«Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΦΥΛΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ» γράφει το πανώ της κυρίας δεξιά στη φωτογραφία. Με υπογραφή: «οι τρελλές αγελάδες».
Δεν θα διαφωνήσουμε στο «συγκεκριμένο».
Θα προτείνουμε όμως και μερικές ακόμα υπογραφές κάτω από την ίδια έκκληση προς τον Θεό:
«Η φυματίωση»
«Η λέπρα»
«Η ευλογιά»
«Ο τέτανος»
«η ελονοσία»
Η λίστα των υπογραφών είναι ανοιχτή, μπορούν να προστεθούν υπογραφές κι από άλλα έργα του Θεού που γυρεύουν από Αυτόν τη σωτηρία τους, ωστόσο το καλύτερο θα ήταν «ο Θεός να μας φυλάει» από το καπιταλιστικό κέρδος και την υποταγή της επιστήμης σε αυτό.
Μάλλον όμως δεν θα μας «φυλάει ο Θεός», για όσο καιρό το καπιταλιστικό κέρδος θα νιώθει ασφαλές πίσω από «αναθέματα» στην επιστήμη, για όσο καιρό θα είναι ικανό να αποπροσανατολίζει συνειδήσεις προς κάθε άλλη κατεύθυνση εκτός από αυτήν που οδηγεί σε αυτό το ίδιο το καπιταλιστικό κέρδος και την ανατροπή της εξουσίας του.
[προσθήκη 21-5-2020: Αλλά και το διπλανό πλακάτ δεν είναι και τέλειο… Τα συνθήματα του Πολυτεχνείου «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία, Έξω οι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ», έχουν μετατραπεί σε «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία και Θεία Κοινωνία»! Κι από πάνω κουνά και το δάχτυλο σ’ όσους «παραχαράζουν την ιστορία»…]
Παρόλη την αξεπέραστη δυσκολία να διαχωριστούν οι πράξεις από τις προθέσεις, ιδίως όταν πρόκειται για επιχειρηματικούς κολοσσούς με επικοινωνιακά κλπ επιτελεία, ο σχολιασμός που ακολουθεί δεν έχει την αφετηρία του στις προθέσεις αλλά στο «προϊόν».
Ας υποθέσουμε ότι έχουν και οι επιχειρηματικοί κολοσσοί τον αυθορμητισμό τους.
Από μια άποψη, άλλωστε, είναι ίσως χρησιμότερη η επισήμανση των όρων διαμόρφωσης της κοινωνικής συνείδησης ως «αυθόρμητων»: Ως όρων που πηγάζουν από το απρόσωπο «σύστημα», από τις «αυθόρμητες» σχέσεις των πραγμάτων και από τον τρόπο που η συνείδηση – ως «πράγμα» κι αυτή – εντάσσεται στις σχέσεις αυτές. Χρησιμότερη, με την έννοια της ικανότητας για αναγνώριση και αντιπαρέλευση αυτών των όρων άσχετα αν πραγματώνουν προθέσεις ή όχι.
Σε τελική ανάλυση, και σαν «τελικός στόχος», το κέρδισμα των συνειδήσεων δεν σημαίνει παρά: να κερδίσουμε τις συνειδήσεις μας.
Πράγμα που προϋποθέτει, εκτός των άλλων, μια ορισμένη μετάβαση από τη συγκυριακή ατομική κοινωνική εμπειρία σε μια επίγνωση των γενικότερων κοινωνικών σχέσεων και, κατά συνέπεια, έναν ορισμένο επανακαθορισμό της προσωπικής οπτικής γωνίας απέναντι στον κοινωνικό κόσμο: παύουμε τότε, συνειδησιακά, να αποτελούμε την μια ή άλλη ατομική προσωποποίηση της κοινωνικο-ιστορικής τυχαιότητας και παίρνουμε θέση υποκειμένου του ιστορικού γίγνεσθαι.
*
Αφορμή των παραπάνω ανολοκλήρωτων εισαγωγικών γενικολογιών και «παράδειγμα» του σχολίου που ακολουθεί, είναι τα πρόσφατα doodles («μουτζούρες») της google με γενικό θέμα: «Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους μάχονται κατά του κορωνοϊού»:
Βέβαια, με την πρώτη ματιά, όχι απλώς δεν υπάρχει πρόβλημα στις παραπάνω ευγενικές χειρονομίες, αλλά και η κριτική τους θα μπορούσε να ταξινομηθεί στη σφαίρα του «ανίερου».
Ωστόσο αυτές οι μουτζούρες («doodles»), οι προορισμένες να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη μιας «κοινής γνώμης», ταυτόχρονα, με τον τρόπο αυτό, «από μόνες τους», χαράσσουν τα όρια της περιοχής εντός της οποίας εδρεύει η «κοινή γνώμη», αναγορεύουν σε «κοινή» την «γνώμη» και τη «φωνή» αυτής της κοινωνικής περιοχής, υποβάλλουν ως συνειδησιακή θέση όλων τη θέση τους εντός της καθορισμένης περιοχής και της καθορισμένης «κοινότητας» που «ευχαριστεί», θέτουν εκτός «κοινής γνώμης» όσους βρίσκονται εκτός αυτής της περιοχής, αφαιρούν τη «γνώμη» και τη «φωνή» από όσους ακριβώς έχουμε την καλοσύνη να τους «ευχαριστούμε».
Οι ευγενείς μουτζούρες της google αναγορεύουν σε φωνή της κοινής γνώμης τη φωνή όσων δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι στον τομέα της υγείας και ερευνητές της επιστημονικής κοινότητας, εργαζόμενοι σε καταστήματα τροφίμων, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στις συσκευασίες, τις εμπορικές μεταφορές, τη διανομή…
Ευγενικότατα βεβαίως, η δική τους φωνή, επί της ουσίας και με δυο λέξεις: η φωνή της εργατικής τάξης, τίθεται «εκτός».
