σκέψεις για την προηγούμενη ανάρτηση (σχετικά με το «τέλος» της εργασίας, της αξίας κλπ)

Είναι φυσικό, το κάπως «αγκιτατόρικο» κείμενο της προηγούμενης ανάρτησης, να μην διεκδικεί θεωρητικές δάφνες, και ακόμα περισσότερο, η ορισμένη απλοποίηση που το χαρακτηρίζει να απαιτεί όχι απλώς διευκρινίσεις αλλά και επανατοποθετήσεις στο περιεχόμενό του.
Το πιο προβληματικό σημείο του είναι εκεί όπου – σε σχέση με τον υπολογισμό της αξίας των προϊόντων της αυτοματοποιημένης παραγωγής – κάνει λόγο για την «συνολική κοινωνική πνευματική – επιστημονική εργασία που καταβλήθηκε» για την παραγωγή των αυτοματοποιημένων συστημάτων.
Το ζήτημα όμως είναι ότι, αν στον χειροποίητο λάκκο του παραδείγματος μπορούμε εύκολα να προσδιορίσουμε σαν ποσοτικό μέγεθος την ατομική εργασία του ατομικού εργάτη που σκάβει με την αξίνα, για το ποσοτικό μέγεθος της επιστημονικής εργασίας που έχει σαν αποτέλεσμά της την κατασκευή ενός ρομποτικού εκσκαφέα θα πρέπει αφενός να ανατρέξουμε στο συσσωρευμένο επιστημονικό έργο της ανθρωπότητας και αφετέρου στη συνολική επιστημονική εργασία της κάθε δοσμένης σύγχρονης περιόδου, που δεν περιορίζεται στο πλαίσιο μιας παραγωγικής μονάδας αλλά εκτείνεται σε όλη την επιστημονική παραγωγή της κοινωνίας και μάλιστα όχι μιας μόνο χώρας αλλά διεθνώς.

Και αν θεωρήσουμε αμελητέο ζήτημα τον πρώτο παράγοντα, δηλαδή την ιστορικά συσσωρευμένη επιστημονική εργασία και γνώση της ανθρωπότητας, (ζήτημα αμελητέο ως προς το θέμα μας όσο και ο υπολογισμός – στην αξία της αξίνας – της πνευματικής εργασίας που απαιτήθηκε ιστορικά για να φτάσουμε από τα εργαλεία της λίθινης εποχής στα εργαλεία της εποχής του σιδήρου), ωστόσο δεν είναι αμελητέο ως προς το θέμα μας το ζήτημα της σύγχρονης επιστημονικής εργασίας που αντικειμενοποιείται σε ένα αυτοματοποιημένο παραγωγικό σύστημα. Η οποία αυτή επιστημονική εργασία μόνο υπό όρους κοινωνικούς μπορεί να θεωρηθεί, και όχι υπό όρους εξατομικευμένους, πρώτα απ’ όλα από την άποψη της παραγωγής της επιστημονικής γνώσης και, παραπέρα, από την άποψη της κεφαλαιοκρατικής-οικονομικής εκμετάλλευσης και αξιοποίησής της, όσο κι αν η τελευταία παραμένει «τυπικά» εξατομικευμένη σε επίπεδο επιχειρηματικής μονάδας αφού στην κατάληξή της πραγματοποιείται ως αξιοποίηση ατομικών κεφαλαίων.

Αλλά και εδώ ακριβώς είναι που εκφράζεται ο βαθμός στον οποίο έχει οξυνθεί η αντίφαση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων (τον οποίο επιτείνει ως τα άκρα του ο κοινωνικός χαρακτήρας της επιστημονικής εργασίας) και στην ατομική τους ιδιοποίηση.
Βαθμός όξυνσης που συν τοις άλλοις εμφανίζεται και με την μορφή της υπαγωγής της συνολικής κοινωνικής εργασίας (εν προκειμένω της επιστημονικής) στο συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο. Μορφή, που με τη σειρά της έχει δυο όψεις:

Από τη μια, αυτό το συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο όλο και λιγότερο αποτελεί ένα απλό άθροισμα των ατομικών κεφαλαίων, και όλο και περισσότερο αναδείχνει τον κοινωνικό του χαρακτήρα (δηλαδή, έναντι της ατομικής του ιδιοποίησης, τον έτερο πόλο της αντίφασης που το διέπει) μέσω της ύπαρξής του σαν χρηματιστικό κεφάλαιο που, επιπλέον, συμφύεται με το κράτος (τον «συλλογικό καπιταλιστή») όχι μόνο πολιτικά αλλά και οικονομικά.
Και από την άλλη, η υπαγωγή της συνολικής κοινωνικής εργασίας στο συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο εμφανίζεται με την όψη τής όλο και μεγαλύτερης κοινωνικοποίησης τής ίδιας τής βασικής ταξικής αντίθεσης: Όλο και περισσότερο δεν πρόκειται για ένα άθροισμα εξατομικευμένων εκμεταλλεύσεων από το οποίο άθροισμα προκύπτει η γενική ταξική αντίθεση, αλλά πρόκειται όλο και περισσότερο για αντίθεση που φέρνει αντιμέτωπη σαν ενότητα την συνολική κοινωνική εργασία με το συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο – σαν ενότητα επίσης.

Και αν αυτά σημαίνουν, από στενά πολιτικοοικονομική άποψη, ότι σε κάθε κύκλο κίνησης του κεφαλαίου η παραγόμενη αξία και η αποσπώμενη υπεραξία προσδιορίζονται όλο και λιγότερο σαν ατομικά μεγέθη και όλο και περισσότερο σαν κοινωνικά μεγέθη, από την άλλη δεν πρέπει να διαφεύγει ότι οι ουσιαστικότερες συνέπειες και μορφές αυτής της εξέλιξης δεν είναι οι «στενά» πολιτικοοικονομικές (δηλ. οι «απλώς» περιγραφικές) αλλά οι κοινωνικο-πολιτικές συνέπειές της.

το τέλος της εργασίας, της αξίας και όλων αυτών

Ένας άνθρωπος πάει στην καφετέρια και παραγγέλνει καφέ…

…Με το που δίνει την παραγγελία, ο μισθωτός σκλάβος εργάτης στο βραζιλιάνικο ή όποιο άλλο λατιφούντιο τρέχει για την συγκομιδή του καφέ. Οι συσκευαστές πακετάρουν την ποσότητα που συγκόμισε ο εργάτης της γης και την παραδίδουν στους μεταφορείς που με καρότσια, κλαρκ, φορτηγά και τρένα την πάνε στο πλησιέστερο αεροδρόμιο ή λιμάνι. Εκεί οι φορτοεκφορτωτές την τοποθετούν προσεκτικά στα αμπάρια του καραβιού ή στον αποθηκευτικό χώρο του αεροπλάνου και τη φέρνουν ως τη χώρα ώσπου, κάποια στιγμή, το προσωπικό του χοντρέμπορου εφοδιάζει την καφετέρια όπου κάθεται ο δικός μας με την ποσότητα καφέ που παράγγειλε. Χωρίς να χάσει στιγμή ο εργάτης της κουζίνας, τρέχει με κουταλάκια, ποτηράκια, φλυτζανάκια, μπρίκια, καφετιέρες κι όλα αυτά, που ένας θεός ξέρει πώς έφτασαν στα χέρια του, και παρασκευάζει τον καφέ όπως τον παράγγειλε ο πρωταγωνιστής μας, γλυκό μέτριο ή σκέτο. Με το που ο καφές  είναι έτοιμος στο ποτήρι, ο σερβιτόρος τρέχει κι αυτός, τον βάζει στο δίσκο και χωρίς να χάσει καιρό, μην τυχόν κι ο πελάτης δυσφορήσει για την αργοπορία,  έρχεται πάνω από το τραπέζι του και τον ακουμπάει μπροστά του φωνάζοντας «έφτασε!».

…Ο άνθρωπός μας ξαφνιασμένος ξυπνάει από τον λήθαργό και προσπαθεί να ψελλίσει κάτι σαν «ευχαριστώ». Τόση ώρα είχε αφαιρεθεί διαλογιζόμενος ότι ενδεχομένως κάποια στιγμή στο μέλλον έρθει η στιγμή του τέλους της εργασίας, κι ούτε στιγμή δεν του πέρασε από το μυαλό το ερώτημα πώς έφτασε ο καφές του μέχρι το τραπέζι του…

***

Το παραπάνω επεισόδιο είναι η μια πλευρά της υπόθεσης, και αφορά το παρόν, το τόσο αξεδιάλυτα συγκεχυμένο σήμερα, το θυσιασμένο στο βωμό κάποιου ενδεχόμενου αύριο…

Η άλλη πλευρά της υπόθεσης αφορά αυτό το ενδεχόμενο αύριο:

Όπως και να το δει κανείς, η προοπτική ότι θα μετατραπούμε σε πουλάκια βγαλμένα μόλις από το αυγό μας που θα περιμένουμε στη φωλίτσα μας με ανοιχτό το στόμα να έρθει η μαμά-ρομπότ και να μας ρίξει μέσα το σκουληκάκι, δεν είναι απλώς μια προοπτική που προκαλεί αισθήματα αποστροφής, τουλάχιστον σε πολλούς, αλλά και προοπτική που δεν έχει καμία σχέση με τον οποιοδήποτε ρεαλισμό.

