σκουπιδο(ιδεο)ληψίες

Ο τύπος:

«ΚΥΡ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ – Προκρίνει την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης των απορριμμάτων»

«Στους επιχειρηματικούς ομίλους σχεδιάζει να παραδώσει η κυβέρνηση το «φιλέτο» της διαχείρισης των απορριμάτων, όπως επιβεβαίωσε ο πρωθυπουργός, Κυρ. Μητσοτάκης, κατά την επίσκεψή του στη μονάδα επεξεργασίας αστικών στερεών αποβλήτων στο Ελευθεροχώρι Ιωαννίνων.

Το έργο πραγματοποιήθηκε με τη μέθοδο της Σύμπραξης Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) και υπογράφηκε επί των ημερών της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Κυρ. Μητσοτάκης άφησε αιχμές κατά της προηγούμενης κυβέρνησης και των περιφερειαρχών του ΣΥΡΙΖΑ για την κατάσταση που «κληροδότησαν» στη ΝΔ και δήλωσε ότι η συνεργασία του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα «είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος για να προχωρούν αυτού του είδους τα έργα». Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, το παράδειγμα της Περιφέρειας Ηπείρου, που «κινήθηκε γρήγορα και αποφασιστικά», θα πρέπει να ακολουθηθεί στην περίπτωση της Αττικής και της Κέρκυρας,

Μέσω των περιβόητων ΣΔΙΤ, το κράτος χρηματοδοτεί την κατασκευή του έργου και έτσι οι επιχειρηματικοί όμιλοι εξασφαλίζουν εγγυημένη κερδοφορία, ενώ τα λαϊκά στρώματα πληρώνουν ως φορολογούμενοι, αλλά και ως χρήστες αυτών των έργων.»

Advertisements

τα παιδάκια τα καημένα

Ξυπνώ και βλέπω σίδερα στη γη στερεωμένα 

τα παιδάκια τα καημένα

αχ μανούλα μου πονά η καρδούλα μου

***

Είχα προσπαθήσει προ καιρού με αφορμή τον νόμο για την «ταυτότητα φύλου» να κάνω λόγο για τη δυσκολία του ατόμου να συγκροτήσει την προσωπική του ταυτότητα μέσα σε κοινωνικές σχέσεις αβεβαιότητας που – εφόσον το άτομο είναι οι κοινωνικές του σχέσεις – προσδίνουν στο ατόμο την ταυτότητα μιας προσωποποιημένης αβεβαιότητας.

Η επίκαιρη αναγόρευση του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου σε «επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης», δίνει την ευκαιρία της διαπίστωσης ότι η ανταπόκριση του «εποικοδομήματος» (νομικού, εκπαιδευτικού κ.ο.κ)  στους υφιστάμενους κοινωνικούς όρους προσωπικής αβεβαιότητας και αποσυγκρότησης δεν περιορίζεται στη σχέση του ατόμου με τον εαυτό του αλλά επεκτείνται στη σχέση του ατόμου με τον κόσμο, καταλαμβάνει δηλαδή όλη την έκταση του προσώπου και της ανάπτυξής του.

Η κυρίαρχη ιδεολογία «γοητεύει», από τη μια, υποβάλλοντας τη σχέση του ατόμου με το εγώ του ως σχέση με ένα πολυκατάστημα «ταυτοτήτων» όπου μπορεί να διαλέξει την πιο πολυτελή ή την πιο οικονομική, την πιο διαφημισμένη, αυτή που κερδίζει στην κλήρωση, αυτή που διατίθεται σε προσφορά μαύρης Παρασκευής ή λευκής νύχτας.  Από την άλλη, «γοητεύει» διδάσκοντας τη σχέση του ατόμου με τον κόσμο σαν σχέση άγνοιας, αναγορεύοντας σε «ακατάληπτη» τη γνώση του κόσμου και σε «καταληπτή» βέβαια την ύπαρξη του θεού:

