο καθένας τους διαθέτει κινητή περιουσία άνω των 30 εκατ. δολαρίων και η συνολική τους περιουσία ανέρχεται στα 70 δισ. δολάρια.

Σημειώστε:  Την εποχή που ο ελληνικός λαός γονατίζει από τον ΕΝΦΙΑ, τα χαράτσια, τις εισφορές «αλληλεγγύης» κοκ, εκείνοι είδαν τα πλούτη τους και την περιουσία τους σε ένα μόλις χρόνο, το 2014, να αυξάνεται κατά 20 δισ. δολάρια (ποσοστό αύξησης 16,7%) έναντι της προηγούμενης χρονιάς.

2] Στην Ελλάδα σύμφωνα με την ελβετική τράπεζα «Julius Baer» διαθέτουμε επίσης περί τους  35.000 εκατομμυριούχους που δεν ξεπερνούν το 1/% του πληθυσμού της χώρας αλλά κατέχουν πλούτο που ξεπερνά το 20% ολοκλήρου του ΑΕΠ της χώρας.

3] Όπως προκύπτει από τη μελέτη της «Boston Consulting Group» και σύμφωνα με διεθνή τραπεζικά στελέχη, τα κεφάλαια ελληνικών συμφερόντων, συμπεριλαμβανομένων τωv εφοπλιστικών, που έχουν βρει καταφύγιο στο «offshore banking» της Ελβετίας (Βήμα, ο.π) ανέρχονται στα 140 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό ξεπερνά το 80% όλου του ΑΕΠ της χώρας.

4] Σύμφωνα, τέλος, με τα «Private Banking» των τραπεζών υπολογίζεται ότι μόνο στο Χρηματιστήριο της Αθήνας περί τα 2.500 άτομα διαθέτουν μετοχές που ξεπερνούν σε αξία το 1 εκατ. ευρώ.

*

Το ερώτημα καθίσταται βέβαια ακόμη ρητορικότερο από την οπτική γωνία ότι κανένα «ισοδύναμο μέτρο» δεν χρειάζεται: Αυτά  τα 88 δισ, εκείνο το 20% του ΑΕΠ, τα άλλα 140 δισ (ή 80% του ΑΕΠ) καθώς και το ψωραλέο 1 εκατομμύριο των 2.500 «επενδυτών», είναι απλώς και μόνο μέρος της λείας από την «κανονική» καθημερινή απομύζηση της κοινωνικής εργασίας, κι ο λαός-παραγωγός αυτού του πλούτου πρέπει να τον απαλλοτριώσει  από τους απαλλοτριωτές του, κι όχι να τον μεταβιβάσει σε ένα διαφορετικό σχήμα απαλλοτριωτών με τη μορφή χρεολυσίων και τόκων: «Ισοδύναμα μέτρα»; Ούτε καν!

Βέβαια το ρητορικό ερώτημα αποτελεί και την καλύτερη απάντηση στο άλλο, αφελές ερώτημα που σέρνεται με ψυχωτικές μορφές σε δρόμους και πλατείες, όπου συναπαντά κανείς ανθρώπους με μισοτρυπημένα παπούτσια να μονολογούν ασθματικά: «που πήγαν τα λεφτά; που πήγαν τα λεφτά; που πήγαν τα λεφτά;»

Να που πήγαν τα λεφτά! τους απαντάς… Σε 300 καπιταλιστικούς επιχειρηματικούς ομίλους! Βάλε κι άλλον έναν επιχειρηματικό όμιλο, αυτόν της μίζας και της αρπαχτής, κι έχεις 300+1= σε 301 επιχειρηματικούς ομίλους!

Τους απαντάς έτσι, σε κοιτάνε για μερικά δευτερόλεπτα με απλανές βλέμμα και μάτια που γυαλίζουν παράξενα, κι ύστερα απομακρύνονται σέρνοντας τα βήματά τους, μονολογώντας ξανά σαν τις δεκαοχτούρες: «πού πήγαν τα λεφτά; πού πήγαν τα λεφτά; πού πήγαν τα λεφτά;»

*

Ρητορικότατο, τέλος, καθίσταται το ερώτημα, κι από την οπτική γωνία των παραληπτών του, την οπτική γωνία του πολιτικού προσωπικού της τάξης των καπιταλιστών:

Ανάμεσα σε ποια χαρτιά του γραφείου τού συζύγου της κας Μπακογιάννη ανακατεύτηκε και ξεχάστηκε ένα εκατομμύριο ευρώ πριν 3-4 χρόνια;

Πότε άλλαξε παντελόνι ο κος Σταθάκης κι έστειλε το άπλυτο στο καθαριστήριο μ’ ένα εκατομμύριο ευρώ στην τσέπη;

Να ρητορικά ερωτήματα με τις χούφτες.