Δεν είναι μόνο το ότι η αυτοματοποίηση της παραγωγής βρίσκει τα γενικά όριά της στην υλικότητα του χρόνου και του χώρου και κάθε άλλου σε τελική ανάλυση ανυπέρβλητου φυσικού νόμου. Ούτε το ότι σε κάθε της βαθμίδα τα ειδικά όριά της ορίζονται από την αντίστοιχη ανάγκη σωματικής επίβλεψης και σωματικού χειρισμού των αυτοματοποιημένων παραγωγικών συστημάτων.

Είναι κυρίως το ότι η ύπαρξή της, η ύπαρξη και η συνεχής ανανέωση της αυτοματοποιημένης παραγωγής, σημαίνει και απαιτεί την ύπαρξη ενός εκτεταμένου ανθρώπινου εργατικού – παραγωγικού δυναμικού που δραστηριοποιείται (ή καταναλώνεται από το κεφάλαιο όσο διατηρείται η αντίθεση κεφαλαίου – μισθωτής εργασίας) στο πεδίο της πνευματικής και επιστημονικής εργασίας, και βέβαια η πνευματική και επιστημονική εργασία δεν παύει να είναι εργασία.

***

Στο σημείο αυτό κάνει την θορυβώδη εμφάνισή του ένας ακόμα μύθος: «Ναι, αλλά», λέει, «βάσει του τόμου α, σελίδα β των απάντων του Μαρξ, η αυτοματοποίηση καταργεί την αξία και επομένως τον νόμο της αξίας, άρα και ο καπιταλισμός καταργείται, και ακόμα παραπέρα μπορεί να μην καταργείται μόνο ο καπιταλισμός αλλά και η ίδια η εργασία: αν καταργείται η αξία, το ποσοτικό είδωλο της εργασίας, πού να ξέρουμε αν η εργασία εξακολουθεί ακόμα να υπάρχει;»

***

Δυστυχώς ή ευτυχώς τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει.

Απλώς […] το προϊόν της αυτοματοποιημένης παραγωγής παύει, ποσοτικά και υλικά, να αποτελεί ενσάρκωση ενός αθροίσματος ατομικών εργασιών που υλοποιήθηκαν σε αυτό.

Χοντρικά μιλώντας, αν ένας λάκος σκαμμένος με την αξίνα εκφράζει αξιακά  την συγκεκριμένη ατομική εργασία που κατέβαλε ένας άνθρωπος σκάβοντας (συν το μέρος της αξίας που μεταβιβάζει στο σκάψιμο του λάκου η φθορά της αξίνας, η οποία έτσι κι αλλιώς σαν εργαλείο είναι αθάνατο),  αντίθετα, για να βρούμε την αξία ενός λάκου σκαμμένου με τον τελευταίας τεχνολογίας ρομποτικό εκσκαφέα της  NASA, πρέπει να υπολογίσουμε την συνολική κοινωνική πνευματική – επιστημονική συν την κοινωνική σωματική εργασία που καταβλήθηκε για να παράγονται ρομποτικοί εκσκαφείς και να τη διαιρέσουμε με τον αριθμό των ρομποτικών εκσκαφέων που έχει παραγάγει αυτή η εργασία, κι αυτόν τον αριθμό να τον διαιρέσουμε  με τον αριθμό των λάκων που σκάβει κάθε ρομποτικός εκσκαφέας στη διάρκεια της «ζωής» του.

Ίσως είναι ανόητοι οι λόγοι που θα επέβαλαν έναν τέτοιο υπολογισμό. Όχι λιγότερο ανόητοι όμως από τους λόγους που επιβάλλουν τον υπολογισμό της αξίας ενός λάκου σκαμμένου με την αξίνα ή τους λόγους (εμπορευματικές τιμές) στους όποιους -άθελά τους- επιβάλλεται από μόνος του αυτός ο υπολογισμός. Και παρότι ανόητοι, δεν παύει να είναι λόγοι, και δεν παύει να πρόκειται για έναν υπολογισμό προσδιορίσιμων και μετρήσιμων μεγεθών πόσο μάλλον αν τον εμπιστευτεί κανείς στην «εξυπνάδα» των αυτόματων υπολογιστικών συστημάτων.

***

Δεν πρόκειται λοιπόν για καμιά καταργηση της εργασίας και για καμιά κατάργηση της αξίας.

Αυτό για το οποίο πρόκειται είναι η τάση της εργασίας προς τον ανώτατο βαθμό του κοινωνικού χαρακτήρα της, και το ίδιο και στο καθρέφτισμά της, η τάση προς τον ανώτατο βαθμό κοινωνικού χαρακτήρα της αξίας και της επενέργειας του νόμου της, και γενικεύοντας τα προηγούμενα, η τάση προς τον ανώτατο βαθμό όξυνσης της αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική της ιδιοποίηση .

Και ταυτόχρονα πρόκειται , όσο διατηρείται ο καταμερισμός της εργασίας ο βασισμένος στην αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, για τον ανώτατο βαθμό προλεταριοποίησης της πλειοψηφίας των πνευματικών – επιστημονικών εργατών, και μαζί για τον ανώτατο βαθμό εμφάνισης της εργασίας τους με τα χαρακτηριστικά της σωματικής εργασίας, εργασίας σωματικής έως το βαθμό της σωματικότητας των εγκεφαλικών λειτουργιών των αποστερημένων από δημιουργικότητα και των υποταγμένων σε εκτελεστική έως και εξαρτημένη αντανακλαστική λειτουργία, εργασίας σωματικής όπως είναι καθαυτή η πληκτρολόγηση και ο χειρισμός του «ποντικιού», εργασίας σωματικής όπως είναι και το γράψιμο όταν κανείς απλώς αντιγράφει, εργασίας σωματικής όπως όταν έχει κανείς να «λύσει» μια δοσμένη σειρά δοσμένων εξισώσεων με δοσμένο ερώτημα και δοσμένη λύση η οποία πρέπει ουσιστικά απλώς να «πρωτοκολληθεί», εργασίας σωματικής όπως όταν έχει κανείς έτοιμα καλούπια στο πνεύμα και μοναδικό αντικείμενο της δραστηριότητάς του είναι η μαζική παραγωγή καλουπιών της πραγματικότητας, εργασίας σωματικής όπως καταντά η πνευματική εργασία όταν είναι δραστηριότητα αλλοτριωμένη από το υποκείμενο που δραστηριοποιείται – από τον άμεσο παραγωγό.

***

Πολύ πνευματικότερη η εργασία ενός, που ψάχνει να βρει τι ενοχλεί το μουλάρι του και ποια θεραπεία είναι κατάλληλη για να το απαλλάξει από την ενόχλησή του.

Η δουλειά με την αξίνα παρήγε πνευματικό πολιτισμό (δημοτικό τραγούδι, μπλουζ), η νομική κατασκευή της «ηλεκτρονικής προσωπικότητας» των ρομπότ αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση, ως  ειδώλου της, της ρομποτικής προσωπικότητας των ανθρώπων.

Ευγονική: Δεν είναι λάθος επειδή είναι ανήθικη, είναι ανήθικη επειδή είναι λάθος

Υπό άλλες συνθήκες δεν υπήρχε περίπτωση να σχολιαστεί, να αντικρουστεί ή να δοθεί σημασία σε κάτι τόσο χονδροειδές, ανεκπαίδευτο και χρησιμοποιώντας την έκφραση του W. Pauli «ούτε καν λάθος». Ομως, μιας και τα πρόσφατα γεγονότα απέδειξαν πως κάποια πράγματα που θεωρούνταν αυτονόητα χρειάζονται περαιτέρω εξήγηση και πως πλατιά στρώματα του κόσμου εθελοτυφλούν μπροστά στα προφανή, πρέπει κάποιες έννοιες που για τόσα χρόνια και μετά από επίπονη επιστημονική και φιλοσοφική έρευνα είχαν εξαλειφθεί να ξανά-αποδομηθούν. Μια τέτοια έννοια/θεωρία είναι της Ευγονικής (Eugenics).

Η καρδιά της ευγονικής βασίζεται, κατά τους εμπνευστές της, στη θεωρία της εξέλιξης μέσω φυσικής επιλογής. Σύμφωνα με αυτήν τη σκοπιά (θα δούμε παρακάτω με πόσο παρανοημένο και διαστρεβλωμένο τρόπο προσεγγίζεται η εξελικτική θεωρία), αποτρέποντας σε «ακατάλληλα» άτομα να αναπαραχθούν, επιτυγχάνεται μια εξέλιξη στο είδος (συνήθως αναφέρονται σε φυλή). Ετσι, αποσοβίζοντας επιληπτικούς, πνευματικά υστερούντες, παρανοϊκούς και αλκοολικούς από το να κάνουν παιδιά, εξαλείφονται στο μέλλον οι μάστιγες που ταλανίζουν τη φυλή. Το κράτος ελαφρύνεται οικονομικά από την πρόληψη και την περίθαλψη και όσοι μπορέσουν να επιβιώσουν, περνώντας από τη «λυδία λίθο» κάποιων προτύπων που ορίζει ένας πεφωτισμένος αρχηγός, επιτροπή ή συμβούλιο, τους επιτρέπεται να αναπαραχθούν και να γεμίσουν τον κόσμο με τα «ευγενή» τους γονίδια.

