ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΑΓΡΑΦΑ

Μας κοινοποιήθηκε από φιλικό ιστολόγιο και δημοσιεύουμε:

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΑΓΡΑΦΑ

Στα πλαίσια του σχεδιασμού των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων για ακόμα μεγαλύτερη κερδοφορία –με τις ευλογίες της κυβέρνησης αλλά και της Τοπικής Διοίκησης- προωθείται γιγαντιαία επένδυση αιολικού πάρκου 300 και πάνω ανεμογεννητριών, στις βουνοκορφές των Αγράφων, σε προστατευόμενες περιοχές «Natura» και μάλιστα στο μεγαλύτερο υψόμετρο που έχουν ποτέ εγκατασταθεί Α/Γ, στα 1.600 μ.-2.000 μ. Αυτό σημαίνει διάνοιξη πολλών χιλιόμετρων νέων δρόμων σε κορυφογραμμές και πλαγιές, σε προστατευόμενα λόγω της ευαισθησίας τους οικοσυστήματα, εναέριες γραμμές πυλώνων υψηλής τάσης μέσα σε απόκρημνες και δασωμένες περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Βρίσκεται επομένως σε εξέλιξη διαφαινόμενη μετατροπή των Αγράφων από παρθένα φύση σε βιομηχανική ζώνη.

Στα ευρυτανικά βουνά έχουν χωροθετηθεί και αδειοδοτηθεί εκατοντάδες ανεμογεννήτριες!

 

Στον επίγειο παράδεισο των Αγράφων! Φωτογραφία από το μπλογκ Ευρυτάνας Ιχνηλάτης

Με τις εγκαταστάσεις ανεμογεννητριών, αλλά και με τα περιβόητα «μικρά υδροηλεκτρικά», συντελείται μια βιβλική καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος σε παρθένα δάση και σε προστατευόμενες περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Η εγκατάσταση αιολικών πάρκων στην Ευρυτανία και κυρίως στα Άγραφα θα αλλοιώσει την ιστορική και οικολογική φυσιογνωμία τους, διώχνοντας αγρότες, κτηνοτρόφους, μελισσοκόμους, αλλάζοντας τις χρήσεις γης και δημιουργώντας ένα δαιδαλώδες πλέγμα δρόμων και δικτύων, που θα προξενήσει ανεπανόρθωτη ζημιά στο τοπίο, αλλά και σοβαρή επιβάρυνση στην ανθρώπινη υγεία από τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία των πολλών χιλιομέτρων καλωδίων υψηλής τάσης.

Η κυβέρνηση μέσω του αρμόδιου υπουργού ούτε καν συζητάει ακύρωση της αδειοδότησης και της χωροθέτησης αφού όπως ομολογεί έχει δεσμευτεί να έχουν δημιουργηθεί μέχρι το 2020 ιδιωτικές μονάδες ισχύος 3000MW!!!

Από την άλλη γνωρίζοντας το πώς γνωμοδοτεί σε παρόμοιες περιπτώσεις το Συμβούλιο της Επικρατείας προτρέπει όσους αντιδρούν στα κυβερνητικά σχέδια σε δικαστικές προσφυγές. Οι ιδιωτικές επενδύσεις στον τομέα της Ενέργειας:

α) Δεν θα συμβάλουν στην παροχή φθηνής ενέργειας – ηλεκτρικού ρεύματος – για τους κατοίκους. Αντίθετα, μέσω της επέκτασης της ιδιωτικοποίησης, η τιμή του ρεύματος για τα λαϊκά νοικοκυριά αυξάνεται συνεχώς.

β) Δεν θα προστατεύουν το περιβάλλον, όπως ισχυρίζονται. Αντίθετα, επειδή ακριβώς γίνονται με σκοπό το κέρδος, θα γίνουν με το μικρότερο δυνατό κόστος, που σημαίνει: Πρόχειρες και ελλιπείς περιβαλλοντικές μελέτες, μικρή και ανύπαρκτη επιτήρηση του έργου από τις αρμόδιες κρατικές αρχές.

γ) Καταπατήσεις περιουσιών κατοίκων σε περιπτώσεις όπου περνούν δρόμοι ή κατασκευάζονται πυλώνες μέσα από ιδιοκτησίες.

δ) Μέσω ενός περίπλοκου συστήματος θυγατρικών εταιρειών, εργολαβιών και υπεργολαβιών, γίνεται προσπάθεια να χτυπηθεί κάθε εργασιακό δικαίωμα, να πέσουν οι μισθοί των εργαζομένων στο έργο.

Τα δήθεν «αντισταθμιστικά οφέλη» που τάζουν οι εταιρείες και αποδέχονται οι ντόπιοι παράγοντες – μεσάζοντές τους, δεν είναι παρά στάχτη στα μάτια και καθρεφτάκια για ιθαγενείς, ενώ οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν, θα είναι ελάχιστες και σίγουρα πολύ λιγότερες από αυτές που θα χαθούν από το χτύπημα που θα δεχτεί ο όποιος

αγροτουρισμός και κυρίως η κτηνοτροφία. Φυσικά όπου δεν πιάνει το «καρότο» των «αντισταθμιστικών» χρησιμοποιείται το «μαστίγιο» των απειλών εναντίον όποιου αντιδρά.

Είμαστε αντίθετοι στην παράδοση της Ενέργειας σε ιδιωτικά συμφέροντα. Η Ενέργεια είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα. Αυτή η ενεργειακή πολιτική δεν υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες, αλλά αποκλειστικά την κερδοφορία του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Το ΚΚΕ παλεύει για ενεργειακό σχεδιασμό από ενιαίο αποκλειστικά κρατικό ενεργειακό φορέα της λαϊκής οικονομίας, μέσω του οποίου θα μπορέσει να γίνει η αναγκαία και χρήσιμη για τους εργαζόμενους και το λαό αξιοποίηση της αιολικής ενέργειας.

Μόνο στο πλαίσιο αυτής της οικονομίας, με κοινωνικοποιημένα τα βασικά μέσα παραγωγής, μπορεί να πάψει η Ενέργεια να αποτελεί εμπόρευμα και να μετατραπεί σε κοινωνικό αγαθό.