«Προφητικά λόγια»: Ο Ένγκελς για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Τώρα, δόξα σοι ο θεός, δεν πιστεύουν στα θαύματα. Η θαυματουργική προφητεία είναι παραμύθι. Η επιστημονική, όμως, προφητεία είναι γεγονός. Και στις μέρες μας, όταν γύρω μας μπορούμε να δούμε συχνά μια επονείδιστη απογοήτευση ή ακόμη και απελπισία, είναι ωφέλιμο να θυμηθούμε μια επιστημονική προφητεία που επαληθεύθηκε.

Ο Φρίντριχ Ένγκελς έγραφε το 1887 για το μελλοντικό παγκόσμιο πόλεμο στον πρόλογο της μπροσούρας του Σιγκισμούντ Μπόρκχαϊμ Στη μνήμη των Γερμανών ψευτοπατριωτών του 1806-1807 (…).

Να πώς σκεπτόταν πριν από τριάντα και πάνω χρόνια ο Φρίντριχ Ένγκελς για το μελλοντικό παγκόσμιο πόλεμο:

«…Για την Πρωσία – Γερμανία τώρα πια δεν μπορεί να υπάρξει άλλος πόλεμος, εκτός από ένα παγκόσμιο πόλεμο. Και αυτός θα ήταν ένας παγκόσμιος πόλεμος με πρωτοφανείς διαστάσεις, με πρωτοφανή ένταση. Οκτώ ως δέκα εκατομμύρια στρατιώτες θα πνίγουν ο ένας τον άλλο και θα ερημώνουν ολόκληρη την Ευρώπη σε βαθμό που δεν την ερήμωσαν ποτέ ως τώρα τα σύννεφα της ακρίδας. Η ερείπωση που προκάλεσε ο Τριακονταετής πόλεμος, συμπυκνωμένη σε διάστημα τριών-τεσσάρων χρόνων και απλωμένη σε όλη την ήπειρο: η πείνα, οι επιδημίες, η γενική εξαγρίωση τόσο των στρατευμάτων όσο και των λαϊκών μαζών λόγω της μεγάλης φτώχειας.. το τρομερό χάος του τεχνητού μας μηχανισμού του εμπορίου, της βιομηχανίας και της πίστης.. όλα αυτά καταλήγουν σε γενική χρεοκοπία.. η κατάρρευση των παλιών κρατών και της ρουτινιασμένης κρατικής του σοφίας – κατάρρευση που θα κάνει να πετιούνται κατά δωδεκάδες τα στέμματα στα πεζοδρόμια και δε θα βρίσκεται κανείς για να τα σηκώσει αυτά τα στέμματα.. είναι απολύτως αδύνατο να προβλέψει κανείς πώς θα τελειώσουν όλα αυτά και ποιος θα βγει νικητής από τον αγώνα.. μόνο ένα αποτέλεσμα είναι απόλυτα αναμφισβήτητο: η γενική εξάντληση και η δημιουργία των προϋποθέσεων για την οριστική νίκη της εργατικής τάξης.

Αυτή είναι η προοπτική, σε περίπτωση που το σύστημα του αμοιβαίου ανταγωνισμού στους πολεμικούς εξοπλισμούς, εξωθούμενο στα άκρα, θα φέρει τελικά τους αναπόφευκτους καρπούς του. Να που οδήγησε, κύριοι βασιλιάδες και δημόσιοι άνδρες, η σοφία σας τη γηραιά Ευρώπη. Και αν δε σας μένει τίποτε άλλο, παρά να αρχίσετε τον τελευταίο μεγάλο πολεμικό χορό – εμείς δε θα βάλουμε τα κλάματα (uns kann es recht sein). Δεν πειράζει ακόμη και αν ο πόλεμός σας μας ρίξει ίσως για ένα χρονικό διάστημα σε δεύτερη μοίρα, αν μας αφαιρέσει μερικές κατακτημένες ήδη θέσεις. Αν, όμως, αποδεσμεύετε δυνάμεις, που ύστερα δε θα είστε πια σε θέση να τις χαλιναγωγήσετε τότε, όποια τροπή και αν πάρουν εκεί τα πράματα, στο τέλος της τραγωδίας εσείς θα είστε ερείπια και η νίκη του προλεταριάτου είτε θα έχει πια κατακτηθεί είτε θα είναι οπωσδήποτε (doch) αναπόφευκτη.»