Και τίθεται «εκτός», με τέσσερις «μουτζούρες» του επιχειρηματικού κολοσσού που, σημειωτέον, ανήκει «σε όλους όσους μάχονται κατά του κορονοϊού», στον τομέα της επικοινωνίας εν προκειμένω, αλλά που ένιωσε την ανάγκη να τοποθετηθεί στην πλευρά των «άλλων», προκειμένου ολόκληρη η κοινωνική συνείδηση (και το πλήθος των ατομικών συνειδήσεων που την «αθροίζουν») να τοποθετηθεί με τη σειρά της στην πλευρά όχι αυτών που μάχονται αλλά αυτών που «ευχαριστούν».
Όσο για τους ίδιους τους εργαζόμενους, «όλους όσους μάχονται», αν καταφέρουν να μην ταυτιστούν ακόμα κι οι ίδιοι συνειδησιακά με την πλευρά των «άλλων», το περιθώριο «γνώμης» και «φωνής» που αυτό το σχήμα «κοινής γνώμης» τους επιτρέπει, είναι πολύ στενό:
Who were the ones who fought for freedom?
Who were the ones who gave their lives?
Maybe they didn’t have to lose much
But don’t forget their kids and wives
Working class heroes
They are the ones who helped to build this land
Working class heroes
They stay united always hand in hand
Working class heroes
With hearts of gold that always shine so bright
Working class heroes
They give you hope, will never leave you side
Is this the way to treat your heroes?
Don’t you have no respect at all?
A government that never listens
It seems it’s riding for a fall
Working class heroes
They are the ones who helped to build this land
Working class heroes
They stay united always hand in hand
Working class heroes
With hearts of gold that always shine so bright
Working class heroes
They give you hope, will never leave you side
This ain’t a country fit for heroes
The government don’t give a shit
They’re all so full of self importance
Soon time will come that they’ll admit
Working class heroes
They are the ones who helped to build this land
Working class heroes
They stay united always hand in hand
Working class heroes
With hearts of gold that always shine so bright
Working class heroes
They give you hope, will never leave you side
We need to honour them, we need to honour them
We need to show that we’ll remember them
We need to honour them, we need to honour them
We need to show that we’ll remember them
Working class heroes
They are the ones who helped to build this land
Working class heroes
They stay united always hand in hand
Working class heroes
With hearts of gold that always shine so bright
Working class heroes
They give you hope, will never leave you side
Τις υποδείξεις του Π.Ο.Υ. ακολούθησαν τα μέλη της αυτόνομης κοινότητας Fisher Island, ώστε στην επικράτεια της Νήσου η πανδημία του νέου κορονοϊού μπορεί να θεωρείται ήδητερματισθείσα .
Οι κοινοτικές αρχές της Νήσου των Ψαράδων «κάνανε τη διαφορά» στις έως τώρα γνωστές τακτικές αντιμετώπισης του COVID-19: Ούτε «ανοσία της αγέλης» ούτε «κοινωνική αποοστασιοποίηση», αλλά τεστ, τεστ και πάλι τεστ!
Σύμφωνα με τα ΜΜΕ των ΗΠΑ, όπου και υπάγεται το μικροσκοπικό κρατίδιο, στους κατοίκους και το υπηρετικό προσωπικό των μόλις 800 κατοικιών της Νήσου πραγματοποιήθηκαν 1800 τεστ ανίχνευσης του ιού. Οι μέχρι στιγμής πληροφορίες αναφέρουν ότι από πέντε έως εννέα άτομα εντοπίστηκαν «θετικα» .
Σύμφωνα επίσης με τοπική αξιωματούχο που επιθυμεί να διατηρηθεί η ανωνυμία της, τα «θετικά» άτομα θα απομονωθούν από τον υπόλοιπο πληθυσμό της νήσου για 14 ημέρες σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο και στην συνέχεια η οικονομική και κοινωνική ζωή θα συνεχιστεί κανονικά στο εσωτερικό της Ψαράδικης επικράτειας.
Εξάλλου η Νήσος έχει κλείσει για οποιονδήποτε εκτός από τους διαμένοντες εκεί και είναι προσβάσιμη μόνο με ταχύπλοο ή ελικόπτερο και πάντα υπό προϋποθέσεις.
«Ο λαός μας δεν προτίθεται να εγγράψει στο σώμα του» (*), τόνισε χαρακτηριστικά η αξιωματούχος, «τα μέτρα κοινωνικής αναμόρφωσης που σκοπεύουν να επιβάλουν οι οπάδοι των άλλων μεθόδων αντιμετώπισης της πανδημίας κατά την διάρκεια των 12 μήνων και περισσότερο έως την ανακάλυψη εμβολίου».
«Η κοινότητά μας», συνέχισε,«αποτελεί ένα τοπικό μοντέλο οριστικής εξάλειψης της πανδημίας εφαρμόσιμο σε διεθνή κλίμακα»!
Στην ευαίσθητη ερώτηση σχετικά με τα απαιτούμενα κονδύλια και από πού θα βρεθούν, απάντησε με νόημα: «Πέντε τρισεκατομμύρια δολάριαείναι πολλά λεφτά! (σ.σ., πρόκειται για το ποσό που θα διαθέσουν οι «G20», η Ομάδα των 20 πλουσιότερων χωρών του κόσμου, για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της πανδημίας). «657 δολάρια για κάθε κάτοικο της γης αρκούν με το παραπάνω για τον οριστικό τερματισμό της πανδημίας μέσα σε λίγες μέρες».
«Μην ακούτε τι σας λένε οι τηλέμπορες. Σε έναν μήνα από τώρα θα σας φιλούσα στο στόμα», πρόσθεσε με διφορούμενο ύφος, και αυτάρεσκα αναστέναξε: «Φάτε τους πλούσιους»!
==================================
(*) «Δεν υπάρχει νόμος που δεν έχει εγγραφεί σε σώματα».
(de Certeau, M., 1988, The Practice of Everyday Life, Μπέρκλεϋ: University of California Press. Από το: Δημητρίου, Σ., 2017, Κοινωνική Εξέλιξη και Σχέσεις Δύναμης. Η Μεθοδολογία των Επιστημών του Ανθρώπου, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, σελ. 122).