Σήμερα, η παρεμπόδιση του σχεδιασμού των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων μπορεί να επιτευχθεί μόνο με κινητοποίηση όλων των μαζικών φορέων και συνδικάτων των εργατών, αγροτών, συνταξιούχων, μικροεπαγγελματιών, που θα εκφράσουν δυναμικά την αντίθεσή τους στην παράδοση του φυσικού πλούτου της περιοχής μας στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα και θα διεκδικήσουν:

* Απαγόρευση εγκατάστασης ανεμογεννητριών στα βουνά των Αγράφων και της Ευρυτανίας

* Μέτρα για τη στήριξη της κτηνοτροφίας (εγγυημένες τιμές σε γάλα, κρέας, μείωση κόστους παραγωγής και απωλειών κ.α) και όχι των κερδών των μεγαλοεπιχειρηματιών.

* Απαγόρευση εγκατάστασης ανεμογεννητριών μέσα ή κοντά σε περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.

* Φθηνό ρεύμα για το λαό – κατάργηση των «πράσινων» τελών ΑΠΕ – άμεση μείωση των τιμολογίων ηλεκτρικού ρεύματος κατά 30% για κάθε οικογένεια με εισόδημα έως 40.000 ευρώ.

* Κατάργηση της έμμεσης φορολογίας στα καύσιμα.

* Ενιαίο κρατικό φορέα Ενέργειας, με κεντρικό σχεδιασμό.

Το ΚΚΕ μέσω των εκλεγμένων συμβούλων του έχει φέρει το θέμα στα Περιφερειακά Συμβούλια Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας, ενώ πρόκειται να υπάρξει άμεσα και νέα κοινοβουλευτική παρέμβαση.

Advertisements

Γάζα: Το Μουντιάλ με ένα πόδι δίπλα στα κατοχικά συρματοπλέγματα

Πηγή:  Ημεροδρόμος

Στον πρώτο αγώνα Γαλλίας-Αυστραλίας, ο Γάλλος Αντουάν Γκριζμάν σκόραρε με δύο γκολ. Ο αγώνας όμως δεν έγινε σε κανένα ρωσικό στάδιο, αλλά περίπου 750 μέτρα μακριά από τα συρματοπλέγματα μεταξύ Ισραήλ και Γάζας. Τον ξανθό Γκριζμάν, με τη μπλε φανέλα με τον αριθμό 7, παρίστανε ο 25χρονος Ραμί Τζέντια, ο οποίος έπαιξε με τον αθλητικό σύλλογό του στη Γάζα σε αγώνα προσομοίωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου που πραγματοποιήθηκε στην κατασκήνωση που έχει στηθεί για τις διαμαρτυρίες της Μεγάλης Πορείας για την Επιστροφή, στη Γάζα.

Στην προσομοίωση έπαιξαν 14 ακρωτηριασμένοι παίκτες, οι οποίοι είχαν χάσει το ένα τους πόδι είτε από τα πυρά των ισραηλινών σκοπευτών κατά  τις εβδομαδιαίες πορείες που ξεκίνησαν στις 31 Μαρτίου, είτε από τους τρεις πολέμους στη Γάζα κατά την τελευταία δεκαετία.

 

Ο σκόρερ Ραμί Τζέντια

Οι παίκτες της ομάδας προσομοίωσης φορούσαν μπλουζάκια από διάφορες χώρες που συμμετέχουν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Δεν ήταν σε θέση να αγοράσουν μόνο γαλλικές και αυστραλιανές φανέλες, επειδή δεν είναι διαθέσιμες σε καταστήματα αθλητικού εξοπλισμού στην αποκλεισμένη Γάζα.

Το σύντομο παιχνίδι διήρκεσε μόνο το ένα έκτο του πραγματικού αγώνα, λόγω της δυσκολίας των παικτών να τρέχουν με το ένα ποδί σε όλη τη διάρκεια του αγώνα.

Ο 23χρονος Χάμζα Σερσάουι, ο οποίος παρίστανε τον σούπερ σταρ της Μάντσεστερ Σίτι, Λιρόϊ Σέιν, προτίμησε να παίξει ως τερματοφύλακας παρά την παράλυση στην αριστερή πλευρά του σώματος του και ανίκανος να αποκρούσει τις μπαλιές των αντιπάλων του.

Ο Χάμζα Σερσάουι στο τέρμα

«Υπάρχουν άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη που αγαπούν τη ζωή και τον αθλητισμό και δεν αναγκάζονται να σκοτωθούν ή να τραυματιστούν για την ελευθερία τους», δήλωσε ο Χάμζα Σερσάουι στο Mondoweis, ο οποίος εκπροσώπησε την εθνική ομάδα στίβου της χώρας του το 2012.

Ο αγώνας, ο οποίος τελείωσε με δύο γκολ σε δύο τέρματα χωρίς δίχτυα, συνοδεύονταν από τις κραυγές των παικτών που ζητούσαν πάσες από τους συμπαίκτες τους, καθώς και από τη σύγκρουση των δεκανικιών αλουμινίου τα οποία οι παίκτες χρησιμοποιούσαν μερικές φορές για να σπρώξουν τη μπάλα, όταν δεν κατάφερναν να την κλωτσήσουν με τα πόδια τους.

Η Γάζα έχει τρεις ειδικές ομάδες ποδοσφαιριστών των οποίων τα πόδια έχουν ακρωτηριαστεί λόγω τραυματισμών από τα ισραηλινά πυρά.

Δεκάδες χιλιάδες κάτοικοι της Γάζας συγκεντρώνονται συνήθως για να παρακολουθήσουν αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου ή το πρωτάθλημα Europa σε μεγάλες οθόνες τοποθετημένες σε πλατείες και παραθαλάσσια καφέ.

Αλλά οι διοργανωτές του αγώνα λένε ότι κανένας κάτοικος της Γάζας δεν θα μπορούσε να φτάσει στα ρωσικά γήπεδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο λόγω των περιορισμών στη μετακίνησή τους. Η έξοδος από τη Γάζα για την Αίγυπτο μέσω της διέλευσης της Ράφα είναι μια σπάνια, δαπανηρή και επίπονη διαδικασία για τους Παλαιστίνιους. Η βόρεια διέλευση στο Ερέζ, η άλλη έξοδος για τους κατοίκους, ελέγχεται από το Ισραήλ που θέτει μεγάλους περιορισμούς στον αριθμό των ανθρώπων που μπορούν να περάσουν από αυτό.