«Μερικοί άνθρωποι είναι γεννημένοι για να είναι βάρος στους υπόλοιπους», «Μαθαίνοντας για την κληρονομικότητα μπορείς να διορθώσεις αυτές τις καταστάσεις»… κ.α. ( ο πίνακας αυτός αναφέρει συγκεκριμένα ποσά αμερικανών πολιτών ότι πάνε για τη φροντίδα ανθρώπων με κακή κληρονομικότητα, παράφρωνες, διανοητικά καθυστεριμένους, εγκληματίες και και άλλους ελλατωματικούς). Από την Αμερικάνικη προπαγάνδα υπερ της ευγονικής

Η ευγονική, όπως ορίστηκε το 1904 από τον Francis Galton, είναι η «επιστήμη που έχει σαν αντικείμενο όλες τις επιρροές που βελτιώνουν τα εκ γενετής χαρίσματα μιας φυλής»1. Η θεωρία αυτή χρησιμοποιήθηκε στα προπολεμικά χρόνια και στο βωμό της θυσιάστηκε πλήθος ανθρώπων που οι κοινωνικές δομές της εποχής θεωρούσαν ακατάλληλους για αναπαραγωγή. Στα εμβρυικά της βήματα, στη Μεγάλη Βρετανία η ευγονική υποστηρίχθηκε προπολεμικά εκτός από τους συντηρητικούς όπως ο W. Churchill , και από «φιλελεύθερης» σκέψης άτομα όπως ο J. Maynard Keynes, ο πατέρας της οικονομικής θεωρίας του κεϊνσιανισμού που προβάλλεται εκτενώς τα τελευταία χρόνια. Το πρόγραμμα όμως ποτέ δε νομιμοποιήθηκε στα μάτια της βρετανικής κοινωνίας και οι μόνες στειρώσεις ατόμων με νοητικά προβλήματα έγιναν κρυφά, πίσω από τις πύλες ιδρυμάτων που υποστήριζαν τις θεωρίες του Galton.

Το πρόβλημα άρχισε να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις όμως στις ΗΠΑ, όπου εκτενέστατα προγράμματα στειρώσεων, ευθανασίας (εκτελέσεων σε θαλάμους αερίων) και απομονώσεις «ακατάλληλων» ατόμων λάμβαναν χώρα με τακτική και συστηματική δράση. Ακατάλληλα άτομα κρίνονταν, εκτός των άλλων, φορείς των ακόλουθων ασθενειών και «ασθενειών»: IQ κάτω του 70, κλινική κατάθλιψη, επιληψία, διπολική διαταραχή, ανηθικότητα, επιθετική συμπεριφορά, γυναικεία σεξουαλική διέγερση, πολυτεκνία (3,406 γυναίκες ινδιάνικης προέλευσης στειρώθηκαν προκείμενου να λυθεί το πρόβλημα του υπερπληθυσμού από κατώτερες φυλές) κ.ά. Το 1927 μια δημοσκόπηση του περιοδικού Fortune έδειχνε τα εξής τρομαχτικά αποτελέσματα, καθρεφτίζοντας το πνεύμα που κυριαρχούσε στην κοινωνία την παρούσα στιγμή: Δύο στους τρεις αναγνώστες υποστήριζαν τα προγράμματα στείρωσης των «πνευματικά ακατάλληλων» και 63% τη στείρωση των εγκληματιών (όλων των βαθμίδων συμπεριλαμβανομένων και πολιτικών εγκληματιών). Στον απόηχο αυτής της τρέλας που κράτησε μέχρι και τις αρχές του Β’ Παγκοσμίου (με περιπτώσεις σαν της Β. Καρολίνας που διήρκεσε μέχρι το 1977) στειρώθηκαν πάνω από 60.000 άτομα με άγνωστο τον αριθμό των «ευθανασιών». Το πρόγραμμα ευγονικής των ΗΠΑ επικαλέστηκαν και οι σφαγείς της ναζιστικής Γερμανίας στις Δίκες της Νυρεμβέργης, προκειμένου να απολογηθούν για το δικό τους πρόγραμμα ευγονικής υπό τον Josef Mengele και τον Karl Brandt. (Μια ενδεικτική βιβλιογραφία για το θέμα αυτό: S. Rose, R.G. Lewontin and L. Kamin, «Not in our Genes: Biology, Ideology and Human Nature», Penguin Books, 1984, D. J Kevles, «Eugenics in the United States and Britain: A Comparative Analysis. Humanities Working Paper», California Institute of Technology, 1979).

Η καρδιά της ευγονικής βασίζεται, κατά τους εμπνευστές της, στη θεωρία της εξέλιξης μέσω φυσικής επιλογής. Σύμφωνα με αυτήν τη σκοπιά, αποτρέποντας σε «ακατάλληλα» άτομα να αναπαραχθούν, επιτυγχάνεται μια εξέλιξη στο είδος. Ετσι αποσοβίζοντας επιληπτικούς, πνευματικά υστερούντες, παρανοϊκούς και αλκοολικούς από το να κάνουν παιδιά, εξαλείφονται στο μέλλον οι μάστιγες που ταλανίζουν τη φυλή

Στην περίπτωση της ναζιστικής Γερμανίας, η θηριωδία της ευγονικής κόστισε επισήμως τη ζωή 70.273 ανθρώπων, με εκτίμηση ότι οι πραγματικοί αριθμοί ξεπερνάνε τις 200.000 (μεταξύ αυτών 5.000 παιδιών), μέσω του προγράμματος Aktion T4 που οργανώθηκε από τον προσωπικό γιατρό του Χίτλερ, Karl Brandt, με επικεφαλής τον Phillip Boulcher. Εκτός των θανάτων καταγράφηκαν και πάνω από 400.000 αναγκαστικές στειρώσεις «ακαταλλήλων» μεταξύ του 1934 και 1937, συμπεριλαμβανομένων σε αυτές και 4.000 περιπτώσεων τυφλότητας και κωφότητας. Αυτή η αποτελεσματικότητα των γερμανικών αρχών εξέπληξε ακόμα και τους Αμερικανούς ευγονιστές με τη διάσημη παρατήρηση ότι «οι Γερμανοί μάς κερδίζουν στο ίδιο μας το παιχνίδι»2. Εκτενέστερες αναφορές στα προγράμματα και τη φιλοσοφία της ευγονικής της ναζιστικής Γερμανίας υπάρχουν διάσπαρτες στη βιβλιογραφία και δεν υπάρχει χώρος στο παρόν κείμενο για ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία της ανθρώπινης φρικαλεότητας. Προστίθεται μόνο ότι οι τρεις χώρες που ανεφέρθησαν δεν ήταν οι μόνες σε αυτήν την ιστορική περίοδο που προέβησαν σε προγράμματα ευγονικής. Tα παραδείγματα τα ακολούθησαν οι Γαλλία, Εσθονία, Δανία, Ισλανδία, Νορβηγία και Ελβετία με πρωταθλήτρια την ανεπτυγμένη και «παραδειγματική» Σουηδία όπου από το 1934 μέχρι και το 1975 επεβλήθησαν πάνω από 62.000 άτομα σε υποχρεωτική στείρωση3 κάνοντας τη Σουηδία τη δεύτερη χώρα σε αριθμό υποχρεωτικών στειρώσεων σε προγράμματα ευγονικής μετά τη ναζιστική Γερμανία.

«Κακά γονίδια μπαίνουν στο χωριό»: Μια γυναίκα με νόθο παιδί μπαίνει στο χωριό, τέσσερις γενιές μετά μια απόγονος παντρεύεται έναν αλκοολικό και κάνουν πέντε παιδιά, δύο εκ των οποίων είναι κωφά, ενώ ένας άλλος απόγονος μπαίνει στη φυλακή, 1936

Μετά από αυτήν τη σύντομη ιστορική αναδρομή στην ιστορία της ευγονικής γίνεται το πέρασμα στην αποδόμηση των επιστημονικοφανών επιχειρημάτων για τη χρησιμοποίησή της. Δε θα σχολιαστούν ούτε θα αναφερθούν τα προβλήματα ηθικής που εμπεριέχονται σε αυτή τη θεωρία, αλλά θα γίνει στόχευση στην επιστημονική και αποδεδειγμένη πλέον απομόνωσή της. Ετσι, καθαρά με βάση βιολογικά κριτήρια θα αποδομηθούν οι αρχές μιας θεωρίας που μέχρι πρόσφατα είχε περιθωριοποιηθεί, εν γένει, από την ανάπτυξη της μοριακής βιολογίας και της θεωρίας της εξέλιξης μέσω φυσικής επιλογής (παρά όσα λέγονται ότι η ευγονική είναι απόγονος της δεύτερης, οι δυο είναι αντικρουόμενες θεωρίες) Ετσι, θα φανεί ότι η ευγονική δεν είναι λάθος επειδή είναι ανήθικη, είναι ανήθικη ακριβώς επειδή είναι λάθος.

Από την πλευρά της ευγονικής, θα χρησιμοποιηθεί το κείμενο που αναδημοσιεύεται στη σελίδα της Πράσινης Πτέρυγας της Χρυσής Αυγής που αποτελεί την αιχμή του δόρατος για την αναβίωση αυτής της ξεπερασμένης και λανθασμένης ιδέας στην Ελλάδα. Το κείμενο «Βιοπολιτική και Γενετική»4 φέρει την υπογραφή ενός Jacqes Bauge-Prevost (N.M.D.)*

Περί λευκής φυλής

Η λευκή φυλή όφειλε το προβάδισμά της στην υπεροχή της και την ανωτερότητα της ευφυΐας της. Jacqes Bauge-Prevost (N.M.D.)

