χλωρίδα και πανίδα της εργασιακής ζούγκλας

εργασία με μεροκάματο και εργασία κατ’ αποκοπή – αμοιβή με μισθό και αμοιβή με «μπλοκάκι» – εργαζόμενοι κάτω των 25 ετών και εργαζόμενοι άνω των 25 ετών – εργαζόμενοι ιδιωτικού τομέα και εργαζόμενοι δημόσιου τομέα – μόνιμοι εργαζόμενοι και εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου – εργαζόμενοι και άνεργοι – εργαζόμενοι στην επιχείρηση και εργαζόμενοι σε εργολαβίες –  ενοικιαζόμενοι – μαθητευόμενοι – οδηγία μπολκενστάιν – συλλογικές συμβάσεις και ατομικές συμβάσεις – εκ περιτροπής εργασία – τετραωρίτες πενταωρίτες κλπ – «διευθέτηση» εργάσιμου χρόνου – ενεργός και ανενεργός χρόνος εργασίας – «εθελοντική» εργασία – εργαζόμενοι με «βάουτσερ» – απασχόληση ανέργων με επιδοτήσεις  στην εργοδοσία – καταρτιζόμενοι – παλιοί και νεοπροσλαμβανόμενοι – τηλεεργασία και 24ωρη διαθεσιμότητα – ανειδίκευτοι σε ειδικευμένες εργασίες και ειδικευμένοι σε καθεστώς ανειδίκευτου – εναλλαγή θέσεων εργασίας – δουλεμπορικά «μόνο για έλληνες» – «μίνι τζομπς» και «συμβόλαια μιας ώρας» –  ανασφάλιστη και «δοκιμαστική» εργασία – εργαζόμενοι απλήρωτοι για μήνες –

στο άκρο της τροφικής αλυσίδας: τα κέρδη, η ανταγωνιστικότητα, η ανάπτυξη του κεφαλαίου

Εξόρυξη υδρογονανθράκων κι όποιον πάρει ο χάρος;

Από τον Ριζοσπάστη της περασμένης Κυριακής αντιγράφω το ακόλουθο απόσπασμα της παρέμβασης του Μάκη Παπαδόπουλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στο 2ο Διεθνές Συνέδριο για τα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ελλάδα:

«… Δεν αποτελεί μυστικό ότι ο στόχος για αύξηση του ποσοστού κέρδους των ενεργειακών ομίλων συμβαδίζει με την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων, το υψηλό επίπεδο επαγγελματικού κινδύνου και τις αντικειμενικά μειωμένες εγγυήσεις προστασίας του περιβάλλοντος.

Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε αναλυτικά τα γνωστά στοιχεία για τις εθελούσιες απολύσεις, τις μειώσεις μισθών, το καθεστώς απασχόλησης στους εργολάβους, τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα στους ομίλους. Υπογραμμίζουμε, όμως, την ανησυχία μας σχετικά με την πληρότητα των μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων και των σχεδίων περιβαλλοντικής παρακολούθησης, πρόληψης και περιορισμού των συνεπειών πιθανών ατυχημάτων με βάση και την πρόσφατη πείρα απ’ τη συζήτηση στην Περιφέρεια του Ιονίου (μια περιοχή υψηλής σεισμικότητας, με σημαντική τουριστική και αλιευτική δραστηριότητα, υδατοκαλλιέργειες, ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά και προστατευόμενες φυσικές περιοχές). Στην πρόσφατη σχετική Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων δεν υπήρχαν αναφορές ακόμα και για γνωστά ζητήματα, που αφορούν τη διαρροή τοξικών απόβλητων, καθώς και την ύπαρξη βομβών απεμπλουτισμένου ουρανίου, απ’ την εποχή των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών εναντίον της Γιουγκοσλαβίας. Δεν υπήρξε επίσης δέσμευση ότι θα υπάρξει λεπτομερής καταγραφή και αποτύπωση μικροζωνικών μελετών για τις περιοχές που πρόκειται να εμπλακούν πριν αρχίσουν οι εξορύξεις. Ο περιορισμένος χρόνος δεν επιτρέπει φυσικά μια αναλυτική κριτική της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό που θέλουμε να υπογραμμίσουμε είναι ότι αυτές οι επιλογές δεν αποτελούν μονόδρομο …»