Κατά τη διάρκεια του τελευταίου Παγκοσμίου Κυπέλλου, οι ποδοσφαιριστές της Γάζας προσομοίωσαν τη Βραζιλία και την Κροατία σε έναν αγώνα, και φορούσαν φανέλες με ένα σύνθημα που ζητούσε την άρση της πολιορκίας στη Γάζα.

Ο Αμπντουσαλάμ Χανίγια,  μέλος του Ανώτερου Συμβουλίου Νεολαίας και Αθλητισμού στη Γάζα, δήλωσε ότι αυτό το γεγονός είναι ένα σύντομο μήνυμα προς όλους τους οπαδούς του ποδοσφαίρου πως υπάρχουν άνθρωποι που είναι απομονωμένοι από τον κόσμο, οι οποίοι θέλουν κι αυτοί να συμμετέχουν στον αθλητισμό και αποτελούν μέρος μια κοινωνίας που αγαπά τη ζωή.

«Αυτός ο αγώνας αντιπροσωπεύει τη θέληση των νέων ανθρώπων, οι οποίοι  απευθύνονται στους λαούς του κόσμου που καταλαβαίνουν αυτή τη γλώσσα, τη γλώσσα του ποδοσφαίρου, που μπορεί να έχει αντίκτυπο ως πολιτική ικανή να αλλάξει τις κατευθύνσεις και τις τάσεις των κοινωνιών», δήλωσε ο Χανίγια στο Mondoweiss.

Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Αργεντινής ακύρωσε την περασμένη εβδομάδα έναν φιλικό αγώνα με την εθνική ομάδα του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ εν μέσω πολιτικής πίεσης. Για να ευχαριστήσουν την ομάδα για την ακύρωση, οι Παλαιστίνιοι κόλλησαν μια γιγαντιαία αφίσα του Λάινελ Μέσι σε κύριο σταυροδρόμι της Γάζας που πάνω της γράφει: «Ευχαριστούμε την Αργεντινή και τον Λάινελ Μέσι για την ακύρωση του φιλικού αγώνα με το Ισραήλ. Βάλατε ένα γκολ για την ελευθερία».

Από το filistina.blog – του Ahmad Kabariti – mondoweiss.net (απόδοση: A.Z.Ioannidou) – Οι φωτογραφίες είναι του Μοχάμεντ Άσαντ

Κι άλλο «εθνικοπατριωτικό» ακροδεξιό ξέπλυμμα του δολοφονικού ισραηλινού κράτους

Στην προηγούμενη ανάρτηση σχολιάζαμε με τη φράση «όμοιος στον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα» την υποστήριξη που παρείχαν ακροδεξιά στοιχεία (σαν τον Βορίδη και τον Άδωνι) στην πρόσφατη εν ψυχρώ μαζική δολοφονία των Παλαιστινίων από το ισραηλινό κράτος.

Βέπουμε όμως (εδώ κι εδώ) ότι συνεχώς προστίθενται κι άλλοι χειροκροτητές των εγκλημάτων του κρατικού σιωνισμού.

Αντιγράφουμε από τον Ριζοσπάστη χωρίς άλλα σχόλια:

«Διαπιστευτήρια...

Είναι γνωστά τα αντανακλαστικά της ισραηλινής πρεσβείας, που αναζητά και βρίσκει πρόθυμους να υπερασπιστούν την εγκληματική πολιτική του κράτους του Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων, ιδιαίτερα σε περιόδους που οι μαζικές δολοφονίες από τον ισραηλινό στρατό μεγαλώνουν την αγανάκτηση και την κατακραυγή. Ενας απ’ αυτούς φαίνεται πως είναι και ο γνωστός Φαήλος Κρανιδιώτης, πρόεδρος της «Νέας Δεξιάς», ο οποίος, σε αρθρογραφία του στην εφημερίδα «Δημοκρατία», πλέκει το εγκώμιο των ελληνο-ισραηλινών σχέσεων και κατηγορεί τη «Χαμάς» για τους θανάτους Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας, παρουσιάζοντας, ούτε λίγο ούτε πολύ, τα θύματα ως πληρωμένους μάρτυρες και τα γυναικόπαιδα που διαδηλώνουν ως ασπίδα των τρομοκρατών απέναντι στον αμυνόμενο (!) ισραηλινό στρατό.

… μετ’ επιτάσεως

Για τον αρθρογράφο και όσους αναπαράγουν τα ίδια αισχρά επιχειρήματα (με την υπόδειξη μάλιστα ότι πρέπει να είμαστε με το Ισραήλ, επειδή έχουμε κοινό αντίπαλο την Τουρκία…), καμιά σημασία δεν έχει το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι ζουν σε καθεστώς ισραηλινής κατοχής. Οτι έχουν εκδιωχθεί από την πατρίδα τους και έχουν φυλακιστεί σε δυο κομμάτια γης. Οτι χιλιάδες απ’ αυτούς είναι κρατούμενοι σε ισραηλινές φυλακές. Οτι τους απαγορεύεται να ψαρεύουν σε απόσταση μεγαλύτερη των έξι μιλίων από τις ακτές τους και να καλλιεργούν τα πιο εύφορα χωράφια, που είναι «νεκρή ζώνη». Οτι τα σχολεία και τα σπίτια τους καταστρέφονται κάθε τρεις και λίγο από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς. Σε κάθε περίπτωση, η υπεράσπιση της δολοφονικής πολιτικής του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων δεν δίνει μόνο άλλοθι στα επόμενα εγκλήματα, αλλά αθωώνει και το ρόλο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Πράγμα που μετ’ επιτάσεως δείχνει να επιδιώκει και ο αρθρογράφος της αντικομμουνιστικής «Δημοκρατίας». Βλέπετε, αντικομμουνισμός και στήριξη των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων πάνε χέρι – χέρι….»

Ο εβραϊκός σοβινισμός ξεπλένει ρατσιστές και αντισημίτες

Την φρίκη του Ισραηλινού και Εβραίου αρθρογράφου κ. Σάμπυ Μιωνή είχε προκαλέσει πριν λίγο καιρό η υποστήριξη του Βορίδη στη μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ.