Την άρση όλων των κυρώσεων που έχουν επιβάλει οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ σε ξένες χώρες προκειμένου να διευκολυνθεί η μάχη κατά της πανδημίας του κορονοϊού, ζητά με ανοικτή επιστολή προς την κυβέρνηση της χώρας και τον ΟΗΕ το Συμβούλιο Ειρήνης των ΗΠΑ.
Το Συμβούλιο Ειρήνης των ΗΠΑ συγκεντρώνει υπογραφές από όλον τον κόσμο και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης (ΠΣΕ) στηρίζει την πρωτοβουλία αυτή και καλεί σε όλο τον κόσμο για συνυπογραφή του κειμένου.
Η Ανοικτή Επιστολή του Συμβουλίου Ειρήνης των ΗΠΑ προς την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τον ΟΗΕ έχει ως εξής:
«9 Απριλίου 2020
Αγαπητοί φίλοι της ειρήνης, της δικαιοσύνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο,
Η παγκόσμια διάδοση του COVID-19 έδειξε την παράνομη και ανήθικη πρακτική της επιβολής μονομερών καταναγκαστικών μέτρων (οικονομικών κυρώσεων) από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έναντι περισσότερων από τριάντα εθνών. Ο οικονομικός πόλεμος εναντίον εκείνων των εθνών είχε ήδη οδηγήσει σε αδιανόητο πόνο του λαού στα στοχευόμενα έθνη, ακόμη και πριν από την πανδημία του COVID-19.
Με την καταστροφή της παγκόσμιας πανδημίας, οι χώρες-στόχοι -ιδίως η Βενεζουέλα, η Κούβα, το Ιράν, η Συρία και η Ζιμπάμπουε- δυσκολεύονται να προστατεύσουν και να σώσουν τη ζωή των πολιτών τους ενόψει της συνεχιζόμενης παγκόσμιας έκτακτης ανάγκης. Οι κυρώσεις αυτές αποτελούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Αντί να βοηθήσουν αυτές τις χώρες να καταπολεμήσουν τις καταστροφικές επιπτώσεις της πανδημίας του COVID-19, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών χρησιμοποιεί τώρα την απόσπαση της κοινής γνώμης από την πανδημία για να εντείνει τις στρατιωτικές της ενέργειες εναντίον των στοχευόμενων κρατών. Αυξάνει τις απειλές του εναντίον του Ιράν και της Συρίας, συμμετέχοντας σε μια σιωπηρή συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεών του στο Ιράκ και απέστειλε τα ναυτικά του πολεμικά πλοία στις ακτές της Βενεζουέλας απαιτώντας τη συνολική παράδοση της κυβέρνησης της Βενεζουέλας στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Μόνο ένα παγκόσμιο κύμα λαϊκής διαμαρτυρίας μπορεί να σταματήσει αυτές τις πολιτικές και ενέργειες κατά της ανθρωπότητας.
Χρησιμοποιήστε τον παρακάτω σύνδεσμο για να υπογράψετε την Ανοικτή Επιστολή προς την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών και προς τα Ηνωμένα Έθνη, προς τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών και τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, ζητώντας όλες οι κυρώσεις των ΗΠΑ και των Ηνωμένων Εθνών εναντίον των λαών-στόχων να αρθούν και όλες οι στρατιωτικές απειλές των ΗΠΑ και οι ενέργειες εναντίον τους να σταματήσουν αμέσως.
Έχουμε να κάνουμε με μια παγκόσμια έκτακτη ανάγκη και πρέπει να δράσουμε γρήγορα.
Με το πάλαι ποτέ «νέο ΕΑΜ», που διακήρυσσε ο ΣΥΡΙΖΑ, υπονοούσε τις «κορυφαίες» στιγμές του «Λίβανου» (βλ. σχίσιμο των μνημονίων με… συμφωνία των εταίρων) και της Καζέρτας (βλ. διεκπεραιωτές των υποθέσεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ) [*]. Όπως ήταν επόμενο, τα νταούλια, που στον ήχο τους θα χόρευαν οι θεσμοί, γρήγορα κρεμάστηκαν εκεί που οι «200» κρεμούσανε τ’ άρματα. Με την εμφάνιση της επιδημίας του κορονοϊού, η «αντιπολιτευτική» συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να βρει το ιστορικό της αντίστοιχο στον… Ζαχαριάδη και στο ιστορικό γράμμα του της 28/10/40, από το οποίο ο αχαλίνωτος οπορτουνιστικός «εκλεκτισμός» ξεχώρισε για τις επικαιρικές ανάγκες του τη φράση: «στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη…»: Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν μπρος στο ξέσπασμα της επίθεσης του κορονοϊού «δεν το πάει» για επαναστατική ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη και εγκαθίδρυση της «3ης φοράς αριστερά»… Να το ‘χουμε καθαρό, σύντροφοι!
Είναι ατελείωτη η σειρά των αποδείξεων: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που έχει αναγάγει σε ιδεολογία και σε επιστήμη τη διαρκή μετατροπή του ιστορικού δράματος σε φάρσα, προφανώς σύμφωνα με τα… διδάγματα του Μαρξ στη «18η μπριμέρ» κλπ κλπ. Άλλωστε τι «αριστερά» θα ήταν, αν δεν «εφάρμοζε» και λίγο τον μαρξισμό;
Θα μου πεις, πού τα θυμήθηκα όλα αυτά τώρα…
Η αφορμή προήλθε από τη «σκληρή» αντιπολιτευτική στάση του κ. Τσίπρα απέναντι στην «κοροναϊκή» οικονομική πολιτική της κυβέρνησης: «Όλη η Ευρώπη επιδοτεί την εργασία, στην Ελλάδα επιδοτούν την ανεργία και τις απολύσεις», είπε και τόνισε: «Πουθενά στην Ευρώπη δεν επιδοτούν την ανεργία όπως κάνει εδώ ο κ. Βρούτσης, επιδοτούν την εργασία, μπορεί να μην δίνουν το 100% όπως προτείνουμε εμείς, αλλά δίνουν το 90%, το 80%, το 70%».