Τι μεγαλοφυής προφητεία! Και πόσο απέραντο πλούτο σκέψεων κρύβει κάθε φράση αυτής της ακριβολογημένης, ξεκάθαρης, σύντομης επιστημονικής ταξικής ανάλυσης! Πόσα θα μπορούσαν να μάθουν από δω εκείνοι που παραδίνονται τώρα σε μια επονείδιστη δυσπιστία, στην απογοήτευση, στην απελπισία, αν… αν οι άνθρωποι που είναι συνηθισμένοι να κάνουν το λακέ στην αστική τάξη, ή άφησαν να τους τρομοκρατήσει η αστική τάξη, ήταν σε θέση να σκεφτούν, ήταν ικανοί να σκεφτούν!

Ορισμένα πράγματα που πρόβλεψε ο Ένγκελς έγιναν διαφορετικά: και, φυσικά, μέσα σε τριάντα χρόνια μιας καταπληκτικά γοργής ιμπεριαλιστικής ανάπτυξης δεν μπορούσε παρά να αλλάξει ο κόσμος και ο καπιταλισμός. Μα το πιο καταπληκτικό από όλα είναι ότι πάρα πολλά απ’ όσα πρόβλεψε ο Ένγκελς επαληθεύονται «κατά γράμμα». Και αυτό γιατί ο Ένγκελς έκανε μια εξαιρετικά ακριβή ταξική ανάλυση, και οι τάξεις και οι αμοιβαίες σχέσεις τους παρέμειναν οι ίδιες.

«…Ίσως ο πόλεμος μας ρίξει για ένα χρονικό διάστημα σε δεύτερη μοίρα…» Τα πράγματα ακολούθησαν ακριβώς αυτή τη γραμμή, μα ακόμη εντονότερα και ακόμη χειρότερα: μια μερίδα από τους σοσιαλσοβινιστές και τους ανερμάτιστους «μισοαντίπαλους», τους καουτσκιστές που «ρίχτηκαν σε δεύτερη μοίρα» άρχισαν να εξυμνούν την οπισθοχώρησή τους, μετατράπηκαν σε ανοιχτούς προδότες του σοσιαλισμού.

«…Ίσως ο πόλεμος μας αφαιρέσει μερικές κατακτημένες ήδη θέσεις…» Ολόκληρη σειρά «νόμιμων» θέσεων έχουν αφαιρεθεί από την εργατική τάξη. Όμως, ταυτόχρονα η εργατική τάξη ατσαλώθηκε από τις δοκιμασίες και παίρνει σκληρά, αλλά ωφέλιμα μαθήματα παράνομης οργάνωσης, παράνομης πάλης, προετοιμασίας των δυνάμεών της για την επαναστατική έφοδο.

«…Τα στέμματα θα πετιούνται κατά δεκάδες…» Μερικά στέμματα έπεσαν κιόλας, κι ένα από αυτά -το στέμμα του αυτοκράτορα πασών των Ρωσιών Νικολάου Ρομανόφ -αξίζει όσο και μια δωδεκάδα άλλα στέμματα.

«…Είναι απόλυτα αδύνατο να προβλέψει κανείς πώς θα τελειώσουν όλα αυτά…» Ύστερα από τέσσερα χρόνια πόλεμο αυτό το απόλυτα αδύνατο είναι, αν επιτρέπεται η έκφραση, ακόμη πιο απόλυτο.

«…Το τρομερό χάος του τεχνητού μας μηχανισμού του εμπορίου, της βιομηχανίας και της πίστης…» Στο τέλος του τέταρτου χρόνου του πολέμου, αυτό εκδηλώθηκε πέρα για πέρα σ’ ένα από τα πιο μεγάλα και τα πιο καθυστερημένα κράτη που σύρθηκαν από τους καπιταλιστές στον πόλεμο -στη Ρωσία. Μήπως, όμως, η πείνα, που μεγάλωνε στη Γερμανία και στην Αυστρία, η έλλειψη ιματισμού και πρώτων υλών , η φθορά των μέσων παραγωγής δε δείχνουν ότι η ίδια κατάσταση έρχεται με τεράστια ταχύτητα και στις άλλες χώρες;

Ο Ένγκελς περιγράφει τις συνέπειες που προκαλεί μόνο ο «εξωτερικός» πόλεμος.. δεν αναφέρεται στον εσωτερικό, δηλαδή στον εμφύλιο πόλεμο, που δεν τον απόφυγε καμιά μεγάλη επανάσταση στην ιστορία, κανένας σοβαρός μαρξιστής δεν διανοήθηκε το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό χωρίς τον πόλεμο αυτό. Κι αν ο εξωτερικός πόλεμος μπορεί να παρατείνεται ακόμη για ένα ορισμένο διάστημα χωρίς να προκαλέσει «τρομερό χάος» στον «τεχνητό μηχανισμό» του καπιταλισμού, τότε είναι ολοφάνερο πως ο εμφύλιος πόλεμος δε μπορεί πια καθόλου να νοηθεί χωρίς αυτή τη συνέπεια.