Ξεκαθαρίζοντας εξαρχής ο αρθρογράφος ότι η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα της καρδιάς του (κάτι παρόμοιο με τα σύνορα της καρδιάς του Ερντογάν, και της καρδιάς του κάθε μεγαλοϊδεατισμού, σα να λέμε) και «αδιαμφισβήτητη πρωτεύουσα του Ισραήλ», στη συνέχεια ερμηνεύει την τοποθέτηση Βορίδη ως επικοινωνιακό τέχνασμα: «Φαίνεται ότι οι επικοινωνιολόγοι του Μάκη Βορίδη τού είπαν ότι με τις τόσο στενές σχέσεις που η Ελλάδα έχει συνάψει με το Ισραήλ, ο αντισημιτισμός δεν πουλάει πλέον και ότι πρέπει να βρει τρόπο να ξεχάσουν οι Εβραίοι το ποιος πραγματικά είναι», γράφει. Και αφού παραθέτει τεκμήρια για τον αντισημιτισμό του Βορίδη, αποφαίνεται ότι «το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα πρέπει να σκεφτεί αν ο φιλελευθερισμός συνάδει με το βιογραφικό του Μάκη Βορίδη».  «Ο εβραϊκός λαός δεν μοιράζει συγχωροχάρτια με αντάλλαγμα ανειλικρινή αρθρογραφία και όψιμες απόψεις προφανούς σκοπιμότητας», καταλήγει.

*

Δεν πρόκειται παρά για τη μια από τις δυο όψεις του ιδεολογικού αδιεξόδου, στο οποίο έχει περιέλθει ο ισραηλινός και εβραϊκός σοβινισμός.

Ο οποίος, από τη μια μεριά, με βιομηχανικά τυποποιημένες μεθόδους επιζητά στο όνομα του «αντι-αντισημιτισμού» την ιδεολογική νομιμοποίηση των διαρκών και κατά συρροή επαναλαμβανόμενων εγκλημάτων του ισραηλινού κράτους, φωτογραφίζοντας για το σκοπό αυτό σαν «αντισημιτικές» τις θέσεις πολιτικών δυνάμεων που στο παρελθόν πρωτοστάτησαν στην πάλη για τη σωτηρία των Ελλήνων Εβραίων από τους ναζιστικούς διωγμούς.

Ενώ, από την άλλη, βρίσκεται αμήχανος μπροστά στο φαινόμενο να εκφράζουν την υποστήριξή τους στο Ισραήλ πολιτικοί με πιστοποιημένο αντισημιτικό παρελθόν, όπως ο κ. Βορίδης. Κι από την αμηχανία οδηγείται σε αφελείς ερμηνείες: επικοινωνιακό τέχνασμα, και σε ανούσιους καυγάδες: ματσαράγκες, ούτως ώστε οι υψωμένοι τόνοι να συγκαλύψουν την πολιτική ευθυγράμμιση των «προαιώνιων εχθρών». Χρήσιμο. Τόσο πολιτικά όσο και ψυχολογικά.

*

Μόνο που δεν βρίσκονται σε κάποιο επικοινωνιακό τέχνασμα οι λόγοι της υποστήριξης του κ. Βορίδη στον ισραηλινό σοβινισμό.

Μάλλον βρίσκονται στην παροιμιώδη αλήθεια, ότι «όμοιος ομοίω αεί πελάζει» ή, επί το λαϊκότερο, «ο όμοιος στον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα».

Δεν θα έπρεπε λοιπόν να εντυπωσιάζεται και να εξίσταται ο αρθρογράφος. Τι πιο φυσικό από το ότι ένας εκφραστής των ελληνικών εθνικιστικών και ρατσιστικών πολιτικών συμπλεγμάτων προσεγγίζει το εθνικιστικό και ρατσιστικό πολιτικό σύμπλεγμα της ισραηλινής κρατικής πολιτικής, εφόσον οι δυο αυτοί εθνικισμοί (και οι δυο «φιλελεύθεροι» κατά τα διδάγματα της Θάτσερ και του Πινοτσέτ, κατά τα άλλα) επενδύουν τις βλέψεις τους υπαγόμενοι στον ίδιο ιμπεριαλιστικό συνασπισμό;

Ο κ. Βορίδης, άλλωστε, απλώς ευθυγραμμίστηκε με την πολιτική Τραμπ. Πώς και δεν αγανακτεί ο άρθρογράφος και για την «ανειλικρίνεια» αυτής της πολιτικής, όταν είναι γνωστό ότι η εκλογή του Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ απέσπασε συγχαρητήρια εκ μέρους της ρατσιστικής Κου Κλουξ Κλαν; Πώς και παρακάμπτει την ιδεολογική ταύτιση, σε μια σειρά θέματα, μεταξύ  Βορίδη και Τραμπ; Πώς νιώθει ο αρθρογράφος να λερώνεται από τις πολιτικές θέσεις του Βορίδη, και να νομίζει την ίδια στιγμή ότι μένει καθαρός από το πρωτότυπό τους, που είναι η πολιτική Τραμπ;

*

Για τον εθνικισμό, είτε ελληνικός είναι αυτός είτε ισραηλινός, η ειλικρίνεια δεν είναι ζήτημα αρχών αλλά ζήτημα ευμετάβλητο όσο ευμετάβλητοι είναι οι δείκτες των αγορών, όσο ευμετάβλητη είναι η εκάστοτε ιμπεριαλιστική διανομή και αναδιανομή των αγορών, των εδαφών, των «σφαιρών επιρροής».

Αυτού του είδους η «ειλικρίνεια» έχει πλέον εξομοιώσει και την επίκληση του «αντισημιτισμού» εναντίον όσων καταδικάζουν την δολοφονική ισραηλινή πολιτική της κρατικής τρομοκρατίας και του φυλετικού διαχωρισμού, με τις κατά καιρούς επικλήσεις του «ανθελληνισμού» εναντίον όσων πολέμησαν όλους στη σειρά τους ξένους δυνάστες, κατακτητές, ιμπεριαλιστές, από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι και σήμερα, εναντίον όσων αντιτάχθηκαν στο μίσος του εθνικισμού και έγραψαν τη φιλία των λαών στη σημαία τους.

Στο στόμα των απολογητών της ισραηλινής κρατικής πολιτικής ο «αντισημιτισμός» έχει καταντήσει και δεν αποτελεί παρά ένα χυδαίο ιδεολογικό εργαλείο ηθικού εκβιασμού και δικαιολόγησης των εγκλημάτων ενός εθνικισμού, του ισραηλινού, ίδιου με κάθε εθνικισμό, της ιμπεριαλιστικής πολιτικής μιας άρχουσας καπιταλιστικής τάξης ίδιας με κάθε ιμπεριαλιστική πολιτική κάθε άρχουσας καπιταλιστικής τάξης.