Το «μυστικιστικό» περιεχόμενο των δηλώσεων αυτού του είδους, έχει προ πολλού πάψει να αποτελεί «μυστικό». Από την πολλαπλή επανάληψη του κλισέ («επιδότηση της εργασίας, όχι της ανεργίας!») όλοι πια έχουμε μάθει ότι το «όχι επιδότηση της ανεργίας» σημαίνει μερικούς εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους που δεν δικαιούνται επίδομα ανεργίας, και ότι το «ναι στην επιδότηση της εργασίας» σημαίνει να πληρώνει το κράτος δηλαδή η κοινωνία στους εργοδότες τους μισθούς και τις ασφαλιστικές εισφορές για τους εργαζόμενους που «απασχολούν». «Επιδότηση της εργασίας» είναι η γλυκιά διατύπωση για την «επιδότηση της εργοδοσίας».
Τόση αντιπολίτευση πια;;; Τόσο πια άγχος από τον πιο καλό τον μαθητή για την βαθμολογία του από τα εδώδιμα και… αποικιακά εξεταστικά κέντρα του κεφαλαίου στη διαρκή του αξιολόγηση ως «καταλληλότερου»;;;
Ίσως βέβαια πει κανείς, ότι ε ναι, πρέπει βέβαια και οι άνεργοι να ζουν, αλλά ε, καπιταλισμό έχουμε, και ξέρετε, η δευτέρα παρουσία,και αν δεν επιδοτείται το κεφάλαιο, υπό αυτές τις συνθήκες…
Κατανοητό: η κοινωνία πρέπει να επιδοτεί το «εργατικό κόστος» των επιχειρήσεων, και γιατί όχι και το πάγιο κεφάλαιό τους, και γιατί όχι και το κόστος των αναλώσιμων, και στο τέλος της «οικονομικής χρήσης» οι επιχειρηματικοί όμιλοι να ιδιοποιούνται τα κέρδη, να ανταμείβονται με φοροαπαλλαγές και μειώσεις των φορολογικών συντελεστών, διαφημίζοντας ταυτόχρονα και τις δωρεές τους προς τον «πτωχόν» λαό.
«Υπό αυτές τις συνθήκες», τις συνθήκες του καπιταλισμού, είναι πράγματι «εύκολο» να προβάλλεται ως «αναγκαιότητα» το να επιδοτεί η κοινωνία τα «έξοδα» του κεφαλαίου για να ιδιοποιείται το κεφάλαιο τα κέρδη της «αξιοποίησης» των κοινωνικών πόρων.
Το ερώτημα είναι, τι συμπεράσματα προβάλλονται από αυτή την πρακτική σχετικά με την αναγκαιότητα «αυτών των συνθηκών»…
Το ιστορικό πρωτότυπο (η τροφή της ΣΥΡΙΖΑϊκής φάρσας), εδώ.
ΥΓ Προφανές: ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δεν είναι το ίδιο και δεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο, γιατί αν ήταν το ίδιο, τότε δεν θα μπορούσε να έχουν ο καθένας τη διακριτή του θέση και ρόλο στον καταμερισμό του πολιτικού προσωπικού της άρχουσας τάξης.
Αμοιβαίο μέλημα, κοινή φροντίδα και των δυο, του καθενός από τη θέση του και με τις μεθόδους που του αρμόζουν, η συντήρηση και η αναπαραγωγή των όρων και των προϋποθέσεων αυτού του καταμερισμού, του τόσο ζωτικού για τη συντήρηση και αναπαραγωγή της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου, της κυριαρχίας των μονοπωλίων.
Εωσότου, όπως και σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν, η πραγματικότητα δεν θα επιτρέπει πια ούτε την αναπαραγωγή ούτε και τη συντήρηση των όρων αυτού του καταμερισμού.
Στις 1 Απριλίου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Πέτσας αναφέρθηκε σε «αυστηροποίηση» των μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας με την εξής επισήμανση: «Οι συνεπείς δεν είναι κορόιδα.
Θα πρέπει όλοι να μένουμε στο σπίτι.Όσοι κάνουν κατάχρηση για να είναι όλη την ημέρα έξω, θα νιώσουν σύσφιξη των μέτρων».
Η δήλωση αυτή, μάλιστα, συνέπεσε χρονικά με τον σάλο που δημιούργησε το γνωστό βίντεο τηλεοπτικού σταθμού, το οποίο παραποίησε την εικόνα της παραλίας Θεσσαλονίκης και οδήγησε στο «φράξιμό» της από την κυβέρνηση.
Με την «αθώα» αυτή φράση («καθαγιασμένη» όπως συμβαίνει με κάθε προσχηματική επίκληση της «υγείας», εφόσον βέβαια δεν αφορά καταργήσεις και περικοπές πόρων για τις «αχρείαστες» νοσοκομειακές δομές) ο κυβερνητικός εκπρόσωπος βάλθηκε να κατασκευάσει την εικόνα «κάποιων» που καταχρηστικά επιδιώκουν «να είναι έξω όλη τη μέρα»!
Ένας πραγματικά ασυνήθιστος παραλογισμός, που μπορεί να εξηγηθεί μόνο με γενετικά χαρακτηριστικά που καθιστούν τέτοιους ανθρώπους επιρρεπείς στην ανομία. Είναι προφανές ότι αν η κυβέρνηση διέτασσε να είμαστε συνεχώς έξω, αυτοί οι άνθρωποι θα κλειδαμπαρώνονταν στα σπίτια τους. Τώρα που η κυβέρνηση επιβάλλει να μένουμε σπίτι, αυτοί όχι μόνο βγαίνουν, αλλά θέλουν και «να είναι έξω όλη μέρα»!!!
Η εικονική κατασκευή συμπληρώθηκε με την – επί της ουσίας – ψυχική παρότρυνση του κυβερνητικού εκπροσώπου προς ένα μέρος του πληθυσμού: «Οι συνεπείς δεν είναι κορόιδα»!