Καθώς σε (σεισμογενείς) περιοχές, όπως λ.χ. το Κατάκολο Ηλείας, που έχουν «κληρωθεί» σε κάποιο καπιταλιστικό μονοπώλιο για εξόρυξη υδρογονανθράκων,  έχει ήδη δοθεί μια κάποια δημοσιότητα στο πρόβλημα των ελλιπών περιβαλλοντικών, εδαφολογικών κλπ  μελετών,  αυτονόητα τίθεται το εξής ζήτημα:

Η κυβέρνηση έχει την πολιτική ευθύνη και οφείλει, όχι βέβαια να καθησυχάσει τα αυτιά και να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, αλλά να επιβάλει πριν αρχίσουν οι εξορύξεις την πραγματοποίηση όλων των αναγκαίων μελετών  και την παρουσίασή τους σε όλους τους επιστημονικούς φορείς, τα κόμματα, τους φορείς της τοπικής διοίκησης,  ώστε με τον πιο δημόσιο και διάφανο τρόπο να είναι δυνατή η άσκηση κάθε ελέγχου των περιβαλλοντικών όρων της εξορυκτικής δραστηριότητας.

Και δεν απαλλάσσει την κυβέρνηση από αυτή την ευθύνη καμιά επιχειρηματική «βιασύνη» και «απληστία», καμιά πολιτική πρεμούρα περί «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» στο μάτι του κυκλώνα των μονοπωλιακών ανταγωνισμών.

Προφανώς και δεν τίθεται θέμα κυβερνητικής «ευαισθησίας», αλλά θέμα λαϊκής διεκδίκησης που αφορά το παρόν και το μέλλον του τόπου. Ακριβώς γιατί «αυτές οι επιλογές δεν αποτελούν μονόδρομο», ακρίβως γιατί, όπως καταλήγει και η παρέμβαση του εκπροσώπου του ΚΚΕ στο Συνέδριο των υδρογονανθράκων:

«… Τα ελληνικά κοιτάσματα υδρογονανθράκων μπορούν να αξιοποιηθούν προς όφελος της λαϊκής ευημερίας, αν ακολουθήσουμε ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες και όχι το καπιταλιστικό κέρδος. Αυτός ο δρόμος προϋποθέτει κοινωνική κρατική ιδιοκτησία στον τομέα της Ενέργειας και συνολικά στα μέσα παραγωγής, ώστε να μπορεί να εφαρμοστεί επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός, που θα υπηρετεί ένα σύνολο συνδυασμένων στόχων: Τη μείωση του βαθμού ενεργειακής εξάρτησης της χώρας, την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας, την εξοικονόμηση Ενέργειας, την εξασφάλιση επαρκούς και φθηνής λαϊκής κατανάλωσης, την ασφάλεια των εργαζομένων του κλάδου.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο της εργατικής εξουσίας, των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής μπορεί να διασφαλιστεί διακρατική, αμοιβαία επωφελής συνεργασία για τη συστηματική έρευνα και αξιοποίηση των εγχώριων ενεργειακών πηγών, καθώς και για τη μεταφορά σχετικής τεχνογνωσίας. Μπορεί, επίσης, να αξιοποιηθεί σημαντικό μέρος του εγχώριου επιστημονικού δυναμικού και να θωρακιστούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Ο δρόμος που προτείνουμε είναι ασφαλώς δύσκολος, αλλά είναι ο μόνος ρεαλιστικός για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών».

 

Μακρινή της αγάπης ώρα…

Τι έχει ο καθένας να επενδύσει, όχι σε λεφτά αλλά από τον εαυτό του τον ίδιο, σ’ αυτή την ώρα τη «μακρινή»;

Το χειρότερο θα ήταν: τίποτα. Το χειρότερο θα ήταν να μην καταλαβαίνει ούτε καν περί τίνος πρόκειται…

Ώρα μακρινή, που τίποτα δεν «παραπέμπει στη δευτέρα παρουσία», τα απαιτεί όλα και τώρα και εδώ.

Γνώση, ανθρωπιά, θάρρος…

Μια δοκιμή: Ακούστε το δυνατά.

παγωμένα σπίτια αλλά… ρεκόρ κερδών στα πετρέλαια

Την υψηλότερη επίδοση στην ιστορία του,  ιστορικό ρεκόρ κερδοφορίας, ρεκόρ καθαρών κερδών πέτυχε ο όμιλος ΕΛΠΕ…

Πότε; Το έτος 2016, μια χρονιά δηλαδή που ο κόσμος ξεπάγιαζε στα παγωμένα σπίτια γιατί δεν είχε λεφτά να βάλει πετρέλαιο.