«Μην ακούτε αυτά που λένε για όσα είδαν, για όσα βρήκαν, για όσα έπιασαν  και όσα θα κυριαρχήσουν, πράγματα και άτομα και ακατάληπτα πράγματα εις τους ουρανούς επάνω εις τους άλλους πλανήτες… Δεν υπάρχει άλλος πλανήτης μέσα σ’ ολόκληρον τον κόσμον τον ουράνιον από αυτόν τον πλανήτη που κατοικούμε εμείς και είναι αυτή η γη…». Άρα, εφόσον δεν υπάρχει άλλος πλανήτης κλπ, «…θα πρέπει εμείς οι χριστιανοί να είμεθα περήφανοι  που μιλούμε πάντα για τους ουρανούς και για την ελπίδα να βρεθούμε κοντά εις τον θεόν που δεσπόζει και εις την γην και εις τους ουρανούς…», κηρύσσει η διδασκαλία του νέου επίτιμου διδάκτορα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Το χρυσάφι της προσωπικής ύπαρξης πρέπει ν’ ανταλλαγεί με τις χάντρες και τα καθρεφτάκια των «ατομικών ταυτοτήτων», το χρυσάφι της γνώσης του κόσμου ν’ ανταλλαγεί με τα μπιχλιμπίδια της θεϊστικής άγνοιας, στη θέση της αυθυπαρξίας του προσώπου η «ταυτοτική» ετερότητα, στη θέση της αυθυπαρξίας του κόσμου η «θεϊκή» ετερότητα, αυτά απαιτούν οι ζηλωτές της αποσυγκρότησης των νεανικών συνειδήσεων.

Ο κόσμος στα όρια της ανυπαρξίας, η γνώση του – γνώση της κίνησής του – ακατάληπτη, το μόνο επιτρεπτό (κι αυτό από λόγους επιείκειας) είναι το εγώ: είτε με τη μορφή του μοναδικού «πλανήτη που κατοικούμε εμείς» στην ύπαρξη του οποίου αλλοτριωτικά δεσπόζει η θεία «ταυτότητα», είτε με τη μορφή του ατομικού εγώ στην ύπαρξη του οποίου αλλοτριωτικά δεσπόζει η ατομική «ταυτότητα» επιλεγμένη ή επιβεβλημένη, είτε επιβεβλημένη με την εξωτερική μορφή της επιλογής, ανάμεσα από τις διαθέσιμες προσφορές.

Όσο κι αν εμφανίζονται σαν αντίθετοι πόλοι, τόσο η πραγματιστική όσο και η θρησκευτική ιδεολογική κυνικότητα (πλαστή στην ουσία της αλλά και βαθύτατη ταυτόχρονα), συναντιόνται και πλήττουν από κοινού την ίδια περιοχή: Την περιοχή σύζευξης του ανθρώπου με τον υλικό κόσμο, στα απώτατα όρια αυτής της περιοχής δηλαδή στο πεδίο της προσωπικής ύπαρξης και στο πεδίο της γνωσιολογίας, την περιοχή όπου διασταυρώνονται η ενότητα του ανθρώπου με τον υλικό κόσμο και η ενότητα του υλικού κόσμου συνολικά.

 

μόλις περάσουν οι εκλογές, στην πρώτη γωνία

από το ριζοσπάστη

Παρουσίαση βιβλίου Κώστα Μαραγκουδάκη

Παραβιάζει το Σύνταγμα η ΔΕΛΤΑ! Να δημευθεί το εργοστάσιο!

Κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος συνιστά η απόφαση της εταιρείας «ΔΕΛΤΑ» να κλείσει το εργοστάσιο παραγωγής γάλακτος στο Πλατύ Ημαθίας και να μεταφέρει την παραγωγή στο εξωτερικό.