Κι έτσι, προκειμένου οι «συνεπείς» να μην είναι «κορόιδα», όπως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος προέτρεψε το target group της δήλωσής του να νιώσει, η παραλία της Θεσσαλονίκης «φράχτηκε».
Και στη συνέχεια, προκειμένου να μην είναι «κορόιδα» μόνο οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης, απαγορεύτηκαν επίσης οι παραλίες των Πατρών και του Βόλου.
Οι – μετριοπαθώς μιλώντας – αμφιβολίες για το κατά πόσο η συγκεκριμένη κυβερνητική δήλωση και τα συγκεκριμένα κυβερνητικά μέτρα αποσκοπούν πραγματικά στον περιορισμό κάποιας «κατάχρησης» σε σχέση με την αντιμετώπιση της επιδημίας του κορονοϊού πηγάζουν, πρώτον, από το άτοπο της κατασκευής («να μένουν έξω όλη μέρα»!!!), δεύτερον, από την χρησιμοποίηση μιας πλαστογραφημένης πραγματικότητας για την επιβολή των απαγορεύσεων και, τρίτον, από ένα υπόβαθρο που αφορά σχέσεις κουλτούρας, τις οποίες – με μια δόση σχηματοποίησης – θα επιχειρήσουμε να περιγράψουμε ως εξής:
Πέρα από τα ψώνια – τη δουλειά – το σχολείο και παρόμοιες υποχρεώσεις, για μια μεγάλη πλειοψηφία η «έξοδος» είναι συνυφασμένη με την κατανάλωση. Μια μεγάλη πλειοψηφία είναι εθισμένη να βγαίνει από το σπίτι μόνο όταν πρόκειται να κατευθυνθεί σε κάποιον «ειδικό» χώρο κατανάλωσης και, ενόψει αυτού του εθισμού, η τωρινή διακοπή λειτουργίας των χώρων κατανάλωσης τής έχει αποστερήσει κάθε επιλογή εξόδου.
Κοντά σ’ αυτήν, υπάρχει ακόμα μια μεγάλη πλειοψηφία, που έτσι κι αλλιώς στον ελεύθερο χρόνο της δεν βγαίνει από το σπίτι ποτέ, και που το τι -υποτίθεται-ότι-συμβαίνει-έξω το βλέπει καθημερινά στην τηλεόραση.
Υπάρχει λοιπόν μια κατηγορία ανθρώπων, που αφού «έκλεισαν τα μαγαζιά» δεν έχουν πού να πάνε, και άλλη μια κατηγορία που μένει σπίτι γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έβγαινε από αυτό ποτέ.
Δεν πρόκειται για «λίβελο» εναντίον αυτών των ανθρώπων, αφού και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για «κουλτούρες» σχηματισμένες και «επιβεβλημένες» από την κυρίαρχη κοινωνική πρακτική και την κυρίαρχη ιδεολογία, οι οποίες άλλωστε σχεδόν κανέναν δεν αφήνουν εντελώς ανεπηρέαστο. Δεν πρόκειται καν για κάποια εξ υπαρχής απαξίωση των αντίστοιχων συμπεριφορών, που επίσης από μόνες δεν επαρκούν για στοιχειοθετήσεις χαρακτηρισμών επί των ατόμων κ.ο.κ.
Όμως πρόκειται για δύο κατηγορίες, για τις οποίες είναι σχεδόν άνευ νοήματος το ερώτημα των κινήτρων για το ότι «μένουν σπίτι», αφού γι’ αυτές η «έξοδος» στερείται ή έχει στερηθεί νοήματος.
Από την άλλη, η «ελεύθερη» έξοδος, η έξοδος που δεν συνυφαίνεται με την κατανάλωση, είναι στο βάθος αρνητικά στιγματισμένη. Ήδη υπό τις «κανονικές» συνθήκες, μια τέτοια έξοδος δεν διαθέτει «πιστοποίηση» κανονικότητας.
Το να περπατάς απλώς, το να κάθεσαι απλώς σ’ ένα παγκάκι στο πάρκο ή στην πλατεία, αποτελεί «οριακή» συμπεριφορά, και ο φορέας αυτής της συμπεριφοράς είναι δυνητικό αντικείμενο εξακρίβωσης της ταυτότητάς του και παροχής εξηγήσεων: τι κάνει εκεί; από που πού έρχεται; πού πηγαίνει;
Αλλά και πέρα από αυτή την «ακρότητα», σε κάθε περίπτωση, η προσωπική «έκθεση» τής «εξόδου» τής συνυφασμένης με την κατανάλωση γίνεται στο βάθος αντιληπτή σαν «σκόπιμη», η αποσυνδεμένη από την κατανάλωση έξοδος θεωρείται στο βάθος «άσκοπη», «χασομέρι», σχεδόν δεν αποτελεί καν προσωπική «έκθεση» αλλά ύποπτη απόπειρα του ατόμου να «περάσει απαρατήρητο».
Και τώρα, έρχεται ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να παρακινήσει σε ορισμένη ψυχική στάση («κορόιδα»!) όσους δεν πάνε πουθενά γιατί είτε δεν θα πήγαιναν έτσι κι αλλιώς πουθενά είτε γιατί έχουν στερηθεί κάθε αντικείμενο «σκόπιμης» εξόδου, απέναντι σε όσους «άσκοπα» βγήκαν να πάρουν λίγο αέρα και να περπατήσουν (όμως εδώ«δεν περπατάμε, τρέχουμε!») τηρώντας μεταξύ τους αποστάσεις όχι δυο μέτρων– δηλ. την υποτιθέμενη απόσταση ασφαλείας των καταστημάτων, των συγκοινωνιών και των εργασιακών χώρων –αλλά 135 τετραγωνικών μέτρων.