*

Ο «αντιρατσισμός», ο «αντιφασισμός», από θέσεις απολογητικής μιας ρατσιστικής και φασιστικής στην ουσία της κρατικής πολιτικής, σαν του Ισραήλ, είναι σαν πυροβολισμός που κάνει μεν πολύ κρότο μόνο που τα πυρά του είναι άσφαιρα.

Χωρίς ταξικά γυαλιά κάθε λαός, και ο εβραϊκός, είναι εκτεθειμμένος στη φασιστική χολέρα του δικού του έθνους.

 

κατ’ επίκληση της ισοτιμίας

Το όνομα της ισοτιμίας επικαλέστηκε ο Τσίπρας στη βουλή σχετικά με την «αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια», ενώ για το ίδιο θέμα η Αχτσιόγλου «εξήγησε» ότι ανάδοχος γονέας μπορεί να είναι «όποιος έχει συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, άρα και ένα ομόφυλο ζευγάρι».

Έτσι λοιπόν, μια υπόθεση που θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται αποκλειστικά και μόνο από την άποψη των παιδιών και της παιδαγωγικής, αντιμετωπίζεται – και γίνεται «νόμος του κράτους» – στη βάση νομικίστικων κατασκευών και ιδεολογημάτων γύρω από τον τύπο μιας αστικής σύμβασης («σύμφωνο συμβίωσης»), και των δικαιωμάτων που «λογικά»  απορρέουν από την γυμνότητα του συμβατικού τύπου και μόνον.

Βέβαια συμβατικός τύπος είναι λ.χ. και η «πώληση», αλλά ο νόμος κάνει σαφείς διακρίσεις για τους όρους με τους οποίους πραγματοποιείται μια πώληση ανάλογα με το αντικείμενό της: με διαφορετικές νομικές προϋποθέσεις πωλείται μια τράπεζα, με διαφορετικές ένα αυτοκίνητο, και με διαφορετικές ένα κιλό πατάτες.

Από ό,τι φαίνεται όμως, ως «συμβατικό αντικείμενο» ένα παιδί είναι μικρότερης σημασίας από το αντικείμενο οποιασδήποτε πώλησης (ίσως εξαιρείται εν προκειμένω το κιλό οι πατάτες) και επομένως δεν απαιτείται καν σκέψη για τη θέσπιση ιδιαίτερων προϋποθέσεων τέτοιων που να αφορούν το παιδί σαν παιδί (όπως σε μια πώληση αφορούν την τράπεζα σαν τράπεζα και το αυτοκίνητο σαν αυτοκίνητο).

Αντί τέτοιων προϋποθέσεων «αρκεί» η επίκληση του γυμνού νομικού τύπου. Και αρκεί διότι, αντί στο επίκεντρο της νομοθετικής μέριμνας  να είναι το παιδί και οι ανάγκες του, αντί αφετηρία και τέλος της να αποτελεί η ικανοποίηση των αναγκών του,  στο επίκεντρό της στην αφετηρία της και στο τέλος της βρίσκονται – εν προκειμένω – τα ενήλικα συμπλέγματα του «ζευγαριού», η πλασματική τους κανονικοποίηση δια της αναγόρευσής τους σε θεσμό, η ικανοποίηση της παράγωγής τους ενήλικης ματαιοδοξίας του.

Στο επίκεντρο, σαν στόχος και σαν ιδεολογικό εργαλείο της νομοθετικής σκοπιμότητας βρίσκεται η «ισοτιμία» και η «ισονομία» μεταξύ «ετερόφυλων και ομόφυλων ζευγαριών που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης», εκτείνοντας όμως αυτήν την περί ισοτιμίας και ισονομίας θεωρητική κατασκευή πέραν των ορίων της συμβίωσης, για την οποία ο Α και ο Β έχουν μεταξύ τους και για τους εαυτούς τους συνάψει ένα ιδιωτικό συμφωνητικό. Εκτείνοντάς την τόσο, ώστε εντός της ιδιωτικής σχέσης των Α και Β να περιληφθεί και να υπαχθεί σε αυτήν και στους όρους της, που του είναι συμβατικά και ουσιαστικά ξένοι, και ένα τρίτο πρόσωπο, εν προκειμένω ένα παιδί.

Το παιδί  λοιπόν, σύμφωνα με την άποψη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, δεν αποτελεί παρά ένα νομικό εργαλείο επισφράγισης της «ισοτιμίας» και της «ισονομίας» μεταξύ «ετερόφυλων και ομόφυλων ζευγαριών που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης».  Τα «ζευγάρια» έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ τους, μεταξύ των μερών τους, και προκειμένου τα «ζευγάρια» να είναι μεταξύ τους νομικά «ισότιμα», πρέπει να συνάψει – μέσω του κράτους – σύμφωνο συμβίωσης με τα «ζευγάρια» και το παιδί.

Η «ισονομία», η «ισοτιμία» μεταξύ «ετερόφυλων και ομόφυλων ζευγαριών» επισφραγίζεται έτσι με εργαλείο επισφράγισής της το παιδί, και στο παιδί έτσι δεν αναγνωρίζεται παρά η χρησιμότητά του ως τέτοιου εργαλείου επισφράγισης… Όσο για την ισοτιμία μεταξύ των παιδιών, την μεταξύ τους ισοτιμία, ισονομία, και την κάθε «ισότητα» που μπορεί κανείς να φανταστεί, την ισότητά τους στην πληρέστερη δυνατή ικανοποίηση των αναγκών της ηλικίας τους και της ανάπτυξής τους ως παιδιών, αυτή ας χωρέσει στο κοστούμι της «ισοτιμίας των ζευγαριών», στο κοστούμι της γνωσιολογικής άνοιας και της «τυπικής λογικής» της, της αφαίρεσης του ουσιαστικού προσδιορισμού των εννοιών και των πραγματικών σχέσεων που αυτές εκφράζουν.