Ο όρος λευκή φυλή, ως μη επιστημονικά δόκιμος, αποτυγχάνει να προβλέψει στο δοκιμαστικό σωλήνα την εθνικότητα ενός ατόμου. Με περιορισμένες μόνο πιθανότητες μπορεί να εικάσει και να χαρακτηρίσει την προγονική του προέλευση. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, με τις σύγχρονες μοριακές μεθόδους μπορούν να εντοπιστούν κάποιες μεταλλάξεις στο γονότυπο ενός ανθρώπου επιτρέποντας μια γενική και ομιχλώδη παρακολούθηση της διασποράς τους στον πληθυσμό κάθε γεωγραφικής περιοχής. Μιλώντας με ποσοστά και λαμβάνοντας υπ’ όψιν την επιμιξία (ακόμα και σε φυλετικά ομόλογα άτομα) που έχει επέλθει μέσα σε βάθος έστω και 5 γενεών είναι πρακτικά αδύνατο να υπολογιστεί με την καθαρότητα που χρειάζεται νομικά, ηθικά αλλά πάνω από όλα πρακτικά μια τέτοια κατηγοριοποίηση, ειδικά όταν αναφερόμαστε σε θανατικές ποινές και καταδίκες.

Για να κατανοηθεί αυτή η θέση θα παρουσιαστεί σαν παράδειγμα ένα στιχάκι: «ΑΡΝΑΚΙ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΥ». Αν θέλουμε να αναπαραγάγουμε αυτό το στιχάκι θα πρέπει κάπου να το αντιγράψουμε. Ομως οι συνθήκες της αντιγραφής και η φύση των αντιγραφέων αφήνουν χώρο για λάθη (μεταλλάξεις). Η πρόταση και αυτή η ορθογραφία θα λειτουργήσουν σαν μήτρα για την αναπαραγωγή της ίδιας από δυο αντιγραφείς. Βάζοντας λοιπόν, τους δύο γραφείς να το αντιγράψουν, ο ένας μπορεί να κάνει λάθος και να αποδώσει το κείμενο ως «ΑΡΝΑΚΙ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΦΥ». Οταν κληθούν άλλοι γραφιάδες να το αναπαραγάγουν από αυτήν την πηγή δεν το αναγνωρίζουν και επιστρέφουν στην αρχική…. Αυτή η μετάλλαξη δεν έβγαζε νόημα και αχρηστοποιήθηκε … πέθανε… Αν όμως η μετάλλαξη ή το λάθος δεν επηρεάζει την προσφώνηση της πρότασης αυτή κρατιέται «ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΥ». Ετσι, στις επόμενες γενιές έχουμε έναν αυξανόμενο αριθμό και των δύο εκδοχών, καμία δεν πεθαίνει (…ακόμα). Αυτό είναι που δημιουργεί την πολυμορφία σε ένα είδος (π.χ. Ζιζέλ vs Μέρκελ). Σε βάθος χρόνου περνάνε και άλλες μεταλλάξεις π.χ. «ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΙ» ή «ΑΡΝΑΚΙ ΑΣΠΡΟ ΚΕ ΠΑΧΥ». Μπορεί έτσι με σχετική ακρίβεια να βρεθεί η προέλευση ενός «λάθους» και να προβλεφθεί από ποια γενιά κατάγεται. Φανταζόμαστε λοιπόν ότι μετά από εκατοντάδες μεταγραφές το «ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΩ ΚΑΙ ΠΑΧΟΙ» επειδή έχει το Η στο ΑΡΝΑΚΗ, πρέπει να προήλθε από το κείμενο εκείνο ή από το γραφέα που έκανε το πρώτο εκείνο λάθος. Με αυτήν τη βάση μπορούμε να υποθέσουμε από πού προήλθε μια μετάλλαξη και το ρυθμό διασποράς της.

Στιγμιότυπο απο διαμαρτυρία ενάντια στην υποχρεωτική στείρωση, ΗΠΑ 1971

Μέχρι στιγμής όλα είναι απλά και αυτή μόνο η παρατήρηση μπορεί να εξηγεί την καταγωγή διάφορων γονότυπων, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο ευθύγραμμα για τον εξής λόγο: Δεν έχουμε μόνο ένα γονέα έχουμε δύο και αυτοί άλλους δύο και καθένας από αυτούς άλλους δύο. Ετσι σε βάθος 10 γενεών (περίπου λίγο πριν την επανάσταση του 1821) ο κάθε άνθρωπος έχει τον εκπληκτικό αριθμό των 1.024 προγόνων, ατόμων που και αυτοί είχαν δυο γονείς. Ετσι στις αρχές του 19ου αιώνα ο αριθμός των συμμέτοχων στη διαμόρφωση του γονότυπου του καθενός φτάνει στους 2.048(!). Αυτό συνεπάγεται ότι ο καθένας έχει συσσωρεύσει μέσα του πλειάδα από αυτές τις μεταλλάξεις και όχι μόνο αυτό. Εστω και αν στην εξέταση μιτοχονδριακού DNA ή Υ-χρωμοσώματος (που κληρονομούνται απευθείας από μάνα σε κόρη και από πάτερα σε γιο αντίστοιχα), τυγχάνει να φανεί υποσαχάρια προέλευση μιας περιοχής του γονότυπου, αυτό είναι ενδεικτικό μόνο ως προς το ότι 1 από τους 2.048 προγόνους είχε κληρονομήσει αυτήν τη μετάλλαξη. Ετσι, στην «εμφάνιση» ο κάτοχος του «υποσαχάριου» τμήματος του DNA μπορεί να είναι ξανθός με γαλανά μάτια και ο κάτοχος ενός «ευρωπαϊκού» τμήματος να είναι Εσκιμώος. Προσοχή πρέπει να δοθεί στο ότι οι προελεύσεις των μεταλλάξεων έχουν γεωγραφικούς προσδιορισμούς ολόκληρων ηπείρων και ότι στα πλαίσια χωρών (π.χ. Ελλάδα – Αλβανία) δεν έχουν απολύτως καμία υπόσταση. Εχοντας ανιχνεύσει την πορεία ενός από τους χιλιάδες προγόνους κάθε ανθρώπου μένει να κοιτάξουμε ανά δυάδες λοιπόν και τους υπόλοιπους 2.047 προγόνους που έχτισαν τον γονότυπο του κάθε ατόμου.

Αν ο ένας από τους δύο γονιούς έχει τη μετάλλαξη «ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΙ» και ο άλλος «ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΗ» ο απόγονος συνθέτει τη δική του πρόταση, επιλέγοντας κάθε στοιχείο από έναν από τους δύο γονείς όταν κληθεί να αρχίσει να αντιγράφει (στη φύση αυτό γίνεται τυχαία). Ετσι έχουμε Α (όποιο Α και να πάρει από τους γονείς παραμένει Α) Ρ (το ίδιο) Ν (το ίδιο) κ.ο.κ. μέχρι να φτάσουμε στο επίμαχο σημείο: ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧ (εδώ λαμβάνει είτε το Ι είτε το Η, εν προκειμένω επιλέγει το Η) οπότε το ΠΑΧΙ σαν μετάλλαξη χάθηκε (στο παράδειγμά μας γιατί η γενετική είναι λιγάκι πιο πολύπλοκη) για πάντα από αυτόν και τους απογόνους του. Τώρα, όμως, καλούμαστε να αναρωτηθούμε: Ο φίλος μας με το ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΙ με ποιον έχει μεγαλύτερη συγγένεια, με τον αδερφό του που έχει το ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΗ ή με τον πέμπτο εξάδελφό του που έχει το ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΙ;

Ετσι, ανάμεσα σε συγγενείς ανθρώπους μπορούμε να βρούμε τεράστιες διαφορές, όπως και ομοιότητες με φαινομενικά ασυγγενή άτομα. Πάνω σε αυτήν τη γραμμή και με την υποστήριξη των πειραματικών δεδομένων μπορούμε να μιλάμε για ένα φάσμα διαφορετικότητας και όχι καθαρής φυλής. Τεράστιος όγκος δεδομένων υποστηρίζει το εξής παράδοξο (παράδοξο για τον φίλο μας Jacqes Bauge-Prevost N.M.D.): Κοιτώντας την γενετική διαφοροποίηση μεταλλάξεων σε πρωτεΐνες του αίματος, στην πλειοψηφία αυτών, 84% των διαφορών βρέθηκαν ανάμεσα σε έναν πληθυσμό, 8,3% σε διαφορετικούς πληθυσμούς της ίδιας «φυλής» και μόνο 6,3% ανάμεσα στις διαφορετικές «φυλές»5. Συνέπεια: Υπάρχει μεγαλύτερη γενετική διαφορά ανάμεσα σε δύο καυκάσιους ή δύο πυγμαίους από τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε καυκάσιους και πυγμαίους σαν σύνολα. Κοινώς, η έννοια φυλή δεν έχει καμιά βιολογική ή βιοχημική υπόσταση.

Περί εξέλιξης και φυσικής επιλογής

Η φυσική επιλογή, η στείρωσις και η ευθανασία είναι ορθές εφ’ όσον συνδυάζουν σοβαρές νομικές εγγυήσεις, υπεύθυνο ιατρικό έλεγχο και βιολογικώς ηθική βάση. Dr. Jacqes Bauge – Prevost (N.M.D.)