Η προσφορά και η ζήτηση λοιπόν έχουν πολλά ποδάρια, πλοκάμια, κεφάλια  (δίκην λερναίας ύδρας), και το ότι οι εργαζόμενοι υποφέρουν από την καπιταλιστική κρίση δεν σημαίνει καθόλου το ίδιο και για τους καπιταλιστικούς ομίλους.

Ρεκόρ κερδών από την πάλαι ποτέ κρατική επιχείρηση, που ο ΣΥΡΙΖΑ προγραμματίζει να ολοκληρώσει το ξεπούλημά της εκχωρώντας και το τελευταίο 35% των μετοχών που κατέχει ακόμα το δημόσιο (μαζί με το 17% της ΔΕΗ και το 65% της ΔΕΠΑ).

Και, φυσικά, το ζήτημα δεν είναι απλώς να είναι κρατικά τα ΕΛΠΕ (και συνολικά ο κλάδος της ενέργειας), αλλά  και να τεθεί η λειτουργία τους στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών.

Μια διεκδίκηση 100% σημερινή, όσο 100% σημερινές είναι και οι λαϊκές ανάγκες για θέρμανση, όσο κι αν η οριστική της ικανοποίηση προϋποθέτει τη λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό.

Άλλλωστε και η λαϊκή εξουσία κι ο σοσιαλισμός προϋποθέτούν εξίσου την διεκδικητική πάλη για την ικανοποίηση των σημερινών λαϊκών αναγκών. Καμία αντίφαση εδώ…

 

18η μέρα: Απεργία πείνας πάνω από 1500 Παλαιστίνιων πολιτικών κρατούμενων στις φυλακές του Ισραήλ

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΑΘΗΝΑΣ

Το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας εκφράζει την συμπαράσταση των οικοδόμων και των εργαζομένων στις κατασκευές στους πάνω από 1500 Παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους στις φυλακές του Ισραήλ που έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας από τις 17 Απρίλη, ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης τους, διεκδικώντας την επαναφορά δικαιωμάτων, που τους τα έχουν στερήσει, όπως πρόσβαση σε γιατρούς και φάρμακα, συχνότερες επαφές με τους δικηγόρους και τις οικογένειές τους, την κατάργηση της φυλάκισης χωρίς δίκη και την κατάργηση του πειθαρχικού μέτρου της απομόνωσης.

Απαιτούμε όχι απλά την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, αλλά την άμεση απελευθέρωση όλων των Παλαιστίνιων πολιτικών κρατουμένων στις ισραηλινές φυλακές.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον δίκαιο αγώνα του Παλαιστινιακού λαού να πάρει τις τύχες του στα χέρια του, κατά της ισραηλινής κατοχής που διαρκεί για δεκαετίες, με ευθύνη και των ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ.

Ιδιαίτερες ευθύνες έχει και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που συνεχίζει και επιδιώκει να αναβαθμίσει την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική συνεργασία με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, που κλιμακώνει την επιθετικότητά του απέναντι στον πολύπαθο λαό της Παλαιστίνης.

Είμαστε δίπλα σε κάθε λαό που αγωνίζεται για τα συμφέροντά του. Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις, ώστε να απαλλαγούμε από αυτό το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά μόνο βάσανα, φτώχεια και δυστυχία για τους εργαζόμενους, για να θησαυρίζουν μια χούφτα παράσιτα.

Όπως έλεγε και το σύνθημα της φετινής Εργατικής Πρωτομαγιάς: «Παλεύουμε με τους εργαζόμενους όλων των χωρών για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους, προσφυγιά».

(πηγή)

Δείτε ΕΔΩ: «Γιατί κάνουμε Απεργία Πείνας στις ισραηλινές φυλακές»

ανακαλύφθηκαν οι βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές

Ομολογεί η υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Αφάλισης σε συνέντευξή της προ ημερών στην Εφημερίδα των Συντακτών, όπως διαβάζουμε στο dikaiologitika.gr:

«Όταν οι εκπρόσωποι της ελληνικής πλευράς υποστηρίζαμε την ανάγκη ευθυγράμμισης με τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές στα εργασιακά, η απάντηση από την πλευρά του ΔΝΤ ήταν ότι η βέλτιστη πρακτική των εργασιακών σχέσεων στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή είναι η Ελλάδα».