Τι κουταμάρα, τι έλλειψη χαρακτήρα -για να μη μιλήσουμε για την ιδιοτελή εξυπηρέτηση της αστικής τάξης- δείχνουν εκείνοι που, ενώ εξακολουθούν να αυτοκαλούνται «σοσιαλιστές» (…) τονίζουν με κακεντρέχεια τα συμπτώματα αυτού του «τρομερού χάους», κατηγορώντας για όλα το επαναστατικό προλεταριάτο, τη σοβιετική εξουσία, την «ουτοπία» του περάσματος στο σοσιαλισμό. «Το χάος», η καταστροφή (…) προήλθε από τον πόλεμο. Δεν μπορεί να υπάρχει σκληρός πόλεμος χωρίς καταστροφές. Ένας εμφύλιος πόλεμος, απαραίτητη προϋπόθεση και συνοδοιπόρος της σοσιαλιστικής επανάστασης, δεν μπορεί παρά να προκαλέσει καταστροφή. Το να απαρνείσαι την επανάσταση, το σοσιαλισμό «εξαιτίας» της ερείπωσης, σημαίνει απλώς ότι εκδηλώνεις την έλλειψη αρχών που σε χαρακτηρίζει και περνάς στην πράξη με το μέρος της αστικής τάξης.

«…Η πείνα, οι επιδημίες, η γενική εξαγρίωση τόσο των στρατευμάτων όσο και των λαϊκών μαζών λόγω της μεγάλης φτώχειας…»

(…) Μπορεί άραγε να νοηθεί πολύχρονος πόλεμος χωρίς εξαγρίωση τόσο των στρατευμάτων όσο και των λαϊκών μαζών; Ασφαλώς όχι. Είναι εντελώς αναπόφευκτο ένας μακρόχρονος πόλεμος να έχει τέτοιες συνέπειες για μερικά χρόνια, αν όχι για μια ολόκληρη γενιά. Οι δικοί μας, όμως, «άνθρωποι σε θήκη», τα μαμόθρεφτα της αστικής διανόησης, που αυτοκαλούνται «σοσιαλδημοκράτες» και «σοσιαλιστές», σιγοντάρουν την αστική τάξη, φορτώνοντας στην επανάσταση τις εκδηλώσεις εξαγρίωσης, ή την αναπόφευκτη σκληρότητα των μέτρων πάλης ενάντια στις εξαιρετικά σοβαρές περιπτώσεις εξαγρίωσης – αν και είναι φως φανάρι ότι η εξαγρίωση προκλήθηκε από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ότι καμιά επανάσταση δεν είναι σε θέση να απαλλαγεί απ’ αυτές τις συνέπειές του χωρίς μακρόχρονη πάλη χωρίς μια σειρά σκληρά κατασταλτικά μέτρα.

Οι γλυκανάλατοι συντάκτες μας (…) είναι έτοιμοι  να δεχτούν «θεωρητικά» την επανάσταση του προλεταριάτου και των άλλων καταπιεζόμενων τάξεων, με το μόνο όρο ότι η επανάσταση αυτή θα πέσει από τον ουρανό και δε θα γεννηθεί ούτε θα αναπτυχθεί πάνω στη γη, την ποτισμένη με αίμα στην τετράχρονη ιμπεριαλιστική σφαγή των λαών, μέσα σε εκατομμύρια και εκατομμύρια ανθρώπους που βασανίστηκαν, τυραννήθηκαν και εξαγριώθηκαν σ’ αυτή τη σφαγή.

Έχουν ακούσει και παραδεχτεί «θεωρητικά» ότι η επανάσταση πρέπει να συγκρίνεται με τη γέννα, όταν, όμως, έφτασε ο κόμπος στο χτένι έδειξαν μια επαίσχυντη δειλία και το μικρόψυχο κλαψούρισμά τους το μετέτρεψαν σε μια επανάληψη των γεμάτων μίσος επιθέσεων της αστικής τάξης ενάντια στην εξέγερση του προλεταριάτου. (…)

Υπάρχουν γέννες εύκολες και γέννες δύσκολες. (…) Και ο Ένγκελς, αναλύοντας τις συνέπειες του παγκόσμιου πολέμου, απλά και καθαρά περιγράφει το αναμφισβήτητο και ολοφάνερο γεγονός ότι η επανάσταση που ακολουθεί τον πόλεμο, που συνδέεται με τον πόλεμο (και ακόμη περισσότερο -θα προσθέσουμε εμείς- που ξεσπάει στον καιρό του πολέμου, που είναι αναγκασμένη να αναπτύσσεται και να κρατιέται στις συνθήκες του παγκόσμιου πολέμου που την κυκλώνει), ότι μια τέτοια επανάσταση αποτελεί εξαιρετικά δύσκολη περίπτωση γέννας.