Στην τελική, όσοι δεν είχαν ποτέ καθώς και όσοι έχουν επί του παρόντος χάσει κάθε λόγο «εξόδου», σύμφωνα με τον κ. Πέτσα «πρέπει» να νιώθουν «κορόιδα» – γιατί «κάποιοι» μπορούν ακόμα και απολαμβάνουν μια «έξοδο» τέτοια που οι πρώτοι έχουν προ πολλού διαγράψει από τον κύκλο των απολαύσεών τους ή που ποτέ δεν έχουν καν διανοηθεί.
Φυσικά αυτού του είδους ο προτεινόμενος φθόνος υπό κανονικές συνθήκες θα στερούνταν ηθικής νομιμοποίησης. Υπό κανονικές συνθήκες η «σκόπιμη» κοινωνική πρακτική και ιδεολογία του οικιακού εγκλεισμού και του καταναλωτισμού απλώς κρατά στο περιθώριο της οπτικής της τις «άσκοπες» συμπεριφορές που κινούνται έξω από την περίμετρο της κατανάλωσης. Γνωρίζει μόνο, έχει διδαχθεί, ότι έξω από αυτήν την περίμετρο (ή, ευρύτερα, έξω από το σπίτι) ελλοχεύει γενικά είτε ο κίνδυνος είτε το κενό. Όμως η μεταδοτικότητα του covid-19 καθιστά τις συνθήκες πρόσφορες, ούτως ώστε ένας τέτοιος φθόνος να μπορεί πλέον να προταθεί.
135 τ.μ. ανά άτομο στην παραλία Θεσ/νίκης και αλλού, είναι πυκνότητα που υπερκαλύπτει στο υπερπολλαπλάσιο την (αμφίβολης τήρησης) απόσταση των δυο μέτρων στους χώρους υποχρεωτικής προσέγγισης μεταξύ των ανθρώπων…
– Προς τι τότε ο σχετικός θόρυβος και το «φράξιμο» του ελεύθερου χώρου;
– Διότι (θα απαντούσε ίσως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος)«πού να ξέρουμε εμείς»; Οι περιπατητές των 135 τ.μ. ανά άτομο, μπορεί να έρχονταν σε τυχόν κοντινότερες επαφές για να μεταδώσουν έτσι μεταξύ τους τον νέο κορονοϊό!
– Μα είναι δυνατόν η κυβέρνηση να διανοείται την άποψη, – να επιχειρεί να υποβάλει και να επιβάλει την άποψη -, ότι οι άνθρωποι θα παρουσίαζαν συμπτώματα απότομης απώλειας του λογικού και του αισθήματος της αυτοπροστασίας τους και θα πλησιάζονταν «στενά» μεταξύ τους γνωρίζοντας όλοι κάλλιστα ότι αυτό θα αποτελούσε κίνδυνο να «κολλήσουν» τον εαυτό τους ή τους άλλους, πράγμα που είναι ακριβώς το ίδιο;
– Αλλά πού να ξέρουμε εμείς αν όλος αυτός ο περίπατος δεν θα γινόταν παράδειγμα για εκατοντάδες χιλιάδες που θα μπορούσαν να συνωστιστούν ασφυκτικά στην παραλία διαδίδοντας κατόπιν τον κορονοϊό σε εκατομμύρια άλλους!
– Δηλαδή επικαλείστε την πιθανότητα μιας ανύπαρκτης μελλοντικής κατάστασης για να στηλιτεύσετε, στο όνομα της, μια εντελώς διαφορετική πραγματική υπαρκτή κατάσταση, η οποία μάλιστα επιδέχεται φυσική εποπτεία και δυνατότητα παρέμβασης, εφόσον πάει να εξελιχθεί σε κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι!
– Μα πού να ξέρουμε εμείς τι μπορεί να γίνει, όταν όλοι αυτοί πάνε να περπατήσουν στον ίδιο χώρο, έστω κι αν είναι 23 στρέμματα και αντιστοιχούν 135 τ.μ. στον καθένα τους!
– Γιατί λέτε «όλοι αυτοί», αφού με τα μέτρα σας προβλέπεται πρόστιμο ακόμα και σ’ έναν μόνο που περπατάει;
– Βεβαίως, αν δεν έχει προηγηθεί η αποστολή sms ή αν δεν κρατά στα δόντια το χαρτί της μετακίνησής του!
– Χαρτί ή sms ότι βγαίνει απ’ το σπίτι να περπατήσει; Ότι βγαίνει για περίπατο;
– Α όχι! Είναι γνωστό ότι sms ή χαρτί περιπάτου δεν προβλέπεται, δεν εγκρίνεται! Εδώ δεν περπατάμε! Τρέχουμε! Το περπάτημα είναι άσκοπο! Ο περίπατος απαγορεύεται!
*
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έχει τη δυνατότητα να προσθέσει κι άλλες απαντήσεις, και μάλιστα από θεσμικής και κυρίως τηλεοπτικής καθέδρας. Μερικές πιθανές από αυτές είναι η επίκληση της «ευθύνης», ο στιγματισμός της «ανευθυνότητας», της «απαράδεκτης ανευθυνότητας», της ανάγκης «συμμόρφωσης» και «συνετισμού» κ.ά.