Παραθέτουμε σαν διόρθωση στον συγγραφέα ότι όταν ελέγχεται η φυσική επιλογή από ανθρώπινες δραστηριότητες και με ανθρώπινα κριτήρια (όπως η σταδιακή μετατροπή του λύκου σε κανίς) ονομάζεται τεχνητή επιλογή. Προφανώς, η ευθανασία (σε περιπτώσεις τερματικών ασθενειών και με τη συγκατάθεση και προτροπή του ασθενούς) στα πλαίσια μιας κοινωνίας θα πρέπει να συζητηθεί, αλλά αυτό είναι ηθικό και όχι επιστημονικό θέμα. Αυτό όμως που παραμένει επιστημονικό θέμα είναι η εξέλιξη μιας φυλής, ή, εν απουσία τέτοιου όρου, της ανθρωπότητας μέσω αυτών των μεθόδων.

Βασική αρχή της εξέλιξης από φυσική επιλογή είναι ότι κάποιες τυχαίες μεταλλάξεις στο DNA ενός οργανισμού μπορούν να του δώσουν κάποια χαρακτηριστικά που να τον βοηθήσουν σε μια μετέπειτα κατάσταση εξελικτικής πίεσης. Ετσι, για παράδειγμα, ήταν μια τυχαία μετάλλαξη που οδήγησε στην τριχοφυία των θηλαστικών και μια άλλη ανεξάρτητη που οδήγησε στη δημιουργία πούπουλων στα πτηνά. Αυτές οι μεταλλάξεις οδήγησαν στα συγκεκριμένα άτομα του είδους που τις φέραν να έχουν ένα πλεονέκτημα, σε σχέση με τα υπόλοιπα, ως προς τον τρόπο που ρύθμιζαν τη θερμοκρασία του σώματός τους. Ετσι, όταν το κάθε είδος ξεχωριστά αντιμετώπιζε μία εξελικτική πίεση όπου ήταν απαραίτητη αυτή η ιδιότητα (π.χ. μια αλλαγή του κλίματος) επέζησαν τα άτομα που μπορούσαν μέσω των τριχών ή των φτερών να αντιμετωπίσουν την καινούργια αυτή κατάσταση και να περάσουν τα γονίδια που ήταν υπεύθυνα γι’ αυτό στους απόγονους τους. Ετσι, σήμερα, η τριχοφυία είναι βασικό χαρακτηριστικό όλων των επίγειων θηλαστικών και τα φτερά όλων των πτηνών μιας και το καθένα ξεχωριστά είναι απόγονος της συγκεκριμένης ομάδας που επέζησε. Πολύ αργότερα και μέσω κάποιων περαιτέρω μεταλλάξεων, κάποια πτηνά βρήκαν μια επιπλέον χρήση για τα φτερά τους που είναι η πτήση.

Είναι φανερό, λόγω του τυχαίου παράγοντα στον οποίο βασίζονται οι μεταλλάξεις, καθώς και την αδυναμία να προβλεφθούν οι εξελικτικές πιέσεις, ότι η εξελικτική θεωρία δεν μπορεί να προβλέψει μηχανιστικά το μέλλον, μπορεί όμως να αναφερθεί και να εξηγήσει το παρελθόν. Το παραπάνω υποδεικνύει ότι για να είναι ζωντανοί όλοι οι οργανισμοί γύρω μας, αυτήν τη χρονική στιγμή, έχουν πάνω τους τις απαραίτητες μεταλλάξεις (και σαν συνέπεια αυτών τα χαρακτηριστικά) που τους έχουν επιτρέψει να επιβιώσουν στις παλαιότερες συνθήκες. Σαν συνέπεια ότι οι άνθρωποι όσο και να το παινευόμαστε δεν είμαστε πιο εξελιγμένοι από τα δελφίνια, τους πιθήκους, τις μπανάνες, ακόμα και από το βακτήριο Β. Fragillis που κατοικεί μέσα στο παχύ έντερο του Jacqes Bauge – Prevost (N.M.D.). Ολοι οι οργανισμοί που ζουν σήμερα, ή ταυτόχρονα σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή, είναι εξίσου εξελιγμένοι. Δεν ευσταθεί η μέτρηση της εξελικτικής ικανότητας ενός ζωντανού οργανισμού.

Ενα φαινόμενο που ασκεί εξελικτική πίεση είναι πολλές φορές τυχαίο, π.χ. ο κομήτης που εξαφάνισε τους επί 65.000.000 χρόνια κυρίαρχους της Γης, δεινόσαυρους, επιτρέποντας σε μικρά ανυποψίαστα θηλαστικά να μπορέσουν να κατοικήσουν στη Γη και ένα εξ αυτών να πάει και στο φεγγάρι***. Επιπρόσθετα, το παλαιοντολογικό αρχείο είναι γεμάτο από παραδείγματα γρήγορων, δυνατών και αναπτυγμένων κυνηγών που λόγω της αποτελεσματικότητάς τους κατάφεραν να εξολοθρεύσουν τις πηγές τροφίμων τους και οδηγήθηκαν σε εξαφάνιση, όπως ο Dinictis, ένα αιλουροειδές της Β. Αμερικής που κυνηγούσε (μάλλον υπερβολικά καλά) πριν από 35 εκατομμύρια χρόνια. Δεν υπάρχει «εξελικτόμετρο» για παράλληλους οργανισμούς. Ετσι και σε ανθρώπινο πλαίσιο ένα άτομο που φαίνεται να υστερεί σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό μπορεί να φανεί σωτήριο για τη συνέχιση αυτού. Το στίγμα της μεσογειακής αναιμίας, καθώς και η ασθένεια, είναι ευρέως διαδεδομένη γύρω από τη Μεσόγειο. Αυτό είναι αποτέλεσμα της υπεροχής των ατόμων με το στίγμα στην άμυνα από το πλασμώδιο (P. falcifarum) που προκαλεί την ελονοσία. Ενας άκομψος αλλά αποτελεσματικός μηχανισμός άμυνας. Κανείς δεν είπε ότι η εξέλιξη είναι κομψή.

Τα κληρονομικώς βεβαρημένα άτομα όπως οι παρανοϊκοί, οι πνευματικώς καθυστερημένοι, οι σχιζοφρενείς, οι επιληπτικοί, οι φορείς μεταλλαχθέντων γονιδίων, οι αθεράπευτοι αλκοολικοί, οι προχωρημένοι τοξικομανείς και άλλοι, θα πρέπει να υποβάλλονται σε στείρωση. Jacqes Bauge-Prevost (N.M.D.)

Στην περίπτωση του μελανώματος υπάρχει μια τρομερή αντιστοίχηση με το φαινότυπο του ατόμου και τις πιθανότητες εκδήλωσής του σε αυτό. Είναι ο ρυθμός παραγωγής μελανίνης από τα μελανοκύτταρα της επιδερμίδας. Στο 80% των Ευρωπαίων μέσω και της μετάλλαξης Α326G στο γονίδιο KITLG δεν επιτρέπεται στα μελανοκύτταρά τους να επιβιώσουν και να κατανεμηθούν επαρκώς. Ας υποθέσουμε ότι αποφασιζόταν από κάποιο πεφωτισμένο άτομο ή επιτροπή ότι το μελάνωμα σαν μορφή καρκίνου είναι μάστιγα για όλη την κοινωνία (οικονομικά, συναισθηματικά κ.τ.λ.) και για να το προλάβουμε ώστε να απαλλαχτούμε από αυτό, θα έπρεπε να εξαλείψουμε τους επιρρεπείς και τους καρκινοπαθείς από την κοινωνία και τον πληθυσμό. Ευθανασία λοιπόν και στείρωση σε ολόκληρη τη «λευκή φυλή»: Είναι κατώτερη και δεν μπορεί να αυτοπροστατευθεί. Αυτό για κάποιον που τύγχανε μαύρος ρατσιστής ίσως δεν θα ήταν κακό, αλλά, και εδώ υπάρχει ένα θέμα…. Η «μαύρη φυλή» δεν μπορεί αποτελεσματικά να συνθέσει Βιταμίνη D σε κλίματα που στερούνται τον ήλιο …άρα έχοντας σφάξει και αφανίσει την «λευκή φυλή» για να εξαλείψουμε το μίασμα του μελανώματος που έχει λάβει μορφές επιδημίας θα έπρεπε να δημιουργούμε μια ανθρωπότητα με επιρρέπεια στην οστεομαλακία (σε άλλου είδους μαλακίες είναι καταδικασμένη ήδη), στον ραχιτισμό και στο θάνατο. Υπάρχει κάποιος λόγος που ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός από τον άλλον και αυτό δεν είναι ζήτημα φυλής όπως είδαμε, είναι ζήτημα εξέλιξης, και ποιας εξέλιξης; αυτής που ο φίλος μας χρησιμοποιεί απαίδευτα σαν μπούσουλα και σαν χαπάκι. Ομως η εξέλιξη βασίζεται στη διαφορετικότητα. Η φυσική επιλογή και μέσω αυτής η ζωή είναι ανύπαρκτη χωρίς τη διαφορετικότητα μεταξύ ατόμων, πληθυσμών, ζώων, βακτηρίων.