Η απόφαση της εταιρίας έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το άρθρο 17 του Συντάγματος, σύμφωνα με οποίο «η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους», αλλά «τα δικαιώματα όμως που απορρέουν από αυτή δεν μπορούν να ασκούνται σε βάρος του γενικού συμφέροντος».  

Το ότι με την απόφαση αυτή τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα της εταιρίας ασκούνται σε βάρος του γενικού συμφέροντος, είναι τόσο πασιφανές από τα διδάγματα της κοινής πείρας, ώστε να μη χρειάζεται επ’ αυτού περισσότερη ανάλυση και φιλοσοφία.

Φυσικά η συγκεκριμένη συνταγματική παραβίαση δεν αφορά μόνο τη ΔΕΛΤΑ και την εν λόγω απόφασή της, ούτε επίσης μόνο τις περιπτώσεις βιομηχανιών που μεταφέρονται στο εξωτερικό προς άγρα φτηνών εργατικών χεριών και  φορολογικών παραδείσων, αφού καπιταλιστική ιδιοκτησία και γενικο συμφέρον έχουν προ πολλού καταστεί έννοιες ασύμβατες και αντιτιθέμενες.

Όμως το επίκαιρο και το κραυγαλέο της συνταγματικής παραβίασης στην προκειμένη περίπτωση επιτρέπει και επιβάλλει να εστιάσουμε πάνω της.

Πρόκειται για μια ακόμα περίπτωση – ανάμεσα σε αναρίθμητες όμοιες –  όπου απέναντι στην αντισυνταγματική άσκηση των «δικαιωμάτων που απορρέουν από την ιδιοκτησία», προβάλλει ως μοναδικό πρόσφορο μέτρο η δήμευση της παραγωγικής μονάδας και η υπαγωγή της στην υπηρέτηση του γενικού συμφέροντος, το οποίο και δεν μπορεί να νοηθεί διαφορετικό από το συμφέρον των εργαζομένων και του λαού. 

Ίσως στην αντίληψη αρκετών να φαντάζει ευτράπελη αυτή η τοποθέτηση, όμως το ερώτημα που τίθεται και απαιτεί απάντηση είναι αν υπάρχει πιο κατάλληλος κρίκος από τον οποίο μπορεί να πιαστεί και να τραβηχτεί ολόκληρη η αλυσίδα του καθεστώτος της ανομίας… 

-Πας καλά; Πλήρωνα 400 ευρώ τροφεία κι αυτοί έκαναν τζάμπα σταθμούς. Τι με νοιάζει αν ο δικός σου είναι καλός οικογενειάρχης;

Κάνω εκλογές απ’το 2002. Το πράμα που είδα δυο Κυριακές στα Ζαρουχλέικα Πατρών, δεν το ‘χω ματαδεί. Ανάμεσα σε καταθλιπτικά “πρότζεκτς”, ανάμεσα σε φτωχομάγαζα και αποθήκες, μια ανάσα απ’ το λιμάνι, δυο ανάσες απ’ την ΒΙΠΕ, μιλάμε για ένα εκλογικό τμήμα στην καρδιά της πατρινής εργατικής τάξης. Ένας κατάλογος γεμάτος εσωτερικούς (Κεφαλλονίτες, απ’ τα χωριά του Βοϊδιά κλπ) κι εξωτερικούς (Αλβανία) μετανάστες, που βρέθηκαν τις περασμένες δεκαετίες στην Πάτρα και στέριωσαν εργάτες και κάνανε οικογένειες. Ούτε “αριστοκρατία”, ούτε τσιφλικαδόσογα.