(…) Το τέλος του πολέμου δεν ήλθε ακόμη. Η γενική εξάντληση έχει ήδη αρχίσει. Τα δυο ενδεχόμενα άμεσα αποτελέσματα του πολέμου, που πρόβλεψε ο Ένγκελς (είτε η νίκη της εργατικής τάξης θα έχει πια κατακτηθεί είτε θα έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις που θα την κάνουν αναπόφευκτη, παρόλες τις δυσκολίες), αυτές οι δυο προϋποθέσεις τώρα, στα μέσα του 1918, υπάρχουν και οι δυο.

Σε μια από τις λιγότερο προηγμένες καπιταλιστικές χώρες, η νίκη της εργατικής τάξης έχει ήδη κατακτηθεί. Στις υπόλοιπες δημιουργούνται με αφάνταστες προσπάθειες, με αφάνταστα βάσανα οι προϋποθέσεις που κάνουν αυτή τη νίκη «οπωσδήποτε αναπόφευκτη».

Ας κρώζουν οι μαμόθρεφτοι «σοσιαλιστές», ας φρενιάζει και ας λυσσομανά η αστική τάξη. Μόνο άνθρωποι που κλείνουν τα μάτια τους για να μη βλέπουν, και βουλώνουν τα αυτιά τους για να μην ακούνε, μπορεί να μην αντιλαμβάνονται πως σε όλο τον κόσμο  για την παλιά καπιταλιστική κοινωνία, που κυοφορεί το σοσιαλισμό, άρχισαν οι πόνοι της γέννας. Η χώρα μας, που η πορεία των γεγονότων την προώθησε προσωρινά στην πρωτοπορία της σοσιαλιστικής επανάστασης, υποφέρει τώρα τα πολύ μεγάλα βάσανα της πρώτης περιόδου της γέννας που άρχισε. Έχουμε κάθε λόγο να ατενίζουμε με πλήρη σταθερότητα και απόλυτη βεβαιότητα το μέλλον που μας προετοιμάζει  νέους συμμάχους, νέες νίκες της σοσιαλιστικής επανάστασης σε μια σειρά πιο προηγμένες χώρες. Έχουμε το δικαίωμα να είμαστε περήφανοι και να θεωρούμε τον εαυτό μας ευτυχή που κατορθώσαμε σε μια γωνιά της γήινης σφαίρας να βάλουμε πρώτοι κάτω το άγριο θηρίο, τον καπιταλισμό που έπνιξε τη γη στο αίμα, οδήγησε την ανθρωπότητα στην πείνα και στην εξαγρίωση και που θα χαθεί αναπότρεπτα και γρήγορα, όσο τερατώδεις και θηριώδεις και αν είναι οι εκδηλώσεις της επιθανάτιας μανίας του.

(Αποσπάσματα από το άρθρο του Λένιν «Προφητικά λόγια», 29-6-1918, από τη συλλογή: «Λένιν, Για τους δίκαιους και άδικους πολέμους» ΣΕ, σελ. 180-187) 

«εμφυλιοπολεμικά κατάλοιπα» και «η τελευταία σοβιετική δημοκρατία» (αναδημοσίευση)

Το κείμενο που ακολουθεί αναρτήθηκε πέρσι τέτοιες μέρες στο άλλο μου μπλογκ «διέξοδος» και αναδημοσιεύεται από εκεί, ως μάλλον επίκαιρο. Σαν βοήθημα, για τους μελετηρούς, θα πρότεινα συμπληρωματικά την ανάγνωση και αυτού του απανθίσματος: «ο Τσε για την τρομοκρατία, ο Λένιν για την παράνομη επαναστατική οργάνωση», επίσης αναρτημένο πέρσι στο άλλο μου μπλογκ: προκειμένου να μην παίζουμε με τις λέξεις, και προκειμένου να ξέρουμε τι εννοούμε όταν μιλάμε.