Και υπάρχει ο φόβος, λόγο στο λόγο κουβέντα στην κουβέντα, να εξωθούνταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σε μια απάντηση σαν την εξής:
«Στις κυβερνητικές απαγορεύσεις δεν έχει καμιά σημασία η ύπαρξη ή η ανυπαρξία λογικής, και ιδίως της λογικής που επικαλούμαστε, της λογικής που στο όνομά της επιβάλλουμε απαγορεύσεις. Σημασία έχει η εμπέδωση της αντίληψης, ότι άνθρωποι που παραβιάζουν κυβερνητικές απαγορεύσεις είναι για όλα ικανοί. Ικανοί μάλιστα (τώρα μας δίνεται η ευκαιρία να το λέμε κι αυτό) ακόμα και να μεταδώσουν μια θανατηφόρα νόσο σε χιλιάδες, σε εκατομμύρια, να προκαλέσουν το θάνατο σε εκατοντάδες χιλιάδες νομοταγείς, συνεπείς πολίτες. Τέτοιοι είναι όσοι παραβιάζουν τις κυβερνητικές απαγορεύσεις, τόσο αυτήν όσο και κάθε άλλη. Κι αν επιμένετε ότι το περπάτημα δεν βλάπτει, παρότι απαγορεύεται, τότε, σας απαντάμε: να μην βλάπτει και η θεία κοινωνία!!! Αλλά και αν το περπάτημα δεν βλάπτει, δεν θα το επιτρέψουμε και να γιατί: Το sms, το χαρτί, δεν χρησιμεύουν στον περιορισμό των μετακινήσεών σας, όπως νομίζετε. Είτε με smsείτε χωρίς, το ίδιο θα βγείτε για να πάρετε μακαρόνια και γεμιστά, φρούτα και ψωμί, εφόσον έτσι κι αλλιώς δεν έχετε πού αλλού να πάτε. Το sms, το χαρτί, χρησιμεύουν για να μάθετε να αναφέρεστε ενώπιόν μας για την προέλευση, τον προορισμό, το σκόπιμο και το επιτρεπτό των μετακινήσεών σας. Για τις συντεταγμένες και τον σκοπό των μετακινήσεών σας πλέον δεν θέλουμε να σας ρωτάμε εμείς. Θέλουμε να μάθετε να μας τα λέτε εσείς μόνοι σας. Έως ότου οι τεχνικές ελέγχου μάς επιτρέψουν να τα γνωρίζουμε συνεχώς, χωρίς να μας τα λέτε και χωρίς να σας ρωτάμε. Τότε πλέον και θα μπορείτε, ελεύθερα, με εμπεδωμένο αίσθημα ασφαλείας, να πηγαίνετε να κοινωνήσετε. Προκειμένου όμως γι’ αυτόν τον στόχο, ο περίπατος δεν είναι δυνατόν να συμπεριληφθεί στη σκόπιμη και επομένως επιτρεπτή μετακίνηση. Διότι τι επιτήρηση θα μπορούσε να θεσμοποιηθεί, αν ο καθένας μπορούσε να λέει: «Απλώς περπατάω!» »
Η πολιτική γενοκτονίας του Ισραήλ ενάντια στους Παλαιστίνιους συνεχίζεται ή και εντείνεται εν μέσω πανδημίας, αφού το κράτος συνειδητά αδιαφορεί για τη μετάδοση του ιού μεταξύ του συγκεκριμένου πληθυσμού, παρά τους κινδύνους που αυτό εγκυμονεί για το σύνολο της κοινότητας. Χαρακτηριστικότερο ως τώρα δείγμα αυτής της ρατσιστικής προσέγγισης, είναι ότι στην απόφαση να βγουν 500 κρατούμενοι από ισραηλινές φυλακές και να τεθούν σε κατ’ οίκον περιορισμό, δεν περιλαμβάνεται κανένας από τους 5000 Παλαιστίνιους φυλακισμένους, ανάμεσά τους 180 ανήλικοι, 43 γυναίκες καθώς και 430 που κρατούνται χωρίς κατηγορίες ή δίκη, ενώ δε γίνεται εξαίρεση ούτε για τους σοβαρά πάσχοντες.
Όλα αυτά, παρότι, σύμφωνα με τη Λέσχη Παλαιστινίων Κρατουμένων, τουλάχιστον 4 Παλαιστίνιοι σε φυλακές του Ισραήλ έχουν διαγνωστεί θετικοί στον κορονοϊό, κάτι που επισήμως οι αρχές αρνούνται. Τα μέτρα που έχουν ληφθεί είναι η απαγόρευση επισκεπτηρίου από συγγενείς και δικηγόρους, που στην πραγματικότητα περισσότερο στοχεύουν στην περιστολή των ήδη ελάχιστων δικαιωμάτων των κρατουμένων παρά σε καταπολέμηση της πανδημίας. Εξάλλου, όπως καταγγέλλει η οργάνωση, δεν παρέχονται αντισηπτικά και καθαριστικά, ενώ δεν έχει βελτιωθεί η υγιεινή των χώρων. Η κατάσταση αυτή επιδεινώνει την ήδη χρόνια παραμέληση της υγείας των Παλαιστίνιων κρατουμένων, που έχουν ανεπαρκή πρόσβαση σε φάρμακα και υποσιτίζονται.
Οι κρατούμενοι ήδη ξεκινούν σταδιακά διαμαρτυρίες, μετά την άρνηση των αρχών να λάβουν μέτρα για την προστασία τους, παρά την προειδοποίηση των φυλακισμένων ότι θα ξεκινήσουν απεργία πείνας.
Απάνθρωποι είναι και η μεταχείριση που υπέστη Παλαιστίνιος εργάτης επειδή ήταν ύποπτος για κορονοϊό. Σε βίντεο που κυκλοφόρησε στα ΜΚΔ φαίνεται η κακοποίησή τους σε ισραηλινό σημείο ελέγχου κοντά στην πόλη Ναμπλούς της Δυτικής Όχθης. Ο άντρας, μιλώντας σε παλαιστινιακά και ισραηλινά μέσα, δήλωσε πως είχε πυρετό και τελικά διαγνώστηκε με κοινή γρίπη. Αρχικά ο εργοδότης του τον μετέφερε σε νοσοκομείο του Τελ Αβίβ, όπου του έγινε τεστ για κορονοϊό, αλλά πριν ακόμα βγουν τα αποτελέσματα, Ισραηλινοί αστυνομικοί τον συνέλαβαν και με χειροπέδες τον οδήγησαν και τον πέταξαν στο σημείο ελέγχου, όπου κατέρρευσε.
Η κατάσταση αυτή έχει προκαλέσει την αντίδραση του ειδικού εντεταλμένου του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Παλαιστίνη, Μάικλ Λινκ, που υπογράμμισε ότι οι επίσημες εκδόσεις του Ισραήλ σχετικά με την καταπολέμηση της πανδημίας εκδίδονται αποκλειστικά στην εβραϊκή γλώσσα.