Και προσθέτει η ίδια: «Στη δύναμη των επιχειρημάτων που παραθέτουμε αντιμετωπίζουμε συχνά ως απάντηση το επιχείρημα της δύναμης».

Λέμε «ομολογεί», αν και η ίδια η υπουργός κατά πάσα πιθανότητα έχει την εντύπωση ότι τα λεγόμενά της περιβάλλονται από μια κάποια «αγωνιστική» ατμόσφαιρα… Πώς λέμε «17 ώρες διαπραγμάτευση»; Κάτι τέτοιο.

Όμως πρόκειται για ομολογία.

Για ομολογία της κενότητας των διάφορων θετικιστικών κατασκευασμάτων του είδους «βέλτιστες πρακτικές», «ευρωπαϊκό κεκτημένο» κλπ, τα οποία είναι μεν κατάλληλα για να αποκοιμίζουν το λαό στο εσωτερικό. Αλλά εκεί όπου κρίνεται το πραγματικό τους περιεχόμενο αναδεικνύεται η γύμνια τους. Και κάτι περισσότερο: η υπαγωγή τους στην υπηρεσία της εξουσίας του κεφαλαίου: Το «επιχείρημα της δύναμης» φυσικά και επιβάλλεται στη «δύναμη των επιχειρημάτων» όταν τα τελευταία δεν συνιστούν παρά ένα αναμάσημα από κούφια λόγια με μόνο τους στόχο να θέσουν τη δύναμη των  εργαζομένων στο περιθώριο, να εξωραΐσουν τους μηχανισμούς της εξουσίας (εν προκειμένω την ΕΕ) που καταδυναστεύουν το λαό και τη ζωή του.

Δεν διευκρίνισε η κ. υπουργός αν η καλή ΕΕ «μάς» υπερασπίστηκε απέναντι στο κακό ΔΝΤ ως προς το ζήτημα των «βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών στα εργασιακά»…

Όσον αφορά ΣΕΒ, ενώσεις μεγαλεμπόρων κλπ, να υποθέσουμε ότι γι’ αυτούς καλές μεν οι «βέλτιστες πρακτικές», αλλά… εχθρός του «καλού» είναι το «καλύτερο».

Κατά τα άλλα η συνέντευξη αναλώνεται στη συγκάλυψη των μέτρων που θα ληφθούν μέσω της διαφήμισης των υποτιθέμενων «αντίμετρων», κατά τη γνωστή τρέχουσα κυβερνητική «επικοινωνιακή» πολιτική εξαπάτησης του λαού.

σκέψεις για την προηγούμενη ανάρτηση (σχετικά με το «τέλος» της εργασίας, της αξίας κλπ)

Είναι φυσικό, το κάπως «αγκιτατόρικο» κείμενο της προηγούμενης ανάρτησης, να μην διεκδικεί θεωρητικές δάφνες, και ακόμα περισσότερο, η ορισμένη απλοποίηση που το χαρακτηρίζει να απαιτεί όχι απλώς διευκρινίσεις αλλά και επανατοποθετήσεις στο περιεχόμενό του.
Το πιο προβληματικό σημείο του είναι εκεί όπου – σε σχέση με τον υπολογισμό της αξίας των προϊόντων της αυτοματοποιημένης παραγωγής – κάνει λόγο για την «συνολική κοινωνική πνευματική – επιστημονική εργασία που καταβλήθηκε» για την παραγωγή των αυτοματοποιημένων συστημάτων.
Το ζήτημα όμως είναι ότι, αν στον χειροποίητο λάκκο του παραδείγματος μπορούμε εύκολα να προσδιορίσουμε σαν ποσοτικό μέγεθος την ατομική εργασία του ατομικού εργάτη που σκάβει με την αξίνα, για το ποσοτικό μέγεθος της επιστημονικής εργασίας που έχει σαν αποτέλεσμά της την κατασκευή ενός ρομποτικού εκσκαφέα θα πρέπει αφενός να ανατρέξουμε στο συσσωρευμένο επιστημονικό έργο της ανθρωπότητας και αφετέρου στη συνολική επιστημονική εργασία της κάθε δοσμένης σύγχρονης περιόδου, που δεν περιορίζεται στο πλαίσιο μιας παραγωγικής μονάδας αλλά εκτείνεται σε όλη την επιστημονική παραγωγή της κοινωνίας και μάλιστα όχι μιας μόνο χώρας αλλά διεθνώς.