***

Πρέπει να ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε ανακοινώσει τη θεσμοθέτηση της αγροτικής σύνταξης, κι η γειτόνισσα βρήκε ευκαιρία να «την πει» στη γιαγιά, μεμφόμενη τους αριστερούς που κατηγορούν τον Παπανδρέου και που δεν τον ψηφίζουν. Η δωρική απάντηση της γιαγιάς ήταν: «Για να δώσει ο Παπανδρέου σύνταξη στους αγρότες, εμένα ο γιός μου στήθηκε στα 5 μέτρα».

Τη μικρή αυτή αφήγηση τη θυμήθηκα πριν μερικά χρόνια, όταν συζητιόταν η συνταγματική αναθεώρηση για την ανώτατη παιδεία και ο Παπανδρέου ο Γ΄από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης έβαζε πλάτη λέγοντας ότι η συνταγματική κατοχύρωση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας με το άρθρο 16 του συντάγματος «είναι κατάλοιπο της εμφυλιοπολεμικής Ελλάδας». Δεν εννοούσε βέβαια το ίδιο πράγμα ο Γ.Α.Π., όμως με τη φράση αυτή είχε πει, με ηθελημένη ή αθέλητη προκλητικότητα, μια μεγάλη αλήθεια: ότι από όλα τα λαϊκά δικαιώματα (αυτά που σήμερα ξηλώνονται με εντατικούς ρυθμούς) ούτε ένα δεν χαρίστηκε, είναι όλα κατακτημένα με τον αγώνα, με την ανείπωτη θυσία και με το αίμα που έχυσε ο λαός στην πάλη του για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.

Πρόκειται για μια αλήθεια ιδιαίτερα επίκαιρη: είτε πρόκειται για τις νεοφιλελέδικες πρωθυπουργικές μπούρδες για την Ελλάδα που πλέον  (χάρη στην κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ) «παύει να είναι η τελευταία Σοβιετική Δημοκρατία της Ευρώπης», είτε πρόκειται για το «κοινωνικό συμβόλαιο» που θέλει να συνάψει ο ΣΥΡΙΖΑ σε συμβολαιογραφείο πολυτελείας με την πλουτοκρατική ολιγαρχία, είτε πρόκειται για «περιορισμένες» ερμηνείες της προκλητικής όσο και κυνικής ασυναρτησίας  αυτού του είδους – όπως περιορισμένη είναι κατά την πεποίθησή μου η ερμηνεία που επιχειρείται στο σχόλιο του Ριζοσπάστη όπου οδηγεί η παραπάνω παραπομπή.

Αν είναι ανεπαρκής η «απλοϊκή» ερμηνεία της γιαγιάς, στην εισαγωγή της ανάρτησης, προκειμένου να γίνει αντιληπτό τι σημαίνει, σε περιπτώσεις σαν κι αυτές, το «εμφυλιοπολεμικό κατάλοιπο» ή η παραλλαγή του ως «τελευταία σοβιετική δημοκρατία»,  προκειμένου επίσης να γίνουν αντιληπτές οι «κινητήριες δυνάμεις» και οι στοχεύσεις αυτών και των παρόμοιων «δογμάτων» σαν του Παπανδρέου Γ΄ή του Σαμαρά, προκειμένου επίσης να γίνει αντιληπτός ο τρόπος με τον οποίο «συνάπτονται» στην πραγματική και όχι τηλεοπτική ιστορία  τα «κοινωνικά συμβόλαια» ανάμεσα στην τάξη των εκμεταλλευτών και την τάξη των καταπιεζόμενων, τότε είναι απαραίτητη  η θεωρητική τεκμηρίωση της κουβέντας εκείνης που είπε η γιαγιά στη γειτόνισσα κάποια τυχαία μέρα μιας χρονιάς στη δεκαετία του ’60.

*

«Στην πραγματικότητα», έγραφε ο Λένιν τον Ιανουάριο του 1917, «το ζήτημα τίθεται έτσι: Είτε επαναστατικός αγώνας που παράγωγο προϊόν του είναι, σε περίπτωση όχι ολοκληρωτικής επιτυχίας του, οι μεταρρυθμίσεις (αυτό το έχει αποδείξει ολόκληρη η ιστορία των επαναστάσεων σ’ όλο τον κόσμο) είτε τίποτε άλλο εκτός από κουβέντες για μεταρρυθμίσεις και υποσχέσεις μεταρρυθμίσεων» (Πασιφισμός αστικός και πασιφισμός σοσιαλιστικός, στη συλλογή Λένιν, Για τον πόλεμο και τη σοσιαλιστική επανάσταση, ΣΕ, σελ. 296).