“Αυτή η σοβαρή ανισορροπία κατά τα φαινόμενα επιλύεται μετά από διαμαρτυρίες, αλλά υπογραμμίζει τη σημασία να διασφαλιστεί η ισότητα της αντιμετώπισης” τονίζει ο Λινκ, προσθέτοντας πως: “Η νομική υποχρέωση που βασίζεται στο άρθρο 56 της τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης απαιτεί το Ισραήλ, ως δύναμη κατοχής, να διασφαλίσει ότι όλα τα προληπτικά μέσα που διαθέτει αξιοποιούνται “για την καταπολέμηση της διάδοσης μεταδοτικών ασθενειών και επιδημιών”.
Δεν αποτελεί έκπληξη ότι για μία ακόμα φορά το κράτος – δολοφόνος της Μέσης Ανατολής αγνοεί οποιαδήποτε έννοια διεθνούς δικαίου, με τραγικές συνέπειες για τους υπό κατοχή Παλαιστίνιους, δυνάμει ωστόσο για όλη τη χώρα, αφού είναι γνωστό πως ο ιός, σε αντίθεση με το ισραηλινό κράτος, δεν κάνει εθνοτικές και θρησκευτικές διακρίσεις.
«Η θρησκεία είναι ποίηση» – έτσι μπορούμε να πούμε, αφού πίστη = φαντασία. Αλλά εγώ (ο Φόυερμπαχ) δεν εξοντώνω άραγε την ποίηση; Όχι. Εγώ εξοντώνω (aufhebe) τη θρησκεία «μόνο εφόσον» (υπογράμμιση του Φόυερμπαχ), «αυτή είναι απλή πρόζα και όχι ποίηση».
Λένιν, άπαντα, τόμος 29 (Φιλοσοφικά Τετράδια), σελ. 53 (Φόυερμπαχ. «Διαλέξεις για την ουσία της θρησκείας»).
***********************************
Όχι ο γιός του θεού αλλά ο γιος του ανθρώπου παρομοίασε το ψωμί με το σώμα του και το κρασί με το αίμα του.
Μέχρι η παρομοίωση να αναχθεί σε θρησκευτικό μυστήριο, και μέχρι η οικονομία της αυτοσυντήρησης να δώσει τη θέση της στον εκτεταμένο καταμερισμό της εργασίας, η ποιητική αποστροφή δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο εναργής και μάλιστα υλιστικά εναργής.
Το ψωμί και το κρασί, το προϊόν ολόκληρου του ανθρώπινου μόχθου, κάθε μέρα του χρόνου και κάθε χρόνο όλης της ζωής… Το σώμα και το αίμα του ανθρώπου, όλο μεταμορφωμένο, διαμέσου του ανθρώπινου μόχθου, διαμέσου της ανθρώπινης εργασίας, σε ψωμί και κρασί… Σε αφετηρία, ξανά, σε πηγή της ύπαρξης του ανθρώπου που με το σώμα και το αίμα του δρα.
Και, γενικά, τι άλλο είναι η «αντικειμενοποιημένη εργασία» της πολιτικής οικονομίας αν όχι σώμα και αίμα μεταμορφωμένο στο αποτέλεσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας.
*
Η εκκλησία αντιπαρέρχεται την καθαρότητα της ποίησης με το μυστήριο.
Και εκκινώντας από το μυστήριο λοξοδρομεί προς την βλασφημία, ανασύροντας από μέσα του μια κάποια «συμφωνία με το θεό» της, μόνο που δεν είναι ο θεός αυτός που κάνει «συμφωνίες» και κανείς δεν έχει ακουστά κάτι για «συμφωνία με το θεό».
Κι αν δεν πρόκειται για «συμφωνία με το θεό», αλλά για «παράδοση του πιστού στο θεό», τότε μπορεί η βλασφημία να εξαλείφεται, όμως απομένει στη θέση της η κοινωνική ανευθυνότητα που τόσο πολύ συγκρούεται με κάθε έννοια «κοινωνίας», θείας ή ανθρώπινης.
Είχα ξαναβάλει στο μπλογκ κάποιες εκδοχές του ίδιου τραγουδιού, αλλά αυτή η καινούργια ηχογράφηση είναι μάλλον η καλύτερη ως τώρα…
Το ποίημα του ανώνυμου εξόριστου παρατίθεται στο άλμπουμ «Μακρόνησος» του Γιώργου Φαρσακίδη (1η έκδοση το 1964 – σελ. 43 4η έκδοση «σκυτάλη»), από όπου (έργο του Φαρσακίδη) και το μακρονησιώτικο «τοπίο» της εικόνας.
Για τη μουσική είμαι ο υπεύθυνος…
ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ (ανώνυμου)
Τ’ άχαρο σχήμα σου χαράζεται παντού Μπλάβα σημάδια αχνά στα σώματά μας Πληγές ματώνουνε στα σωθικά μας Μα στις καρδιές μας το γαλάζιο του ουρανού
Έρχονται οι μπόρες κι οι βοριάδες ως περνούν Αντίσταση δε βρίσκουν στην ορμή τους Δέντρο, πουλί ή κλαρί – τη δύναμή τους Τα μπράτσα και τα στήθια μας τη σταματούν
Ντρέπεται ο ήλιος ως διαβαίνει απ’ το νησί Τόσο σκυφτούς ανθρώπους ν’ αντικρίζει Ντρέπεται για τους δήμιους μα δακρύζει Κάποια χαράδρα όταν φωτίζει ή μια κορφή
Εκεί ψηλά σαν κάστρα υψώνονται στο φως Κορμιά που δεν λυγούν στην καταιγίδα Οι δήμιοι εδώ ας χάσουν κάθε ελπίδα Είναι χαράκωμα που δεν πατά ο εχθρός
Μονάχα ο θάνατος θα βγάλει από τ’ αμπρί Εμάς της λευτεριάς τους μονομάχους Ροδίζει στης Μακρόνησος τους βράχους Τ’ ανθρώπου η νίκη φωτοστεφάνωτη λαμπρή
