ΑΚΟΥΣΤΕ
>>>>>>>>>ΕΔΩ<<<<<<<<<<<
Το ποίημα του ανώνυμου εξόριστου παρατίθεται στο άλμπουμ «Μακρόνησος» του Γιώργου Φαρσακίδη (1η έκδοση το 1964 – σελ. 43 4η έκδοση «σκυτάλη» – μπορείτε να ξεφυλλίσετε το έργο κάνοντας κλικ εδώ), από όπου (έργο του Φαρσακίδη) και το μακρονησιώτικο «τοπίο» της εικόνας.
Για τη μουσική είμαι ο υπεύθυνος…
Καταγράφω τους στίχους από μνήμης:
ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ (ανώνυμου)
Τ’ άχαρο σχήμα σου χαράζεται παντού
Μπλάβα σημάδια αχνά στα σώματά μας
Πληγές ματώνουνε στα σωθικά μας
Μα στις καρδιές μας το γαλάζιο του ουρανού
Έρχονται οι μπόρες κι οι βοριάδες ως περνούν
Αντίσταση δε βρίσκουν στην ορμή τους
Δέντρο, πουλί ή κλαρί – τη δύναμή τους
Τα μπράτσα και τα στήθια μας τη σταματούν
Ντρέπεται ο ήλιος ως διαβαίνει απ’ το νησί
Τόσο σκυφτούς ανθρώπους ν’ αντικρίζει
Ντρέπεται για τους δήμιους μα δακρύζει
Κάποια χαράδρα όταν φωτίζει ή μια κορφή
Εκεί ψηλά σαν κάστρα υψώνονται στο φως
Κορμιά που δεν λυγούν στην καταιγίδα
Οι δήμιοι εδώ ας χάσουν κάθε ελπίδα
Είναι χαράκωμα που δεν πατά ο εχθρός
Μονάχα ο θάνατος θα βγάλει από τ’ αμπρί
Εμάς της λευτεριάς τους μονομάχους
Ροδίζει στης Μακρόνησος τους βράχους
Τ’ ανθρώπου η νίκη φωτοστεφάνωτη λαμπρή
ιππόκαμπος 