«Αυτό», λοιπόν, που «το έχει αποδείξει ολόκληρη η ιστορία των επαναστάσεων σ’ όλο τον κόσμο», αυτό ακριβώς είναι που υπονοούν στην πραγματικότητα είτε ο Παπανδρέου πριν λίγα χρόνια είτε ο Σαμαράς πριν λίγες μέρες. Αυτό ακριβώς είναι που δήθεν δεν κατανοεί ο ΣΥΡΙΖΑ όταν καλεί τους διαχειριστές της κυριαρχίας των μονοπωλίων να προσέλθουν στο γραφείο του συμβολαιογράφου. Και αυτό ακριβώς είναι που δε χωρά στην ερμηνεία των, κατά τα άλλα, ασυναρτησιών του πρωθυπουργού, όταν αυτή η ερμηνεία περιορίζεται στην ολόσωστη, κατά τα άλλα, αποποίηση  των ευθυνών του σοσιαλισμού και του εργατικού κινήματος για τη σημερινή κατάσταση του καπιταλισμού και για τα φαινόμενα εκφυλισμού του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Αν δούμε το θέμα στα ελληνικά ιστορικά πλαίσια, τότε ναι, πράγματι, όλα τα λαϊκά δικαιώματα που σήμερα ξηλώνονται, είναι «κατάλοιπο της εμφυλιοπολεμικής Ελλάδας», «παράγωγο προϊόν» της «όχι ολοκληρωτικής επιτυχίας» του επαναστατικού αγώνα. Και οι ρητορικές επιθέσεις των αστών πολιτικών σε κάθε είδους τέτοιο «κατάλοιπο», δεν αποσκοπούν κυρίως ή μόνο στην καλλιέργεια της σύγχυσης, αλλά πρώτα από όλα σηματοδοτούν το ιστορικό βάθος στο οποίο στοχεύει η εξελισσόμενη αντιλαϊκή επίθεση των επιτελείων του συστήματος της εκμετάλλευσης, σηματοδοτούν το μέγεθος του ιστορικού πισωγυρίσματος στο οποίο αποσκοπεί αυτή η επίθεση, σηματοδοτούν ιστορικά τον ταξικό και πολιτικό τους εχθρό ενάντια στον οποίο στρέφεται αυτή η επίθεση.

Κι αν δούμε το ίδιο θέμα στα διεθνή πλαίσια του, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε ότι η «όχι ολοκληρωτική επιτυχία» του επαναστατικού αγώνα στη διάρκεια του 20ου αιώνα, αποκρυσταλλώθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με τη διεθνή μορφή της «συνύπαρξης των δυο συστημάτων», και ότι ακριβώς στη βάση αυτής της μορφής ήρθαν σαν «παράγωγο προϊόν του επαναστατικού αγώνα» όλες οι λαϊκές – εργατικές κατακτήσεις στον καπιταλιστικό κόσμο,  όλα τα «κοινωνικά συμβολαια», που δεν «συνάφθηκαν» χάρη στην «κατανόηση» των εκμεταλλευτών και τον οπορτουνιστικό τους εξωραϊσμό, αλλά χάρη στους ποταμούς αίματος των εργαζομένων όλου του κόσμου στην πάλη τους ενάντια στο φασισμό και την εκμετάλλευση.

*

Αυτά τα γεγονότα έχει υπόψη του πρώτα από όλα ο Σαμαράς, σαν «ιππότης του κεφαλαίου» που είναι κι αυτός όπως και ο συμφοιτητής του Παπαπανδρέου ο Γ΄, όταν κάνει λόγο για την «τελευταία σοβιετική δημοκρατία». Το ότι στην κυριολεξία της η φράση ειναι μια μπούρδα, αυτό δεν τον απασχολεί, του αρκεί που ο ίδιος θα πάρει καλό βαθμό εκεί που βαθμολογείται. Το ότι αυτή η μπούρδα είναι κατάλληλη και για την καλλιέργεια πολιτικής σύγχυσης κατά τον τρόπο που συνοπτικά περιγράφει το σχόλιο του «Ριζοσπάστη», είναι για το Σαμαρά και τους κύκλους του ωφέλιμο μεν αλλά δευτερεύον. Αυτό που, όμως, αποτελεί τον πυρήνα του «μηνύματος» είναι η κατανόηση από τον ίδιο, και η προκλητική απέναντι στους λαούς και την ιστορία τους, διακήρυξη του πραγματικού περιεχομένου της στρατηγικής που υπηρετεί. Της στρατηγικής που σαν δεύτερο αντεπαναστατικό κύμα, ύστερα από το πρώτο που γκρέμισε τις κατακτήσεις των εργαζομένων στις χώρες του σοσιαλισμού, σαρώνει τώρα στις καπιταλιστικές χώρες το «παράγωγο προϊόν» της «όχι ολοκληρωτικής επιτυχίας» του επαναστατικού αγώνα των λαών, τις κατακτήσεις τους τις οποίες έγραψαν σε νόμους και σε συντάγματα με το αίμα τους, τις κατακτήσεις τους που σαν «παράγωγο προϊόν» του επαναστατικού τους αγώνα δεν είναι για τον Σαμαρά και τους κύκλους του παρά «σοβιετικές». Και με αυτή τη συγκεκριμένη έννοια πράγματι είναι…