Η ανάγκη του παιδιού για μια οικογενειακή σχέση που συνίσταται στην εκπλήρωση των λειτουργιών της  μητρότητας και της πατρότητας, είναι ένα νομοθετικό τίποτα ενόψει της «ισοτιμίας των ζευγαριών». Μα «ποια πατρότητα και ποια μητρότητα;»  – διερωτάται ξαφνιασμένος ο νομοθέτης νομοθετώντας-, ποια θετή ή ανάδοχη «μάνα», ποιος θετός ή ανάδοχος «πατέρας», ποια διαφορά – απέναντι στο παιδί – ανάμεσα σε «ετερόφυλα και ομόφυλα ζευγάρια»; Εδώ δεν πρόκειται παρά για έναν συμβατικό τύπο που σαν τέτοιος εξαλείφει κάθε ατομική διαφορά μεταξύ των μερών του! Πρόκειται για ένα σύμφωνο όχι μεταξύ άνδρα – γυναίκας, άνδρα – άνδρα, γυναίκας – γυναίκας, αλλά μεταξύ δυο ατόμων! Δεν υπάρχουν άνδρες και γυναίκες, υπάρχουν μόνο άτομα! Το ένα άτομο μπορεί να παρασταθεί με Α, το άλλο  άτομο μπορεί να παρασταθεί με Β, και εφόσον μεταξύ ατόμων η διαφορά = 0, τότε Α=0 και Β=0, άρα Α+Β=0+0=0! Δεν αποτελεί λοιπόν αυτό το ΜΗΔΕΝ την λογικά ανώτατη απόδειξη της ισοτιμίας των παιδιών στην ικανοποίηση των αναγκών τους ως παιδιών;

Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες ένα παιδί είναι καρπός συμβίωσης μιας γυναίκας και ενός άνδρα. Όταν αυτές οι φυσιολογικές συνθήκες δεν υφίστανται, γίνεται λόγος για ορφάνια, βιολογική είτε κοινωνική. Η νομοθετική αγνόηση αυτών των φυσιολογικών συνθηκών και των όρων που επιβάλλονται από αυτές, προκειμένου για παιδιά που λόγω βιολογικής ή κοινωνικής ορφάνιας βρίσκονται στην ευθύνη του κράτους, σημαίνει απλώς και μόνο την κρατική τους αντιμετώπιση και μεταχείριση ως ορφανών.

Κι αν η ουσία του νομοθετήματος δεν εξαντλείται στο ζήτημα αυτό – που δεν εξαντλείται – ωστόσο αυτό αποτελεί επίσης μια καθοριστική πτυχή του που συγκλίνει μαζί με τις υπόλοιπες στους γενικούς στόχους του.

Ο χαιρετισμός των τουρκικών συνδικάτων στην πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση στην Αθήνα

Στο χαιρετισμό των τουρκικών συνδικάτων στην κεντρική απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα αναφέρθηκαν τα εξής:

«Αγαπητοί φίλοι, αδέλφια μας εργάτες, αγωνιστές του ΠΑΜΕ,

Σας στέλνουμε τους χαιρετισμούς δεκάδων χιλιάδων εργατών από όλη την Τουρκία!

Σας στέλνουμε τους χαιρετισμούς αυτών που δεν επιτρέπουν την απάτη του λαού με κοροϊδίες, των εκπαιδευτικών και επιστημόνων που απαρνιούνται τα σκοταδιστικά εκπαιδευτικά προγράμματα και διδάσκουν με επιμονή στους νέους και τις νέες τη θεωρία της εξέλιξης, την επιστήμη και το διαφωτισμό, των εργατών από τον τομέα της Υγείας που αγωνίζονται για δημόσια και δωρεάν Υγεία ενάντια στο σύστημα που εμπορευματοποιεί την Υγεία, των οικοδόμων που εργάζονται σε συνθήκες που τους φέρνουν συχνά αντιμέτωπους με το θάνατο, των εργατών των αεροδρομίων, των υπαλλήλων χρηματιστικών και τραπεζικών επιχειρήσεων που στους τσιμεντένιους πύργους, τις λεγόμενες δηλαδή πλάζες, γίνονται μάρτυρες πολλών διάφορων υποκρισιών, των εργατών της υφαντουργίας και του μετάλλου, των εργατών από το Αιγαίο, τη Θράκη, την περιοχή του Τσουκούροβα, τα Άδανα.

Στην Τουρκία που για τα συμφέροντα των αφεντικών η Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης συνεχίζεται, η εργατική τάξη δέχεται βαρύ πλήγμα από την ταξική εκμετάλλευση που αρχίζει από παιδική ηλικία, με εργασία χωρίς Κοινωνική Ασφάλιση, συμβάσεις, χωρίς ελεύθερο χρόνο, με εργασία μέχρι θανάτου και με ταπείνωση.

Στην Ελλάδα υπάρχει μια κυβέρνηση που έχει έρθει με ψεύτικες υποσχέσεις. Ο λαός δεν έχει πάρει καμία ανάσα από τα ασταμάτητα μέτρα λιτότητας, οι νέοι «συμμορφώνονται» με την ανεργία και οι συνταξιούχοι ζούνε σε άθλιες συνθήκες. Από τη μια μεριά μιλάνε για δημοκρατία και από την άλλη επιτίθενται στους σπουδαστές, παίρνουν από τα χέρια των εργαζομένων το δικαίωμα της απεργίας, διώκουν τους συνδικαλιστές. Η Εργατική Πρωτομαγιά είναι η μέρα που υψώνεται η φωνή της εργατικής τάξης για να πει για μια ακόμη φορά ότι δεν δέχεται να καταδικαστεί σε αυτές τις συνθήκες.

Στην Τουρκία και στην Ελλάδα το παγκόσμιο κεφάλαιο και οι σύμμαχοί του συνεχίζουν να βάζουν χέρι στις αξίες που παράγει ο λαός. Για περισσότερα κέρδη καλλιεργούν εθνικισμούς και αλυτρωτισμούς, δίνουν γη στους ιμπεριαλιστές για τις στρατιωτικές τους βάσεις, ενώ οι κυβερνήσεις δαπανούν ένα μεγάλο μέρος του εθνικού εισοδήματος για οπλικούς εξοπλισμούς προς όφελος των μονοπωλίων των όπλων. Η τουρκική αστική τάξη ορέγεται την περιουσία του ελληνικού λαού που ξεπουλάει η ελληνική κυβέρνηση με τις ιδιωτικοποιήσεις.