Ο συγγραφέας του άρθρου όμως συνεχίζει ακάθεκτος και μας παροτρύνει να στειρώσουμε μια ευρεία γκάμα ασθενειών και «ασθενειών» για την προώθηση του είδους. Αλλωστε, κάποια ζώα σαν τις μέλισσες εξολοθρεύουν τα μολυσμένα μέλη μιας κυψέλης. Θα ήταν μια ορθή παρατήρηση όμως ότι δεν είμαστε μέλισσες, μπαμπουίνοι ή κόνδορες. Είμαστε άνθρωποι και σαν αυτό, το κατά τα άλλα παράδοξο είδος, έχουμε ανακαλύψει μια πολύ όμορφη ιδέα που λέγεται Ιατρική (όχι την εναλλακτική που σπούδασε ο Jacqes Bauge-Prevost, N.M.D., την κανονική ιατρική επιστήμη).

Μέσω της ψυχιατρικής και ψυχολογίας πολλές ασθένειες του μυαλού μπορούν να αντιμετωπιστούν και μέσω καθορισμένων προγραμμάτων άλλες μπορούν να διαχειριστούν. Με βάση την προγενετική μελέτη πολλές γονιδιακές ασθένειες εντοπίζονται και σε κάποιες περιπτώσεις προλαμβάνεται μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Τα προγράμματα προγενετικής μελέτης έχουν συμβάλει στον περιορισμό ασθενειών όπως οι προεκλαμψία, μεσογειακή αναιμία, Tay-Sachs, δρεπανοκυτταρική αναιμία κ.ά. Το πρόβλημα εντοπίζεται όταν τα άτομα που πάσχουν ή τεκνοποιούν δεν έχουν πρόσβαση σε αυτές τις υπηρεσίες λόγω κόστους. Ισως θα ήταν καλύτερα πριν βγει το νυστέρι και αρχίσουν να τέμνονται σπερματικοί πόροι, ή να ποτίζονται ορμόνες στους φορείς, ώστε να στειρωθούν χημικά, να μπορεί να δημιουργηθεί ένα πραγματικά προνοιακό σύστημα Υγείας και κάλυψης. Αλλά μάλλον αυτό είναι κομμουνισμός και θεωρείται και αυτό εκτελέσιμο αδίκημα.

Γελοιωδέστερος στόχος από όλους που ανέφερε ο συγγραφέας του κειμένου είναι η υποχρεωτική στείρωση των αλκοολικών και των ναρκομανών. Πρόσφατες μελέτες έχουν εντοπίσει ένα μεγάλο αριθμό γονιδίων που συμβάλλουν στον εθισμό, αλλά ο εθισμός είναι τόσο πλατιά έννοια που συμπεριλαμβάνει, εκτός των τοξικών ουσιών και τη σοκολάτα, και την τηλεόραση και το διάβασμα. Επιπλέον, ο αριθμός και η σημαντικότητα των γονιδίων αυτών είναι τόσο μεγάλος που εκτιμάται ότι οι πιθανότητες κάποιος να μη φέρει τουλάχιστον ένα από αυτά είναι μικρότερες του 0.1% και αυτό το κομμάτι του πληθυσμού συνήθως βασανίζεται από περιορισμένη έκκριση ντοπαμίνης, πρόδρομο στάδιο στην κατάθλιψη.

Εξολοθρεύοντας, έστω, ένα μέρος των «γενετικά προγραμματισμένων» τοξικομανών δε χτυπάει το πρόβλημα της εξάρτησης σε ουσίες, ουσιαστικά το αναπαράγει. Τα ψυχοσωματικά αίτια του εθισμού είναι εξίσου σημαντικά όσο τα γονιδιακά. Ετσι, λέγοντας σε κάποιον ότι είναι ασφαλής λόγω γονιδιώματος από τον εθισμό, οι πιθανότητες είναι ότι θα δοκιμάσει και θα συνεχίσει τη χρήση πιο εύκολα, καταλήγοντας στον ίδιο τον εθισμό που προσπαθούσαμε να αποφύγουμε. Επιπλέον, ακόμα και αν οι χρήστες αυτοί δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, δεν θα υπάρχουν άλλοι κατά τα άλλα υγιείς, που όταν οι συνθήκες της διαβίωσής τους και το περιβάλλον τους τούς ωθεί θα στρέφονται στις ουσίες για διέξοδο/αναψυχή; Μακάρι να ήταν τόσο απλό το ζήτημα, αλλά ο αρθρογράφος μας δείχνει ότι επιδεικτικά αγνοεί τα μονοπάτια που οδηγούν στον εθισμό. Στα πόσα ποτάκια κάποιος θεωρείται αλκοολικός και κατά συνέπεια πρέπει να στειρωθεί;

Η επιληψία και οι επιληπτικές κρίσεις, πλέον στον 21ο αιώνα, μετριάζονται ή ελέγχονται ολοκληρωτικά, σε αυτούς που μπορούν να πληρώσουν για φάρμακα και γιατρό. Επίσης, το 26% των ανθρώπων που διαγιγνώσκονται με επιληψία πάσχει από κάποια άλλη ασθένεια ή απλά φέρει μη διαχειρίσιμο ψυχολογικό φόρτο6. Και επειδή ο πειρασμός είναι πολύ μεγάλος θα δοθεί και ένα ηθικό επιχείρημα. Αγαπητέ «δόκτορα», μόλις θεώρησες υπάνθρωπους, ευνούχισες και μάλλον κατά τη δική σου λογική δεν επέτρεψες στα γονίδια των εξής να προωθηθούν: Ντοστογιέφσκι, Γκέρσουιν, Τσαϊκόφσκι, Νόμπελ κ.ά. Μην ξεχνάμε και για τους Ελληνόφωνες υποστηρικτές ότι επίσης μέσω αυτής της θέσης κόβονται τα μπαλάκια των: Μ. Αλεξάνδρου, Σωκράτη, Πυθαγόρα και Αριστοτέλη. Ας μάθουμε και λίγο ιστορία πέρα από τα πολεμικά έπη, καμιά φορά δε βλάπτει.

Ας σταθούμε λίγο όμως στη φράση «φορείς μεταλλαχθέντων γονιδίων». Με αυτό, ο αρθρογράφος μάλλον εννοεί και απαιτεί να εξολοθρευτεί ολόκληρος ο ανθρώπινος πληθυσμός, τα ζώα, τα φυτά, οι μύκητες, τα βακτηρία, τα αρχαία (κατηγορία μονοκύτταρων οργανισμών) και ό,τι γενικά έχει μέσα του DNA που αποκλίνει του DΝΑ που έφερε μέσα του το πρωταρχικό βακτήριο που έζησε πριν περίπου τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια …«μεταλλαχθέν» γονίδιο, ή γονίδια, είναι αυτά που συνθέτουν τον άνθρωπο, τον ξεχωρίζουν από τα άλλα είδη, είναι αυτά που δίνουν γαλάζιο ή καστανό, ή μαύρο χρώμα στα μάτια, ξανθά ή σκούρα μαλλιά, μεγάλα χείλη, μικρά χείλη και επιπλέον, «μεταλλαχθέν» γονίδιο είναι και οι υπότυποι του CCR5 που δίνουν ανοσία σε κάποια άτομα στον ιό HIV. Ολα τα γονίδια που έχει πάνω του ο Jacqes Bauge-Prevost (N.M.D.), καθώς και όλοι μας, είναι «μεταλλαχθέντα».

Ενα τεράστιο αντεπιχείρημα εμφανίζεται μπροστά μας. Ο Jacqes Bauge-Prevost (N.M.D.) μην έχοντας καμία ιδέα από βιολογία μιλάει για αυτήν, μην μπορώντας να βρει τις αντιφάσεις της πρότασής του και επιμένει σε αυτήν, γεγονός που τον καθιστά πνευματικώς καθυστερημένο. Θα τον καλούσα, λοιπόν, με όλη μου την καρδιά, όπως και τους συναγωνιστές του στη Χρυσή Αυγή, που άνετα θα μπορούσε οποιοσδήποτε ψυχίατρος να τους διαγνώσει, βάσει της κοσμοθεωρίας τους, σαν ψυχωτικούς, παρανοϊκούς και εν γένει προβληματικούς, αφού πιστεύουν ότι είναι καλό για την εξέλιξη του είδους να αυτοευνουχιστούν, ή μάλλον καλύτερα να αυτοκτονήσουν, έτσι δε θα ταλανίζουν τα αυτιά των υπολοίπων με φαιδρότητες μέχρι να πεθάνουν.

Συμπερασματικά, ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν αντιβαίνει μόνο στους κανόνες μιας βιώσιμης κοινωνίας και πληθυσμού, αντιπαρέρχεται και καταστρατηγεί την ίδια αρχή που σφετερίζεται: Την ίδια την εξέλιξη. Πολλά από αυτά, τα σαθρά επιχειρήματα, θα τα βρούμε μπροστά μας. Ηδη η θανατική ποινή έχει αρχίσει να ξανασυζητάται. Εννοιες που πολλοί δεχόμασταν σαν αυταπόδεικτες και αυτονόητες είναι καιρός να τις υπερασπιστούμε ξανά. Η εποχή της λογικής, αν αυτή ήρθε ποτέ, έχει τελειώσει. Το μάθημα που όλοι μας πήραμε τον Ιούνιο του 2012 είναι ότι βρισκόμαστε μακριά από τη ριζοσπαστικοποίηση του ίδιου μας του πνεύματος. Αλλά οι λαοί είναι που ρυθμίζουν την ιστορία είτε αυτοί επιλέγουν να ξεχάσουν σωστές θεωρίες είτε να τις ξαναθυμηθούν. Στην υπενθύμιση στοχεύει και αυτό το κείμενο γιατί έρχονται μέρες λησμονιάς.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

*Του οποίου την έρευνα χρηματοδοτούσε και το Ινστιτούτο Rockefeller με βάση τις ΗΠΑ.7

** NMD: Doctor of Naturopathic Medicine, «μορφωτικός τίτλος», που απονέμεται χωρίς κανενός είδους επίσημης εκπαίδευσης στα πλαίσια της εναλλακτικής ιατρικής και φυσιοπάθειας – τα συμπεράσματα μόνοι σας.