*

““Σοσιαλισμός”! Χαρακτήριζαν σοσιαλιστικό και αυτόν ακόμα τον αστικό φιλελευθερισμό, σοσιαλιστικό τον αστικό διαφωτισμό, σοσιαλιστική και την αστική δημοσιο-οικονομική μεταρρύθμιση. Ήταν σοσιαλιστικό να γινει ένας σιδηρόδρομος όπου υπήρχε κιόλας μια διώρυγα και ήταν σοσιαλιστικό το να υπερασπίζεις τον εαυτό σου με μπαστούνι όταν σου επιτίθενται με σπαθί.

Και αυτό δεν ήταν απλώς τρόπος του λέγειν, μόδα ή κομματική ταχτική. Η αστική τάξη είχε τη σωστή άποψη πως όλα τα όπλα που είχε σφυρηλατήσει ενάντια στη φεουδαρχία στρέψανε την αιχμή τους ενάντια στην ίδια, πως όλα τα εκπαιδευτικά μέσα που είχε δημιουργήσει επαναστατούσαν ενάντια στον ίδιο της τον πολιτισμό, πως όλοι οι θεοί που είχε πλάσει την είχαν εγκαταλείψει…» (Μαρξ, 18η Μπριμέρ, σελ. 79, θεμέλιο 1967)

Με τέτοια λόγια περιγράφει ο Μαρξ την αστική τάξη στην αντεπαναστατική – αντιδραστική  φάση της ύστερα από το 1848: Δεν ήταν και ούτε και τώρα είναι «τρόπος του λέγειν, μόδα ή κομματική τακτική». Η βασική διαφορά ανάμεσα στον τότε «σοσιαλιστικό σιδηρόδρομο όπου υπήρχε κιόλας μια διώρυγα» και στη σημερινή «εμφυλιοπολεμική» δημόσια και δωρεάν παιδεία ή τη «σοβιετική» κρατική ΔΕΗ, τις «σοβιετικές» συντάξεις, τις «σοβιετικές» συλλογικές συμβάσεις εργασίας, μισθούς, ωράρια κλπ  κλπ, βρίσκεται στο διαφορετικό χαρακτήρα της πρώιμης αστικής αντίδρασης και της αντιδραστικής φύσης του ύστερου – ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Βρίσκεται επίσης στο γεγονός ότι τότε η αστική τάξη βρισκόταν αντιμέτωπη με το «παράγωγο προϊόν» του δικού της επαναστατικού αγώνα ενάντια στη φεουδαρχία, ενώ τώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με το «παράγωγο προϊόν» του επαναστατικού αγώνα των εργαζομένων εναντίον της.

Το κοινό στοιχείο είναι και στις δυο περιπτώσεις η κυριαρχία της αντεπανάστασης. Η κυριαρχία της αντίδρασης που σήμερα εκτείνεται σε όλη την ιστορική γραμμή και στοχεύει σε όλο το ιστορικό βάθος, γιατί αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός, και πόσο μάλλον ο ιμπεριαλισμός που ολοκληρώνει μια αντεπανάσταση σαρώνοντας το «παράγωγο προϊόν» του επαναστατικού αγώνα  με τη μορφή μεταρρυθμίσεων που αναγκάστηκε να «παραχωρήσει» στο παρελθόν.

Απέναντι σ’ αυτή τη στρατηγική, τη στρατηγική της γενικευμένης ιστορικής αντίδρασης, δεν υπάρχει για τους λαούς άλλος δρόμος από την πάλη για την ανατροπή της. Δεν υπάρχει δηλαδή άλλος δρόμος από το δρόμο της ταξικής πάλης των εργαζομένων, της πάλης για την απόκρουση της επίθεσης που δέχονται, της πάλης που εφόσον διεξάγεται με συνέπεια είναι η μόνη ικανή να βαθύνει το πολιτικό της περιεχόμενο και να μετατρέψει την «τελευταία γραμμή άμυνας» σε πρώτη γραμμή αντεπίθεσης, σε αφετηρία της δικής τους επίθεσης και της δικής τους νίκης.