Όπως οι πλατείες ανήκουν σήμερα στους εργάτες, έτσι και το λιμάνι του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, τα ναυπηγεία, τα ορυχεία, τα εργοστάσια, τα νοσοκομεία, τα διυλιστήρια και τα αεροδρόμια ανήκουν στους εργάτες. Η Εργατική Πρωτομαγιά είναι η μέρα που η εργατική τάξη προχωράει στην κατεύθυνση της ανατροπής, της ημέρας που θα πάρει αυτό που της ανήκει από τα χέρια της παρασιτικής αστικής τάξης.

Σήμερα εμείς, οι σύντροφοί σας στην Τουρκία, οι εργάτες που οργανωνόμαστε στις Εργασιακές Επιτροπές, είμαστε έτοιμοι σε 9 πόλεις της Τουρκίας να δείξουμε πόσο ισχυρή είναι η εργατική τάξη.

Γνωρίζουμε ότι η εργατική τάξη μόνο αν είναι ενωμένη και οργανωμένη μπορεί να είναι δυνατή. Η μάχη για την εργατική εξουσία είναι η μοναδική μάχη που έχει στον ορίζοντά της την ευτυχία και την ευημερία.

Και γνωρίζουμε, αδέλφια μας εργάτες, ότι στην Ελλάδα η εργατική τάξη με την πρωτοπορία του ΠΑΜΕ είναι ισχυρή και με την εμπειρία δεκάδων χρόνων μεταφέρει τον επαναστατικό ταξικό αγώνα στα Συνδικάτα, στις Ομοσπονδίες, στους χώρους δουλειάς και τους δρόμους. Γι’ αυτό η Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα είναι μέρα συστράτευσης στο ΠΑΜΕ.

Φίλοι μας, Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά!».

Αλληλεγγύη Οικοδόμων του τρίτου αεροδρομίου Κωνσταντινούπολης

Εργαζόμενοι του Αεροδρομίου «Ατατούρκ» Κωνσταντινούπολης

Εργαζόμενοι του Αεροδρομίου «Σαμπιχά Γκιοκσέν» Κωνσταντινούπολης

Επιτροπές Υπαλλήλων τραπεζικών και χρηματιστικών επιχειρήσεων

Η Επιτροπή Υπαλλήλων İşbankası

Η Επιτροπή Υπαλλήλων Denizbank

Η Επιτροπή Υπαλλἡλων Yapı Kredi Bankası

Η Επιτροπή Υπαλλήλων Finansbank

Η Επιτροπή Υπαλλήλων στις πλάζες της περιοχἡς Maslak και Levent

Εργάτες των εργοστασίων της περιοχἡς του Arnavutköy

Εργάτες των εργοστασίων της περιοχής του Hadımköy

Εργάτες εργοστασίων της ελεύθερης ζώνης της Tuzla

Εργάτες εργοστασίων της βιομηχανικής ζώνης του Gebze

Εργάτες των εργοστασίων:

-Bosal

-Sarkuysan

-General Elektrik

-Ford

-Böhler

-Mata Otomotiv

Εργαζόμενοι ιδιωτικών νοσοκομείων Κωνσταντινούπολης

Εργαζόμενοι Υγείας στη Δυτική Πλευρά της Κωνσταντινούπολης

Εργάτες του Δήμου της Κωνσταντινούπολης

Εργάτες Μικροαυτοβιομηχανιών Κωνσταντινούπολης

Το Συνδικάτο θυρωρών κτιρίων κατοικιών

Το Συνδικάτο Birleşik Metal-İş, εργασιακοί εκπρόσωποι του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας ΚΚΤ (TKP)

Εργαζόμενοι κρατικών νοσοκομείων Σμύρνης

Εργαζόμενοι ιδιωτικών νοσοκομείων Σμύρνης

Εργάτες παραγωγής ζαντών CMJ

Εργάτες του Vestel

Εργάτες της βιομηχανικής περιοχής του Çiğli Σμύρνης

Εργάτες της βιομηχανικής περιοχής του Aliağa Σμύρνης

Εργάτες του İçdaş στην περιοχή της Biga

Εργάτες του BSH στην περιοχή του Çerkezköy

Δικηγορικοί υπάλληλοι

Ειδικοί υπάλληλοι Υγείας και Ασφάλειας εργασιακών χώρων, μέλη του ΚΚΤ (TKP)

Εργαζόμενοι στο πανεπιστήμιο ODTÜ Άγκυρας

Εργαζόμενοι στο πανεπιστήμιο İTÜ Κωνσταντινούπολης

Εργαζόμενοι στο πανεπιστήμιο Boğaziçi Κωνσταντινούπολης

Εργαζόμενοι του Pakkens

Εργαζόμενοι στα LCW

Εργάτες του Δήμου Çankaya Άγκυρας

Εργάτες του Temsa, Άδανα

Δάσκαλοι και καθηγητές μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας (TKP)

Εργάτες της Oyak Renault

Εργάτες εργοστασίων της βιομηχανικής περιοχής Sincan Άγκυρας

Εργάτες υάλου του Εσκισεχίρ

Εργάτες των σούπερ μάρκετ Α101

Εργάτες της αμυντικής βιομηχανίας Άγκυρας

902

ένα φετίχ: το «ζευγάρι»

Ο φετιχισμός της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής δεν περιορίζεται στο «ζευγάρι». Όλο και περισσότερο, όλο και πιο συχνά, οι υποστηρικτές της δεν γνωρίζουν και δεν είναι σε θέση να εξηγήσουν τον ουσιαστικό λόγο θέσπισης της πολιτικής τους.

Γιατί, λόγου χάρη, ρωτάει ένας, συσσωρεύονται κι εγκλωβίζονται οι μάζες των προσφύγων στα νησιά του Αιγαίου; Και περιμένει ν’ ακούσει μια απάντηση του είδους ότι για τον α ή τον β λόγο αυτό είναι το «σωστό» και γι’ αυτό επιλέχθηκε από την «κυβέρνηση» η συγκεκριμένη λύση.

Αντ’ αυτού εισπράττει την απάντηση ότι αυτό προβλέπεται από τη συμφωνία μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας. Η συζήτηση τελειώνει πριν καν αρχίσει, και οποιοσδήποτε προβληματισμός για το σωστό ή το λάθος πάει περίπατο: «Το προβλέπει η συμφωνία της ΕΕ. Γι’ αυτό. Τέλος».