Και αν θεωρήσουμε αμελητέο ζήτημα τον πρώτο παράγοντα, δηλαδή την ιστορικά συσσωρευμένη επιστημονική εργασία και γνώση της ανθρωπότητας, (ζήτημα αμελητέο ως προς το θέμα μας όσο και ο υπολογισμός – στην αξία της αξίνας – της πνευματικής εργασίας που απαιτήθηκε ιστορικά για να φτάσουμε από τα εργαλεία της λίθινης εποχής στα εργαλεία της εποχής του σιδήρου), ωστόσο δεν είναι αμελητέο ως προς το θέμα μας το ζήτημα της σύγχρονης επιστημονικής εργασίας που αντικειμενοποιείται σε ένα αυτοματοποιημένο παραγωγικό σύστημα. Η οποία αυτή επιστημονική εργασία μόνο υπό όρους κοινωνικούς μπορεί να θεωρηθεί, και όχι υπό όρους εξατομικευμένους, πρώτα απ’ όλα από την άποψη της παραγωγής της επιστημονικής γνώσης και, παραπέρα, από την άποψη της κεφαλαιοκρατικής-οικονομικής εκμετάλλευσης και αξιοποίησής της, όσο κι αν η τελευταία παραμένει «τυπικά» εξατομικευμένη σε επίπεδο επιχειρηματικής μονάδας αφού στην κατάληξή της πραγματοποιείται ως αξιοποίηση ατομικών κεφαλαίων.

Αλλά και εδώ ακριβώς είναι που εκφράζεται ο βαθμός στον οποίο έχει οξυνθεί η αντίφαση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων (τον οποίο επιτείνει ως τα άκρα του ο κοινωνικός χαρακτήρας της επιστημονικής εργασίας) και στην ατομική τους ιδιοποίηση.
Βαθμός όξυνσης που συν τοις άλλοις εμφανίζεται και με την μορφή της υπαγωγής της συνολικής κοινωνικής εργασίας (εν προκειμένω της επιστημονικής) στο συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο. Μορφή, που με τη σειρά της έχει δυο όψεις:

Από τη μια, αυτό το συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο όλο και λιγότερο αποτελεί ένα απλό άθροισμα των ατομικών κεφαλαίων, και όλο και περισσότερο αναδείχνει τον κοινωνικό του χαρακτήρα (δηλαδή, έναντι της ατομικής του ιδιοποίησης, τον έτερο πόλο της αντίφασης που το διέπει) μέσω της ύπαρξής του σαν χρηματιστικό κεφάλαιο που, επιπλέον, συμφύεται με το κράτος (τον «συλλογικό καπιταλιστή») όχι μόνο πολιτικά αλλά και οικονομικά.
Και από την άλλη, η υπαγωγή της συνολικής κοινωνικής εργασίας στο συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο εμφανίζεται με την όψη τής όλο και μεγαλύτερης κοινωνικοποίησης τής ίδιας τής βασικής ταξικής αντίθεσης: Όλο και περισσότερο δεν πρόκειται για ένα άθροισμα εξατομικευμένων εκμεταλλεύσεων από το οποίο άθροισμα προκύπτει η γενική ταξική αντίθεση, αλλά πρόκειται όλο και περισσότερο για αντίθεση που φέρνει αντιμέτωπη σαν ενότητα την συνολική κοινωνική εργασία με το συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο – σαν ενότητα επίσης.

Και αν αυτά σημαίνουν, από στενά πολιτικοοικονομική άποψη, ότι σε κάθε κύκλο κίνησης του κεφαλαίου η παραγόμενη αξία και η αποσπώμενη υπεραξία προσδιορίζονται όλο και λιγότερο σαν ατομικά μεγέθη και όλο και περισσότερο σαν κοινωνικά μεγέθη, από την άλλη δεν πρέπει να διαφεύγει ότι οι ουσιαστικότερες συνέπειες και μορφές αυτής της εξέλιξης δεν είναι οι «στενά» πολιτικοοικονομικές (δηλ. οι «απλώς» περιγραφικές) αλλά οι κοινωνικο-πολιτικές συνέπειές της.