*** Παρεμπιπτόντως, δεν είμαστε το πρώτο είδος που το κατέκτησε. Το πρώτο ήταν σίγουρα κάποιο βακτήριο που εκτοξεύθηκε από τη Γη μετά από κάποια πρόσκρουση μετεωρίτη.

ΠΗΓΕΣ:

EUGENICS: ITS DEFINITION, SCOPE, AND AIMS. Francis Galton THE AMERICAN JOURNAL OF SOCIOLOGY Volume X; July, 1904; Number 1).

Selgelid, Michael J. (2000). «Neugenics?». Monash Bioethics Review 19 (4): 9-33.

Steriliseringsfr?gan i Sverige 1935 – 1975, SOU 2000:20

http://oikologiko.blogspot.gr/2007/05/h.html

Lewontin, R. C. (1974). The genetic basis of evolutionary change. New York: Columbia University Press

Did all those famous people really have epilepsy?». Epilepsy & Behavior 6 (2): 115-39.

(Eugenics and the Nazis — the California connection Edwin Black, San francisco chronicle 9/11/2003)

Μ. ΦΩΤΕΙΝΟΣ
Βιολόγος

ριζοσπάστης

Να πέσει η τιμή του ψωμιού/Ψωμί

ΕΡΓΑΤΟΫΠΑΛΛΗΛΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΛΑΥΡΙΟΥ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΨΩΜΙΟΥ

Στο Λαύριο και στην Λαυρεωτική γενικότερα, με την τεράστια διαχρονική ανεργία υπάρχει σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης του λαού. Σε αρκετές περιπτώσεις λαϊκές οικογένειες βρίσκονται μπροστά σε σοβαρά αδιέξοδα και από το τραπέζι τους λείπουν συστηματικά τρόφιμα που είναι απαραίτητα για τον οργανισμό τους. Αυτό που δεν μπορεί να λείπει από το κάθε τραπέζι είναι το ψωμί το οποίο στην περιοχή μας έχει τις πιο υψηλές τιμές. Συγκεκριμένα το μισό κιλό ψωμί παραμένει στα 90 λεπτά του ευρώ, ενώ πριν την κρίση είχε φτάσει το 1 ευρώ το μισό κιλό. Μία οικογένεια τετραμελής χρειάζεται τουλάχιστον 1,5 κιλό ψωμί την ημέρα· αυτό σημαίνει 81 ευρώ τον μήνα.

Το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Λαυρίου, απαιτεί την μείωση της τιμής του ψωμιού, να σπάσει το καρτέλ στα άλευρα, η τιμή του ψωμιού να είναι η ίδια σε όλη την χώρα. Η κυβέρνηση να πάρει μέτρα ώστε να υπάρξει αυτάρκεια σε σιτηρά και να οργανωθεί έτσι η παραγωγή ώστε να έχουμε όλοι καλής ποιότητας, φτηνό ψωμί και οι αγρότες να έχουν ικανοποιητικό εισόδημα, να απαγορευτούν οι εισαγωγές κατεψυγμένης ζύμης από άλλες χώρες. Οι αρτοποιοί που βρίσκονται στην μέση και διαμαρτύρονται ότι οι τιμές των αλεύρων είναι μεγάλες και τα λειτουργικά έξοδα δυσβάστακτα, να αγωνιστούν μαζί με όλους τους επαγγελματίες για μείωση της δυσβάστακτης φορολογίας, για μείωση των ενοικίων, ενάντια στα καρτέλ στα άλευρα και να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους αγρότες που παράγουν και παίρνουν ψίχουλα και φυσικά να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους εργάτες-άνεργους που αγωνίζονται για συλλογικές συμβάσεις, γιατί ως γνωστόν εργατιά χωρίς λεφτά μαγαζιά χωρίς δουλειά.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Λαύριο 18-2-2013
via Redfly Planet

Ψωμί

What Grace is this knead in this Loafe? This thing
Souls are but petty things it to admire.
[…]
Eate, Eate me, Soul, and thou shalt never dy.
Edward Taylor, “I am the Living Bread: Meditation Eight: John 6:51”

Η ανακάλυψη του τροχού, γνωστή ως σημαντικότερη ανακάλυψη της ανθρώπινης ιστορίας, έγινε, σύμφωνα με τις περισσότερες ιστορικές εικασίες, την τέταρτη χιλιετία π.Χ σχεδόν ταυτόχρονα στην Μεσσοποταμία, τον Βόρειο Καύκασο, και την Κεντρική Ευρώπη. Η ανακάλυψη του ψωμιού τοποθετείται στην ίδια περίοδο, επίσης στην Μεσσοποταμία καθώς και στην Αίγυπτο.

Είναι ενδεικτικό της τυφλότητας των ανθρώπων για τα έργα των χεριών τους ότι ενώ ποτέ δεν παύουν να τιμούν την πρώτη –σύμβολο, φυσικά, της παραγωγής και της παραγωγικότητας, της υλικής μεταμόρφωσης του κόσμου– δίνουν ελάχιστη συμβολική σημασία στην δεύτερη, που ιδωμένη πιο προσεκτικά, αποτελεί ένα κάποιο θαύμα μετουσίωσης ίσως μεγαλύτερο, και σίγουρα ιστορικά σημαντικότερο, από τον περίφημο πολλαπλασιασμό άρτων και ιχθύων στην Καινή Διαθήκη: ο συνδυασμός ενός φυτού (σιτάρι), ενός μύκητα (μαγιά) και του νερού αποδεικνύεται εκ των υστέρων ως φυσικά προορισμένος για τον ανθρώπινο οργανισμό, αγαπητός σε κάθε στομάχι, από το πιο εκλεπτυσμένο ως το πιο πεινασμένο, από το πιο ευαίσθητο ως το πιο σκληραγωγημένο, και εξελίσσεται στο βασικότερο, σε όλη την ιστορική πορεία της ανθρωπότητας, διατροφικό είδος. Η ανθρώπινη ζωή μπορεί να συντηρηθεί χωρίς πάρα πολλά πράγματα, όχι όμως χωρίς ψωμί και νερό: το “ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος” είναι απαραίτητο ακριβώς επειδή η κοινή λογική υπαγορεύει το αντίθετο της ρήσης: είναι εφικτό να ζήσεις μόνο με ψωμί.

Η λήθη για την ανακάλυψη του ψωμιού, η απουσία εποποιίας για το μέγεθος του δώρου που κάποιοι ανώνυμοι πρόγονοί μας μάς χάρισαν, μαρτυρά την λήθη του ανθρώπου για το γεγονός ότι η φροντίδα του σώματος δεν ήταν ούτε αυτονόητη ούτε ευκολοκατάκτητη, σαν κάποιο απλό αντανακλαστικό επιβίωσης· το ψωμί είναι το σύμβολο της ειρηνικής πρόθεσης του είδους να φροντίσει τον εαυτό του αντί να επιβληθεί στους άλλους. Η εποποιία του τροχού –άρματα, καρότσες, τροχίσματα μετάλων, μηχανές βασανισμού– είναι ουσιαστικά παραγωγική και καταστροφική με μιας: ο τροχός συνδέει την δυνατότητα μεταφοράς και εμπόρευσης του καρπού με αυτή της καταστροφής του, της λεηλασίας, και του φόνου. Το ψωμί, από την άλλη, είναι το κατ’ εξοχήν επίτευγμα της συνύπαρξης και της φροντίδας, και ο πολιτικός του ρόλος στην ιστορία είναι αδιαφοροποίητα βασισμένος στην στέρησή του: η στέρηση του ψωμιού είναι το οικουμενικό σύμβολο της στέρησης ως τέτοιας. Από τις μεσαιωνικές εξεγέρσεις σε περιόδους ασιτίας, στην γαλλική (“ας φάνε παντεσπάνι!”) και την ρωσική επανάσταση (βλ. σχετική σεκάνς για τις όλο και μικρότερες μερίδες ψωμιού στον Οκτώβρη του Άιζενσταϊν), στις σύγχρονες εξεγέρσεις στην Βόρεια Αφρική, η έλλειψη ψωμιού μεταφράζεται σε απόσυρση των βασικών προϋποθέσεων επιβίωσης του είδους, σε έλλειψη του επιούσιου, του καθημερινά απαραίτητου.

Μια υλιστική μακροϊστορία του είδους θα όφειλε να δείξει τον δέοντα σεβασμό σ’ αυτό το ταπεινό μείγμα νερού, μυκητών και σιταριού με το οποίο ο άνθρωπος έμαθε να θρέφει το σώμα του και το σώμα των γύρω του.