Και γιατί ξεπωλούνται οι λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ;

«Ξεπωλούνται σε εφαρμογή απόφασης του ευρωπαϊκού δικαστηρίου. Τι δεν καταλαβαίνεις;»

Πρόσφατα πάλι μερικοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησαν να απαλειφθεί από συζητούμενο νομοσχέδιο η πρόβλεψη «αναδοχής» παιδιών από ομόφυλα «ζευγάρια», διότι – όπως είπαν – ενδέχεται να κατηγορηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ για ανακολουθία (αν είναι ποτέ δυνατόν!).

Ωστόσο σαν απάντηση εισέπραξαν τον συλλογισμό ότι, εφόσον η νομοθεσία προβλέπει το σύμφωνο συμβίωσης τόσο για ετερόφυλα όσο και για ομόφυλα «ζευγάρια», υπάρχει ο κίνδυνος να έρθει το ευρωπαϊκό δικαστήριο και να μας καταδικάσει για «διακρίσεις» μεταξύ ετερόφυλων και ομόφυλων «ζευγαριών» κλπ.

Γιατί λοιπόν νομοθετεί η κυβέρνηση έτσι κι όχι αλλιώς; Επί της ουσίας δεν γνωρίζουμε, γνωρίζουμε μόνο ότι έτσι γλιτώνουμε από τυχόν απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου.  Η νομοθεσία λοιπόν είναι μια προληπτική διαδικασία απέναντι σε τυχόν αποφάσεις του ευρωπαϊκού δικαστηρίου. Κατά τα άλλα το αντικείμενο της νομοθεσίας είναι κάτι το ουσιαστικά ανεξήγητο, ένα νομοθετικό φετίχ.

Από τον φετιχισμό αυτού του είδους μένει βέβαια αναπάντητο το ερώτημα, πώς και γιατί δεσμεύεται ένα παιδί από τη συμφωνία συμβίωσης δυο άλλων ατόμων μεταξύ τους, πώς και γιατί η συμφωνία συμβίωσης δυο ατόμων μεταξύ τους γεννά «καθεαυτή» το δικαίωμα «αναδοχής» ενός παιδιού.

Εκτός όμως των παραπάνω, ο φετιχισμός εν προκειμένω φτάνει σε απώτατα άκρα, όταν ως προϋπόθεση της «αναδοχής» παιδιών τίθεται το ανάδοχο «ζευγάρι». Γιατί «ζευγάρι»; Τι είναι το «ζευγάρι»; Από πού προκύπτει αυτό το «ζευγάρι»;

Όταν το νομοσχέδιο δίνει δικαίωμα αναδοχής παιδιών σε ομόφυλα «ζευγάρια», εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς: γιατί «ζευγάρια»; Γιατί όχι τριάδες, τετράδες ή πεντάδες; Και γιατί, για λόγους «ισοτιμίας», να μην αντιστραφεί αυτό και σε σχέση με την αναδοχή από ετερόφυλα «ζευγάρια»; Γιατί να είναι «ζευγάρι» οι ανάδοχοι; Γιατί να μην είναι 5, 10, 20; Πούθε προκύπτει τέλος πάντων αυτό το «ζευγάρι»; Τι είδους ιερότητα κρύβει τέλος πάντων αυτός ο μυστικός αριθμός «2»;

Θα ήταν μάλλον εντελώς εκτός κλίματος όποιος επισήμαινε, ότι το «ζευγάρι» έλκει την «μυστική» του σημασία, από το γεγονός που ακόμη – νομίζω – εξακολουθεί (;) να διδάσκεται στο δημοτικό, ότι δηλαδή ένα παιδί αποτελεί τον καρπό της ένωσης ενός ανθρώπου του θηλυκού φύλου και ενός ανθρώπου του αρσενικού φύλου ή – με «νεωτερική» ορολογία – τον καρπό της ένωσης ενός ετερόφυλου «ζευγαριού».

Θα ήταν μάλλον εντελώς κλίματος, διότι αυτή η απομυστικοποίηση του «ζευγαριού» προσκρούει στην σκοπιμότητα που υπηρετεί η συγκεκριμένη διάταξη του νομοσχεδίου και, εν τέλει, προσκρούει σε «τυχόν» απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου.

Ε, αφού λοιπόν προσκρούει σε όλα αυτά, τότε «πρέπει» το «ζευγάρι» της γυναίκας και του άντρα, που ο καρπός του λέγεται «παιδί», να μετατραπεί σε «ζευγάρι ατόμων»,  πρέπει από αυτή τη φράση να αφαιρεθεί η λέξη «ατόμων» ως στοιχείο ουδέτερο και άνευ εννοιολογικής αξίας, και πρέπει τέλος να απομείνει απογυμωμένο από κάθε άλλη σημασία το «ζευγάρι», ως ο ιερός νομοθετικός αριθμός «2», ως φετίχ πλέον.

Δεν χρειάζεται άλλος προβληματισμός, η συζήτηση τελειώνει στο σημείο αυτό, καλύτερα να προβληματιστεί κανείς αν μπορεί – όταν θα μεγαλώσει – να επιλέξει κοινωνικό φύλο «ολυμπιακός», και αν θα δικαιώσει ή όχι την επιλογή του αυτή «τυχόν» απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου.

Κατά τα άλλα, όπως σημειώνει και η σχετική κοινοβουλευτική τοποθέτηση του ΚΚΕ, το ζήτημα με το νομοσχέδιο «Μέτρα προώθησης Αναδοχής και Υιοθεσίας» καθόλου δεν εξαντλείται στο δικαίωμα αναδοχής από ομόφυλα «ζευγάρια», αφού η βασική του κατεύθυνση συνίσταται στην αποποίηση της ευθύνης του κράτους από το θέμα της παιδικής προστασίας και στην ανάθεσή της στους παντός είδους ιδιώτες.

Από αυτή την άποψη θα προσέκρουαν στη γενική κατεύθυνση του νομοσχεδίου και τυχόν αντιρρήσεις σχετικές με τα πάθη των παιδιών λόγω της μεταχείρισής τους από «ακατάλληλες» οικογένειές, είτε φυσικές είτε «ανάδοχες», και ανεξάρτητα από το αν αυτές συνίστανται σε τέτοια ή αλλιώτικα «ζευγάρια»…