Πρώτη φορά είδα τόσο πολλούς ανθρώπους να έρχονται να ψηφίζουν με χαμόγελο, πειθαρχημένοι, αξιοπρεπείς, αποφασιστικοί, χωρίς ίχνος δισταγμού. Όσα προβλήματα δημιουργήθηκαν, δημιουργήθηκαν απ’ τον κόσμο που κινητοποίησαν οι κομματάρχες του ΠΑΣΟΚ/ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και “ανεξάρτητοι”: αυτοί που είχαν έρθει να ψηφίσουν τον τάδε ή τον δείνα γνωστό από υποχρέωση, το τάδε κόμμα από παράδοση. Φωνακλάδες και τραμπούκοι, μη χαθεί για το μαγαζάκι τους ένα κουκί που κανείς τους δεν έκανε τίποτα ουσιαστικό για να το κερδίσει. Άβουλοι άνθρωποι, που εξάντλησαν την ενέργειά τους στην αίτηση ενός ρουσφετιού, παραδομένοι σε μια απροσδιόριστη μοίρα, που τους οδηγάει σε εκτρωματικές επιλογές. “Τι θέλετε να ψηφίσετε;” “ΣΥΡΙΖΑ” “Εδώ είναι οι δημοτικές, τι σας έχουν δώσει για Δήμο;” “Αλεξόπουλο. Τον Κατσιφάρα εδώ θα τον ψηφίσω;”

Πρώτη φορά είδα στους διαπληκτισμούς ανάμεσα στους αντιπροσώπους των παρατάξεων να παρεμβαίνουν οι ίδιοι οι πολίτες, υπερασπιζόμενοι τον Δήμαρχό τους. Είδα να βγαίνουν απ’ την κάλπη ψήφοι δουλεμένες μία μία. Ψήφοι που δεν αντανακλούσαν συνδιαλλαγές και συμφέροντα, αλλά ψήφοι που εξέφραζαν εκτίμηση, ευγνωμοσύνη. Όχι μόνο απέναντι στο Δήμαρχο, αλλά και απέναντι σε όλους τους ανθρώπους που κινητοποιούνται καθημερινά κάτω από τον Πελετίδη για να καταγράφουν τα προβλήματα του Πατρινού Λαού και να παλεύουν για τη λύση τους. Απ’ τα τροφεία στους παιδικούς σταθμούς, τα λαϊκά φροντιστήρια για τα παιδιά των εργατών, στα ξεχορταριάσματα, στους δρόμους και στο Νότιο Πάρκο, που καλοκαίρι, όταν βουτάει ο ήλιος στον Πατραϊκό παίζει να είναι το ομορφότερο σημείο στον πλανήτη.

“Ρε πας καλά; Πλήρωνα 400 ευρώ για τα σχολεία των παιδιών μου, κι ήρθε αυτός ο άνθρωπος κι έκανε τους σταθμούς τζάμπα! Τι με νοιάζει αν ο δικός σου είναι καλός οικογενειάρχης;”

Μπάμπης Καββαδίας / katiousa

Η επόμενη μέρα στην Πετρούπολη – Υπάρχουν ήττες που είναι πιο σημαντικές από τις νίκες

Άσχημη δεν είναι η ήττα, αλλά η μάχη που δεν δόθηκε.

Άσχημη δεν είναι η προσπάθεια που δεν τελεσφόρησε, αλλά η προσπάθεια βασισμένη σε ψέματα και συκοφαντίες.

Άσχημη δεν είναι καν η σύμπραξη λεόντων, αλλά η υποκρισία του να μιλάς για ακομμάτιστη πόλη και αλλαγή σελίδας.

Γιατί υπάρχουν ήττες που είναι πιο σημαντικές από νίκες. Πρόκειται για τις ήττες που σε πεισμώνουν και σε κινητοποιούν πιο πολύ.

Ας θυμηθούμε τα λόγια του Τάσου Λειβαδίτη: «Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά απ’ αυτό το πάθος για κάτι πιο μακρινό».

Συνεχίζουμε…

Στη φωτογραφία βλέπουμε στιγμιότυπο από το χθεσινοβραδινό γλέντι που στήθηκε στην Πετρούπολη απ’ αυτούς που έχασαν, αλλά δεν ηττήθηκαν…

Πώς θα μπορούσαν, άλλωστε;

Παναγιώτης Κολέλης / katiousa