Η ιστορία των παιδιών του Λίντιτσε

Το γλυπτό της Marie Uchytilov στο Λίντιτσε, φόρος τιμής στα 82 παιδιά

«Από τις πρώτες «ηρωικές» πράξεις των ναζί μόλις μπήκαν στην Τσεχοσλοβακία ήταν το 1939 η εκτέλεση 120 παιδιών με την κατηγορία της…«αντιναζιστικής συνομωσίας».

Ηταν στην ίδια χώρα, στην Τσεχοσλοβακία, που τα παιδιά ενός μικρού χωριού, του Λίντιτσε (Lidice), χρησιμοποιήθηκαν ως «πρώτη ύλη» για να εξελιχθούν ως μηχανισμοί εξόντωσης οι ναζιστικοί θάλαμοι αερίων…

Στις 2 Ιουλίου του 1942 τα 105 παιδιά του χωριού συγκεντρώθηκαν στο σχολείο. Από εκεί τα πήγαν στην πόλη Kladno. Μεταξύ του ενήλικου πληθυσμού υπήρχαν και 4 έγκυες γυναίκες. Οι ναζί τις μετέφεραν στο νοσοκομείο όπου τους έγινε αφαίρεση των βρεφών από την κοιλιά τους…

Από τα παιδιά που είχαν την ατυχία να γεννηθούν και να πέσουν στα χέρια των ναζί, τα 82 παραδόθηκαν στην Γκεστάπο. Τα υπόλοιπα, όσα είχαν χαρακτηριστικά «άρειας φυλής» αρπάχτηκαν από τους ναζί για να… διαπλαθούν σύμφωνα με τα ναζιστικά ιδεώδη (σσ: σας θυμίζει κάτι;…).

Τα 82 παιδιά μεταφέρθηκαν από την Γκεστάπο στο στρατόπεδο εξόντωσης Chelmno όπου δηλητηριάστηκαν με αέρια.

Από τα 105 παιδιά του Λίντιστε, μόνο τα 17 παιδιά επέστρεψαν κάποια στιγμή στο χωριό τους.

Το γλυπτό της Marie Uchytilov που πριν λίγο καιρό στήθηκε στο Λίντιτσε, αποτελεί φόρο τιμής σε αυτά τα 82 παιδιά. Στα παιδιά που δολοφονήθηκαν από τους ναζί.

Τα 82 χάλκινα αγάλματα στο Λίντιστε, 40 αγόρια και 42 κορίτσια, στέκονται εκεί για να συμβολίζουν τη «σχέση» του ναζισμού με τα παιδιά».

πηγή

*

Πρόκειται για μια μόνο από τις πολλές παρόμοιες «μικρές» ιστορίες,  που δεν πρόκειται να βρούνε χώρο στη «σωστή ιστορία» που «θα γράψει η Χρυσή Αυγή μετά από 64 χρόνια» (2013+64=2077…). Όπως δεν πρόκειται να βρει χώρο σ’ αυτή κανένα από τα εγκλήματα του ναζισμού, δεν πρόκειται να βρει χώρο σ’ αυτή το έγκλημα του ναζισμού, δεν πρόκειται να βρουν χώρο σ’ αυτή τα στρατόπεδα εξόντωσης, οι θάλαμοι αερίων, η τροφοδότηση των επιχειρηματιών του «ράιχ» με μάζες εργατών σαν αναλώσιμο υλικό από τις υποδουλωμένες χώρες, τα κρεματόρια, δεν πρόκειται να βρουν χώρο σ’ αυτή τα εγκλήματα των συνεργατών του ναζισμού στις κατεχόμενες χώρες…

Γι’ αυτούς αυτά «δεν υπάρχουν», είναι «μύθος». Ενώ αντίθετα είναι λ.χ., γι’ αυτούς, πολύ πιθανό το ότι είναι εξωγήινοι, και εντελώς βέβαιο το ότι η σημερινή παγκόσμια μετανάστευση και προσφυγιά δεν είναι παρά ανθελληνικό σχέδιο «σιωνιστών» μάγων… Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα λοιπόν, όμως το ερώτημα είναι πόση πραγματικά απόσταση χωρίζει τα σύγχρονα ευρωενωσιακά – αντιμεταναστευτικά στρατόπεδα συγκέντρωσης των κ.κ. Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης και πόση απόσταση χωρίζει την «παιδεία» την οικοδομούμενη στη νομιμοποίηση αυτών των κυβερνητικών πρακτικών από τα χρυσαυγίτικα «κατηχητικά» νομιμοποίησης της πρακτικής του ναζισμού: Τόση απόσταση, όσην καθορίζει μια απάντηση του είδους «αν θες να τα δεις, συνέχισε να ρωτάς», τόση απόσταση όση για να διανυθεί είναι -υποτίθεται- αρκετό το ότι κάποιος απλά «ρωτά».

Το ερώτημα είναι, επίσης, αν ο σημερινός γενοκτονικός πόλεμος κατά των φτωχών μπορεί να διεξαχθεί από τους διαχειριστές της καπιταλιστικής κρίσης, χωρίς το μαντρί του φασισμού για όσους υπάρχει το ενδεχόμενο να παρεκκλίνουν από την προβλεπόμενη, προκαθορισμένη ταξική τροχιά, και χωρίς την απειλή του φασισμού για όσους βγαίνουν στ’ αλήθεια απ’ αυτή την τροχιά: Την τροχιά διαιώνισης του διαχωρισμού σε αφέντες και δούλους. Την τροχιά διαιώνισης των αντίστοιχων συνειδήσεων, συμπεριφορών, σχέσεων εξουσίας και υποταγής, από τις οποίες πηγάζει κι ο ίδιος ο φασισμός σαν πρώτη ύλη της μετατροπής του σε μηχανισμό αντιλαϊκής βίας.