Radical Desire, 13 Φεβρουαρίου 2011

Από το LeninReloaded

σκοταδισμός «ψηφιακής» εποχής

Η παραπάνω φωτογραφία προέρχεται από αυτόν τον διαδικτυακό χώρο, όπου όντας επίσης δημοσιευμένη σαν φωτογραφία, φιλοξενεί από κάτω τα σχόλια άλλων ατόμων, περισσότερο καταρτισμένων στην επιστήμη της Ιστορίας, που σχολιάζουν λυπημένοι ή στενοχωρημένοι την «ηλιθιότητα» των από πάνω. Από τα σχόλιά τους προκύπτει επίσης, ότι οι παραπάνω προβληματισμοί ανήκουν σε κατοίκους των ΗΠΑ, αυτήν την περιούσια χώρα που θεωρεί την «δημοκρατία» της αρκετή ώστε να επιβαλει δικτατορικά τη θέλησή της πάνω σε όλους τους λαούς της γης.

Κάποτε, σε ερώτηση που είχε δεχθεί για τη σχέση του με τον μαρξισμό, ο Τσε Γκεβάρα είχε απαντήσει ότι όπως αυτονόητα στις φυσικές επιστήμες είναι οπαδός του Νεύτωνα, το ίδιο αυτονόητα στις κοινωνικές επιστήμες είναι οπαδός του Μαρξ.

Στην εποχή του Νεύτωνα τον αναλφαβητισμό (και την «ηλιθιότητα») συνιστούσε η άποψη, σύμφωνα με την οποία το μήλο έπεφτε από τη μηλιά γιατί αυτό είναι το θέλημα του θεού.
Για να φτάσει η ιστορική στιγμή όπου ο Νεύτωνας μπόρεσε να διατυπώσει χωρίς φόβο τους φυσικούς νόμους της βαρύτητας, είχε χρειαστεί νωρίτερα να ανεβούν πολλοί στην πυρά της Ιερής Εξέτασης, όπως λ.χ. ο Τζορντάνο Μπρούνο, «μόνο και μόνο» γιατί υποστήριζε ότι δεν κινείται ο ήλιος γύρω από τη γη αλλά η γη γύρω από τον ήλιο, και ότι επομένως δεν μπορεί να είναι η γη το κέντρο του σύμπαντος. Αυτό το τελευταιο όμως έθετε σε αμφισβήτηση την ύπαρξη του θεού, η οποία θα ήταν «ολοφάνερη» εφόσον η γη και οι άνθρωποι που την κατοικούν βρίσκονταν τοποθετημένοι στο κέντρο του σύμπαντος: Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Με την αμφισβήτηση της ύπαρξης του θεού, όμως, έμπαινε πλέον δογματικά σε αμφισβήτηση και κάθε ελέω θεού εξουσία, θρησκευτική και κοσμική. Κι έτσι ο Τζορντάνο Μπρούνο, μια που δεν έκανε και δήλωση μετανοίας και νομιμοφροσύνης στην «ηλιθιότητα» της εποχής του, οδηγήθηκε στην πυρά και τιμωρήθηκε γα τις «αναρχικές» θεωρίες του. Σημειωτέον, ότι ενώ οι φλόγες τυλίγανε το κορμί του, ο θεός δεν εμφανίστηκε για να τον σώσει από τον θάνατο, πράγμα που απέδειχνε ξεκάθαρα την αιρετική διαβολική φύση του ίδιου και των θεωριών του και το δίκαιο της ιεροεξεταστικής κρίσης.

Αυτο έγινε το 1600. 43 χρόνια αργοτερα στη χώρα της επερχόμενης βιομηχανικής επανάστασης και πρώτη χώρα του σύγχρονου βιομηχανικού καπιταλισμού, την Βρετανία, γεννήθηκε ο Νεύτωνας. Στη διάρκεια της ζωής του, και 29 χρόνια πριν τη χρονολογία του θανάτου του (1727), είχε ήδη κατασκευαστεί η πρώτη σύγχρονη ατμομηχανή του Τόμας Σέιβερι και το 1712 η ατμομηχανή του Τόμας Νιούκομεν. Το νόημα πίσω από όλα αυτά είναι, ότι η «ανερχόμενη» βιομηχανική αστική τάξη της εποχής δεν ήταν δυνατόν να βασίσει την κίνηση των ατμομηχανών της στη θέληση του θεού.
Με τη συνδρομή της λοιπόν ο αναλφαβητισμός ως προς τις φυσικές επιστήμες άρχισε να οπισθοχωρεί και να ξεπερνιέται. Μαζί του άρχισε να ξεπερνιέται και η συνειδησιακή και «πολιτική» εξουσία της θεοκρατίας, με τον βασικό φορέα της, την εκκλησιαστική ιεραρχία, να συμβιβάζεται αναγκαστικά και εν τέλει να οπισθοχωρεί και να περιορίζεται επί της ουσίας στην θέση, ότι οποιαδήποτε και να είναι τα πορίσματα της επιστήμης για τους νόμους της φύσης, ακόμα και όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά θελήματα του θεού στο κάτω-κάτω της γραφής.

Στην πραγματικότητα και αυτός ακόμα ο συμβιβασμός, θα ήταν εντελώς αδιάφορος και άχρηστος για την νέα άρχουσα τάξη, την τάξη των καπιταλιστών, αν δεν είχαν κι αυτοί να αντιμετωπίσουν με τη σειρά τους ένα εξαιρετικά λεπτό πρόβλημα, που τους έκανε σύντομα να συνειδητοποιήσουν ότι μια κάποια θεϊκή θέληση δεν έπαυε να τους είναι χρήσιμη, ακόμα κι αν δεν γινόταν να την βάλουν να τους φτιάχνει υφάσματα, άλευρα και οδοντογλυφίδες.

Το πρόβλημα των ανθρώπων ηταν, οτι από τη στιγμή που αντικατέστησαν την προηγούμενη τάξη των φεουδαρχών στην εξουσία της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης του λαού, αφού δημιούργησαν απέναντί τους μια εργατική τάξη εξασφαλίζοντάς της τις πιο απάνθρωπες συνθήκες εξαθλίωσης, την στιγμή που οι ίδιοι δεν έπαυαν να συσσωρεύουν όλο και περισσοτερο πλούτο τον οποίο είχε παραγάγει γι’ αυτούς ο νέος κοινωνικός κίνδυνος, ήταν απαραίτητη πια και γι’ αυτούς μια θεωρητική δικαιολόγηση της κοινωνικής τους θέσης, τέτοια που να αποτελεί ταυτόχονα και θεωρητική δικαιολόγηση της κοινωνικής θέσης της εργατικής τάξης, που με μια φράση να αποτελεί θεωρητική δικαιολόγηση της ισχύουσας κοινωνικής τάξης και κατά προέκταση της τάξης του κόσμου.
Αφού λοιπόν ο νόμος της βαρύτητας μπορεί να είναι θέλημα του θεού, αφού η θερμοκρασία βρασμού του νερού, η μετατροπή των στερεών σε υγρά και αέρια κι όλα τα πράγματα αυτού του είδυς μπορεί να είναι θελήματα του θεού, τότε γιατί να μην είναι θέλημα του θεού και το ότι οι εργάτες είναι πάντα πιο φτωχοί και οι βιομήχανοι, έμποροι, τραπεζίτες κλπ πάντα πιο πλούσιοι, γιατί να μην είναι θέλημα του θεού η στρατιά των ανέργων κι η εξαθλίωση, γιατί να μην είναι θέλημα του θεού και οι καπιταλιστικές κρίσεις όπου εκτός από τους ανέργους πρέπει πια να πεινάνε κι αυτοί που δουλεύουν;

Κι αν δεν είναι θέλημα του θεού όλα αυτά, τότε ας είναι και «φυσικοί» νόμοι της οικονομίας, έχουμε όμως πει οι φυσικοί νόμοι Τίνος θέλημα είναι!

Από τότε κι έπειτα λοιπόν ο αναλφαβητισμός εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει, αν όχι στο πεδίο των φυσικών επιστημών, όμως σίγουρα στο πεδίο των επιστημών της οικονομίας, της κοινωνίας, της ιστορίας.
Σήμερα που ζούμε χειροπιαστά την θεολογική, μυστικιστική ερμηνεία (;) της κρίσης του κεφαλαίου, είναι καλό να γυρνάμε πίσω και να θυμόμαστε τον Τζορντάνο Μπρούνο στην πυρά της Ιερής Εξέτασης, όπως κι όλους τους αμέτρητους που θυσιάστηκαν στις «πυρές» της αστικής εξουσίας «μόνο και μόνο» γιατί έμπρακτα αμφισβήτησαν την θεολογία των καπιταλιστικών νόμων της προσφοράς και της ζήτησης, της μισθωτής και της απλήρωτης εργασίας και της απόσπασης της υπεραξίας, «μόνο και μόνο» γιατί με τη στάση της ζωής τους διέδοσαν την «αιρετική» θεωρία ότι «η ιστορία όλων των μέχρι τώρα κοινωνιών είναι η ιστορία των ταξικών αγώνων».

Αυτές τις σκέψεις μου προξένησε ο προβληματισμός που απεικονίζεται στην κορφή του ποστ, γύρω από το πώς είναι δυνατον οι ολυμπιακοί αγώνες, ενώ γεννήθηκαν πριν 3000 χρόνια να έχουν γίνει μόνο 30-35 φορές. Γύρω επίσης από το ακόμα πιο ακανθώδες πρόβλημα: πώς είναι δυνατόν οι ολυμπιακοί αγώνες να γεννήθηκαν πριν τρεις χιλιάδες χρόνια εφόσον ακόμα είμαστε στο έτος 2012. Και δηλαδή τι; Γίνονται ολυμπιακοί αγώνες από τα μισά κιόλας χρόνια της ύπαρξης του σύμπαντος;

Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση αλα αμερικανικά είπατε;